Ik zat ook keer op keer in de put, elke keer weer beloftes die hij dan niet nakwam en die mij veel verdriet deden. Ben eens met mn man naar hem toe gegaan en heb hem toen laten kiezen hoe betrokken hij wil zijn bij mij, ons en evt toekomstige kleinkinderen (toen was ik nog niet zwanger ) Contact laten zoals het was (dus elkaar hooguit eens per jaar zien en sporadisch contact via email) of wel meer betrokken maar dan ook elkaar vaker zien. Als hij het zo wilde laten was het aan mij om me erbij neer te leggen en dit te accepteren, maar dan had ik in elk geval geen valse hoop meer. Ik wilde pertinent niet dat hij beloftes zou doen die hij niet na kon komen. Hij koos voor het laatste, en hebben elkaar sindsdien zo ongeveer elke 2 maanden gezien, of we gingen naar hun en bleven eten of zij kwamen hier (alleen rondom bevalling en erna niet meer zo, maar pakken we weer op als ze terug zijn van vakantie). Het heeft wel 12 jaar moeten duren voor we fatsoenlijk zo'n afspraak konden maken, en we hebben ook afgesproken dat we het niet over het verleden zouden hebben, dan word ik namelijk toch alleen maar boos dus dat schiet niet op. Hij is geen alcoholist, gebruikt geen drugs en zit niet in criminele circuit o.i.d., nee hij is gewoon erg met zichzelf en zn vrouw bezig en niet echt met de rest.... Anyway, het keer op keer teleurstellen dat gevoel dat snap ik. Het klopt inderdaad ook wat ze zeggen dat je het toestaat, en dat je jezelf zo laat voelen en zo laat raken, maar weet je wat het is.....het is toch je vader, en dat zal hij toch altijd blijven.... Ik liep toen toevallig bij de psych voor wat anders maar hebben dit stukje ook gelijk even meegenomen, heeft me goed gedaan, ik heb het verleden los kunnen laten en wat de toekomst brengt zullen we wel zien, ik verwacht in elk geval niks van hem en zolang het contact leuk is vind ik het prima. Hij is in elk geval wel heel trots op zn kleindochter, en dat vind ik toch een goed teken Wil jou in elk geval veel sterkte wensen en een digi knuffel geven.
Ik laat het idd ook zelf toe. Ik heb hier voor bij de psych gelopen en was er toen klaar mee. Voelde ook goed. Maar nu ik dan weerrrrr zo'n kaart met brief krijg word ik gewoon weer zo boos! Dot flikt hij dus elke keer en al die jaren ben ik er ingestonken door er op in te gaan hopen dat hij eindelijk de vader werd die ik noet heb ( en ja natuurlijk weet je dat hij nooit zal veranderen.) waar ik denk ik eigenlijk nog het kwaadste om ben is het feit dat hij blijkbaar denkt dat ik zo achterlijk ben om hem dus weer te "vergeven". Dat hij bkijkbaar denkt dat ik mijn kinderen aan wik doen wat hij mij heeft aan gedaan.
Ik kan je wel begrijpen.. Hier ongeveer hetzelfde gedoe met mijn vader, maar ik heb geleerd om mij hier niks van aan te trekken. Hij is welkom hier als hij langs wilt komen. Ik verwacht echter niks en ik ga ook zo goed als nooit naar hem. Ik nodig hem niet uit bij algemene dingen. Bij de kinderverjaardagen wel maar dan komt hij ook nooit. Hij stuurt dan geld voor een kadotje. Tja... ik kon er eerder echt boos om worden, net als dat hij schulden bij zijn dochters heeft maar wel vollop leuke dingen doet en zijn schuld niet afbetaald. Ik heb het contact ook verbroken gehad en nu ik wel weer contact heb heb ik mezelf dus gelukkig aangeleerd dat het mij niet hoeft te raken. Ik hoop dat je er iets mee kan. Sterkte in ieder geval.
Ik kan me (helaas) goed voorstellen hoe je je voelt. Met je verstand weet je dat je het jezelf niet aan moet trekken en dat het een afgesloten hoofdstuk is, maar je gevoel hè... Ik heb ook sinds een aantal jaren geen contact met mijn vader, ook een afgesloten hoofdstuk. Mijn zusje heeft wel contact met hem, dus bij verjaardagen bij haar zie ik hem soms. Voor Quincy is het een vreemde (ze weet niet dat het haar opa is, gelukkig), maar ze praat vaak ook tegen vreemde, vooral bij mensen thuis die ze wel kent. Ook heeft ze dat een paar keer tegen hem gedaan (ik ga haar niet zeggen dat ze dat niet mag) en hij reageert niet eens, wel tegen andere kinderen die daar komen. Ondanks dat het voor mij echt helemaal klaar is doet dat mij ook echt pijn. Veel sterkte dus!