Daar ben ik dus niet heel erg blij mee. Hij is absoluut een lieve vader en een actieve vader maar zijn opvoed kwaliteiten vind ik echt om te huilen. De kinderen werken niet mee ( tanden poetsen, opruimen, schoenen aantrekken) omdat hij ze onvoldoende aangeeft wat de bedoeling is van het moment. Ze zin alle vier onder de 7 dus logisch dat ze die uitleg nodig hebben maar die komt dus niet. Als voorbeeld ( ik lig ziek in bed), vanmorgen hoor ik de jongens gillen, de voordeur open gaan en zij lopen buiten. Ik met koorts de trap afrennen en zie man rustig de vaatwasser volduwen, overal speelgoed op de grond, pyjama’s en knuffels op de keuken, dochter van 2 loopt met stiften en speen. Het ergste is uiteraard dat er een jongetje van 3 buiten loopt té schreven en ruziën met zijn grote broer wat potentieel gevaarlijk is met verkeer. Man staat erbij en kijkt er naar. Terwijl met 4 kleine kinderen is er altijd 2 dingen tegelijk. Ik ruim ook de tafel af terwijl de rest zijn aangekondigde dingetje doet. Dan is er eigenlijk nooit ruzie, de kinderen doen eigenlijk altijd heel lief wat ik vraag maar goed, ik praat wel de hele dag door; nu gaan we x doen, pak je jas, allemaal naar het toilet en jij als eerste, tweede enz enz. Hij is dus vooral non communicatief wat zorgt voor zoveel opstootjes, ruzie en herrie. Ik word er verdrietig van en vind m’n kinderen soms echt monsters als ik hem ermee bezig zie. Op bed leggen terwijl ik de keuken opruim is ook niet om aan te horen. 1 groot gil en bonk festijn omdat niemand instructie krijgt, bij mij gaat het vlekkeloos omdat ik iedereen een opdracht geef. Wat moet ik hier nu mee? We hebben er de grootst mogelijke ruzie over en hij voelt zich aangevallen. Ik breng het ook absoluut verkeerd want ik word heel erg boos op hem. Eigenlijk zou ik gewoon eens willen dat hij eens afspeelt met een opvoedcoach oid. Of een boek leest over ouderschap.
Ik beweer niet dat het de juiste of beste oplossing is, maar als je echt het verschil inzichtelijk wil maken tussen het constructieve wat jij doet en het niet zo constructieve wat hij doet, is het dan niet een idee dat je beide situaties eens filmt (met zijn medeweten, en laat hem ook het doel erachter weten), er op een samen geprikt moment eens voor gaat zitten om het te bespreken, en ook het gesprek dan constructief en opbouwend houdt? En vooral dicht bij jezelf blijven in zo'n gesprek.
Ik zou als je je zelf weer beter voelt gewoon eens vragen hoe hij vindt dat het gaat als hij ze bv. met ze moet ontbijten of naar bed moet brengen. En nav zijn reactie weer verder kijken.
Ik herken het deels hoor. Mijn man is ook zo. Ik word altijd helemaal gek als ik dat “gedoe” beneden hoor als ik bijv thuis werk of ergens anders in huis ben. Ook hier is het antwoord: ik ben nou eenmaal zo en ik doe dat zo. En hij heeft wel door dat het bij hem moeizamer gaat maar echt iets eraan doen doet hij niet. Ik word er ook gek van want mijn tips of opmerkingen of zoiets van kijk lees of kijk dit doet hij ook niks mee. Het beste werkt nu dat ik echt wegga en ze het zelf maar samen uitzoeken. Maar goed hier zijn ze 4 en 7 en buiten dat zou hij ze dan weer niet naar buiten ofzo alleen laten. Gevaarlijk is het dus nooit. Maar wel gedoe. Ik lees mee voor tips
Misschien dat sommige mensen ook niet altijd weten wat ze dan precies moeten doen? Voor mij zijn dat tenminste twee verschillende dingen: 1. iets als een probleem zien en 2. weten hoe je het anders kunt doen/dat ook doen. En hoe je het aan kunt pakken, is afhankelijk van waar het probleem ligt. Ik bedoel, als de ander het überhaupt geen probleem vindt, dan is het redelijk onbegonnen werk. Dan kun je hooguit aangeven dat jij bepaalde zaken wel een probleem vindt en dat je daarom wilt dat bepaalde dingen anders gaan. Maar dat werkt maar tot op zekere hoogte natuurlijk. Als het probleem zit in het gewoon niet weten hoe het anders te doen, dan vraagt dat een andere aanpak. En eigenlijk is er nog een derde oorzaak: iemand ziet het gewoon niet en/of kan er niets mee. Dat is helemaal lastig en daarbij wordt het ook lastig om er iets mee te doen, denk ik.
Mijn man kan zich echt uitzetten, een soort van mute knop. Hij is er wel maar het geluid ( wat overdonderend is op die momenten) komt niet binnen terwijl ik 2 verdiepingen lager bijna tegen het plafond zit. En heel eerlijk, of hij het er nu mee eens is of niet, ik wil het gewoon niet meer hebben. Als ze naar bed gebracht worden en hij staat op mute iemand te wassen en twee gaan elkaar te lijf in de kamer ernaast terwijl ze ook kunnen uitkleden, naar de wc kunnen gaan, tandenpoetsen of een pyjama en onderbroek uitzoeken. Dan wordt ik verdrietig want de kinderen gaan dan ook met verdriet slapen want er heeft altijd iemand pijn. En daarbij, ik leg de hele tent incl voorlezen in 20-30 min op bed. Hij het dubbele, met gejank en vaak dan maar zonder verhaaltje. Ik vind dat gewoon zielig voor de kinderen om vervolgens maar huilend je bed in te gaan terwijl het prima anders kan. Sterker nog, hij heeft het voorbeeld in huis! Zijn eigen zus en zwager zitten nu in een opvoed traject via jeugdzorg omdat daar ook geen enkel gezinsstructuur was. De kinderen niet luisteren, elkaar te lijf gaan en met als extremiteit dat de buurt niet meer wil dat ze ik hun eigen tuin zitten en dus ook Veilig Thuis gebeld hebben. Daar hebben we het dan wel eens over en dan zegt hij: ja onze kinderen zijn niet zo. Toen heb ik laatst wel gezegd dat ze wel zo worden als we zijn opvoed kwaliteiten als leidraad nemen. En hij gaf toch ook wel toe zich rot te voelen als iedereen huilend in bed ligt. Dus ik voel wel dat er ergens openingen zitten maar wat ik al zei ik ben soms gewoon vreselijk kwaad op hem en dan niet bepaald aardig.
De kinderen kunnen en mogen hier op de stoep spelen, met krijt of een stepje en dan ben ik in de buurt, was hij ook. Maar hij maakt gewoon niet de vertaalslag dat kinderen met ruzie niet op straat kunnen. Een kind vergeet dan immers zijn afspraken of focus. Zelfde met bijvoorbeeld iedereen in de auto zetten vorige week. Dan heeft hij iedereen aan de hand/ vast en spullen in de hand behalve de 3 jarige. Wil hij oversteken en zegt tegen de 3 jarige ik kom jou zo halen. Ja, dat kan dus niet hè, die 3 jarige snapt die verantwoordelijkheid onvoldoende. Mijn reactie op bovenstaande is dan ook niet top hoor, er komt nog net geen vuur uit mijn ogen zo woedend ben ik dan. Het stelt me zo teleur dat hij niet af kan dalen in de brein van het kind. Hij heeft notabene een creatief beroep, dan moet dat toch kunnen denk ik dan???
Ik snap je frustratie. Maar wat ik me afvraag. Als je het met hem bespreekt, doe je dit dan op dezelfde manier als dat je hier de situatie schetst? voor mij komt het namelijk over als; ik doe het allemaal goed en jij niet. ( ik kan dit verkeerd zien, want dat is het lastige met geschreven tekst ) en heel eerlijk, zou ik dan ook niks aannemen en op mute gaan. Het klinkt een beetje alsof jullie andere ideeen hebben over bepaalde dingen. Niet al zijn manieren zijn goed maar die van jou ook niet. Ik denk dat het zaak is daar balans in te vinden. Hij hoeft het niet zoals jou te doen, probeer inzichtelijk te maken hoe hij het op zijn eigen manier kan doen en dat het dan toch gezellig verloopt. Boeiend dat hij er langer over doet om de kids op bed te leggen. Stel voor dat hij ze dan 1 voor 1 doet en dat de andere nog even een filmpje kunnen kijken ( ik noem maar een voorbeeld )
Euhhh ja haha. Ik ben behalve met mijn kinderen behoorlijk ongeduldig en heb altijd de neiging me net zo lang te verdiepen of oefenen tot dingen gaan zoals het lekker gaat. Wat dat betreft stel ik denk ik best hoge eisen aan mijn partner en aan mezelf. Eerlijkheidshalve zeg ik hem echt niet tevoren hoe dingen te doen maar na zo’n situatie krijgt hij de wind van voren ja. Dat op mute staan heeft hij overal wel hoor kan ook zomaar op een avondje weg met vrienden of bij zijn oma op de koffie. Ik heb een man die veel nadenkt en bedenkt en dan soort van zonder aandacht 2 dingen tegelijk doet. Ik zie ook dat anderen zoals z’n omaatje ik bovenstaande dat irritant vinden. Ik denk ook dat de kinderen hem zo gek maken omdat ze voelen dat het onoprechte aandacht is. En wat betreft tijd om op bed te leggen, dat is er eigenlijk niet behalve als we om 5 uur aan tafel zouden gaan. Onze 4 kinderen zijn tussen de 2 en 7. Die hebben vanaf 19.00/19.30 echt hun slaap nodig. Als er meer leeftijdsverschil is en er 2 langer op zouden kunnen blijven zou ik dat prima vinden hè. In het weekend gebeurd dat wel eens en dan gaat het bedritueel bij hem ook veel soepeler. Ze zijn alle 4 gewoon nog klein en hebben aansturing nodig, daar hebben wij het als ouders maar mee te doen.
Misschien heeft je man gewoon wat sturing nodig, het klinkt alsof hij niet het overzicht heeft bij b.v het naar bed brengen. Maak voor elk kind een picto lijst met daarop stap voor stap wat dat kind voor het naar bed gaan moet doen, zodat (in ieder geval de oudsten) al zelf aan de slag kunnen ipv op papa ( of jou) te moeten wachten . Niet ingevulde tijd is gewoon klier tijd en dat zie je wanneer je man de tijd voor de kinderen niet invult. Door de eigen lijsten wordt hun tijd ingevuld en kan je man je even op 1 kind focussen (b.v de jongste). Maar als ik eerlijk ben proef ik wel een beetje dat je (waarschijnlijk door je frustratie) een "houding " hebt dat het moet zoals jij het in je hoofd hebt. Mijn man heeft dit ook en soms (is in de loop der jaren wel minder geworden) benaderd hij mij ook op een manier waardoor ik meteen het gevoel krijg dat ik het (altijd) fout doe. Resultaat is ik in de verdediging stand/ negeer stand en we komen geen reet verder. Daar moeten we beiden aan werken, hij moet beseffen dat, ook al doe ik iets op een anderen manier (en ook al ergert hij zich aan die manier) dat dat niet meteen betekend dat mijn manier "verkeerd" is. En ik moet me voorhouden dat , wanneer hij me hierop aanspreekt (op zijn eigen lompe manier) dat niet meteen een aanval is maar dat hij me (op zijn eigen lompe manier) tips probeert te geven en dat ik er dan zelf voor kan kiezen wat ik ermee doen.
@pluk, ik vind het alleen maar fijn dat jij en @Malbec me er op wijzen. Want ja, ik vind mijn manier echt het beste maar besef me ook dat mijn communicatie naar mijn man vele malen beter man als het hierop aankomt. In andere dingen hebben we dat helemaal niet die onenigheid of boosheid alleen als het op de kinderen aankomt. En ik weet ook waar het vandaan komt, ik had zelf niet zo’n fijne jeugd. Mijn moeder was alles behalve warm en zacht en mijn vader stond erbij en keek er naar. Dat neem ik ben allebei heel erg kwalijk. Als ik terug denk aan mijn kindertijd was ik altijd bang, niet graag thuis of verdrietig. Ik besef me heel goed wat het is als kind om weerloos te zijn, geen stem te hebben en daarom ben ik denk ik over verantwoordelijk op dit gebied. Fouten maken in het ouderschap zou ook een lekkere cursus voor mezelf zijn. Misschien moeten we maar samen . En ik denk trouwens ook dat ik door mijn pittige kindertijd iemand geworden ben waar niet mee te sollen valt…
Laten we over 1 ding duidelijk zijn.. onze manier is ook gewoon de beste hè Nee grapje! Ik denk als je goed communiceert samen dat je al een heel eind komt. Of hem misschien helpen in het begin en dan telkens wat meer de touwtjes los laten?
Jij verwoordt exact wat ik dacht bij het lezen van de posts van TS ... Ik krijg het gevoel dat je man vrij veel zelfstandigheid verwacht en jij de hele dag je kinderen voorkauwt wat ze moeten doen. Daar zit nogal een verschil in. Denk dat er iets van een gulden middenweg te vinden moet zijn? En dat zal niet alleen vanuit je man moeten komen.
Denk dat geen enkele moeder het fijn vind om haar kinderen verdrietig naar bed te zien gaan. De oudste is 7, weet niet hoe oud de volgende is maar waarschijnlijk wel oud genoeg om ze er ook op te wijzen dat ze zelf ook een aandeel hebben in het geruzie als papa ze naar bed brengt. En dat ze dit misschien kunnen veranderen door b.v papa te helpen door ......... (kun je zelf invullen) ipv ruzie met elkaar te maken.
Ze gaan naar de Vrije School dus de hele dag voorkauwen zal wel meevallen Maar ik ken m’n valkuilen, zoals dus even alle 4 laten plassen voordat je de deur uitgaat naar de skatebaan en een fles water en wat appels in je tas gooien. Dat vergat hij dit weekend waarop hij thuiskomt na slechts een half uur met een kind met natte broek, 1 gillend van de dorst en 2 jankend dat het skaten al afgelopen is. Kun je ze niet kwalijk nemen op die leeftijd maar ik kan zo’n situatie al inschatten en heb er geen zin in. Het is nl niet bepaald sfeerverhogend voor de hele middag. Zuigt ook energie zo’n dag terwijl het zo makkelijk anders kan. Ik denk de tip om te helpen en steeds eerder weg te gaan plus die van 5 en 7 te betrekken een goeie is om mee te starten.
Ik las "ik praat de hele dag door" en de instructies die ze allemaal krijgen, dus vandaar Maar je schrijft nu ook: "ik ken m'n valkuilen" en benoemt vervolgens hoe mooi je dat allemaal ondervangt en dat je man dat dus niet doet. Jij doet het goed, je man niet. Als ik jouw man was zou ik dat ook niet tof vinden als je mij zo zou vertellen hoe ik het wel moet doen. Want laten plassen vooraf is handig ja. Maar vaak lost zich dat ook wel ter plekke op. En ja, dat kan een keer fout gaan. En gillend van de dorst? Is dat niet het gevolg van dat jij altijd alles vooraf ingedekt hebt? Hier hebben de kids ook wel eens dorst, maar die kunnen ook prima even wachten. Wat ik schrijf klinkt behoorlijk negatief, maar ik probeer even om te denken
Snap ik dat je dat stelt. En ik denk ook heel eerlijk dat het een operatie is, op pad met een 2,3,5 en net 7 jarige. En die van 2 en 3 zitten niet in de meest meegaande fase van hun leven. Ik heb ook het idee dat ze tegen hun vader gewoon gekker doen als tegen mij. Misschien omdat het niet zo snel aankomt wat ze zeggen. Hij negeert ze gewoon heel vaak, niet uit lelijkheid maar vanuit zijn eigen droomwereld, maar ja het effect is hetzelfde. Hij is verder echt een lieve vader, niets is hem te gek. Hij heeft de oudste vuur leren maken zaterdagmiddag en daarna met iedereen lekker marshmallows geroosterd. Heeft eindeloos geduld als iemand ook een schroefje in een bouwpakketje wil draaien. Fietst met ze, wandelt met ze, gaat hier in de rivier zwemmen, brengt ze bijna elke dag naar school. Hij is dus echt wel betrokken en vindt het leuk om vader te zijn maar dat standje automatische piloot…
Wij hebben er "maar" 2, maar ik herken wel dingen. Zo hebben we hier 's morgens voor het naar school gaan vaste routines, vaste volgorde van dingen en zo loopt het eigenlijk altijd prima. Mijn vriend vertrekt al om 7.15 uur dus die is er dan niet bij. Is hij er wel een keertje bij dan is het 9 van de 10 keer drama. Hij gaat zich er dan (goedbedoeld) mee bemoeien en dat werkt juist niet. Als jouw kinderen gewend zijn aan jouw aansturing en routines en dan op een ochtend ligt ineens mama op bed en is het papa die de boel regelt, dan zijn ze waarschijnlijk al bij voorbaat het pad kwijt. En dus wordt het chaos! Dat kun je de kinderen niet kwalijk nemen en je man ook niet.
Ohja, ik was natuurlijk dit weekend mega geïrriteerd want ziek maar voor geen meter kunnen uitzieken zo. Andersom is dat geen probleem en dan heeft hij er nog roomservice bij ook. Het avond probleem speelt al lang. En ook de ochtenden is bij er altijd bij maar dus vooral fysiek. Dan mist er ook aansturing als even je schoenen aantrekken of aan tafel blijven zitten tot iedereen de kans heeft gehad iets te eten. Hij heeft gewoon geen regels, structuur of voorspelbaarheid.
En hoe reageert hij als je gewoon een keer zegt :" het werkt beter als je zus of zo...". Doet hij daar wat mee of voelt hij zich meteen aangevallen? Mijn vriend deed vroeger (paar jaar geleden) nog wel eens plompverloren de tv uit als ze zaten te kijken. Eh ja das gegarandeerd drama. Toen uitgelegd dat het hetzelfde was wanneer ik de tv uitdruk als hij een spannende film zit te kijken. Ohja toen kwam het besef. Dus... even aankondigen dat hij bijna uit gaat of vragen hoe lang het filmpje nog duurt. Tijd later was hij echt stomverbaasd "goh dit werkt echt he".