Alles. Mijn ouders zijn geweldig en doen alles voor me maar naar mijn gevoel leven ze niet. Ze hebben alles helemaal perfect in orde. Huis is altijd perfect. M'n vader is altijd iets aan het verbeteren, mijn moeder is altijd aan het poetsen en tja dat is het zo een beetje. En dat is wat ik niet wil. Ik hou van gamen, Netflixen, kan gerust ineens ergens naartoe rijden wat 2u reizen is. Volgens mijn ouders moet je nuttige dingen doen zoals stofvegen of stofzuigen. En tja dan ook gevoelens. Ook dat is perfect bij mijn ouders. Je moet de norm volgen. Ik vertelde vroeger dat ik verliefd was op een meisje. Maar dat kon niet, was een fase,... Alles geprobeerd maar niet gelukt dus uiteindelijk heb ik niet mijn hart gevolgd. Dat geef ik nu ook al mee aan zoon. Hij moet zijn hart volgen. Altijd. Mijn ouders zijn echt geweldig, doen alles voor me. Maar ze zijn wel nog ouderwets.
Ik geef mijn kinderen meer vrijheid om zichzelf te zijn en hun eigen leven te bepalen. Ook hoop ik dat mijn kinderen weten dat ze altijd bij ons terecht kunnen met alles. En dat ze weten ik onvoorwaardelijk van ze hou. Mijn moeder was heel beschermend, we mochten nooit bij vriendjes gaan spelen, niet met anderen meerijden, nergens gaan logeren, niet mee op schoolreis. Gewoon nergens heen waar ze niet de controle over ons had. Toen dit moeilijker werd omdat wij ouder werden, werd opeens besloten om ons thuisonderwijs te geven. Wanneer we dan toch nog eens ergens vriendschap sloten met iemand, werd er gemanipuleer en gehuild totdat we die vriendschap verbraken. Mijn moeder wilde onze beste vriend zijn namelijk. Wanneer mijn ouders ruzie hadden, kwam mijn moeder altijd bij mij uithuilen en vertellen hoe zwaar haar leven was. En dat ze alleen nog samen waren totdat wij uit huis gingen. Ze zijn nog altijd samen trouwens. En mijn moeder bepaald nog steeds alles voor mijn vader. En als hij een andere menig heeft dan is mijn moeder een aantal dagen boos tot hij toegeeft wanneer we tegen mijn ouders ingingen, werden we in pyjama op straat gezet met de boodschap dat we onhandelbaar waren en het maar moesten uitzoeken. Het is dat we klein werden gehouden zonder gsm en internet, anders hadden we het inderdaad wel kunnen uitzoeken, maar nu hadden we geen idee waar we naartoe konden hiermee. Al bij al heeft dit gedrag mijn leven heel erg bepaald totdat ik 18 werd. Toen ging ik verder studeren en ging er letterlijk een nieuwe wereld voor me open. Ik heb heel hard aan mezelf moeten werken om een eigen persoon te worden. Hierbij heb ik ook een paar foute keuzes gemaakt. Ik had nooit het gevoel dat ik thuis kon praten over mijn ‘nieuwe’ leven, dus dit was tegelijk ook een heel eenzame periode. Sinds alle kinderen uit huis zijn, is mijn moeder wel erg veranderd in haar gedrag naar mij toe gelukkig. Ik weet niet hoe dit komt, of ze hulp gezocht heeft of... maar haar dwingende karakter is er van af. Toch hou ik van mijn kant nog steeds veel afstand als het over praten over gevoelens gaat. dus ja, dit wil ik allemaal niet voor mijn kinderen. Ik ben best vaak verdrietig dat ik geen ‘normale’ jeugd gehad heb. En ook dat instanties, buren, familie nooit aan de bel getrokken hebben. Of dat hebben ze misschien wel. De eerste maanden dat we thuisonderwijs kregen kwamen mijn grootouders vaak langs. Daarna waren ze opeens niet meer welkom en heb ik ze nooit meer gezien. Ondertussen zijn er helaas overleden dus ik kan ze niet meer vragen wat er toen gespeeld heeft.
Wat mooi dat je dit nu wel al aan je nichtje mee kunt geven. Ik duim met de je mee dat je moeder mag worden en deze kwaliteiten ook bij jouw kind in kan zetten. Zo waardevol en belangrijk om goed te communiceren.
jeetje best wel heftig. Ik kan me voorstellen dat je hier nog verdrietig over bent. Wat heb je een hoop gemist dan ook zeg. Als je niet mee op schoolreisje mag, bizar. Ook raar dat de school dot niet zag dan en aan de bel trok.
Eigenlijk niks. Als ik aan mijn ouders denk dan besef ik me iedere keer weer hoe erg ik het getroffen heb. Wij waren (en zijn nog steeds!) prioriteit nr 1. Ze hebben ons van baby tot volwassenen zo enorm goed begeleidt. Emoties werden besproken, knuffels en kusjes werden gegeven, waardering werd getoond, steun werd gegeven, een luisterend oor was er altijd. We werden bemoedigd en aangemoedigd. We werden beschermend opgevoed maar wel zodanig losgelaten dat we onze eigen fouten mochten maken en daarvan konden leren. Niets maar dan ook niets was ze te veel. Ik schrijf dit nu met zoveel emotie op omdat ik eind van deze week helaas afscheid moet gaan nemen van mijn lieve, ernstige zieke mama. Deze vraag doet me beseffen hoe erg ik haar zal gaan missen en hoe dankbaar ik ben dat ze mijn mama heeft mogen zijn en hoe trots ik ben dat ik het niet anders doe met mijn eigen kinderen.
Jeetje wat verdrietig dat je afscheid van haar moet nemen. Maar wat heb je het prachtig opgeschreven. Ze klinken fantastisch. Heel veel sterkte de komende tijd.
kan goed zijn dat de school dit wel opviel hoor, in de basisschool zijn we 4x van school veranderd omdat er steeds problemen waren tussen mijn moeder en leerkrachten. Als kind krijg je niet alles mee en blijf je bovendien heel erg trouw aan je ouders. Zelfs nu praat ik heel erg veel goed.
Ik weet dat mijn ouders van me houden, maar ze zeiden het nooit. Ik vertel mijn zoon echt vaak dat ik van 'm hou, en een dikke kus of knuffel erbij. Mijn zoontje is ook echt een knuffelkont!
Mijn moeder doet alles voor mijn vader. Zijn brood smeren en koffie zetten. Thuis blijven als hij ziek is, kleding wassen, zorgen dat hij zijn medicijnen inneemt, zijn koffer inpakken wanneer ze op vakantie gaan, zijn sporttas inpakken wanneer hij een wedstrijd heeft, afspraken voor hem maken wanneer hij naar de dokter/pedicure/kapper/tandarts moet. Op verjaardagen zorgt mijn moeder voor alle boodschappen en rent rond voor de visite terwijl hij op zijn kont zit. Mijn vader is verder gezond, werkt nog en is helemaal bij de tijd. Ik doe het absoluut niet voor mijn man. Ik vind het erg onaantrekkelijk wanneer een man niet fatsoenlijk voor zichzelf kan zorgen.
Er zijn vast heel veel dingen die anders zijn, maar het grootste verschil is denk ik dat wij aan de ene kant onze kinderen meer wegbrengen en aan de andere kant juist meer met onze kinderen doen. Mijn moeder werkte niet totdat ik 8 was en daarna alleen tijdens mijn schooltijden. Ze was dus echt altijd thuis bij ons, nam nooit tijd voor zichzelf en we deden toen weinig familie-uitjes. Mijn vader was altijd aan het werk en zit nog steeds in allerlei commissies. Man werkt 36 uur (4×9) en is een dag bij de kinderen. Ik werk 28 uur. De kinderen gaan dus 2,5 dag naar de oppas. We hebben ook 1 keer in de week 's avonds oppas, zodat man en ik samen kunnen sporten en man en ik hebben noq 1 keer in de week een eigen sportavond. Verder hebben we 1 of 2 keer in de week een uitje met het gezin of samen met een anderen. Heb wat dat betreft echt respect voor mijn moeder, want het leven wat zij met kleine kinderen had, zou niets voor mij zijn. Ze cijfert zichzelf helemaal weg voor haar kinderen, ik ben veel egocentrischer.
Sterkte de komende tijd en daarna. En wat fijn dat je hun normen en waarden zo fijn vind dat je die ook overbrengt op je eigen kinderen.
Ik heb z'on brok in mijn keel van deze post. Aan de ene kant vanwege de liefde voor je ouders die er van af druipt en aan de andere kant vanwege het verdriet dat er al is, wetende dat er nog meer op de loer ligt. Ik kan me niet indenken hoe deze komende dagen voor jou moeten zijn en voelen. Heel veel sterkte, en een hele dikke knuffel. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt om je er doorheen te sleuren.
Wat niet, kun je mij beter vragen. Ik heb echt een hele slechte jeugd gehad met een moeder die verschillende mannen heeft gehad, drank, drugs en verschillende soorten mishandeling waarvoor we zelfs ooit een krant hebben gestaan. Als je mij nu ziet zou je dat nooit zeggen. Ik heb me goed gered, al zeg ik het zelf. Ik realiseer me steeds meer dat ik ook in de goot had kunnen belanden, al was dat voor mij gewoon geen optie. Mijn levensdoel was alles zijn wat mijn moeder niet is. Nu zeggen mensen die mijn moeder kennen vaak: hoe ben jij zo geworden met zo'n moeder? Ik zal ons kind altijd meegeven dat hij belangrijk is, gezien en gehoord wordt, heel erg geliefd is en dat zijn mening er toe doet. Ik zal er dag en nacht voor hem staan en de wereld op een veilige manier laten ontdekken.. Oh man wat heb ik dat gemist, liefde, veiligheid.. en nu nog voel ik een leegte waar een moeder hoort te zijn. Mijn moeder leeft nog, we hebben ook contact, maar ik voel het niet. Ik mis zo erg een moeder, maar zodra ik mijn moeder zie krijg ik dat gevoel van 'maar jou wil ik niet'.. maar goed, er zal nooit iemand anders in haar plaats kunnen komen. Ik probeer dus steeds meer in te zien dat ik die liefde die ik mis, mezelf moet leren geven!
-Vooral luisteren naar mijn kinderen als ze ergens mee zitten. -Wij zijn christen en zo ben ik ook opgevoed, maar echt over geloof praten dat gebeurde niet. Dat willen wij echt anders doen, de kinderen kunnen alles vragen en dan gaan wij ook samen lezen wat er in de bijbel staat. En ja als zij er anders overdenken dat kan, er zijn genoeg kerken zeg ik maar. - De kinderen stimuleren en steunen in wat ze willen worden. - en als ze zelfstandig wonen ook fatsoenlijk bij ze op bezoek gaan en niet "eisen" dat ze bij ons moeten komen.