Jee, ... allereerst wens ik je heel veel sterkte in deze tijd. Maar ook zeker de komende tijd! Ik hoop dat je het kindje mee kunt krijgen. Ik spreek liever niet in de taal van een foetus. Dat klinkt voor mij te plastisch. Ik heb in mei een miskraam gehad. Ik verloor een week voor de echo een beetje bloed. Had toen net geaccepteerd dat er een kindje in mijn leven zou komen; een complete verrassing! Ik was er blij mee, maar helaas na wel heel veel wikken en wegen. Uiteindelijk neem ik dat mezelf nu kwalijk, maar dat terzijde. Ik heb op een donderdag een echo gekregen en kreeg te horen dat het hartje niet meer klopte. Achteraf gezien drama, maar ik ging een flinke roes in. Op zondagnacht kreeg ik last van weeen. Bijna drie uur lang en uiteindelijk is het vruchtzakje er in zijn geheel uitgekomen. Ik heb het uit de wc kunnen halen en afgespoeld onder stromend water. Daarna heb ik het vruchtzakje wat er mooi uitzag met weefsel in een teiltje gedaan en er een snipje in gemaakt. Daar heb ik het kindje van het navelstrengetje afgehaald en in mijn handen kunnen houden. Ik vond het fantastisch mooi op dat moment. Na het wel een uur bekeken te hebben, heb ik het in een mooi doosje gedaan en was zwaar uitgeput gaan slapen. De volgende ochtend ben ik naar het bos gereden en heb het daar begraven. Diezelfde week nog een operatie gehad, aangezien er nog weefsel achtergeleven was. De operatie heb ik ook niet als heftig ervaren. En die week erna ging ik vol aan de slag met mijn baan. Ik heb me er compleet ingestort. Alles wat op dat moment belangrijk voor me was zoals vriendschappen en klaarstaan voor elkaar, was weer in een klap verdwenen en was ik snel weer vergeten. Heb mezelf geen tijd gegeven voor een rouwproces, want ik wilde ook weer door met de malle maatschappij. De hele wereld gaat toch door? Dat kan ik ook wel. En nu komt het ineens weer goed binnen. 13 december zou ik uitgerekend zijn. En de maanden hiervoor mocht ik er af en toe van mezelf aan denken en een keer een traan toelaten. En nu krijg ik zo ontzettend hard de deksel op mijn neus. Ik hoop voor je dat je jezelf de tijd geeft! Doe dat echt. Verdriet moet slijten; als het al kan slijten. Geef echt gehoor aan je gevoel. Ik heb me daar lange tijd voor afgesloten. En maar die lach naar de buitenwereld optrekken. Lukt me nu helaas niet meer... Ik wens je veel sterkte! Ga de dingen gewoon ervaren en verdriet delen. Het lijkt voor anderen die het nog nooit meegemaakt hebben allemaal misschien onwezelijk dat het zo'n verdriet kan doen. Dat kan je de buitenwereld ook niet kwalijk nemen, want zij hebben geen fysieke binding. Maar uiteindelijk heeft een moeder die een kindje heeft gedragen, hoe lang uiteindelijk dan ook, WEL! Heel veel sterkte ... Lotte
De operatie viel dus mee. De een ervaart het anders dan een ander. Ik vond het fijn om in goede handen te zijn. Dat ik weer een lichaam kreeg wat een HB gehalte weer op peil zou trekken en voor mij leek het een afsluiting te zijn. Het enige wat ik hiermee wil zeggen is dat je het moet gaan ervaren hoe het voelt. Operaties komen wel goed.. dit is niet zo'n heftige ingreep. Ik had ook algehele narcose en voelde me daarna prima. Maar nogmaals, dat is puur eigen ervaring. Verdriet zit helaas in je hele lijf en dat snijden ze niet mee... Gun jezelf en jullie de tijd! Lotte