Ik had er eigenlijk nooit bij stil gestaan totdat ik dit onderwerp zag. Ik ben er eigenlijk een beetje door van slag. Ik heb me eigenlijk niet beseft dat ik m'n kindje heb "doorgespoeld". Had ik het ook niet opkunnen vangen, ik zat op zo'n chemisch toilet bij het circuit in Zandvoort. Maar toch het idee dat ik het daar heb achtergelaten, maakt mij nu erg verdrietig. Ik hoop natuurlijk dat we het nooit meer mee hoeven te maken, maar mocht het ooit nog eens gebeuren weet ik in iedergeval dat ik het wil begraven. - xx - Koeky
Hai Iris, Ik ben het niet met je eens. Ik kreeg een mk met 8 weken en 5 dagen. Gelukkig was ik thuis en had ik het al door en heb er een bakje onder gehouden. Het was bijna 2 cm groot en ik kon de vingertjes en teentjes al telle. Je hecht je aan zo'n kindje vanaf dag 1 van de zwangerschap, doordat je verwachtingen en een toekomstbeeld hebt. Dat heeft niets te maken met het voelen bewegen van je kindje. Ik heb het trouwens ook begraven. Groetjes Josefina
Hallo allemaal, heb jullie verdrietige verhalen gelezen en ging weer door 'het scala' van emoties rondom mijn miskraam. Ben wel erg blij dat dit forum er is. De reden dat ik niet ging werken vanaf het moment dat ik wist dat het hartje niet klopte is juist deze: ik wilde het absoluut niet in de trein, op mijn werk, of op welke vreemde wc dan ook verliezen. Dat idee kon ik gewoon niet verdragen. Ik dacht: als ik het dan moet verliezen, dan graag thuis, waar ik kan huilen en in mijn eigen bed kan kruipen met mijn eigen vent in de buurt. Tijdens die week ben ik ook nauwelijks buiten geweest. Ik zat even in een andere wereld dan de anderen en ik had geen zin om mezelf te forceren. Nu heb ik een curettage gehad en het is tijd om toch weer 'mee te gaan doen', maar ik heb geen moment spijt dat ik de tijd voor mezelf heb genomen om op mijn manier te rouwen en om samen met mijn vriend een manier van afscheid te bedenken. We gaan er allemaal op een andere manier mee om maar we delen ook dezelfde emoties. Ik wil iedereen sterkte wensen. Amber
Bij mij was het zo pril dat er niets te onderscheiden viel (was vijf weken zwanger). En toch, al die emoties... het heeft mij heel hard aangepakt eigenlijk. Voor mij was het een mensje en het zal toch ergens mij eerste kindje blijven. Hoewel dat ook wel raar is omdat ik de cyclus erna weer opnieuw zwanger was en dus nog steeds ben. Dus als die eerste zwangerschap goed gegaan was, had dit kindje er niet kunnen zijn. Zo heb je een heel scala aan emoties die door dit topic weer door mijn hoofd spoken voor even.
bij mij was het met 7 weken misgegaan de 2e keer. En omdat ik gewoon ongesteld was geworden , dacht ik ook eigenlijk niet ik zwanger "nog"was. Het is me tijdens het douchen op vakantie afgekomen het vruchtje. En omdat ik echt niet wist wat ik ermee moest doen. Is het helaas met het water meegegaan. Helemaal geschokt en verbaast, hebben we ook niks tegen mijn schoonouders gezegd want deze zouden alleen maar verdrietig zijn terwijl ze hun zo'n 1 a 2 keer per jaar zien. Nu pas hebben we het hun verteld. Mijn schoonmoeder was helemaal ontroerd
Mijn miskraam is niet op een natuurlijke manier afgekomen helaas. Morgenvroeg moet ik een curretage ondergaan. Op mijn eerste echo was een klein vruchtje te zien van 6 weken De tweede echo was het vruchtje weg. In eerste instantie schrok ik hier heel erg van en begreep er niks van. Na uitleg blijkt dat het vaker voorkomt dat een vruchtje opgenomen wordt door het lichaam. Nu rest in mijn lichaam alleen nog het vruchtzakje, placenta en vruchtwater. Ik vind dit zelf wel een mooi idee, dat mijn vruchtje opgelost is in mijn lichaam. En dus niet doorgespoelt is geworden of er morgen met een ingreep uit gehaald dient te worden, Eigenlijk is mijn vruchtje, mijn eerste kindje, nog gewoon in mijn lichaam. Als jullie begrijpen wat ik bedoel.