Ik ben als kind zijnde echt niks tekort gekomen. Ben heel liefdevol opgevoedt en we deden geregeld leuke dingen, ik kreeg complimenten en werd geholpen als het nodig was. Mijn jongens komen ook niets tekort. Wij gaan ook geregeld iets leuks doen met z'n 4e. Ze mogen vaak iets leuks uitzoeken in de winkel. En ik knuffel met ze, vertel dat ik van ze hou en vertel dat ik trots op ze ben. Dat is zooo belangrijk Mijn man heeft geen fijne opvoeding gehad en doet het dus heeel anders dan zijn ouders. Ik ben niet streng, maar wel consequent. Mijn broertje en ik lregen weleens een schop onder onze kont. Dat doe ik dus echt niet! Ik sla mijn kids nooit! (Al heb ik er zelf geen trauma aan overgehouden Onze kids zijn gelukkig en dat is het belangrijkste.
Deze situatie hadden wij ook alleen was ik degene die alle aandacht kreeg (3 maanden ziekenhuis en nazorg) en Mn broer degene die ontzichtbaar was. Daar waakt hij nu zelf ook voor bij zijn eigen kinderen. Het is pas een paar jaar geleden ter sprake gekomen hoe mijn broer die periode beleeft heeft. Mijn ouders natuurlijk op hun teentjes getrapt omdat ze er voor hun gevoel altijd voor alle kinderen geweest zijn.. Dit zijn dus dingen die wij beide meenemen in onze gezinnenn. Luisteren naar de gevoelens van onze kinderen en er over praten.
Zo veel. MIjn ma werkt niet nooit gedaan ook zover ik weet. Mijn pa werkt alleen maar en nog steeds verbaas ik mij dat ze bij elkaar zijn. Ik ben altijd wel bezig met iets werk en ook vrijwillig daarnaast probeer ik ook te helpen op school. Mij vriend helpt veel in het op voeden dus kan zo de deur uit en andersom net zo. Geef haar knuffels kunsjes we kroelen en donderen. Schoonmaken is voor mij echt een ding hrlaas heb altijd in rommel geleeft. Gereedschap hier stof daar etc dus ik zie het niet maar maak nu dus echt tijd. Toen wij een relatie begonnen zaten we zonder stroom en dus in de kou. Dit wil ik dus echt niet. GEen schulden geen stras of we iets niet kunnen betalen.
Ik heb regels en structuur....ben rustig, leg veel uit en knuffel mijn kinderen veel... Ben open en eerlijk tot op een bepaald niveau en laat ze kind zijn.
Praten! Mijn ouders praatte nergens over, alles werd in de doofpot gestopt. Wij praten veel met de kinderen, willen ook graag weten wat hun bezig houdt en wat hun mening over bepaalde situaties is. Verder wilde ik nooit zo’n miep in het huishouden zijn, volgens mijn moeder deden we het nooit goed en deed ze het uiteindelijk zelf. Af en toe betrap ik mijzelf erop dat ik hetzelfde trekje heb. Ik biedt dan mijn excuses aan, ze doen hun best en dat is belangrijk. Dan kan het ook zo weer een aantal maanden zijn dat ik het los laat.
Praten is hier 1 van de belangrijkste dingen die ik anders zou doen. Mijn ouders praatte nergens over . Nooit gezegd dat ze van me houden. Natuurlijk doen ze dat wel. Maar het echt voelen heb ik nooit gedaan. Dat probeer ik echt anders te doen. Vertel ze vaak dat ik van ze houd. Dat ik ze waardeer en laat ze weten dat ze zichzelf mogen zijn. Ik waardeer hun meningen ook echt.
Ik heb een hele goede jeugd gehad. Ik merk dat ik veel hetzelfde doe als mijn vader. Ik ben meestal relaxed, laat mijn kinderen zelf ontdekken wat ze wel en niet kunnen. Mijn moeder kon onbedoeld gemene opmerkingen maken die vaak hard aankwamen, die hebben mij onzeker gemaakt. Ik ga proberen dat niet bij mijn kinderen te doen. Mijn moeder werkte veel en mijn vader deed de opvoeding dus veel last heb ik er niet van gehad.
Ik heb een fijne, veilige jeugd gehad, dat wil ik mijn dochter ook geven. Wat ik wel bewust anders doe is sorry zeggen. Moeders en vaders maken ook gewoon fouten en ik zou niet weten waarom je dat niet gewoon kunt toegeven. Dus als ik wel eens (te) snauwerig ben, of onterecht boos word, dan zeg ik vrij snel tegen mijn dochter sorry en even een korte, simpele uitleg waarom ik deed zoals ik deed. Van de week kreeg ik daarop als reactie: "dank je, maar geeft niet erg hoor" (ze is 3.5)
Ik vind het zo knap dat jullie vertrouwen hebben in jullie opvoedkunde! Ik twijfel over alles; -Ben ik te streng geweest? -Ben ik over mijn grenzen gegaan? -Kijken de kinderen te veel netflix? -Waarom willen mijn kinderen niet buiten spelen? -Waarom hebben ze altijd (dit is niet waar, maar het voelt wel zo) ruzie? -Verwen ik ze teveel? Ik kan uren piekeren over de opvoeding en uren piekeren over mijn invloed op de kinderen.
Ik doe veel hetzelfde maar lang niet alles. Ik heb zelf heel veel broers en zussen. Zelf 2 kinderen en ik wil absoluut geen groot gezin. Ik kan dat zelf niet aan denk ik maar ik wil er ook meer kunnen zijn voor mijn kinderen dan mijn ouders dat konden. Mijn ouders houden heel veel van ons maar dat spreken ze nooit uit. Ik vertel het mijn kinderen elke dag. Bij mijn ouders is altijd iedereen welkom. Vriendjes/vriendinnetjes konden altijd blijven eten etc. Dat is bij mij juist niet zo. Mijn zoon heeft ass, bij mijn dochter en mij wordt het uitgezocht. Maar ik trek die drukte slecht en wil graag weten waar ik aan toe ben. Ik ben dus meer van de geplande bezoekjes. De kinderen mogen best andere kinderen meenemen uit school maar dan spreken we ook een eindtijd af. En verder, los van opvoeding. Genieten en leuke dingen doen. Mijn zussen, mijn dochter en ikzelf hebben een hartafwijking. 2 zussen en ikzelf hebben hartstilstanden gehad. Het kán gewoon elk moment afgelopen zijn dus we genieten van vandaag en doen leuke dingen met elkaar. Dat kan heel simpel zijn zoals bv kinderboerderij of eind wandelen, maar wel heel bewust.
Zoveel mogelijk. Ik heb met mijn vader sinds 2001 geen contact en met mijn moeder nu bijna een jaar. Ik heb geen leuke jeugd gehad en hoewel ik me besef dat ik juist daardoor ook dingen meeneem die zij deden, probeer ik zoveel mogelijk anders te doen. Het eerste wat me te binnen schiet is dat ik vecht tot ik er bij neer val om mijn dochter te beschermen en veilig te houden. Of het me lukt is een tweede maar ze zal altijd weten dat mama er alles aan gedaan heeft. En ik zoek hulp. Hoe pijnlijk, hard, meedogenloos het verdriet om mijn Leven soms ook is. Mijn dochter (en ongeboren) kind hebben het recht dat ik er alles aan doe om de invloed daarvan te beperken. En dat lukt me beter dan ik gedacht had van tevoren. Mijn moeder zocht ook wel hulp, maar als mensen dan te dicht bij kwamen liep ze weg. Ik blijf, al kost het me alle vezels in mijn lijf, staan en ik vecht door. En dat begint zijn vruchten af te werpen.
Ik doe genoeg anders. - elke dag tegen mijn kinderen zeggen dat ik van ze hou - elke dag knuffelen met mijn kinderen - geld uitgeven ipv aan de kant zetten (uiteraard gaat er wel wat aan de kant, maar we leven nu en genieten er nu van) - realistisch kijken naar het kunnen van mijn kinderen (vooral dochter) en hiervoor blijven vechten - mijn moeder werkte niet, ik ook niet op dit moment, maar heb wel de ambitie om weer te gaan werken en wat met mijn behaalde diploma te doen - ik kook gevarieerder - wij praten en maken alles bespreekbaar. (Vroeger durfde ik eigenlijk niet naar mijn ouders te gaan als ik ergens mee zat. Zo weten ze niks over een bepaalde klote periode toen ik een jaar of 13 was) - mijn vriend en ik laten de kinderen zien dat we van elkaar houden maar ook dat we af en toe ruzie kunnen maken (uiteraard niet schokkend voor de kinderen ) Ik heb geen slechte jeugd gehad, wel veel gemist op sociaal-emtioneel gebied denk ik.
Ik wilde je niet zomaar liken, zonder dit: Ik vind jouw woorden zo krachtig! Als jij maar de helft van de passie hebt, als dat dat ik hier lees, mogen je kids al in hun handjes knijpen. Super!
Heel erg weinig eigenlijk Ik heb een stel fantastische ouders: binnen bepaalde grenzen veel vrijheid, vrienden/vriendinnen waren altijd welkom, we konden overal over praten, het was gezellig thuis en er was veel liefde. wat we anders doen: minder vlees eten
Het huishouden, ik ben een slons in vergelijk met mijn moeder. En de tijd nemen voor mijn kinderen. Mijn ouders deden het gezin erbij, er was nooit tijd voor ons. We moesten onszelf maar vermaken. Ook als er eens een uitvoering of voorstelling/ sport ze waren er nooit.
Gewoon uit nieuwsgierigheid: wat zijn dan die strenge regels? Kun je daar een voorbeeld van geven? (Achtergrond van de vraag: weet nooit of ik zelf nu streng of niet streng ben; even spiegelen)
Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin: moeder offerde zich in alles op, maar was ook overbeschermend. Ze had/heeft de sterke overtuiging dat haar opvoedstijl, vanuit opoffering en het voorkomen van nare situaties/gevoelens bij ons als kinderen, de allerbeste is. Zelf heb ik de neiging, vanuit een angststoornis, om overbeschermend te zijn naar mijn kinderen maar laat me hiervoor behandelen. Ik wil dit namelijk niet hetzelfde doen, hoewel ik wel de aanleg heb. Ik heb gemerkt hoe lastig het is als volwassene als angst de lijnen uitzet. Ik vind verder dat mijn ouders een veel duidelijker lijn in opvoeden hadden dan ikzelf. Ik twijfel vaak aan mezelf of mij opvattingen en ben veel krampachtiger bezig om te voorkomen dat ik mijn kids door mijn karakter of gedrag mentaal kwets. Nu ik het opschrijf denk ik dat mijn ouders vooral lichamelijke schade wilden voorkomen en dat ikzelf vooral mentale schade wil voorkomen bij de kids. Is het nog te snappen?
Ik heb 4 oudere zussen en ik heb als jongste veel zelf moeten uitzoeken en mezelf dingen aanleren. Blijkbaar was er geen tijd voor mij ofzo. Daarnaast heb ik wel ontzettend veel liefde gehad hoor. Maar ik heb me altijd voorgenomen dat ik mijn dochter veel zou aanleren, als ze een vraag heeft wil ik daar altijd antwoord op geven en helpen wanneer het kan. Ik ben wel ontzettend zelfstandig door dat ik veel zelf moest doen, dat zie ik als heel positief en zelfstandigheid leer ik haar dus ook aan (maar op een andere manier).