Hallo, Afgelopen januari ben ik na een ellendige zwangerschap met 36 weken en 6 dagen bevallen van een prachtige zoon, Hij doet het geweldig. Waarom zeur ik dan, zou niet moeten kunnen eigenlijk maar er is zo weinig begrip voor mijn situatie en ik merk dat het met mij met de dag slechter gaat mede daardoor. Ik sta nu op punt om kontakten binnen de familie te verbreken. Ik zal het hele verhaal vertellen misschien heeft iemand de gouden tip en misschien lucht het mij wel op. Het begint al in juli 2006 mijn vader overlijdt na een kort ziektebed op 50 jarige leeftijd. in december 2007 krijg ik een relatie met mijn vriend, nu man we hebben elkaar een 8 maanden daarvoor ontmoet. in diezelfde periode hebben mijn moeder broertje en ik ons huis moeten verlaten ook door zeer zware finaciele problemen, groot gedeelte moeten verkopen van de inboedel en verder veel op moeten slaan. mijn man woonde toen nog thuis , maar eigenlijk al heel snel ben ik daar ingetrokken dit bracht heel veel rust voor het hele gezin de band met mijn moeder en broertje is veel beter geworden. juni 2008 ik wordt ten huwelijk gevraagd joepie 21 september 2009 gaan we trouwen juni 2008 yes we hebben een huis nu flink aan de slag en dan kunnen we erin. September 2008 we zitten in ons huis helaas na 1 dag mijn voet gebroken maar wel een besluit de pil de deur uit. In mei 2009 we zijn gelukkiger dan ooit, maar we hebben even afgesproken om voortaan veilige sex te hebben tot enkele maand voor de bruiloft. eind mei 2009 ik ben overtijd. na een test blijk ik zwanger yes wat zijn we blij. wel moet ik het gelijk aan mijn moeder vertellen ik ga 2 dagen later voor mijn trouwjurk. ze is zo blij. alles gaat goed juli 2009 heel veel pijn ben nu 13 weken zwanger naar de vk toe en met spoed naar de eerste hulp. ik wordt klaargemaakt voor de ok in verband met blindedarmontsteking. chirurg komt binnen pakt mijn status, klein detail vergeten te vertellen daar ( ik niet hoor ) hij weet niet dat ik zwanger ben dus wil eerst een scan enz. in de scan gaat het mis ben al claustrofobisch dit keer helemaal foute boel. uiteindelijk opname later blijk ik een fikse urineweginfectie te hebben na 4,5 week eindelijk redelijk hersteld. augustus 2009 zwangerschap vordert de bruiloft nadert, maar ook het gemis om mijn vader wordt heftiger. september 2009 mijn bekken speelt op gelukkig na de bruiloft vakantie 3 weken. de bruiloft is geweldig wel erg vermoeiend. maar het was onze dag. na de bruiloft 20 weken echo yoepie we krijgen een dochter. dezelfde week naar de bekken fysio toch inderdaad bekkeninstabiliteit na overleg met de dokters voor 50% moeten gaan werken. oktober 2009 vakantie zit erop nu weer aan de slag voor halve dagen ben leidinggevende bij een benzinepomp leuk werk wel zwaar. Na 3 dagen zak ik dor mijn benen en houdt het op ik kan niet meer. Ik kom volledig yhuis te lopen met 2 maal per week fysio November 2009 lopen gaat bijna niet meer maar ik ben zo vreselijk moe en slap vk besluit bloed te prikken en ja suiker te hoog naar de gyn. foute boel blijk fikse zwangerschapsdiabetes te hebben moet gaan insuline spuiten en onder controle gyn december 2009 suiker is niet te controleren gaat helemaal mis, de baby gaat erop reageren bloeddruk stijgt weer een pilletje erbij en dan besluit gyn om de dag ctg van de baby dit begint net na sinterklaas baby ligt nu wel al startklaar met kerst een dieptepunt baby heeft het zwaar groeit gelukkig niet extreem hard zoals vaak bij suikerbaby's ow ja en ons dochtertje blijkt een zoontje te zijn helemaal leuk Januari 2010 feestdagen doorgekomen kan inmiddels niet meer alleen de deur uit zoveel pijn en moeite met lopen na meerder controles wordt op 7 januari besloten tot inleiden baby gaat veel te hard achteruit ik ben dan 36 weken en 4 dagen op 8 januari hele dag op verloskamer aan het infuus katheter vliezen zijn inmiddels gebroken baby heeft in het vruchtwater gepoept hij heeft het moeilijk. om 19.00uur wordt besloten een ruggenprik de ontsluiting blijft maar hangen op 2,5 cm en ik blijf maar in de weeenstorm al vanaf 14.00 uur anesthesist komt en gaat prikken dit mislukt en na een half uur geeft hij het op. het lukt niet inmiddels ga ik kapot van de weeen van de pijn na het prikken kom in een enorme hypo terecht en ze krijgen mijn suiker niet meer hoger dan 2 pethidine injectie in de hoop dat het beter gaat om 23.00 uur net 4 cm en er wordt besloten de gyn erbij te halen. deze zegt nu naar de ok dit gaat fout met moeder suiker was gevaarlijk laag maar de baby ging ook fout ok onder algehel narcose man mocht er wel bij en om 00.04 is ons manneke geboren na een slechte start doet hij het goed in de couveuse en aan het glucose infuus hartbewaking en zuurstofmeter met sonde. ik mag hem al snel zien wat een manneke mijn manneke ons manneke Het mannetje doet het goed maar na 1,5 dag mag mijn morfine er helemaa af en ga ik wat lopen gaat goed heel goed zelfs. maar ik heb zo'n raar gevoel in mijn been of beter geen gevoel. dit komt door de injectie zeggen ze na 5 dagen we mogen samen naar huis thuis gaat het goed iedere dag 1 persoon om me heen om te helpen een echtendje en ik kan goed voor hem zorgen, maar het gemis om mijn papa is zo enorm. de kleine man is wel vernoemd trouwens. ook mijn klachten worden weer erger mijn bekkenpijn is enorm en zonder steun kan ik haaast niet lopen de fysio weer na een tijdje ik draai thuis alleen dat gaat goed april 2010 de fysio ziet het niet meer zitten naar de huisarts extra onderzoeken en naar de neuroloog daar geweest, ja mevrouw we denken dat er met de ruggenprik iets beschadigd is . Nu moet ik oevr 2 weken door de scan inmiddels is het met mij zo slecht dat ik bij psycholoog loop, nog maar net voor mijn mannetje kan zorgen haast niet meer kan lopen niet meer kan autorijden en ja die laatste 15 kilo niet af kan vallen ben er al 13 kwijt maar ik kan niet sporten mijn buik hangt wat ik baal ervan voel me klote lelijk niet de moeite waard, mijn man steunt me onvoorwaardelijk, ik mis mijn vader baal dat ik lichamelijk gbezien zo slecht ben nu komt het mijn oma ik ben er zo klaar mee het doet me zo'n pijn ik kan die laatste 15 kilo niet afvallen nu ik mag en kan niet sporten dan moet ik me geheel uithongeren ik let nu op wat ik eet en blijf stabiel en soms val ik zelfs wat af nou had ik haar van de week aan de telefoon ik vertelde dat de dokter erover heeft gesproken dat de kans aanwezig is dat ik met een rollator of rolstoel verder zal moet gaan voorlopig, ik moest naar de psych, recatie ow loop jedaar nog steeds dacht dat je al genezen was ???? nu belde ze van de week we hebben 2 bruiloften ja zegt ze als je kleren gaat kopen neem dan gelijk een corrigerend hemdje mee want nu hangt je buik zo dat ziet er niet uit ik zeg dat wil ik niet en dat doet vreselijk veel pijn met mijn litteken reactie ja soms moet je ook even doorbijten en wie mooi wil zijn moet pijn lijden ( toen ik thuis kwam uit het zieknhuis 5 dagen na keizersnee lagen er 2 corrigerende onderbroeken klaar )????? Nou gisteren kleding gekocht van boven heb ik maat 42 normaal ook heb een mooi tuniek gekocht niemand ziet mijn buik alleen door mijn buik moet mijn broek maat 48 ( slik) maar ik heb me erbijneergelegd Nou heeft ze mijn moeder opgebeld en gezegd ja je moet haar even overhalen want dit ziet er niet uit wat moet een ander er wel niet van denken en ik schaam me diep. mijn moeder woest. dus wij kwamen thuis en ze vertelde dit gelijk tegen me. Vanmorgen belde ze of ik nog corrigerend ondergoed heb gekocht want dat is toch veel mooier en zatb ze half te janken want dit was zo erg voor haar ik schoot helemaal los. zegt ze weet je ik ben zo bang dat je over 5 jaar niet kan voetballen met je zoon dus ik dacht einedelijk begrip voor mijn licamelijke probleem, nee hoor erachteraan maar zoasl het er nu uitziet kan je over 5 jaar niets meer want dan ben je vierkant/???? Ik werd zo kwaad en heb haar gezegd dat mijn prioriteit op dit moment is dat ik over 5 jaar zoiezo nog kan voetballen, maar zoals het er nu uitziet dat ik misschien wel niet meer verder kom dan rolstoelvoetbal. ach ja je kan je natuurlijk ook altijd zo aanstellen je zou ook je schouders eronder kunnen zetten en kunnen zorgen dat ze tenminste trots op je zijn, maar jij blijft lekker binnen je klaagmuurtje hangen. Ik heb opgehangenik was zo overstuur Wat moet ik hier nou mee ik ga 24 uur per dag kapot van de pijn wacht nu op de scan over ruim 2 weken kan nagenoeg niet meer lopen zak door mijn benen, heel lullig op dit moment is dat kleine mannetje mijn redding hij zorgt voor mijn plezier, maar dit sloeg alles ik ben zo boos en verdrietig. Ik denk erover om het kontakt stop te zetten ik kan niet meer en wil hier niet meer tegen vechten excuses voor dit mega verhaal. ik weet het niet meer
Meid.. wat een rot verhaal zeg.. HEEL veel sterkte! En probeer te doen waar je achterstaat, je goed bij voelt!
Oh jeh, lieve meid! Wat een zorgen en problemen. Ik wil je een flinke knuffel geven en hoop dat je snel weer wat beter bent. Wat betreft het contact met je familie: ik denk dat je er heel goed over na moet denken voordat je het contact verbreekt. Er is in korte tijd zo veel met je gebeurd en ik ben bang (lees tussen de regels door) dat je het allemaal nog lang geen plekje gegeven hebt. En terecht! Je hebt een zware tijd. Mensen die langs de zijlijn staan zien dat niet altijd (weet ik uit ervaring). Je moet vertellen wat je voelt als mensen iets zeggen dat je niet zint (bijv. over het ondergoed). De kunst is om het duidelijk te zeggen zonder boos te worden. Misschien kun je je gevoelens in een brief kwijt. Je hebt nu zoveel om over na te denken dat je in een negatieve spiraal zit. Gelukkig put je kracht uit je kleine mannetje. Goed dat je hulp hebt via een psych. Heel belangrijk. Bedenk echt goed, dat als je breekt met familie het niet meer te lijmen is. Succes en sterkte!
en dat laat je je door je Oma vertellen??? ze kreeg vqan mij de wind van voor naar achter van links naar rechts
pfff.. wat een rotverhaal zeg.. ik zou je oma echt niet meer aan willen kijken of willen spreken.. wat zegt je mannetje ervan? kan hij niet eens met je oma gaan praten?
lieve meid wat een ontzettend heftig verhaal..... ik weet niet goed hoe ik je hierin kan adviseren... maar probeer er met je man over te praten... ik las dat jullie een sterke band hebben (gelukkig) en dat hij je onvolwaardig steunt! hoop dat jullie samen tot een oplossing komen meid! want om je nou zo te laten kwetsen... nee dat verdient niemand , en dat lijkt me ook niet bevorderlijk voor je herstel.... sterkte met alles!
Sorrie dat ik het zeg maar het klinkt echt als een klere wijf. Je kunt 1 keer met haar gaan praten en vertellen dat je haar kritiek zat bent en dat je zelf wel bepaald wat je doet en als ze dat niet kan accepteren dat je het contact verbreekt. Voor de rest heel veel sterkte meid, wat een narigheid allemaal. Gelukkig dat je je zoontje nog hebt om je dag een beetje leefbaar te maken.
ow meid wat een verhaal Goed van je dat je hulpt bent gaan zoeken bij een psycholoog. Is erg veel om te verwerken allemaal. En die pijn. meis ik hoop dat het toch allemaal gaat goed komen voor je! Maar bedenk : ookal komt het niet goed en moet je in een rolstoel, ook dan kan je een volwaardig leven lijden en er zijn voor je zoontje hoor! Ook dan kan je gelukkig zijn! En ookal ben je dik dan OOK kan je gelukkig zijn en er gewoon zijn voor je zoontje! Je moeder heeft gewoon een plaat voor dr kop! Dat ze dr eigen niet kan inleven in dr dochter en alleen maar kijkt naar het uiterlijk is diep triest! Als je moeder niet wilt luisteren en jou niet positief kan steunen/bijstaan dan moet je gaan bedenken of je het contact wilt behouden. Als je alleen maar verder in de put raakt door haar dan is dat zeker niet goed! Je moet nu aan jezelf en aan je gezin denken. Positieve mensen om je heen hebben die je helpen, niet mensen die je afkraken. Sterkte meid!
ow was het je oma die deze dingen zei? Sorry, ik dacht je moeder. Maar het verhaal blijft hetzelfde natuurlijk
Oh god wijffie toch. Wat een verhaal zeg. Ik kan me voorstellen dat je even helemaal van de rel bent. Dat zijn natuurlijk geen leuke woorden zo na je bevalling. Ik zou me ook geen weet weten met deze opmerkingen. Ik wil je alleen heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je weet dat je niet alleen bent. Doe wat goed voelt, als dat is dat je afstand neemt van je familie, dan doe je dat. Je man is er altijd voor je zeg je, dat is nu het belangrijkst. Dat er mensen zijn die van je houden en die voor je door het vuur gaan.
Jeetje, waar bemoeit je oma zich mee zeg? Als je je al zo rot voelt, dan komt zo'n opmerking dubbel en dwars binnen. Bah! Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer het uit je hoofd te zetten. Bedenk dan maar: tja, ik heb wel een buik, maar daar heeft wel een prachtig kind in gezeten. En laat je oma lekker lullen. Ik zeg altijd maar: je hebt niets voor niets twee oren. Het ene oor in en het andere oor weer uit. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Ik loop bij de psych om alles en met name het hele gebueren bij de kern ( dus bij het overlijden van mij vader ) aan te pakken. Mijn probleem voor het overlijden van mijn vader was dat ik eerst zei en dan ging denken als ik al ging denken. Daar deed ik mensen mee tegen me in het harnas jagen, alleen na het overlijden van mijn vader lukt me dat niet meer op het moment dat iemand wat tegen me zegt klap ik dicht, ik ben bang voor confrontaties op wat voor manier dan ook! verjaardagen feesten alles ben ik huiverig voor ( leuk met 2 gehele bruiloften deze maand) van de week bij psych hebben we het ook al een hele sessie over mijn oma gehad ik kan er niets meer mee, als ik nee zeg bedoel ik nee, maar ik merk aan mezelf dat ik nu totaal niet sterk genoeg ben om mezelf te verdedigen. en net wat ik al eerder zei ik wil me graag bezig houden met op de been blijven en straks met herstel zover mogelijk. en als je dan keer op keer te horen krijgt komt goed cshouders eronder houdt het een keer op. de moed is een beetje weg. Ik had net mijn moeder aan de telefoon en zij zegt van je moet wel positief blijven ja je hebt nog een buik is dat erg je zoon is 4 maanden oud en je bent niet dik je hebt nog een stukje buik over dat is natuurlijk kartstikke lief. Verder gaat mijn man vanavond het gesprek aan met ze om te voorkomen dat het uit de klauwen loopt het zijn nu zoveel dingen. Ze zijn bijna 50 jaar getrouwd we hebben een etentje einde van de maand mag onze zoon niet mee. ja want dat is niets voor baby's en het is lekkerder als jullie een avond samen eruit zijn) dat bepaal ik zelf en ik heb gezegd hij kan mee en gaat mee en anders kom ik niet. Nu houden ze ook een feestje voor buren enz. we mogen wel komen als we maar de kleine thuis laten ik ben er klaar mee hij hoort bij ons we zijn 1 gezin en hij gaat mee naar dit soort dingen of we komen helemaal niet. maar het zijn ook zijn overgrootouders. het zijn heel veel dingen zo, maar op een bepaald moment breek je en dat is nu!
Jeetje......wat een heftig verhaal!! Ik zit hier echt te koken van woede............echt, die oma van jou spoort niet!! Jij moet je niet schamen voor iets of iemand, maar jij moet trots zijn op jezelf, dat je dit allemaal maar kan doorstaan, ookal is dat soms heel moeilijk! Ik wil je niet zeggen wat wel of niet te doen, dat kan je het beste zelf bepalen, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen. En meid.......wees trots op jezelf en op je lichaam. Dat lichaam heeft jou wel een wonder gegeven. Echt meid......je mag er zijn!
luister aub naar je moeder! volgens mij bedoelt zij het hartstikke goed! Je oma, wel is lastig maar niet op reageren is misschien nog het verstandigst, commentaar ene oor in en andere oor uit! Is niet gemakkelijk daar weet ik alles van, maar soms wel prettig! Als je van boven maat 42 hebt en van broeken maat 48 dan ben je nog steeds niet dik en te zwaar. Daar komt bij dat je toch al een hoop bent afgevallen en de rest komt ook nog! Je bent 9 maanden zwanger dan kun je niet verwachten dat je nu alles ook meteen kwijt bent! Het verlies van je vader, kan me voorstellen dat dat heel erg moeilijk is! Wil je in ieder geval een dikke knuffel geven!
ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen en een virtuele knuffel geven. ik ken een beetje wat je doormaakt. ik mankeer ookvanalles wat gebagataliseerd wordt. ik vind eht heel knap van je dat je hulp hebt gezocht voor je problemen. ik zou hier ook met hem of ahar over praten. ik zou voorlopig geen drastisch besluit nemen maar wel wat afstand. ik wil adviserend at je man je oma eens even haarfijn uit gaan leggen hoe jou toestand is en hoe ze jou kwetst. zonder jou zodat het jou niet nog meer energie kost en ze niet direct tegen jou tekeer kan gaan. uit je verhaal spreekt dodelijke vermoeidheid door alles en alle onzekerheid.probeer eerst een beetje tot jezelf te komen voordat je besluiten gaat nemen. maar zoals gezegd zou ik wel even wat afstand nemen van ze. laat je niet gek maken over ej hangbuik of wat dan ook. ik snap heel goed dat jou prioriteiten elders liggen. en niemand hoeft jou zulke dingen naar je hoofd te slingeren. hopelijk kunnen de dokters je toch nog helpen dat je gewoon straks lekker kunt voetballen meid. ik duim voor je en ik denk aan je. dikke knuffel!
Meid, wat een toestand zit je in. Je hebt van alles aan je kop en dan komt zo'n stoorzender (=oma) er tussendoor. Ik zou jezelf nu eens even op 1 zetten en alle stoorzenders parkeren. Gewoon even geen contact zoeken/onderhouden met oma en werken aan je lichamelijke klachten en het verdriet van je vader verwerken. En ondertussen genieten van je man, zoontje en moeder. Na je lichamelijke klachten kun je je dan richten op het volgende, je gewicht. Waarschijnlijk is dat in de tussentijd al goedgekomen! Want zo te lezen ben je goed bezig. En echt, een lichaam heeft veel langer dan 4 maanden nodig om 'uit te zwangeren'. Als je baalt van je lichaam dan is dat geen fijn gevoel, maar probeer het toch even opzij te zetten, je bent erg streng voor jezelf om te vinden dat alles al eraf moet zijn! Dus ik zou het contact niet bruut verbreken. Maar wel aangeven dat je nu andere dingen aan je hoofd hebt en je tijd en energie nu op andere zaken moet richten dan aan haar irritaties. Even rust. Als ze ok is dan zal ze dat accepteren en komt het opbouwen van het contact later wel weer. Jammer dat ze zo is, ze zou eens een goede spiegel voor moeten krijgen. Sterkte met het verwerken van je verlies en je lichamelijke klachten.
Kwam ze serieus 5 dagen na de bevalling aanzetten met corrigerende onderbroeken...?! Wat een bizar mens. Sterkte meid... Wie weet kan je man de boel een beetje laten doordringen bij je oma. En ik zou hetzelfde zeggen als jij: als je kleintje niet mee mag naar dat etentje, dan kom jij toch lekker ook niet.
pffffff, wat een zooi. Ik zeg maar een ding. JE BENT WEL EEN MOOI EN GOED UIT ZIENDE VROUW. (ik schreew even van frustratie) Heb zo de pest er aan als mensen er zo op reageren als je er niet uit ziet als een panne lat. Iedereen is mooi. Ware schoonheid kan alleen maar in het hard zitten en blijken uit je gedrag. En na dit verhaal twijfel ik in elk geval niet. En voor de rest een dikke knuffel. Ik vind je dapper. Groetjes Janna
Oooh meid wat vreselijk!! Ik was zooooo ontzettend kwaad geworden op je oma zeg!! Zit me hier gewoon op te vreten! Meid onthou dit: Je ben een harstikke mooie,lieve vrouw en een goede moeder! En het is nu belangrijk dat jij geniet met je gezinnetje en het allemaal langzaam ZELF weer opbouwt. Laat dat mens aub dr waffel houden en iemand anders lastig gaan vallen!
"Nee, die kop van jou, da's niet om je voor te schamen." Stel maar eens voor dat ze naar die bruiloft moet komen met een zak over d'r kop... Nee, even zonder gein, want bovenstaande zorgt alleen voor meer ruzie... Is het niet een idee met ze samen te gaan zitten, dat je eerst eens goed uitlegt wat er met je aan de hand is en vervolgens wat het met je doet als zij zulke opmerkingen maken? Nu kan je nog zeggen: Dat mens weet niet beter. Maar als je het rustig uitlegt en om begrip vraagt en ze reageert nog stom, dan zou ik zeggen: De stekker er uit.