Onze middelste dochter, 6 jr, heeft door een ongelukkige start op de peuterspeelzaal een verlatingsangst ontwikkeld. In het heel kort: Onze dochter is heel gevoelig en is het eerste jaar op de peuterschool totaal aan hoor lot overgelaten. De juf vond het maar lastig dat ze zo aan haar hing en het komt er bijna op neer, dat ze een jaar lang, 2x per week, 2 uren in een hoekje stond te wachten totdat ik haar weer kwam ophalen. Toen we hier achter kwamen, ondertussen was ze een stotterend muisje geworden (wat overigens volgens de psz aan de thuissituatie lag), hebben we haar meteen van de psz afgehaald en een klacht ingediend. Vervolgens is ze overgeplaatst naar een andere psz waar ze heel erg hun best hebben gedaan om haar uit haar schulp te krijgen. De afgelopen jaren in de kleuterklassen, is dat qua school gaan met 100 punten verbeterd dwz: Niet meer huilen als ik wegga, actief mee doen in de klas, juf letterijk & figuurlijk durven loslaten. Omdat ze qua cognitieve ontwikkeling voorloopt op leeftijdsgenootjes, hebben wij een aantal gesprekken gehad op school om haar een klas te laten overslaan. Na begeleiding van de IB-er op school, is er toen uitgekomen dat ze op cognitief niveau wel voorloopt, maar sociaal gezien nog achterloopt. Dus die beslissing was niet moeilijk te nemen, ze bleef gewoon in groep 2. Sinds een paar maanden is de verlatingsangst echter weer in alle hevigheid teruggekomen. Gelukkig niet op school in de zin van: Niet willen. Maar wel dat ze in de pauze om de juf blijft zwermen. Thuis heeft ze het helemaal erg; even zitten in de auto terwijl we tanken: PANIEK Elke avond bij het naar bed brengen ,dan wil ze weten wat we gaan doen, waar we naar toe gaan etc etc. Zelf benoemd ze het als volgt: Ik weet in mijn hoofd wel dat jullie niet weg gaan, maar mijn buik zegt wat anders. En dan begint mijn buik te kriebelen en dan komt het in mijn keel en dan voelt het alsof ik stik. Kortom, een echte paniek aanval. Wie herkent dit bij zijn/haar kind en wat hebben jullie gedaan? We hebben al een gesprek gehad op school, maar daar willen ze haar nog even de tijd geven voordat we naar een psycholoog stappen omdat het schooljaar net begonnen is.
De verlatingsangst herken ik niet maar wel het erg beschadigd raken op school. Mijn dochter had een juf die haar stelselmatig vernederde en fysiek pijn deed. Ze heeft toen uiteindelijk de diagnose chronische PTSS gekregen en heeft EMDR gehad. Dat heeft de scherpe kantjes van haar trauma gehaald. Ik denk dat EMDR voor jouw dochter ook zou kunnen helpen. Er lijkt een duidelijk verband te liggen tussen haar angst nu en de ervaringen van haar op de peuterspeelzaal. Maar je zegt dat het een tijd goed is gegaan en nu weer in alle hevigheid terug is. Misschien is er een reden dat ze zich nu niet meer fijn/ veilig voelt op school en het daarom weer terug komt? Daar zou ik ook goed naar kijken.
Wat herkenbaar die verlatingsangst! Mijn zoontje heeft pas de diagnose autisme gekregen en heeft hier zoveel last van. Alleen kunnen wij daar geen reden voor bedenken waar het vandaan komt, of zorgt het autisme voor onrust in zijn hoofd? Al sta ik in de keuken vraagt hij tig keer of ik er nog ben, de hele dag hoor ik :mama waar ben je? Hij loopt me constant achterna en als hij buiten spelen is komt hij binnen kijken of ik er nog wel ben. Ook savonds naar bed gaan is een ramp, ik ben bang dat jullie weggaan word de hele tijd gezegd en hij word vaak savonds/Snachts huilend wakker.School gaat gelukkig goed alleen wil hij ook niet meer bij vriendjes thuis spelen, alleen bij ons of anders niet.. mijn zoontje is 5 . Ik weet ook niet meer wat ik moet doen. We krijgen binnenkort wel thuisbegeleiding dus hopelijk hebben die wat tips.
Jeetje wat heftig @miramare ! Mijn dochter heeft er ook wel last van gehad als wij plotseling de kamer verlieten. Dan kwam ze helemaal in paniek achter ons aan. Gelukkig heeft ze dat niet meer. Bij andere kindjes spelen is ook wel een dingetje hier...liever speelt ze gewoon thuis. Maar ik ben daar wel wat harder in geworden. Afgelopen vrijdag had ze ook een speelafspraakje gemaakt, en dat meisje wilde thuis spelen, want vorige keer was het hier. Ik zag meteen het koppie van mijn dochter betrekken. Ik heb haar gewoon gebracht met de mededeling: Als het niet gaat, dan kom ik je ophalen. Nou, ze had het hartstikke leuk gehad en was blij dat ik haar toch had gebracht. In groep 1 hebben we haar wel eens kunnen ophalen van een kinderfeestje en speelafspraakjes moeten altijd thuis. Halverwege groep 2 ging ze eindelijk eens ergens anders spelen. @Jaimio wat heftig! Poeh he, vernedert en fysiek pijn gedaan door een juf ijkt me niet niks! Ik mag hopen dat dit consequenties heeft gehad voor de juf! De reden waarom het nu terugkomt is denk ik dat ze naar een andere klas is gegaan. Ze heeft 2 jaar dezelfde juf gehad in de kleuterperiode. In groep 3 worden alle kleuterklassen gehusseld en krijgen ze dus een andere leerkracht voor de klas. Dat is natuurlijk hartstikke spannend.
Mijn God wat naar van de peuterklas. Niet te geloven! Ik zou zo woest zijn! Ik zou niet wachten met naar een psycholoog gaan.
Geen woorden voor. Ik mag hopen dat de juf daar flink voor heeft moeten boeten. Waar haalt zij het lef vandaan...
Nee helaas niet. Ze werd goed beschermd door de IBer en de directeur. Die hebben allebei mijn klachten nooit serieus genomen en steeds de schuld bij mijn dochter gelegd. Uiteindelijk heb ik wel de vertrouwenspersoon ingeschakeld maar ben niet overgegaan tot een officiële procedure omdat dat heel veel energie zou kosten die ik toen echt aan mijn dochter moest besteden. Dat is namelijk best een lange heftige weg geweest. Maar ik moet ook wel zeggen dat mijn dochter geen makkelijk kind was/ is. Ze is ontzettend koppig en laat zich nog eerder traumatiseren dan dat ze toe zou geven als ze een koppige bui heeft. En de juf had zichzelf niet goed in de hand. Die werd écht boos.