Rust is denk ik wat ze nu echt nodig heeft , je blijft constant in hetzelfde cirkeltje hangen en dat werk niet , ik weet wel dat toen ik in een slechte relatie zat ik ook heel veel lichamelijk klachten had en ook last van paniekaanvallen en depressies en toen ik eenmaal bij hem weg was voelde ik me een compleet ander mens ...
ik hoop zo dat ze het besluit neemt om toch effe lekker naar haar moeder te gaan. Ik weet zeker dat ze er zo van op zal knappen en ze in de tussentijd goed kan nadenken wat nou het beste is voor haar en haar kind.
Tja het is gewoon moeilijk om uit een relatie te stappen waar je toch al lang in zit en helemaal gewend aan bent geraakt , lees ook niet echt meer liefde in de dingen die ze schrijft dus het zal wel gewoon gewenning zijn , de verandering niet aandurven .....
ja dat denk ik ook. Je bent natuurlijk altijd samen geweest en je bent gewoon bang dat je het niet aan zou kunnen als hij wegvalt. Maar dat duurt ook maar even. Echt een klote periode maar na regen komt zonneschijn....
Ik heb het ook héél erg gehad een tijd,durfde zelfs de metro niet in!!Ik heb een keer aan aanval gehad(bleek achteraf hyperventilatie)pijn/druk op mijn borst en tintelingen in mijn mond dacht echt dat ik doodging!! en die was zo erg dat ik 4 dagen in het ziekenhuis heb gelegen,van een longscan hart echo tot longfunctietesten.. Bij de longfunctietesten is er uit gekomen dat ik hyperventilatie had,want ik bleef er te lang in hangen!! Bij mij hielp een zakje om in en uit te ademen ook,maar ik had ook soms het gevoel dat ik flauw ging vallen zelfs achter het stuur,dat ik dan ineens uit angst mijn telefoon greep en ging bellen,en dan ben je even niet meer bezig met de ''angst'' op dat moment..En dan zakte het weer af Meid ik vind het echt héél rot voor je,en ik hoop ook dat je vriend toch wat meer begrip zal gaan tonen! Je mag me altijd pben!
Tuurlijk is het in het begin moeilijk maar als je eenmaal weer gewend bent aan het alleen zijn zou je niet meer anders willen en ben je blij dat je de stap gezet hebt maar voordat het zover is Daar gaat heel wat tijd overheen maar het is gewoon zonde dat ze zich nu zo ongelukkig voelt ....
dat is zeker zo, maar ze moet dan wel eerst door die klote tijd en dat zie je dan niet als je je klote voelt dat het daarna alleen maar beter gaat!
Als ik terug lees dan zie ik dat ze niet langer kon logeren bij haar moeder,dus of ze zelf niet kon of dat het bij haar moeder niet meer kon?
nee, het kon inderdaad niet meer bij mijn moeder, heb er onlangs ook een paar nachten gelogeerd, maar mijn zoon wil daar niet zo goed slapen, hij vraagt altijd naar papa, dat is ook een reden dat ik het moeilijk heb om van mijn "vriend" weg te gaan, snappen jullie? het toppunt is wel dat mijn vriend er nooit is voor onze zoon, ik doe altijd alles, badje, eten geven, ...
Begrijp dat het moeilijk is om weg te gaan vanwege je zoontje maar als je eerlijk bent weet je ook wel dat een kind niets heeft aan een moeder die ongelukkig is en aangezien zijn vader niets voor m doet denk ik dat het best wel los zal lopen als je weg gaat , maar nogmaals ik denk dat het gewoon voor jou de tijd nog niet is om te gaan ....
weet je, ik ben elke keer bang om een paniekaanval te krijgen wat de kans uiteraard groter maakt om er één te krijgen, gewoon voor mijn vriend zijn reactie. Zo altijd zuchten en blazen en boos worden, djeezes, jullie zouden het echt eens moeten zien.
vind het echt heel erg voor je zeg dat je vriend zo tegen je doet. denk dat je echt eens een goed gesprek met hem moet aangaan, want JIJ bent er ook nog..je moet echt ook een beetje aan jezelf denken hoor..en die paniekaanvallen maken het er natuurlijk niet makkleijker op, maar alles heeft een oorzaak. en zoals nicole zegt, jou tijd is het mischien nog niet om bij hem weg te gaan,maar hier kan je ook niet mee verder gaan..sterkte meis..en knuff
Het kan dan nog wel de tijd niet zijn om weg te gaan,maar wanneer is dat wel? Zo kun je echt niet door blijven gaan want je gaat er zelf aan onderdoor en dat wil je toch niet,ook niet voor je zoontje die z'n moeder hard nodig heeft? Dit is geen houdbare situatie meer,hier moet echt iets gebeuren. Is er iemand die jij en je vriend heel goed kent en in wie je vriend vertrouwen heeft? Misschien dat die met jou en je vriend een gesprek kan aangaan want zo te lezen lukt het praten tussen alleen jou en je vriend niet of je moet eens een keer flink tegen hem tekeer gaan en goed laten merken dat je dit allemaal niet meer pikt. Als je vriend op geen enkele wijze mee wil werken,zie ik het somber in en kun je beter de knoop doorhakken,hoe moeilijk het ook zal zijn. Je zoontje roept naar z'n vader,een vader die er nooit is voor hem,dus om voor je zoontje bij je vriend te blijven heeft ook geen nut want je staat er al alleen voor dus er zal wat dat betreft weinig aan veranderen.
hoi meid... wat een nare reactie... hier ook iemand met een zwaar paniekaanval verleden...het is gewoon een verlammende angst..... allesoverheersend... ik had er heel veel moeite mee om die cirkel te doorbreken en ben er nog altijd gevoelig voor.... ik heb een tijdje paroxetine gebruikt en dan ging het goed... maar zodra ik ermee stopte kwam het weer terug.. ik ben toen gestopt met de medicatie... en heb mijn angsten onder ogen gezien.... ik was vreselijk bang wat anderen van mij zouden vinden als ik halsoverkop een restaurant zou verlaten.... als ik en publiek over mijn nek zou gaan... etc..... ik heb goede therapie gehad.... wat mij heel erg hielp was te denken aan waar ik nu zo bang voor was en hoe erg is dat dan eigenlijk???? dan loop ik weg in een restaurant so what.... dan kijk ik de film in de bios niet af....so what... ik kan me voorstellen wat de reactie van je vriend met je doet.... dat doet vreselijk veel pijn... jij bent op dat moment in psychische nood..... want zo zie ik een paniekaanval..... een moment waarop je je zieker en naarder voelt dan iemand zich voor kan stellen...en je vooral heel erg kwetsbaar bent... mijn man had er in het begin ook moeite mee..... hij begreep het ook niet.... en ja natuurlijk is het lastig als je net een duur gerecht voor je neus krijgt en je vrouw rent de tent uit....... hij is een keer boos geworden.... en dat hakte er vreselijk in...ik kan me dat gevoel nog zo voor de geest halen..... uiteindelijk heeft zijn boze bui mij wel de ogen doen openen want hij schreeuwde "het geeft niet als het niet lukt maar blijf het proberen"ik kwam op een gegeven moment bijna nergens meer waar veel mensen waren.. maar wat jouw vriend doet is niet goed..hij snapt niet dat er zo alleen maar nog meer lading komt om geen paniekaanval te krijgen en juist daardoor nemen ze toe je kan niet van iemand verwachten dat ze begrijpen hoe het is... want dat weet je alleen als je er zelf ooit last van hebt gehad... maar jezus.... steun iemand... wees iemand zijn veiligheid.. jouw huis en jouw gezin moeten voor jou op die momenten een veilige haven zijn waarvanuit je kunt leren omgaan met deze paniekaanvallen..... ik weet niet of het echt zo is dat er altijd een reden moet zijn voor de paniekaanvallen... bij mij was er niet echt een reden... 2 keer een aanval gehad in de bus en besloten niet meer met de bus te gaan... daarna in de bios dus ook niet meer naar de bios.... daarna bang dat het in een restaurant zou gebeuren en omdat ik bang was gebeurde het juist.... cirkeltje was binnen 3 maanden rond....maar op deze manier een paniekstornis ontwikkelen is er wel eentje die goed te behandelen is.... ik weet niet hoe het bij jou is ontstaan... bij mij hielp tijdesn een aanval.... gewoon even zitten.... even de ruimte verlaten... en een heel goede tip die ik heb gehad... zingen zonder geluid te maken.... in je hoofd heel hard een liedje zingen... dan ben je totaal gefocust op iets anders en onbewust adem je anders. op een gegeven moment zei ik het gewoon tegen vriendinnen.. het kan zijn dat ik straks weg ga hoor.... moeten jullie niet vreemd opkijken.... dat was voor mij al genoeg ingebouwde veiligheid om geen aanval te krijgen... met de tijd ben ik er bijna helemaal overheen gegroeid gr Jose