Moet er niet aan denken om mijn ouders (in dit geval moeder en vriend) of schoonouders in huis of zo dichtbij te hebben! Kan met mijn ouders erg goed overweg, maar langer dan een dag is echt niet leuk. Denk ook niet dat zij dit zelf zouden willen.Mijn schoonouders heb ik het liefst zo ver mogelijk weg. Mijn man zit er ook niet op te wachten. Als er hulp nodig is, is dat verder geen probleem, maar niet te dicht bij elkaar wonen.
Maar je kan erover praten, wat als hij is wat hij graag wil, moet je wel weten hoe je dat aan moet pakken en wat zijn vader dan allemaal verwacht van jullie etc, het hoeft niet gelijk ruzie te worden, maar laat hem niet dat je er niet negatief tegenover staat maar omdat je op jezelf bent, niet wilt dat er bv ruzie komt.
Mijn ouders zouden niet bij ons in willen trekken. Zouden zich veel te bezwaard voelen. Ik ben gek op mijn ouders en vind het wel jammer dat we nu verder van ze vandaan wonen. Maar we gaan regelmatig terug en zullen dat ook blijven doen. Of verhuizen misschien ooit nog? Mijn ouders hebben heel goed voor mij gezorgd en ik wil dat ook voor hen doen. Al zal dat niet op dagelijkse basis kunnen zijn. Mijn man is overigens ook heel blij met mijn ouders, dus zou het ook met alle liefde doen. Schoonouders zien we niet meer.
Die eerste optie zal in de toekomst ( en eigenlijk is dat nu al zo ) niet zo eenvoudig zijn. Men moet tegenwoordig behoorlijk hoog in zorg zitten wil men in aanmerking komen voor een plaatsje in het verzorgingshuis. Daarnaast verdwijnen, met het oog op die ontwikkelingen, in de toekomst veel verzorgingshuizen en ontstaan er veel meer kleinschalige projecten waarbij een redelijke hoge zzp nodig is wil men in aanmerking komen. Het streven is om ouderen in de toekomst veel langer thuis te laten wonen, evt. met hulp van thuiszorg, maar ook gaat er veel meer een beroep gedaan worden op de hulp van kinderen, familie of bekenden. Ook in de kleinschalige projecten is familieparticipatie min of meer de doelstelling. Prachtig bedacht maar in de praktijk merk je dat dit geen haalbare kaart is. En ondertussen bezuinigd men gewoon lekker door en werken de mensen op de werkvloer zich over de kop om kwalitatief goede zorg te kunnen blijven leveren. W.b. mijn (schoon) ouders, wij zijn aan beiden kanten met relatief veel gezinsleden, dus staan niet alleen voor de zorg. Ik hoop dat mijn ( schoon ) ouders nog lang in goede conditie zelfstandig kunnen blijven wonen en mocht het nodig zijn dat wij met alle kinderen en ev.t een stukje thuiszorg de zorg kunnen bieden die nodig is. als het noodzakelijk is dan lijkt opname in een verpleeghuis mij een goede optie, maar ook daar zal dan onze inzet gevraagd worden.
Tot mijn elfde heeft de moeder van mijn moeder bij ons in huis gewoond. Mijn moeder roept altijd dat ze dat ons noooooooit aan zal doen ( al heb ik het als kind juist als heel gezellig ervaren). Toen mijn schoonmoeder overleed, was er een plan dat mijn zwager en schoonzus in het ouderlijk huis van mijn man zouden gaan wonen en mijn schoonvader in de zijvleugel. uiteindelijk wilde mijn schoonvader zijn ruimte en zijn vrijheid helemaal nog niet inleveren! uiteindelijk is hij, toen hij nog zelfstandig woonde overleden aan een hartstilstand. soms kun je dus wel plannen maken, maar dingen lopen toch altijd anders. Ik zou mijn ouders nooit laten stikken en helpen waar ik kan. In het huis waar we nu wonen zou het echter onmogelijk zijn om ze in huis te nemen en het lijkt me ook niet wenselijk. Ik denk dat een stukje privacy ook broodnodig is. Groter gaan wonen en een apart woongedeelte voor de ouder(s) zou voor mij wel een optie zijn ( destijds had ik dat voor mijn so ook zeker willen doen). Wegstoppen in een verzorgingshuis zal in de toekomst steeds minder gaan gebeuren. Onbetaalbaar en soms onnodig.
Wij hebben geen huis waar iemand bij in zou kunnen wonen en ook geen geld voor zo'n woning. Maar ik zou het ook niet willen. Mijn schoonouders zijn nu op leeftijd, maar geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt!! Bij mijn schoonzus komen ze soms 4x per week, en die woont 10min. rijden van ze. Mijn eigen ouders: met mijn moeder wel maar mijn beslist vader niet. Gelukkig kom ik uit een groot gezin en hopelijk doen de jongeren het dan.
Je hebt hier in de stad kangaroo woningen, dan woont degene die verzorgd wordt beneden en jij kan met je partner (en evt kinderen) boven wonen. Ik zou het zelf nooit willen, mijn ouders niet en mijn schoonouders niet. Zolang we niet te lang in elkaars gezelschap zijn gaat het goed, anders gaan we ons allemaal irriteren en dat is voor niemand leuk.
Zowel mijn moeder als schoonmoeder zullen door ons verzorgd worden. Tenzij de zorg zo groot is dat we het niet aankunnen natuurlijk, maar de oude dag mogen ze bij ons slijten. Ik woon 2 straten bij mijn moeder vandaan die op haar beurt weer 2 straten bij haar ouders vandaan woont. Zo zorgen we allemaal voor elkaar
Vroeger zou ik ook nooit mijn ouders in huis willen hebben gehad, maar ik ben daar wel van teruggekomen. Na een langdurig ziekbed van mijn vader en nu dan mijn moeder die alleen overgebleven is...dan merk je hoe fijn het is als ze gewoon in de buurt zijn. Mijn moeder woont niet ver weg (20 minuutjes met de auto) maar als er een keer iets is, is dat wel heel ver weg. Mijn man wil dat ze bij ons komt wonen als ze ouder wordt (in zijn cultuur is dat normaal) maar ons huis is daar eigenlijk niet geschikt voor. We zien wel. Mijn schoonmoeder woont niet hier en zal later waarschijnlijk bij familie wonen, net als zij nu voor de oma van mijn man zorgt.
Mijn ouders hebben samen 5 dochters. Als het zover komt dat ze hulpbehoevend worden ( moeder heeft copd en nu op haar 49 al afhankelijk van beademing ondersteuning met slapen en overdag verschillende puffers) zullen we samen voor onze ouders zorgen in hun eigen huis en eigen omgeving. Indien nodig kleinere woning. In huis nemen zou ik niet willen omdat ik denk dat de verzorging dan te veel een verplichting wordt. Als we door de weeks allemaal 1 dag helpen en weekend afwisselen komen we een heel eind. Denk dat als ik altijd mijn moeder of vader op me lip heb ik me aan hun ga ergeren en andersom . Om dit te voorkomen zou ik wel wat gezonde afstand bewaren. Ik zou mijn ouders nooit in een bejaarde tehuis stoppen. Schoonmoeder tja, zelfde. Als hulp nodig is voel ik me verplicht daar te gaan helpen . Niet omdat ik dat zou willen maar omdat ik vind dat ze dat verdienen
Mijn ouders hebben een aantal maanden mijn terminaal zieke opa in huis gehad. Dat was ongelofelijk zwaar. Ze gingen er bijna zelf aan onderdoor. Eigenlijk was het gewoon een grote opluchting toen hij eindelijk overleed.... en dat is toch wel een trieste afsluiting van zo'n periode, als je zo ver over je grenzen bent gegaan. Sindsdien zijn ze vastbesloten om ons dat niet aan te doen en gewoon naar een verzorgingstehuis te gaan, als ze niet meer op zichzelf kunnen wonen. Desnoods een particulier tehuis, als ze niet in aanmerking komen voor gewone zorg, omdat ze nog niet oud en zwak genoeg zijn. Bij ons in huis zou het ook niet kunnen en op dit moment in ons leven zou ik ook niet kunnen zorgen voor 2 oude hulpbehoevende mensen. Ik heb al drie jonge hulpbehoevende mensen in huis en een megadrukke baan... En ik ben ook niet zo'n verzorgend type, helaas. Ik zie mezelf echt nog niet de billen van mijn vader afvegen, of mijn moeder onder de douche zetten. Ik zal ze later zeker graag willen helpen bij dagelijkse dingen, zoals boodschappen, huishouden enzo, maar voor de verzorging zullen ze echt professionals in moeten schakelen. Dat wordt niks als het van mij afhangt. Als er geholpen moet worden zal het trouwens wel van mij uit moeten komen. Mijn zusje woont 200 km hier vandaan. En de zorg voor mijn schoonouders zal weer grotendeels op mijn schoonzusje aankomen, want ook die wonen hier 130 km vandaan. Daar kan ik dus niet dagelijks of zelfs maar wekelijks komen helpen.
Mijn schoonmoeder is een zeer moeilijk geval en onze band is niet goed, dus haar zou ik nooit in huis nemen. Dat zou ze ook niet willen. Ik denk dat zij uiteindelijk naar een of ander tehuis (verzorgingshuis/aanleunwoning/etc) zal gaan. Mijn vader is ontzettend zelfstandig en zou nooit bij ons in huis willen wonen. Ik denk dat hij zo lang mogelijk op zichzelf zal blijven, en ik hoop dat, als hij zorg nodig heeft, we dat bij hem thuis kunnen regelen. Hij zegt nu al dat hij het niet erg zou vinden uiteindelijk in een verzorgingshuis terecht te moeten komen. Maar eerlijk gezegd hoop ik dat niet. Ik denk ook niet dat dat hoeft. Van mijn vier grootouders is maar één in een tehuis gekomen. De rest is thuisgebleven (de oudste was dik negentig).
Nou zoals ik erover denk, komen mijn (lieve) ouders niet bij ons in huis wonen. Dichtbij is oke, en letterlijke laatste dagen zouden ook anders zijn, maar jarenlang?? Nee echt niet! Ik zou wel voor ze willen zorgen waar kan hoor. Schoonouders hoeven we niet eens over te hebben, die zien we niet meer.
Mijn vader heeft bij herhaling aangegeven dat hij euthanasie wil zodra hij niet meer zelfstandig in zijn eigen huis kan wonen. Voor hem is de oplossing dus simpel: tegen die tijd zetten we hem een uurtje in de garage terwijl de motor van de auto draait. ("Goh, dat deed ie normaal nooit.") Voor de rest zou ik het niet weten. Huisje in de achtertuin lijkt me op zich nog niet eens zo verkeerd hoor. Maar aangezien we een achtertuin hebben van 20m2 zal dat hem niet worden, schat ik. In ieder geval niet zo lang we in dit huis wonen. Maar misschien is het iets om al een beetje rekening mee te houden als we voor een ander huis gaan kijken, over een paar jaar. Ik heb wel eens van die units gezien die daar speciaal voor zijn. Zag er niet eens zo gek uit. En ik verwacht dat met de huidige bezuinigingen in de zorg, de gemeenten (noodgedwongen) wel soepeler regels zullen gaan opstellen wat betreft de vergunning voor dat soort bebouwing. (Schoon-)ouders in huis zou ik niet willen. En zijn evenmin. Maar als het in de toekomst zo is dat het niet anders kan, dan kan het niet anders. De band is met allemaal wel goed genoeg dat het vast wel tot irritaties zal leiden en soms even voor kleine explosies, maar dat het verder ook wel weer te doen is. Wat moet, dat moet. Ik los het liever anders op, maar als puntje bij paaltje komt en ik kan kiezen tussen 'in huis nemen' of 'laten creperen' , dan is het voor mij vanzelfsprekend dat ik ze in huis neem en er het beste van maak.
Ohhh nee... ik hoop dat er tegen die tijd een plekje voor ze vrij is in een bejaardentehuis. Wij zouden dat echt niet kunnen! we willen later ook heel veel reizen etc.
Mijn moeder en schoonouders zouden dat nooit willen. En ik, eerlijk gezegd, ook niet.. Maar soms maak ik me wel eens zorgen over de zorg in verpleeg,- en bejaardentehuizen. Ik zou het vreselijk vinden als ik mijn moeder of schoonouders daar weg zou zien kwijnen... Dat is helaas wel vaak de realiteit. En dan ligt het niet aan de frequentie van bezoeken die je aflegt, maar aan de bezuinigingen op de zorg.
Mijn vader wil al niet eens mee eten als we hem dat aanbieden. Laat staan inwonen. Die wil het liefst zo afhankelijk mogelijk zijn van alles. Ik heb al eens noodgedwongen terug in het ouderlijk huis moeten wonen, maar dan met toenmalige vriend erbij en dat was geen doorslaand succes. Ik zou als hij echt hulpbehoevend wordt, hem wel dichterbij willen hebben. We kunnen dan eventueel kijken of hij nog zelfstandig in een huisje kan wonen of dat een verzorgingstehuis beter is. Dat zit hier een paar honderd meter verderop.
Hier zitten we helaas in zo'n lastige situatie. Mijn schoonmoeder woonde in het buitenland (momenteel oorlogsgebied) en ze is hier gekomen omdat we een baby erbij hadden gekregen en we haar 4 jaar niet hadden gezien. Ze zou 3 maanden blijven. Wij kunnen niet die kant op vanwege de oorlog. Visum aangevraagd en tot onze verbijstering gekregen. Ontzettend blij en ben haar gaan ophalen uit een buurland. Ik schrok toen ik zag in welke conditie ze was, maar dacht: 3 jaar niet naar buiten geweest door de oorlog, stress dus na een paar weken knapt ze wel op. Na een week stortte ze lichamelijk in en moesten we naar de huisarts. Die schrok erg van haar conditie en wilde haar opnemen in het ziekenhuis. Omdat ze niet woonachtig was in NL niet hier verzekerd en reisverzekering ging dit niet dekken. Noodgedwongen asiel aangevraagd en ze is 6 weken in het ziekenhuis geweest. Ze is zeer ernstig ziek en zal ook niet meer beter worden. Hoe lang ze leeft is onzeker. 50% van alle mensen met deze ziekte leeft na 1 jaar niet meer. Ze heeft hier geen eigen plek, dus woont ze bij ons en we moeten haar echt met alles helpen, toiletgang, douchen, aankleden, omdraaien in bed, eten, medicijnen etc. en we hebben dus twee kleine kinderen. 1 van 5 jaar en 1 van 17 maanden. Gelukkig heeft mijn man nog twee broers dus ze is drie nachten hier, dan drie nachten naar elk van de broers. Ik kan je vertellen dat ik inmiddels overspannen wordt. Ik kan de zorg niet meer aan, werk zelf ook nog 3 dagen buiten de deur. De zorgvraag is zo groot en het heeft zo'n enorme impact op je leven en privacy. Het enige wat ze uit bed komt is om naar de wc te gaan. Voor de rest ligt ze dag en nacht op het bed wat beneden in de woonkamer staat omdat ze niet de trap opkan. We hebben geen keus en er is (voorlopig) geen andere oplossing dus we zullen wel door moeten, ondanks de gevolgen voor ons allemaal. Teruggaan naar haar eigen land is geen optie, door de oorlog is er niet voldoende medische zorg en is er schaarste aan medicijnen. Ze zal daar binnen 3 maanden dood zijn. Zo zie je maar, dat je nooit weet hoe het in het leven loopt, dit is iets wat wij ook niet aan hebben zien komen en wat we nooit hadden verwacht.
Mijn ouders willen het zelf gewoon niet. Mijn moeder wil zo lang mogelijk zelfstandig alleen wonen en als dat niet meer gaat ons niet ten last zijn. Bovendien wonen we te ver uit hun buurt. Mijn schoonmoeder ... hell no. Ik heb het wel ooit gezegd, maar ze heeft het laatste jaar te hard haar "echte gezicht" laten zien. Het werkt gewoon niet tussen mij en haar. Ze woont vlakbij, dus mijn partner gaat gewoon heel geregeld langs. Bovendien wil zij absoluut nooit van haar leven nog verhuizen (en ze is 81).