Ik snap het echt niet waarom mijn vriend en zoontje zowat altijd ruzie hebben. Mijn zoontje ziet hem niet voor het eerst ofzo, het is zijn biologische vader en we zijn nooit uit elkaar geweest maar hemelse goedheid zeg die 2 kennen elkaar gewoon niet!!! en ik word er nu schijtziek van. als ik hem in bad doe gaat alles goed, aankleden tandenpoetsen enz, als papa het doet is het een en al gillen boos drama. als hij aangekleed moet worden lijkt het alof hij mishandeld wordt en elke keer moet ik erbij komen en dan is het weer goed. ergste is nog als ik mn vriend erop aanspreek wat hij niet goed doet wordt hij boos op mij of geeft een geirriteerd antwoord, ok ik breng hetgeen ik te zeggen heb dan ook op een geirriteerde manier. straf geven idem, ik heb hem al een paar keer gezegd dat als hij hem strafgeeft, hij hem ook eerst gewaarschuwd moet hebben en als het zover is gekomen moet hij alsnog even uitleggen waarom M. straf krijgt. maar nee hoorr...het is OK EN NU IS HET GENOEG! hop bij de arm pakken en in de hoek. ik kan daar zo kwaad om worden en haal hem dan gewoon weer eruit want in M's ogen krijgt hij straf voor niks. en wederom krijg ik weer een rot opmerking naar mn kop gesmeten die ik vervolgens ook weer fel van me afbijt. dat zijn gewoon enkele voorbeelden over hoe het hier de hele dag elke dag gaat. net ook...m was even stout en kreeg straf van mij, na 2 min(hij is 2 jaar) vroeg ik ben je weer lief? gaan we sorry zeggen? en ja hij deed dat echt. maar toen ik dat dus roeg van ben je lief?? hoorde ik mn vriend op de gang zachtjes en sarcastisch roepen pfff wat denk je zelf? hij is nooit lief?:x:x:x:x:x maar dat is echt niet waar! tuurlijk heeft m zijn buien, tjah welk kind van 2 niet en zoiets zeg je gewoon niet! m had het niet gehoord maar stel nou dat hij het wel gehoord had, wat voor een gevoel had ie dan wel niet moeten krijgen. hij zit nu in de fase van zelf doen en zelf kiezen, ik vind het prima en belangrijk dat hij alles zelf probeerd en ook zelf keuzes wilt maken. als we naar buiten gaan bijv enik pak kleren uit de kast zegt hij soms ook gewoon van nee niet die...hij mag dan zelf iets kiezen en ja soms ziet hij er echt niet uit maar daar gaat het niet om. zn vader maakt daar een heel probleem van of begrijpt gewoon niet dat hij zelf wilt kiezen met als gevolg drama natuurlijk. ik moet erbij zeggen dat ik absoluut niet de alles goed vindende lieve mama ben hoor, maar ik luister en begrijp ons zoontje gewoon erg goed meestal en dat voorkomt een hoop gezeik. en dat ging ook niet vanzelf ik heb er ook wat tijd en moeite in moeten steken om hem te begrijpen zoals ik nu doe maar dat is niet het geval bij mn vriend. hij begrijpt hem zoals een vreemde hem ook zou begrijpen zeg maar. wat kan ik nog doen ik wordt er echt niet goed van!!!! heb em al zovaak gevraagd, gezegd dat hij zich meer moet verdiepen hierin maar dan krijg ik ook weer een sarcastische stront opmerking. ok ik ben ook geen lieverdje en kat hem even goed af. en even voor de duidelijkheid,....als we ruzie hebben of een woordenwisseling dan is dat nooit in het bijzijn van de kinderen.
waarschijnlijk hebben ze dezelfde karakters, ik herken wel een hoop van mijn dochter, ik mag bv geen tandenpoetsen, dat is dram gillen schreeuwen janken etc, dus dat doet papa(als hij er niet is doe ik het gewoon) en weer andere dingen doe ik. waarschijnlijk doe jij het meeste met je zoontje, laat je vriend gewoon ook dingen doen die jij anders doet, maar ZONDER er mee te bemoeien of commentaar erop te geven,mijn man en ik doen ook sommige dingen verschillend,, bij mij werkt dit en bij hem werkt dat. zolang je voorderest maar op 1 lijn zit (wat wel en wat niet mag)
Tja, ik lees er vooral uit dat je vriend geen snars snapt van hoe 2-jarigen werken. En als jij dan gaat katten en alleen maar roept dat hij het niet goed doet, zal hij niet zo snel gaan zitten luisteren naar jou en dat aannemen. Ik denk dat het handig is dat je samen eens rustig gaat zitten praten over wat je belangrijk vindt, (welke regels worden er gehouden) en je vriend dan uitlegt HOE dat het beste uitgevoerd kan worden. Leg uit hoe dat werkt met peuters, niet vanuit: jij doet het niet goed, maar vanuit: zo bereik je wat je graag wilt met een peuter. Hopelijk kan hij het dan oppakken en gaat het beter!
Als je vriend hem straf geeft, moet jij hem zeker niet weer van zijn strafplek halen, want daarmee ondermijn je het gezag van je vriend. Kinderen voelen dat haarfijn aan. Verder denk ik hetzelfde als Rozemarijke...misschien iets minder katten op elkaar, maar samenwerken en proberen één lijn te trekken in de opvoeding. Je kan wel proberen om geen ruzie in het bijzijn van de kinderen te maken, maar ook onderhuidse spanningen voelen ze aan en daar reageren ze op (bijv. door één van de ouders af te wijzen). De oplossing voor dit probleem ligt echt bij jullie zelf, niet bij jullie zoon.
Ik snap enigzins je frustratie, het is erg lastig als je niet op een lijn zit samen. Het is dus ook zeker niet verkeerd om hem tips te geven m.b.t. de opvoeding maar ik denk dat het er wel aan ligt, op welk moment je dat doet. In het heetst van de strijd zal je vriend hier waarschijnlijk alleen maar boos om worden. (Wat ik me kan voorstellen want het kan behoorlijk op je zenuwen werken als je kind totaal niet meewerkt) Je kan het dan ook beter met hem bespreken als alles weer rustig is, dus bijvoorbeeld na zo'n situatie. Wat me ook niet goed lijkt, is dat je je vriend afvalt waar je zoontje bij is. Hierdoor krijgt je zoontje misschien ook weer minder respect voor zijn vader en luistert hij een volgende keer helemaal niet meer naar hem. Ga inderdaad gewoon eens een keer rustig zitten met je vriend en bespreek jullie visie op het opvoeden. Leg je vriend dan ook uit waarom jij de dingen doet, zoals je ze doet, misschien begrijpt hij het dan beter en kan hij er ook het nut van inzien. Heel veel succes!
hey meiden, bedankt voor het lezen en de tips, ik zal het idd eens haarfijn en rustig met hem bespreken. hopelijk helpt het anders kan je me opvegen @mikki: ik weet dathet eingelijk niet de bedoeling is om het kind van zijn strafplek te halen maar de manier waarop hij straf krijgt gaat er bij mij niet in. hij weet niet wat hij gedaan heeft en moet op straf. zolang hij hem niet uitlegt wat hij fout/stout heeft gedaan vind ik niet dat hij hem mag straffen.
En toch moet JIJ hem dan niet van zijn strafplek halen. Je moet dan met je vriend praten en ofwel haalt hij hem daar weer weg/geeft uitleg, ofwel spreek je af dat je het een andere keer anders doet. Dat je zoontje nu voor geen meter naar zijn vader luistert, is denk ik idd niet helemaal alleen het probleem van de aanpak van je vriend, maar zeer zeker ook van jouw ondermijning van zijn gezag.
miss zijn de karakters van je man en kind te veel hetzelfde.. en prikkelen ze elkaar teveel.. probeer niet te veel je man aan te spreken maar meer samen te werken.. jullie zijn partners en je bent niet zijn moeder .. trek zijn opvoedingideeen niet steeds in twijfel maar pas ze samen aan.. miss vind je kindje het ook veel leuker om jou te zien en gaat daarom moeilijk doen als papa het werk doet.. als je kindje huilt kom jij aan om te helpen... laat je man het zelf oplossen en band opbouwen.. zolang je hem steeds alle zorg uit handen neemt kan hij naar mijn idee niet een goed genoege band opbouwen.. je meot er even doorheen bijten maar dan komen de leuke momenten tussen je man en kindje vanzelf.. en dan heeft je man er ook veel meer lol in.. miss een leuk boekje voor hem kopen met leuke tips voor de papa's om een band te krijgen met je kindje zonder zichzelf te verliezen in het gekrijs bijv! iemand hier weet vast wel een superleuk mannen boek! succes!
Mja ook hier... gaat het niet altijd goed tussen papa en dochter.. niet zo erg.. maar ik luister wat meer, papa is wat sneller geïrriteerd. geen probleem.. ze weet heus wel bij wie ze met wat wel/niet wegkomt maar zo weet jouw zoontje dus ook prima dat hij met straf van je vriend prima weg zal komen.. want jij kiest zijn kant. ik moet soms letterlijk op mn handen zitten.. en de zure blikken zijn dan wel duidelijk.. maar ik zou haar dus nooit van de trap halen als ze straf heeft van papa. Althans.. niet zonder dat hij er mee instemt dus. maar ik heb beetje het gevoel dat jullie beiden gewoon je eigen plan hebben.. het klinkt een beetje alsof jij gewoon veel vaker thuis bent en je eigen routines hebt opgebouwd waar je zoontje aan gewend is en zich naar gedraagd. zijn vader doet nou eenmaal dingen anders.. en ja ook hier levert dat soms enorme gilpartijen op. maarja.. gillen mag nou eenmaal niet.. niet bij mij, niet bij papa. en als ik ingrijp is ze vaak meteen stil.. maar het moet toch niet zo zijn dat ik altijd moet ingrijpen? snap je gevoel prima hoor. ik moet soms echt op mn handen zitten met een sok in mn mond om niets te zeggen maar.. dr papa is ook dr papa en heeft dus net zo veel recht van spreken en dient ze daar net zo goed naar te luisteren als naar mij. dubbel onhandig is dat ze het vooral doet als we allebei samen thuis zijn.. 1-op-1 is er natuurlijk nooit ene probleem en natuurlijk mopper ik weleens op hem (en hij zeker ook op mij) maar over het algemeen doen we dat wel als dochterlief er niet bij is.. want anders is het einde zoek. ze is slim genoeg om ons tegen elkaar uit te spelen en tja.. zoek dus dat einde dan
over het aankleedvoorbeeld.. op kdv kan ze zich helemaal aankleden.. van ondergoed tot spijkerbroek en schoenen... bij papa: kan ze zich aankleden al vraagt ze soms wat hulp bij dr tshirt.. bij mij: moeilijkmoeilijk... hoe komt dat? ik help dr altijd ochtends.. (ja ik moet naar werk en heb dus geen half uur aankleedtijd) ze zijn slim hoor die ukkies wat dat betreft geloof ik ook niet dat hij na een aantal waarschuwingen echt niet weet wat hij verkeerd deed zegmaar
heel herkenbaar hoor, en mijn man trok dan gewoon zijn eigen plan, met als gevolg hij echt "terror "dagen had!! dat hijecht blijwas dat ik thuis kwam van mijn werk.. en als ik er bij was . in het begin bemoeide ik me er mee.. en toen hadden we ruzie en de kleine zat vrolijk te spelen, tja dat kan nooit de bedoeling zijn! dus mijn man en ik avonden gepraat hoe we het het beste aan konden pakken . mijn man doet het op mijn manier, ( momenteel werkt mijn aanpak het beste ) en als mijn man de kids straf geeft bemoei ik me er niet meer mee of ik het er mee eens ben of niet ! dan oraten we er savonds opppe bank over ... en hij accepteerd dat en dat is al heel wat toi toi toi want leuk en gezellig is het niet
Wel een beetje herkenbaar Papa is niet zo streng/consequent (ze weet precies hoe ze haar zin krijgt bij hem), maar als hij echt geirriteerd is geeft hij haar wel eens straf zonder waarschuwen.. of hij blijft waarschuwen, maar zet t niet door Naar hem luistert ze echt totaal niet, naar mij nog een beetje In de douche doet hij haar sowieso nooit, maar harenwassen is momenteel sowieso een klein drama. Dus dat laat ik maar zo, kan er ook niet zo goed tegen als hij zo geirriteerd wordt. In bed leggen en aankleden kan ie wel prima. Bedritueel hebben we dan ook expres heel strak gehouden en veel afgewisseld, al sinds ze geen BV meer krijgt. Nou ja, hij heeft gewoon zijn eigen dingetjes met haar en dat probeer ik maar zoveel mogelijk zo te laten en accepteren (soms best lastig ). Als ik het echt ergens niet mee eens ben, floept t er soms wel uit, maar ik probeer t zoveek mogelijk achteraf of zonder dat ze t merkt door te geven. Hij geeft zelf ook wel toe dat hij weet dat ze misbruik maakt van zijn 'zwakte' voor haar. En dat vind ik dan wel weer schattig.
Je bent niet de enige. WIj hebben het hier ook regelmatig in huis. Wat hier heeft gewerkt is 2 dagen in de week brengt hij ons zoontje in bad en bed. heeft tijden geduurd voordat dat dat zonder gegil ging, maar hoe erg het ook werd ik ging niet naar boven. Zo heeft papa namelijk zijn zin ( want IK kan het toch allemaal niet woorden van zijn vader en zijn moeder is veel beter) en mijn zoontje heeft zij nzin dat altijd maar zijn moeder op komt draven. Moet zeggen dat ik het niet altijd even makkelijk vond maar ook mij brak het soms op heel de dag met een peuter 24 uur 7 dgn per week nee helaas dat doe ik niet meer. Het is zelfs zo geweest dat als hij ons zoontje naar bed ging doen dat ik buiten aan het rommelen was. Zohoorde ik het gehuil niet. Over het straffen hier idem. Ik waarschuw 2 x derde keer is vaak niet meer nodig maar zowel dan wordt hijgestraft door de in de hoek of op de bank te gaan zitten. Sorry zeggen kus en verder spelen. Bij zijn vader is het eigenlijk gelijk straffen en een stemverheffing maarja verschil moet er zijn. Maar ik haal hem niet uit de hoek zeker ook niet als ik het er niet mee eens ben wel zeg ik er wat van en dan doet mijn man het zelf. Als je het zelf gaat doen zal je zoontje zich meer naar jou toe trekken en zal je het probleem houden dat hij veel aan jou hangt. Ik zou als ik jou was idd gaan praten. Plan evt. vaste dagen in dat hij je zoontje in bad en naar bed brengt ( zonder dat jij er bij bent) desnoods ga je zelf naar de buurvrouw op dat moment. En hoe het gevecht ook wordt geef duidelijk aan bij je vriend dat hij de baas is en dat niet hoeft te doen door chago te doen maar wel grenzen te stellen in kindertaal. Je zal zien dat het na een paar weken dat moment beter gaat. Als je vriend thuis is en jij ook, plan momenten in dat hij met je zoontje gaat spelen en positieve aandacht geeft ( ga zelf evt. boven de was doen of een paar boodschappen) Je vriend zal zich misschien wel een slechte ouder voelen, omdat hij geen controle heeft over zijn peuter maar als hij voor zijn gevoel geen dingen goed kan doen is het ook moeilijk voor een man om zich totaal om te keren. ZEg ook NOOIT tegen een man NEE zo doe je het niet goed, maar zeg het in de trant van misschien als je het op zo'n manier doet dat het beter gaat. Hier is het ook erg geweest. Maar het gaat nu zo goed dat smorgens bij het wakker worden hij om zijn 'papa'vraagt ( die altijd al weg is dan). Douchen en naar bed geen probleem meer. Eten ok geen probleem meer. Probeer het met stapjes het werkt niet allemaal tegelijk, maar het heeft hier echt geholpen door als mama zijnde het vol te houden en de vader goed te stimuleren en complimentjes te geven van zie je wel het lukt wel je kan het wel.... Niet alleen ik kan het. Geloof in je zelf en ga zo maar door. Als je nog meer wilt weten PB dan maar
Denk dat het goed is als papa en zoonlief samen dingen gaan ondernemen,naar het zwembad,pretpark,samen naar dierentuin. investeren in hun onderlinge band. Verder kan je man gewoon een beetje jaloers zijn op jullie band en daarom zo doen. Neem een beetje afstand en laat ze het zelf uitzoeken. Succes!
Hier sluit ik mij volledig bij aan. Jouw vriend zal het heus wel goed doen alleen op ZIJN manier. This hier thuis hetzelfde. Mijn partner doet ook dingen met ons zoontje op een manier van dat ik denk nou ik zou het zo doen. Maar ik zeg bewust niets en het gaat ook gewoon goed. Idd. Iedere keer zeggen van oo vergeet dit niet of vergeet dat niet. Droog je goed zijn haartjes af, vergeet je geen sudocreme te smeren. Dat werkt bij die mannen op hun zenuwen en dan raken ze echt geirriteerd.
Mijn man heeft ook een hele andere manier van aanpakken maar dat betekend niet meteen dat zijn manier verkeerd is. Ja ik sta soms ook te tandenknarzen maar de tijd heeft mij geleerd dat ik me er gewoon niet mee moet bemoeien, het komt allemaal goed.
Ik denk dat het met name ook de wisselwerking is tussen jou vriend en jou. Als jij hem uit de hoek haalt omdat jij vindt dat hij geen straf verdient maar je vriend vindt dat wel, wat heeft het oordeel van je vriend dan nog voor waarde. Jullie zoontje voelt dat en die gaat de volgende keer hard huilen omdat hij weet dat jij hem dan wel weer uit die hoek gaat halen. Je vriend doet de dingen nu eenmaal anders dan jij en daar moet je je niet mee bemoeien als je kind erbij is (geldt ook andersom). Ik denk ook dat jullie zoontje echt wel in de gaten heeft dat jullie verschillend over bepaalde dingen denken en dat heeft zeker een wisselwerking op hem. Stel samen met je vriend een paar regels op waarvan jullie vinden dat die belangrijk zijn. Daar houden jullie je beiden aan. Alle andere (onbelangrijke) zaken als kleding doet ieder op zijn eigen manier, maar het is daarin belangrijk dat jullie elkaars manier accepteren al moet je soms even je tanden op elkaar houden. 't klinkt allemaal een beetje belerend nu, maar het is goed bedoeld. Succes ermee!
ik denk dat jullie goed moeten praten over jullie aanpak, om die op 1 lijn te krijgen. Maar ik vind wel dat als hij hem straf geeft, hij het ook af moet maken en jij er niet tussendoor moet gaan omdat jij vindt dat hij het niet goed aan heeft gepakt. Dat pikken die kleintjes enorm snel op. Wat er hier vaak gebeurde (tot ik een paar weken geleden 's avonds eens een goed gesprek met manlief ben aangegaan) was dat als ik tegen Fleur zei dat iets niet mocht, of als ik haar straf wilde geven, manlief er tussendoor kwam. Dus als ik zei "niet doen" deed manlief het 2 seconden later ook en dan wat harder. Met als gevolg dat ze op een gegeven moment niet meer naar mij luisterde maar pas als hij het zei. En bij hem was het gewoon van "ik wil je helpen", dus niet omdat hij vond dat ik het niet goed deed, maar gewoon uit goedheid. Wat dus voor geen meter hielp Dus paar weken geleden, toen Fleur in bed lag, heb ik hem even duidelijk verteld dat het lief bedoeld is maar dat hij daarmee moest stoppen want zo ondermijnde hij gewoon mijn gezag. En dat gaat nu beter. En ja, we pakken het soms anders aan dan de ander, zolang Fleur maar luistert kan ik accepteren dat hij wat harder is en sneller boos wordt en hij kan nu van mij accepteren dat ik wat flexibeler ben en wat meer van het uitleggen. Als ze maar bij beiden weet waar de grens ligt.