N.a.v. een ander topic. Laatst hoorde ik op tv dat 1 miljoen Nederlanders antidepressiva slikken. Ik ben hier behoorlijk van geschrokken, zijn we met z'n allen zo ongelukkig? Natuurlijk begrijp ik dat een depressie een ziekte is die met medicatie te behandelen is, maar aan de andere kant vraag ik me af of het niet te snel wordt voorgeschreven? Wordt het echt n.a.v. één consult bij de huisarts voorgeschreven of gaat er veel meer onderzoek aan vooraf? Ik ben benieuwd wat jullie ervaring hiermee is.
Bij mij kreeg ik het zeker niet zomaar voorgeschreven en daar is een hoop aan vooraf gegaan...Ook als ik er doorheen was en ik verlenging nodig had moest ik bij de ha komen om te bespreken hoe t ging en of ik al niet kon gaan afbouwen, ook in samenspraak met me psycholoog en na 1 jaar gebruik ben ik gaan afbouwen en nu (al 3 maanden) helemaal medicijnloos dus ben er trots op!
Ten eerste vind ik dat je daar als patiënt ook een verantwoordelijkheid in hebt. Ik zie het als een zwaar middel waar je niet zomaar aan begint en wat zeker niet de oplossing van het probleem is. Na meerdere depressies en vele psychologische behandelingen, heb ik tijdens mijn laatste depressie zeer bewust de keuze gemaakt om er wel aan te beginnen als extra ondersteuning. Dit was inderdaad na een consult, maar wel met een dik onderliggend dossier. Overigens vraag ik me af wat er dan allemaal onderzocht moet worden. Erg ingewikkeld is het over het algemeen niet om de classificatie depressie te stellen. Een psycholoog of psychiater doen dit vaak ook binnen een afspraak. Wat ik wel vind is dat daarnaast altijd een verwijzing moet plaatsvinden naar een psycholoog. Helaas gebeurt dat niet altijd. Er ligt meer dan voldoende bewijs dat in het geval van een ernstige depressie medicatie in combinatie met therapie het beste resultaat geeft.
Ik moet inderdaad ook regelmatig bij de huisarts langs om te bespreken hoe het gaat. Hoe was het om af te bouwen? Ging het meteen goed of kreeg je een dip? Ik heb hier volgende week een afspraak over bij de huisarts en ik zie er zo vreselijk tegenop . Ik heb mij het afgelopen jaar voor het eerst sinds achttien jaar dankzij de medicijnen nog nooit zo normaal en mijzelf gevoeld. Ik ben zo bang dat het weer misgaat!
Ik ben het zeker met je eens dat je zelf als patiënt een verantwoordelijkheid in hebt. Op de vraag wat er allemaal onderzocht moet worden bedoel ik meer van of een huisarts in één consult wel kan bepalen of iemand een depressie heeft of 'gewoon' wat neerslachtig is. M.a.w. zijn al die één miljoen Nederlanders echt depressief?
Ik slik zelfs 2 verschillende soorten antidepresiva. Maar ik ben wel gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis. Dus al vanaf mijn kindertijd depressief. Ik krijg mijn medicatie ook niet via de huisarts, maar via de psychiater. Ik vraag me ook af of een huisarts voldoende kennis in huis heeft om een depressie vast te stellen.
Wat fijn dat de medicatie zo goed helpt. Maar tegelijkertijd wat vervelend dat je zo tegen de afspraak opziet.
Toevallig ben ik zelf psycholoog (hoe ironisch ) en het is een kwestie van een rijtje criteria afchecken om de diagnose depressie te kunnen stellen. Behalve een sombere stemming, wordt er bijvoorbeeld ook gekeken naar een verstoord slaap- waakritme, eetproblemen, motorische problemen etc. Alleen neerslachtig of somber zijn is niet voldoende. Natuurlijk is de verklarende diagnose veel interessanter, omdat dit aanknopingspunten voor behandeling geeft en zegt het stempeltje depressie niet zoveel. Bijvoorbeeld vragen zoals waar komt de depressie vandaan, mogelijk oorzaken, hoe wordt deze in stand gehouden etc. zijn mijn inziens veel belangrijker en dit kan ook niet binnen een consult worden beantwoord. Dit lijkt me overigens ook niet de taak van de huisarts, maar van therapeut. Waar het volgens mij misgaat met de enorme aantallen, die medicijnen slikken is dat niet alle huisartsen de richtlijnen depressie (goed) hanteren. Bij een lichte depressie blijkt uit onderzoek dat medicatie weinig toegevoegde waarde heeft en er veel meer gericht moet worden op ondersteunende gesprek en/ of therapie. Overigens is de lifetimeprevalentie van het krijgen van een depressie ongeveer 15 procent. Dat is echt enorm, dus ik denk dat je er wel vanuit kan gaan dat een groot deel van deze mensen echt depressief zijn. De vraag is denk ik vooral of medicatie wel de beste behandeling is voor iedereen?
Ik gebruik citalopram. Nu bijna een jaar. En ik ben onlangs tot de conclusie /ontdekking gekomen dat het bij mij juist averechts werkt. Sinds ik het slik, heb ik veel meer last gehad van ernstige klachten die bij mijn diagnose ptss horen, dan ervoor. Ik ben uit eigen beweging sinds 2 weken aan het afbouwen en wauw, ik ben gewoon weer de hele dag helder, heb weer zin om dingen te doen en mensen zien het zelfs aan mij. Nee,voor mij nooit meer die troep.
Met medicatie is het stabiel. Alleen tijdens mijn zwangerschappen gaat het slechter door alle hormonen. Daarom slik ik er nu andere medicijnen bij, iom de pop poli.
Waarom zou je dan af gaan bouwen? Achttien jaar is een lange tijd! Als het de eerste keer is dat je antidepressiva neemt, is het protocol om het minimaal een half jaar te slikken. Bij een tweede keer minimaal twee jaar. Als het nu na achttien jaar pas een jaar goed gaat, waarom zou je daar dan aan willen gaan sleutelen? Ik zou vrolijk nog een jaartje doorgaan en dan eens over afbouwen gaan praten.
Dank je voor je uitleg! Ik zat inderdaad meer aan de verklarende diagnose te denken. En ik vroeg me dus af of je dat in een consult bij de huisarts er wel uit kunt krijgen. En 15 procent, wauw.... dat is best veel
Het kan natuurlijk zo zijn dat citalopram voor jou niet het juiste middel is. Er zijn zoveel verschillende soorten antidepresiva. Bij mij heeft het ook een tijd geduurd voordat ik de juiste had. Maar als het zonder goed gaat is dat natuurlijk altijd beter.
Wat bijzonder zeg dat het bij jou averechts werkt. Maar goed dat je daar nu achter bent gekomen. Succes met het afbouwen!
Hoezo is dat ironisch? Als depressie een ziekte is, kan toch iedereen het krijgen? Dus ook psychologen.
Ik gebruik het al anderhalf jaar. Al langer dan het protocol voorschrijft voor de eerste keer gebruik. Ik vind dat ik aan mezelf verplicht ben om in ieder geval te proberen of ik zonder medicatie kan. Lukt dit niet, dan moet ik accepteren dat ik dit vermoedelijk de rest van mijn leven moet gaan gebruiken. Misschien ben ik ook wel te streng voor mezelf, maar ik wil zo graag 'normaal' zijn. Het is niet voor niks dat ik al eerdere depressies geen medicatie wilde slikken. Het voelt zwak van mezelf dat ik dit nodig heb. Aan de andere kant heeft de medicatie mijn leven teruggegeven. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Ik vind het moeilijk.
Het schijnt zelfs de beroepsgroep te zijn waar de meeste depressies voorkomen! Er rust overigens een heel groot taboe op binnen het werkveld. Ik blijf het ironisch vinden dat ik jongeren vaak succesvol behandel bij depressies, maar mijzelf niet kan helpen.
Maar tegen de cliënten die je behandelt zeg je vast niet dat je het zwak vindt als ze medicijnen gebruiken.