Sinds ons kleine mannetje er is haal ik me allerlei rampscenario's in mijn hoofd, ben zo bang dat ik hem laat vallen. Bijvoorbeeld als ik van de trap afloop of bij het opstaan. Herkenbaar? Hoop dat ik daar vanaf kom want het is erg vervelend om soms ineens zo'n raar scenario in je hoofd te hebben.
Erg herkenbaar hoor, en dat gaat vanzelf weg. Ik denk ook dat dat gewoon instinct is zodat je heeeeeeel voorzichtig bent. Maar ik denk ook dat het een soort van instinct is om je kind verschrikkelijk stevig vast te houden en volgens mij gebeurt dat helemaal niet zo snel. Wordt vanzelf makkelijker, je moet nog even wennen natuurlijk.
Ja dat had ik ook kan ik me herinneren! Was dat al weer helemaal vergeten. Maar dat gaat vanzelf weer weg hoor.
Oh meis, zoooo herkenbaar! Maar wat er al gezegd is, dat gaat over. Heel normaal dat je dat nu zo voelt, hij is nu ook nog zo ieniemienie klein en kwetsbaar natuurlijk.
Herkenbaar. Dan had ik hem vast en dacht ik ineens: Wat nou als ik hem nu per ongeluk zou laten vallen? Schrok daar zelf van, maar ik werd ook extra allert. Het gaat vanzelf over/ wordt minder als de tijd vordert. Je krijgt steeds meer vertrouwen in jezelf als mama.
heel herkenbaar, heb nog zelfs aan de kraamverzorgster gevraagd wat we als ehbo moeten doen in geval van (die stond even vreemd te kijken) was ook heel bang dat ik haar met haar hoofd ergens tegen zou stoten. als ik door een deuropening liep ofzo, dat ik net niet goed uitkeek als ze op mijn arm lag en dat haar hoofd achter het kozijn bleef hangen. vreselijk. en het gaat vanzelf over. ik had het vooral toen ze was steviger werd als je haar vastpakte, dat ze haar hoofd goed recht kon houden (was hier al vrij vlug) toen zakte dat al. succes, en je laat je baby echt niet zomaar vallen.
Ja, heel herkenbaar! Volgens mij is het heel normaal ook. Zal wel bij je moederinstinct horen denk ik.
Volgens mij is er met mij dan iets niet goed Heb het nog steeds, maar ik ben dan ook een doemdenker en heb altijd vreselijke scenario's in mijn hoofd. Maar dat van die deuropening/kozijn heel herkenbaar. Ik denk ook als ik van de trap loop, als ik maar niet uitglijdt. En Lars is nu bijna 14 weken
Wij hebben het hier tijdens de bevallingscursus over gehad. Zij noemde dit mindgames. Een veel voorkomend verschijnsel bij de kraamvrouw. Ik heb dit soort gedachten ook wel gehad toen mijn zoontje net geboren was. Als ik hem dan in bad deed had ik ook allerlei scenario's over wat er wel niet kon gebeuren. Je ziet die dingen ook echt voor je en daar schrik je van. Had het ook op de trap ofzo. Het gaat vanzelf weg dit soort gedachten maar die bezorgdheid blijft...
Hahaha, herkenbaar. Ik hield mezelf de eerste tijd heel goed vast aan de trap Ik hield me altijd superstijf aan de leuning vast hoor, als ik naar beneden liep! Naar boven had ik er minder last van.
Gelukkig ben ik niet de enige. Ik heb dat met traplopen ook. Het liefs zou ik er zittend vanaf gaan. haha Net als vroeger! Ook fijn om te weten dat het wel weer over gaat! Liefs Luna1
Heel herkenbaar. Ik had het ook zo met de deurposten en het trap op en af lopen. Net zoals de rest al zei, wordt dit na verloop van tijd minder. Helaas kwamen er bij mijn weer andere dingen bij om me zorgen over te maken. Om maar wat op te noemen; bang om te vallen met de fiets, of een ongeluk te krijgen met de auto, bang dat ze zich achterover laat vallen in de box wanneer ze staat. Ik denk dat dit gewoon bij het moederschap hoort dat je je over dit soort dingen zorgen maakt. Liefs Hummel.
Heel herkenbaar! Ik vond het echt doodeng de eerste keer de trap af! Ik had zelfs een beetje zoiets van, is dat niet onverantwoord met zo'n kleintje de trap af , het liefst had ik haar de eerste weken boven gehouden . Ze zijn ook nog zo klein en kwetsbaar in het begin!
Ja, ook ik ben ontzettend bang om van de trap af te donderen. Verschrikkelijk eng vind ik dat. Het wordt al minder, ik dacht dat het met de hormonen te maken had. Ik voelde met net een psychiatrisch patiënt, .
heel herkenbaar dat deed ik ook. Je bent in het begin super voorzichtig. Nu gewoon voorzichtig. Het word minder dat je allerlei scenario's vor je ziet gelukkig. Tenminste bij mij wel. Het is allemaal ook zo klein en teer en je bent gewoon bang dat je kindje zal breken.
Heel herkenbaar, heb ik ook (nog steeds) last van. Het zal wel beschermingsdrang zijn, maar vervelend is het wel.
Nou herkenbaar hoor! Ik had het zelfs als ik met hem op bed lag. Bed stond natuurlijk hoog, precies zo hoog als de vensterbank. Als er dan visite kwam wilde ik hem zo graag laten zien en in een flits zag ik mezelf hem dan uit het raam gooien zo van: "kijk eens wat prachtig ie is!" En de trap inderdaad ook, doodeng allemaal! Gaat weer over hoor!
Eigenlijk heb ik het nog steeds... Lisa zit nu stevig op 1 arm, en het is best handig voor mij maar ik ben dus altijd bang dat ik haar laat vallen....
Erg herkenbaar! En ehm...mijn eerste dochter is bijna 20 maanden en ik heb het nog steeds wel eens heel erg. Bijvoorbeeld als ik een flat binnenga en de lift uitstap zie ik inees voor me dat ik dan te ver doorloop en met mn kids van de trap val ofzo. Ik kan daar dan bijna al om huilen terwijl het helemaal niet gebeurd! En dit is maar 1 van de vele situaties! Het is inderdaad wel veel minder geworden, maar helemaal weggaan doet het bij mij niet. En het begint nu gezellig weer opnieuw bij mn tweede dochter. Maar maak je niet druk, het is dus normaal