Hallo allemaal, Vanmorgen heb ik Siem voor het eerst naar opa en oma gebracht. Ik had vanmorgen vroeg een nacontrole bij de VK en zodadelijk ga ik lekker twee uurtjes naar de schoonheidsspecialiste. Siem gaat wanneer ik weer ga werken ook op donderdagen naar opa en oma en zijn nichtje van 10 maanden is er dan ook al. Oma wilde weten of ze het wel zou aankunnen, twee kindjes tegelijk, dus konden we vandaag lekker oefenen. Nu is zo'n dagje voor mezelf natuurlijk heerlijk en ik heb al van de 'vrijheid' genoten - niet steeds hoeven denken of je alles voor Siem wel mee hebt en hoe laat je beter weer thuis kunt zijn - maar ik zit nu achter de computer en denk steeds dat ik hem hoor huilen. Siem heeft normaal gesproken nu een huilerige periode, omdat hij na de lange nacht veel moeite heeft om 's ochtends weer in slaap te vallen. Hij vecht dan echt tegen z'n slaap, want is wel moe, na 2 uur wakker te zijn geweest. Die huiltjes hoor ik nu dus nog steeds, terwijl hij er niet is. Nou ja! : Kent iemand dit? Ben ik nu al zo geprogrammeerd. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. En hoe voelde je je, toen je voor het eerst een hele dag voor jezelf had?
ik herken het wel als mijn vriend dan met youame wegwas dacht ik ook dat ze huilde terwijl ze er niet was nu zelfs nog als ze naast me zit te spelen op de grond ik zou zeggen geniet van de dag en denk van hij is lekker bij oma aan het spelen
Ik heb dat precies zo. Soms zelfs als ze heerlijk ligt te slapen en wij kijken bv. tv. Dan denk ik wel eens dat ik Merel hoor huilen. Vorige week waren we lekker een dagje naar de sauna, Merel bij opa en oma. Ik hoorde overal haar huiltje. Ik heb wel lekker kunnen genieten, maar toch was ze er in gedachten steeds bij....
Heel herkenbaar Juud. Alleen was het hier 20 van de 24 uur huilen door, wat we nu weten, verborge Reflux. Het gaat stukken beter met Lola alleen hoor ik haar nog steeds huilen ook al is het stil in huis. Zelfs op straat denk ik haar te horen, heel gek is dat. Het zit gewoon in mijn systeem ingebakken en laat zich moeilijk uitzetten. Ik schiet ook nog gelijk in de stress als ik haar echt hoor huilen. Daar gaan we weer denk ik dan, als ze weer stil is betrap ik mezelf erop dat ik zit te wachten totdat het het huilen weer komt. Gelukkig is dat sinds een week niet meer, en die stilte is zo raar. Ik denk dat we gewoon moeten wennen. Groetjes, Mirelle.
ik heb het heel vaak als ik onder de douche sta, dat ik denk dat ik haar hoor huilen. En dan is er niets aan de hand. En soms ook als ik slaap denk ik haar ook te horen en als ik dan even goed luister is er niets aan de hand. Gek he...
jah dit herken ik zeer zeker in begin had ik dat ik hoorde hem huilen terwijl hij gewoon vredig als een engeltje lag te slapen..dat is gewoon de "moeder-instinct" denk ik..
Silvester is nu 2 keer een nachtje weg geweest zodat wij een beetje bij kunnen tanken en toen was ik gewoon een paar keer wakker geworden omdat ik hem dacht te horen! Dus het is echt "moederlijk" dat je je kindje hoort!
Zo herkenbaar, de eerste paar keren dat me zusje zo maar even met britt ging wandelen dacht ik haar ook steeds tehoren....en ze huilt niet eens veel hoor maarja..
Heb ik idd ook ja! Dan kijken we tv beneden en denk ik m te horen huilen.. doen we de tv zacht.. niks natuurlijk haha. Ook Justin huilt niet veel maar volgens mij is dit het moedergevoel ja.
Siem is ook geen overdreven huiler, maar de eerste paar dagen was dat nog anders en ik hoor inderdaad overal baby-huiltjes. Maar nu was hij niet eens in huis! Ik vind het niet erg hoor, maar ik was wel benieuwd of meer mensen dat hadden. Ja dus!
ja heel herkenbaar. En ik heb het ook altijd als ik onder de douche sta. Dan denk ik Lars te horen, dus kraan uit........... doodstil.... weer verder douchen........ hoor ik hem weer... kraan uit.......... stil......... Dus je zult wel begrijpen dan douchen voor mij niet bepaald rustgevend is
de eerste keer dat ik Elyesa naar oma en opa bracht was toen hij een maandje was en ik echt wat kleren nodig had en manlief even op ons gemak wilde gaan. dus we brachten onze heer naar oma en opa maar na een kwartier weg te zijn geweest wilde ik toch maar terug ik kon het echt niet over men hart krijgen. nu is hij 19 maanden en werk in de voormiddag en nog steeds heb ik het er heel moeilijk mee om hem weg te brengen ben zo blij wanneer het 12.30 is en ik naar hem toe kan. ben benieuwd hoe het gaat zijn volgend jaar als hij naar school moet jeetje dat overleef ik niet.