Mensen willen het er niet over hebben

Natuurlijk ben je trots op je dochtertje*, ze was jullie zo gewenste kindje en een zusje voor je zoon.

Om je vraag te beantwoorden, mee omgaan is hier het woord niet, ik heb 'gewoon' al het contact afgekapt met de mensen die deden alsof er niets aan de hand was.

Ik heb bijvoorbeeld ruim een jaar geen contact gehad met mijn familie, vorige week mijn moeder voor het eerst sinds ruim een jaar weer gezien. Mijn vader en zus heb ik nu al meer dan een jaar niet gezien.

Ze waren gewoon te lomp in hun opmerkingen, mijn stiefmoeder vond de laatste keer dat we haar spraken dat iedereen wel eens wat mee maakte, zij had tenslotte recent haar arm gebroken... Ook heeft ze over de keer dat we mijn familie hadden uitgenodigt om afscheid te komen nemen van ons dochtertje* het volgende gezegd tegen mijn vriend: "hij had het rondgedragen als een bonbon op een bonbonschaaltje en je kon mensen niet op die manier confronteren met een lijk." Nu blijkt ze in mijn familie rondgebazuind te hebben dat we heel lomp tegen haar gedaan hebben die keer dat ze dat zei... Serieus, als ik mijn stiefmoeder nooit meer zie, dan vind ik dat prima. Ik word nu weer boos op haar, terwijl het gesprek meer dan een jaar geleden was.

Hoe pijnlijk het ook is, ik heb de mensen echt leren kennen. Ik heb het als een rouwproces bovenop het verlies van mijn dochtertje* ervaren.

 

Dat mensen je echt negeren heb ik niet gemerkt. Wel inderdaad heb ik mensen leren kennen. Van sommigen heb ik helemaal niks gehoord rondom het overlijden van onze dochter. Dat doet pijn.
Al zeggen mensen alleen maar "Sterkte" of ik vind het heel erg voor jullie en weet verder niet wat ik moet zeggen, dat heb ik nog liever dan helemaal te zwijgen.

Ik denk dat heel veel mensen helemaal niet beseffen hoeveel pijn het doet als je je kindje verliest. Waarschijnlijk denken de meesten dat je er wel snel weer overheen bent, maar verdorie niets is minder waar. Ik word er nog dagelijks mee geconfronteerd.

Gisteren vroeg één van de mensen waar ik niks van hoorde dan eindelijk gisteren op facebook hoe het met me ging. (he he dacht ik, dat mocht weleens gevraagd worden, nooit wat van die persoon gehoord!!!) en ik schreef haar dat het volgende maand een moeilijke maand zal zijn want dan is het alweer een jaar geleden, een jaar gaat snel. En toen schreef ze terug: "wel fijn dat een jaar toch best snel gaat, dat betekent meestal ook dat je hebt kunnen genieten"
Ik dacht: lees ik dat goed? Genieten? Wat nou genieten? Het leek wel een hel op aarde. Zo'n vreselijk jaar was het. Ik had pas genoten als ons meisje in ons midden was. Zit me echt dwars die opmerking. Heb ook mooi gezegd dat ik echt niet genoten heb.

Gelukkig kan ik bij de meesten wel goed mijn verhaal kwijt. En heb ik ook wel een luisterend oor.

Vond het met de kerstkaarten wel vervelend dat er op alle kaarten alleen onze twee namen stonden. Ergens wel begrijpelijk, maar eigenlijk hoort ons meisje er ook bij. Net alsof ze door iedereen vergeten word.

 

Heel herkenbaar wat hier wordt geschreven. Niet zo erg als de meeste voorbeelden die hier genoemd worden maar er zijn inderdaad wel veel mensen die het er niet over hebben. En waarom? Ze hoort er wel bij! En dat kan me dan zo boos en verdrietig maken!
Gelukkig heb ik veel meer positieve ervaringen en staan de mensen in mijn directe omgeving wel echt open om het er over te hebben.
Maar de beste vriend van mijn man is bijvoorbeeld nooit langs gekomen, belt enkel om te vragen hoe het gaat. Dat voelt dan wel heel moeilijk. Net wanneer je ze nodig hebt zijn ze er niet. Je leert de mensen om je heen wel kennen hierdoor.
Ik denk dat het ook wel te maken heeft met niet weten wat mensen moeten zeggen. Maar zeg dat dan! Ik kan er zo boos om worden als ze dan maar niks zeggen! Ze horen er net zo goed bij!

 

Ook hier heel herkenbaar..

Bij ons is op een stel na niemand persoonlijk langs geweest.

De topper qua idiote reacties was hier een vriendin die een 'ieuw..' gezicht trok bij een foto van onze dochter
En een moeder die er na de bevalling nooit meer naar gevraagd heeft.
Ik heb ook met de meesten het contact op een laag pitje gezet en weet na een jaar nog steeds niet hoe ik er mee om kan gaan.
Het hoogts haalbare als je er iets van gaat zeggen is een lauwe 'sorry' en die hoor ik liever niet..

Het fotoboek dat ik gemaakt heb is buiten mijn man en mij alleen door twee vriendinnen die ik hier heb leren kennen gezien.
Het is werkelijk te erg eigenlijk..

Laatst kreeg ik van m'n vriendin (van hier dus) een prachtig gedichtje wat helemaal aansluit bij dit topic..
Ik heb het in een lijstje in ons toilet gezet.. hoop dat de mensen die bij ons moeten plassen het lezen en zich kapot schamen!!


Babyengel, Ontkennen is idd het ergste dat er is.. die mensen verdienen eigenlijk je vriendschap niet he..

Berte, OMG ik zou mijn stiefmoeder ook niet meer hoeven te zien geloof ik, wat moet dat pijnlijk zijn geweest voor jullie! ik huil met je mee..

Jel, Ja dat is ook zo lekker he.. ff een post op je Fb zodat anderen kunnen zien hoe ze met je begaan zijn.. bah.. ik heb daar zo'n hekel aan! Laat ze je even gebeld hebben, of bezocht.. en dan die opmerking.. Sommige mensen.. !$@##!:x

Jonneke, je hebt helemaal gelijk.. als ze maar zouden zeggen dat ze niet weten wat ze moeten zeggen.. dan is het goed.
Het geeft mij ook een gevoel van dat ik niet toenaderbaar ben. Alsof ze bang zijn dat ik heel hard ga huilen en schreeuwen ofzo.. en dat zij daar niets mee kunnen (willen!) Terwijl ik juist graag en open vertel..

 

Met tranen in mijn ogen zit ik hier dit topic te lezen. Onvoorstelbaar veel pijn moet dat doen, je kindje verliezen en dan ook nog eens nergens terecht kunnen met je verdriet. Ik kom hier 'per ongeluk' terecht en heb jullie verhalen allemaal gelezen. Ik hoop dat als er ooit zoiets gebeurt in mijn omgeving, ik wel op een goede manier reageer. Sommige reacties begrijp ik echt niet (dat van die gebroken arm, nou ja...). Ik denk wel dat mensen er soms maar niet over praten, omdat ze echt niet weten wat ze moeten zeggen. Dat mensn zich echt letterlijk niet kunnen voorstellen wat het met je doet. Doodgaan is voor oude mensen en jonge mensen weten niet meer wat ze ermee moeten. Mensen in je omgeving gaan niet zo vaak dood en een geloof waar je nog uit zou kunnen putten, hebben veel mensen ook al niet meer. Buitenstaanders hebben aan een baby'tje ook nog geen herinnering, wat ga je zeggen, voor hen is er nog geen 'lege plek'? Mensen die echt niet begaan zijn met anderen, omdat ze bv. te druk zijn met zichzelf heb je altijd. Toch denk ik dat het van veel mensen ook geen onwil is, maar dat ze het echt niet weten. Als je het op kunt brengen en mensen waren toch wel goede vrienden of zelfs familie, zou ik toch proberen om aan te geven hoe het voor je is en hoe je je kindje nog altijd mist. Ik vind het zo verdietig om te horen dat je niemand over houdt en als mensen écht zouden weten hoe het voor je is, ze er best voor je willen zijn. Misschien zijn mensen ook bang om het weer naar boven te halen en je weer verdrietig te maken (terwijl ze niet beseffen dat je dat toch al bent) of om iets 'verkeerds' te zeggen.
Nou, niet om bepaalde reactie's van mensen goed te praten hoor, maar misshien kunnen jullie er wat mee. En tja, wat zeg ik nu....dat ik hoop dat jullie je verdriet een plekje kunnen geven...dat jullie kindjes niet vergeten worden...dat er hopeljk toch wat lieve mensen zijn waar je terecht kunt.....voor sommige dingen zijn moeilijk woorden te vinden.

 

Babyengel, Ik ben dan weer te trots om mijn fb account de deactiveren. En het helpt me ook goed om het kaf van het koren te scheiden. Ook hier de behoefte om contacten op te zeggen..maar et blijven er bar weinig over.. dus dat vind ik ook lastig. Wat jij zegt herken ik wel. Het doet minder pijn als ze niet kunnen raken..

Mooi gedicht is dat hè?! Ik weet niet of mijn vriendin het prettig vind als ik haar gedicht post..
Maar dat er een gedicht staat nu voelt erg goed!!

 

Mooi gedichtje hoor.

 

Super mooi gedicht!
In mijn omgeving sta ik er van te kijken hoeveel medeleven we krijgen. Het is nog heel vers en ik weet niet hoe men over een aantal weken er op reageert maar tot nu toe heb ik wel ervaren wie onze vrienden zijn. Degene die het er niet over willen hebben zijn het voor mij niet waard. De mensen waar ik op kan bouwen weten dat dit heel belangrijk is voor mij, dat haar mooie naam genoemd mag worden.
Het enige wat bij mij wel heel verkeerd valt is dat er opmerkingen zijn geweest en men het woord 'miskraam' noemde. Dat maakt me boos, dit was geen miskraam! Ik ben bevallen van een dochter! Alleen heeft zij het helaas niet mogen redden!

 

Ook ik kan er niet goed tegen als mensen de doodgeboorte van mijn dochter een miskraam noemen. Dat blijkt wel dat ze echt niet weten waar ze het over hebben.

Ik moet zeggen dat ik door een groot aantal mensen in onze omgeving positief verrast ben. Mensen waar ik het niet van verwacht had stonden ineens voor ons klaar. Ongelooflijk. Laatst vertelde een moeder van school nog dat ze nooit huilt. Ze had dit jaar 2 keer moeten huilen, om haar gebroken vinger en om ons......dat doet mij wel goed.

Ja, helaas zijn er genoeg mensen die ons in de steek hebben gelaten.
Mijn bazen bijvoorbeeld. Gelukkig wordt mijn contract niet verlengd en hoef ik niet meer terug om daar te gaan werken.

En een groot deel van mijn familie. De meesten hebben een kaartje gestuurd maar van mijn hele familie hebben er 2 tantes echt gebeld en 2 andere nog echt naar gevraagd. Wij gingen dus op familieweekend en de meesten mensen hebben het onderwerp echt genegeerd. Hebben mij niet gevraagd hoe het ging of gezegd hoe naar ze het vonden. Nu heb ik mij altijd al de buitenstaander gevoeld maar nu bedacht ik mij, als de interesse er nu niet is dan komt het er nooit.
Ik ben dus met een aantal mensen helemaal klaar. We zijn dus eerder weggegaan op het weekend want ik kon op een gegeven moment alleen nog maar janken (op mijn kamer).

Het voelt heel naar dat mensen het negeren.

 

Nadat Joy is geboren hebben we heel veel mensen om ons heen gehad, vrienden kwamen vaak koken en we kregen heel veel kaartjes/ berichtjes maar... na 3 maanden was dat ineens allemaal voorbij. Ook zo van de 1 op de andere dag was het klaar, heel vreemd. Mensen vonden blijkbaar dat wij er ook wel klaar mee moesten zijn, we moesten verder, de draad oppakken...

Dat heb ik nooit goed begrepen en nog steeds niet, echter schijnt het 'normaal' te zijn. Na 3 maanden pakt iedereen z'n leventje weer op en vinden ze het logisch als jij dat ook doet, een uitzondering daar gelaten, maar tja... Wij hebben toen ook bewust geen contact meer gezocht met bepaalde mensen. Niet dat we ruzie hadden, maar we hadden er gewoon geen behoefte meer aan. Mensen die alles willen 'relativeren'. Je bent nog jong, er komt vast nog wel een brusje, kop op leven gaat gewoon verder... pfff. En inderdaad fb en hyves, mensen blokkeerde ons nadat het was gebeurd (ik heb ook gelijk het account opgezegd, vond het ook vreselijk moeilijk om al die onzinnige berichten te lezen van, doe iets met je leven dacht ik dan ).

Tijdens het afscheid van Joy hebben we in de kerkdienst gezegd, en ook op het bedankkaartje neergezet, dat Joy ons tot een gezinnetje heeft gemaakt, vanaf dat moment waren we met z'n 3tjes. Voor iedereen die ons dus een kaartje wil sturen, dan ook graag gericht aan ons hele gezin. Als we post krijgen van mensen om ons heen dan is het altijd gericht aan 'familie...' , al heb je altijd uitzonderingen maar het doet mij goed...

 

Het is allemaal heel herkenbaar wat er geschreven wordt.

Ik heb bijv. schoonouders die nooit eens echt vragen hoe het met ons is. Eigenlijk sinds de dag dat Maaike is overleden tot nu heb ik echt de vraag van hun gehad "hoe is het nu met jullie?". Zelfs niet na de geboorte van Sven...... geen greintje belangstelling.

Wij lopen nu allebei bij een psycholoog om het verlies een plekje te geven, want we zijn te lang op de automatische piloot doorgegaan en het haalt ons nu in. Zij heeft ook tegen mij gezegd, dat ik mijn schoonouders maar moet laten gaan, als ze komen, komen ze en vragen ze niets, dan niet.... gewoon laten gaan en geen energie in steken.......

Sandy

 

Met tranen in mijn ogen zit ik dit topic te lezen. Voor ons is het nog maar net geleden dat wij onze Tristan en Kyra hebben verloren. Door een ernstige bacterie die pas in 7 gevallen over de hele wereld beschreven is. Ikzelf heb mega kantje boord gelegen in het ziekenhuis. Ik wil mijn verhaal nog wel eens schrijven, maar kan dat tot nu toe nog niet. Ik ben een van de "gelukkige" bij wie wel veel steun gegeven is. Ik heb zelf bewust telefonisch contact afgesloten, maar wel heel veel kaartjes, mailtjes en smsjes ontvangen. Maandag begint het "gewone" leven weer. Ik ben zo BANG om mijn kleine man weer naar school te brengen. BANG voor de gesprekken die de moeders met me willen hebben, BANG voor al het "normale" schoolleven. Ik weet dat ik me hier door heen moet slaan en ook "nee" mag zeggen als het me even niet lukt om te praten, maar de moeders waren daarvoor ook zo meelevend met mij.... Nog maar 5 dagen en dan is het "zover". Jeetje, ik weet nog niet hoe ik moet reageren...............

 

Lieve MissQ,
Kan me je gevoel zo goed voorstellen! Wij zijn ons dochtertje eind november verloren na 19 wkn zwangerschap. De eerste keer weer alleen op pad en onze oudste naar school brengen, ik zag er zo tegenop maar het komt echt goed! Bij de eerste stap over de drempel kwam ik de buurvrouw al tegen en ik heb toen ook maar direct aangegeven dat ik het even moeilijk had en daar was begrip voor. Bij school werd er wel naar gevraagd en dat was ook even moeilijk en heb ook echt wel even een traantje gelaten maar uiteindelijk vond ik het ook wel weer prettig om onder de mensen te zijn en vond het ook fijn dat er naar ons en ons dochtertje werd gevraagd. Sterkte voor de komende tijd!

 

Dank je wel voor je lieve reactie. Het zijn ook iedere keer drempel(tje)s waar je overheen moet. Sommige zijn wat gemakkelijker te nemen dan anderen. Mag ik vragen hoe het is gekomen dat jouw dochtertje met 19 weken al geboren was. En hoe geef je zoiets een plekje???

 

Wij hebben nog niet alle uitslagen binnen maar waarschijnlijk heeft ze zuurstofgebrek gehad door een strakke draaiing in de navelstreng, dit is niet door het draaien van haar gekomen maar het zat in de aanleg van de navelstreng. Op zich fijn dat het niets ernstigs is geweest maar het doet ook wel heel erg pijn te beseffen dat ons kleine meisje zelf helemaal gezond was en door zoiets is overleden. Ik heb jou verhaal gelezen in een ander topic, verschrikkelijk om twee zo gewenste kindjes te moeten verliezen!
Tja, een plekje... Zo lastig, ik merk wel dat de "scherpe randjes" eraf gaan. De eerste maand vond ik heel moeilijk, zeker de feestdagen maar ik merk nu dat ik steeds meer "goede" dagen heb. Ik sta er zeker mee op en ga er ook weer mee naar bed. Gelukkig heb ik veel afleiding door onze andere kinderen maar een flinke huilbui gebeurd bijna nog elke dag, het is ook zo'n dubbel gemis. Het gemis van een zwangerschap en van je kindje('s).

 

Hoi MissQ,

Bij mij ook nog heel kort geleden dat onze dochter is geboren (20 december, met 22,5 weken) Mijn vriend is sinds dinsdag weer aan het werk wat wel even wennen is. Ik moet weer zelf naar de supermarkt e.d. Alles herinnert me eraan, op straat zie ik alleen maar kinderwagens en vrouwen die zwanger zijn...Mijn kleding, overal hoorde mijn dikke buik in...
Ik laat steeds meer vriendinnen toch even langskomen. Ik merk wel dat als ik mijn verhaal doe dat het me steeds iets sterker maakt. En degene die dichtbij staan laat ik ook haar foto's zien. Ik merk dat zij er net zo naar kijken als ik, een mooi mini meisje en ook zij houden het dan vaak niet droog. Verder zit ik de hele dag op dit forum te lezen. Ik merk dat het me helpt, de meiden hier begrijpen hoe ik me voel en ik kan door het lezen van de ervaringen en hoe men ermee omgaat veel herkenning vinden.
Het is bij mij zo abrubt gegaan, de hele dag op mijn werk gezeten en gedacht dat ik hele erge bandenpijn had. Dat ik thuis kwam was ik zo ongerust, meteen de VK gebeld, daar een echo gehad, in het ziekenhuis en kreeg vervolgens de mededeling dat ik aan het bevallen was en men niets meer kon doen. Sareya is om 21.27 geboren. Vooralsnog is er geen enkele reden toe... en is zij tijdens het persen overleden.
Ik heb 16 jan een gesprek met de bedrijfsarts, tevens wil ik die week langs mn werk gaan om iedereen te zien. Iets waar ik heel erg tegenop zie...

Liefs Lynn

 

Met veel herkenning lees ik hier die laatste berichtjes. Wanneer het allemaal nog maar net gebeurd is heb je veel moeite om naar buiten te gaan, je verhaal te 'moeten' vertellen als mensen er naar vragen.
En dan ook meiden waar het allemaal nog maar zo kort geleden is: sterkte!

MIssQ: het is logisch dat je er zo tegenop ziet. Het is allemaal zo kort geleden. Naast dat het fijn is dat je het er met mensen over wilt hebben (en soms ook even niet) heb je het, als je naar buiten gaat, niet meer onder controle. Je komt mensen tegen en kan ze niet ontlopen. Belangrijk is gewoon dat jij aangeeft wat je wel en niet kan hebben. En als het allemaal even te veel is kun je dan toch ook gewoon zeggen dat je het er niet over kan hebben? Dat moeten ze ook maar snappen. Maar ik herken het wel hoor. Bij mij is het nu bijna 3 maanden geleden maar de eerste maand ben ik binnen gebleven. Ik ontliep iedereen letterlijk. Ik heb verder ook geen andere kinderen en had dus ook geen reden om naar buiten te moeten. Maar ik heb wel met andere dingen ook ervaren, wanneer je eenmaal over de drempel bent gaat het steeds makkelijker. Nu vind ik het zelfs fijn als mensen er naar vragen. Dat mensen het niet vergeten zijn. Ze hoort er toch bij!

Mama van Joy: met veel pijn heb ik jouw stukje gelezen. Bij mij is het nu bijna 3 maanden geleden. Ik hoop niet dat het bij mij ook zo gaat dat mensen er dan ineens klaar mee zijn en dat van mij ook verwachten. Zelf ben je er nooit klaar mee. Het verdriet wordt minder heftig, maar zal blijven. Het gemis blijft, in je hart blijft ze. Ze zal er altijd zijn.

 

Lynn: Ja ook die stap naar het werk, herkenbaar hoor, dat dat moeilijk is. zelf zag ik er ook zo tegenop. Heb je een beetje fijne collega's? En hebben ze ook al iets laten horen in de tijd dat je thuis zit? Bij mij waren collega's ook langs geweest bij mij thuis. Ik herken de reacties ook niet dat mensen geen interesse tonen. Lijkt me heel erg pijnlijk zoals sommige het hier beschrijven en ervaren.
Maar bij mij hielp het heel erg dat enkele collega's eerst bij mij langs kwamen. Zo was de drempel al een klein beetje kleiner. Maar daadwerkelijk langs gaan op het werk vond ik ook moeilijk. Weer dat gebouw in. Maar nadat ik het eenmaal heb gedaan viel het me achteraf gezien heel erg mee. Maar ik krijg ook alle steun op mijn werk die ik nodig heb dus dat scheelt ook. Ik weet niet hoe dat bij jou is?