Mijn vriend en ik willen graag met lotgenoten in contact komen, waarbij IVF/ICSI niet gelukt is en er een kindje is verwekt via een zaaddonor. Momenteel zitten we in het voortraject voor IVF en we denken verschillend over 'wat als IVF niet lukt' (de een vindt een zaaddonor wel een optie, de ander eigenlijk niet). Ik wil zelf eigenlijk duidelijkheid voordat we aan IVF beginnen: dat we samen het 'strijdplan' klaar hebben liggen. Bovendien wordt de druk om het te laten slagen hier nóg groter bij mij; het vruchtbaarheidsprobleem ligt namelijk bij hem en niet bij mij...
Ik lees graag bij je mee. Wij zitten ook in het voortraject v IVF-ICSI ivm slechte zaadkwaliteit. Op dit moment zien wij een donor beide niet als optie. Het idee dat we over 3 pogingen klaar en uitbehandeld zijn is beangstigend en verstikkend maar ik bijt me vast in de hoop op deze opties. Heel veel sterkte meis.
Geen ivf of icsi gehad. Omdat er geen zaadjes gevonden zijn bij mijn man. Wel samen een kindje via een donor.
Mijn man heeft ook zeer slechte kwaliteit zaad zelf zo slecht dat we bij de eerste meting niet eens in aanmerking kwamen voor icsi. Na dat hij toen is gestopt met roken gezond gaan eten afvallen sporten en zink selenium en vitamine gaan slikken. Hierna hadden wij 2% tot zaadcellen die voor icsi in aanmerking kwamen. De eerste 3 icsi pogingen zijn toen mislukt we hadden ook te slechte embryo's dus konden niets invriezen. Wij hebben toen ook serieus zaaddonatie overwogen maar toch besloten dit niet te doen en nog max 2 keer icsi te proberen. De 3 pogingen waren in het UMC waar ik niet verder wilde. Ik heb toen contact gezocht met Düsseldorf en Istanbul aangezien ze daar vooral Istanbul veel verder zijn en veel meer kunnen. Via een vriendin kwam ik aan medisch centrum kinderwens in Leiderdorp. Daar op gesprek geweest voordat we naar het buitenland zouden gaan voor een (zorg) vakantie om daar icsi te doen. Wat een verademing eindelijk werd er de tijd genomen voor ons probleem ! We voelde ons er zo goed bij dat we besloten dan toch nog 1 keer in Nederland te proberen. Het resultaat was veel betere embryo's waaruit onze dochter is geboren en waarvan er nu nog 3 in de vriezer zitten. Dan toch na 7 lange jaren moeder van een prachtige dochter. Ondertussen ben ik 4 maanden zwanger van een spontaan wonder! Dus zelfs met heel slecht zaad is er echt hoop!!! Ik kan alleen maar zeggen geef niet te snel op! Laat je goed informeren en kijk verder dan de arts of het ziekenhuis waar je nu bezig bent! Succes en sterkte in deze emotionele rollar coaster!
Jullie zitten nog in het voortraject, dus voor hetzelfde geld lukt IVF wel... Wij hebben destijds 11 mislukte IUI's gehad en daarna 1 mislukte IVF. Het zaad van mijn vriend bleek erg traag te zijn en ICSI bleek bij ons de oplossing. Als het dus zo mocht zijn dat het zaad van je vriend te slecht is voor IVF, dan zou je nog door kunnen voor ICSI. Daarna zou ik pas verder gaan kijken naar andere oplossingen. Je schrijft trouwens dat het vruchtbaarheidsprobleem bij hem ligt. Het zaad is wel dermate goed dat IVF mogelijk wel kans van slagen heeft? Anders zou ik gelijk starten met ICSI. Daarbij wordt het zaad immers al in de eicel gebracht. En ben je dus weer een horde voorbij.
Wij konden niet eens ivf/icsi doen vanwege azoospermie. Zeg nooit -nooit-, wij zijn uiteindelijk samen het donortraject ingegaan en nu bijna uitgerekend van ons eerste kindje. Als icsi mogelijk was geweest, hadden we dat geprobeerd... maar we zijn ook heel blij dat deze weg voor ons mogelijk was en we alsnog een gezinnetje mogen vormen. Het is heel heftig waar je nu mee te maken hebt, alle onzekerheden en logisch dat je ook na wil denken over alternatieven. Er komen een hoop emoties op jullie af. Toch zul je het proces stap voor stap moeten doorlopen en ook je vriend/man de tijd moeten geven om dingen te verwerken. Het is geen keuze om verminderd/niet vruchtbaar te zijn en het probleem ligt niet bij 1 van jullie maar juist bij allebei. Jullie willen tenslotte samen een kindje en daar heb je elkaar voor nodig (ongeacht het pad, zowel natuurlijk zwanger raken, als iui/ivf/icsi, adoptie en een donortraject, je doet dit samen). Veel sterkte en kracht bij alle wegen die jullie nog gaan bewandelen, maar probeer vooral elkaar niet te vergeten. Een kind op zichzelf is geen einddoel; wel het vormen van een stabiel en gelukkig gezin.
Ik denk dat heel veel met die vraag lopen. Hier "ligt" het ook aan mijn man, al vind ik dit altijd heel lelijk klinken. Ik ben volledig gezond en vruchtbaar. Na icsi 1 hebben we er alleen over gepraat en zei mn man keihard nee. Maar na poging 2 begon hij toch dat we het dan wss wel gingen doen met donor, want, hij was dan gewoon de papa. Gelukkig was dit niet nodig, ik raakte en bleef zwanger van poging 3. Een donor is dus niet nodig geweest maar dit had ik wel gewild dan. Ik zou zeggen, geef het tijd. Praat er eens rustig over. Zoek eens wat op. Maar houdt vooral hoop in je traject. Sterkte!
Ik kan me best voorstellen dat je goed voorbereid van start wilt gaan. Heb zelf ook altijd gedacht dat het verstandig was om voordat je zo'n traject instapt beiden duidelijk een grens aan te geven tot hier en niet verder. Maar pas als je echt start met zo'n traject weet je hoe dingen lopen en kan het maar zo zijn dat je je grenzen verlegt. Als je met ivf/icsi start, beginnen artsen misschien altijd wel over mogelijke alternatieven als donorzaad of adoptie. Dat was bij ons in ieder geval zo. Misschien omdat we een niet al te positief uitgangspunt hadden, nl. meerdere semenanalyses waarin geen enkele zaadcel werd gevonden, dus waarschijnlijk azoospermie. Uiteindelijk zijn er wel een paar gevonden en mochten we toch icsi gaan doen. Helaas zonder resultaat. Ik heb zelf steeds geroepen: of een kindje van ons samen of anders helemaal niet. Dus elke arts (en we hebben er in de loop der jaren heel wat gezien) die over een donor begon, heb ik direct afgekapt. Gewoon, omdat je elke mogelijkheid wilt aangrijpen dat het toch samen lukt. Mijn man stond daar anders in, praktischer, als het op deze manier niet lukt, kan het ook anders. Was voor hem ook moeilijk, maar hij was daar blijkbaar verder in dan ik. Na de derde mislukte icsi was het echter echt klaar en hebben we dat moeten verwerken. Maar omdat de wens voor een kindje zo groot was, zijn we uiteindelijk toch het donortraject ingestapt. Inmiddels zijn we de ouders van een prachtige dochter. Die keuze hebben we samen gemaakt en we hebben het samen gedaan. Dus ik ben het met Blosje eens dat je samen een kindje wilt en hoe het uiteindelijk uiteindelijk ook loopt, je hebt elkaar daarvoor nodig. Jullie zitten momenteel in een voortraject. Is absoluut heftig en zorgt voor veel (wisselende) emoties. Maar laat het over je heen komen en doe het stap voor stap. Waarbij het kan zijn dat jullie beiden de stappen anders nemen. Er af en toe over nadenken over hoe het moet als de ivf niet lukt, begrijp ik heel goed. Maar niet voortdurend, want je kunt de energie heel goed anders gebruiken. En hopelijk ben je met de eerste verse terugplaatsing zwanger.
Hoi, na 2 mislukte ivf pogingen begin ik mezelf er ook op voor te bereiden dat het wel eens niet zou kunnen gaan lukken. Wij hebben al besloten dat het dan voor ons ophoudt. Hoe wel een volgende stap (kid) wel aantrekkelijk klinkt. Wat ik heel graag zou willen weten van diegene die kid hebben gedaan of het overwegen van plan zijn dit later aan hun kind te vertellen? Daar hoor ik nooit iets over, maar ik kan me niet voorstellen dat dat geen issue is bij de keuze.
In Nederland zit je sowieso met de wetgeving dat een zwangerschap met donorzaad wordt geregistreerd. Ieder kind kan dan ook op deze manier de "waarheid" achterhalen. Maar buiten de wetgeving is het voor ons een bewuste keuze om dit niet te verzwijgen, maar juist open te zijn naar onze toekomstige kinderen. Zoiets essentieels zou ik persoonlijk nooit voor mijn kind kunnen en willen verzwijgen. Zij zullen later zelf de keuze kunnen maken of ze contact willen leggen met de donor. In België is de wetgeving wel anders, daar is anonieme donatie nog steeds mogelijk. Zonder te verwijten zou ik me wel afvragen waarom je dit als ouders zou willen/kunnen verzwijgen voor je kind(eren). Persoonlijk denk ik dat het geen belasting is voor een kind, zolang je hier zelf ook zo mee omgaat. Kinderen zijn erg flexibel. Het wordt denk ik een ander verhaal wanneer je dit pas bekend maakt in pubertijd of zelfs pas daarna. En natuurlijk is het moeilijk, omdat het ideaalplaatje er anders uitziet. Maar tegenwoordig zijn er ook erg veel samengestelde gezinnen. Daarnaast zijn er wel boeken over dit onderwerp, waarin wensouders, donoren, donorkinderen en artsen aan het woord komen. Allemaal staan zij positief tegenover dit pad. Ook de kinderen. Degene die hierin aan het woord komen zeggen eigenlijk unaniem dat ze een ding zeker weten: dat ze heel erg gewenst en welkom zijn en dit ook altijd zo gevoeld hebben.
Wij gaan het wel vertellen, maar eigenlijk niet "later". We beginnen er nu al mee. Klinkt gek, tegen zo'n klein kindje, maar het helpt ons om er makkelijker over te praten. En zo is het voor onze dochter ook heel gewoon. Ik moet er niet aan denken dat ze van niks weet en er op latere leeftijd zelf achter komt. Zou ik zelf ook niet willen, ik zou me dan bedrogen voelen.