Las laatst een artikel dat mannen (of vrouwen) hier zo verschillend mee om kunnen gaan. De één slaat meteen de armen om de partner heen zonder iets te zeggen, de ander vraagt: ‘hoezo?’ En daarna? Vraagt je partner wat er is? Hoef je niks te zeggen en is dat alleen al goed? Voelt je partner ‘gewoon wat je wil daarmee? Hoe gaat jouw partner hiermee om?
Mijn man zegt dan: hoezo? Was is er dan? Overigens zeg ik ook hoezo, wat is er dan? weet ik vrij zeker. We zijn beide nogal praktisch van aard en willen dan vooral weten wat er is om het rationeel op te lossen.
Ik vind het oprecht een beetje verdrietig om te lezen dat “hoezo?” de eerste reactie zou kunnen zijn. Ik kan me er zo weinig bij voorstellen, het voelt gevoelloos (bij gebrek aan een beter woord), ofzo. Mijn man zou mij gelijk vasthouden. Andersom ook. Of er nou een reden is voor het willen van een (extra) knuffel of niet.
Dan doet hij dat. Hij zal snel genoeg kijken om.te achterhalen of er wat speelt of het zomaar een knuffel is. Dat is omgekeerd exact zo.
Als ik dit letterlijk zo zou zeggen, zegt man denk ik ook 'hoezo?'. Maar ik zou het ook niet zo verwoorden. Ik zeg weleens tegen man: ik heb een knuffel nodig en dan slaat ie zijn armen direct om me heen. En als ie niet weet waarom, dan vraagt hij er tijdens de knuffel wel naar. En als ie ziet dat ik het nodig heb, neemt hij zelf het initiatief voor de knuffel.
Hij zou me gewoon vast houden maar niks vragen omdat hij het gewoon zou doen zonder na te denken of er nou iets is of niet. Ik zou m ook direct vast houden maar wel vragen wat er is aangezien ik het niet zou weten. Wij zijn er laatst achtergekomen (na 10 jaar huwelijk...) dat we 8/9 van de 10 keer niet merken als de ander met iets zit. Blijkbaar zijn we best wel binnenvetters. Dus nu proberen het meer uit te spreken. Wat best goed gaat. Meer gekibbel en geirriteerde grapjes, minder echt ruzie.
‘Wat moet je nou weer allemaal dan?’ Dat is dus zijn reactie. Maar eerlijk zou ik het ook nooit zo vragen. Eerder, ‘schatje ik heb echt even een knuffel nodig’ met zo’n gezicht en dan vraagt hij wel wat er aan de hand is.
Ik denk dat mijn man ook zou zeggen: hoezo? Maar dan meer bedoeld zodat hij me gericht kan helpen. Misschien heb ik het koud of ben ik verdrietig of voel ik me niet lekker. En dan kan hij een dekentje zoeken, gewoon even kroelen of een paracetamol regelen. Oplossingsgericht typetje ….
Ik vind hem eigenlijk wel logisch en niet perse verdrietig, ik denk dat ik dat ook zou vragen . Niet dat we niet meteen erbij, misschien zelfs wel eerder, de knuffel geven. Maar hij of ik vraagt er nooit op deze manier om dus het lijkt me het meest logisch om meteen 'huh, waarom, wat is er dan?' te denken. En dan echt puur uit medeleven/interesse omdat je bij zo'n vraag dus direct alarmbellen krijgt dat er iets is. Wij lopen of staan vaak met even 'de armen wijd' op elkaar af, wat in feite denk ik hetzelfde impliceert. Dan stelt geen van beide de vraag wat er is, want dat doen we vaker. De vraag hardop uitspreken doen we nooit dus vandaar dat ik denk ik een oprecht liefdevolle 'oh hoezo?' te krijgen omdat hij denkt dat er iets is .
‘Wil je me even vasthouden?’ ‘Bedoel je een knuffel? Of je grote teen vasthouden?’ ‘Een knuffel’ *knuffelt me en warmt zich op aan me* (is normaal andersom) Mijn partner is autistisch en vindt knuffelen echt niet fijn, maar weet dat ik het fijn vind en doet dat met alle liefde. Zo ook met onze dochter.
Nee hoor, dat is niet perse verdrietig. Wij zijn beide nogal pragmatisch en oplossingsgericht dus als ik of hij vraagt: wil je me vasthouden dan zou de eerste reactie bij beide: hoezo? Wat is er dan/waarom? zijn. Niet omdat we niet willen knuffelen maar omdat we oprecht gelijk afvragen waarom en wat er aan de hand is en hoe we de ander kunnen helpen. Als ik zou zeggen: ik ben verdrietig/voel me niet fijn, wil je me even vasthouden? Dan zou hij dat gelijk doen (en zeggen: oh schatje hoeft toch niet komt goed : ik heb dit de laatste maanden best vaak zo gezegd toevallig)
"Wil je me even vasthouden?" Hij kwam meteen naar me toe en pakte me vast en vroeg toen heel bezorgd of er iets was. ❤ Maar wij knuffelen best vaak op een dag of elkaar gewoon even aanraken. Of elkaar een beetje plagen (dat is vooral mijn liefdestaal. Als ik stop met je te plagen dan is er iets aan de hand hoor ).
Bedankt voor de toelichting! ‘Verdrietig’ is misschien een verkeerd woord en ik kan me ook zeker voorstellen dat iets als dit in elke relatie anders ligt. Wij zijn denk ik het andere uiterste en sowieso bovengemiddeld knuffelig, dus de vraag “hoezo?” of “waarom?” zou pas later komen - of zelfs helemaal niet.