Kan iemand mij helpen?

Mijn kinderen hadden rond 18 mnd een heftige verlatingsangst fase, vooral als het kindje net daarvoor ziek is geweest.
Hier hebben ze ong een maand bij ons geslapen, en na die fase gingen ze probleemloos terug naar eigen bed.

Slaapt je dochter wel door als je haar bij je houdt?

 

Moet ze niet gewoon wat later naar bed? Wij hebben ook weer even zo'n dramanachten gehad, tot we ontdekten dat ze gewoon minder snel moe was. Half uur later op bed, en ze ging veel flinker slapen.

 

Al geprobeerd om erbij te blijven tot ze slaapt? Zonder oogcontact of praten, gewoon naast haar bed gaan zitten.
Kan de eerste keer lang duren (hier 50 min), maar een paar dagen later was dat nog maar 5 min. Na twee weken was het niet meer nodig.

 

Eigenlijk is dit wat wij ook doen. Ik ga er op een kussen naast liggen met mijn gezicht de andere kant op en wacht tot ze bijna slaapt, of in ieder geval rustiger wordt. In het begin wachtte ik tot ze in slaap was en sloop daarna de kamer uit. Dit bouw ik steeds meer af. Op een gegeven moment ga ik wat verder weg zitten of liggen en uiteindelijk op de gang.

 

Met driftig bedoel je echt krijsen/schoppen tegen bed/speentjes gooien/dat soort dingen?sOf blijft ze druk bewegen gepaard met gejammer?
In het geval van het eerste, zou ik kijken of er ook iets anders zou kunnen zijn waardoor ze (terecht) niet naar bed wil: doorkomende kiezen of oorpijn bijv kunnen ervoor zorgen dat ze niet naar bed wil; een keer paracetamol geven om te kijken of ze misschien pijn heeft ergens zou je kunnen proberen.
In het geval van het tweede (of als je zeker weet dat het eerste niet veroorzaakt wordt door ongemak), dan ja: gewoon blijven zitten. Soms stak ik ook mijn hand door de spijlen en kwam zoon uiteindelijk bij mijn hand liggen. Maar in principe zo min mogelijk actie-reactie contact.
Maar dit moet je liggen, en je onderbuikgevoel moet niet iets anders zeggen. Ik wist zeker dat het een vorm van verlatingsangst was en ik kon het geduld (daardoor) opbrengen. Mijn man had dat geduld niet, en dacht ook vaak na 10-15 min dat het niets uitmaakte. Het begin van dit soort periodes heb ik dus voor mijn rekening genomen.

 

Ik denk dat de pijn van de kiezen blijft totdat ze helemaal door zijn. Ik had tijdens het door komen van mijn verstandkies echt zeer tandvlees totdat deze helemaal door was. Sindsdien denk ik: arme kindjes

 

persoonlijk zou ik even naar de huisarts gaan om uit te sluiten dat het niet iets is waar ik haar bij kan helpen, misschien oorontsteking ofzo. je weet maar nooit of het misschien iets simpels is. Als het de kiesjes zijn zou ik dr een zetpil geven eventueel... En verder, als je alles waar je haar lichamelijk wel bij kunt helpen uitgesloten hebt, dan is het van haar kant uit een gevoelsmatig iets, waar je echt doorheen zult moeten, zoals verlatingsangst of een andere fase. Heb ook wel eens gehoord dat het helpt om het bed in een andere hoek van de kamer te zetten ofzo...

Wel heel vervelend, en snap hoe slopend het is!