Beste lezers, Ik zit nu ongeveer een maandje wat minder lekker in m'n vel. Ik maak me vooral veel zorgen over de toekomst van mij en mijn zoontje. Mijn ex en ik hebben sowieso nooit echt een lekker lopende relatie gehad, we hadden zo onze goeie tijden maar als het slecht ging, ging het ook echt heel erg slecht. In die tijd is er zoveel gebeurd, ik ben veel vrienden kwijtgeraakt en ook mijn familie. Ik had eigenlijk alleen hem, en achteraf gezien was dat ook precies wat hij wou. Het is af en toe heel heftig geworden tussen hem en mijn ouders zo erg dat ik het ook echt niet meer trok. Mijn ouders zagen dat hij niet goed voor mij was dus die zouden nooit vrede met onze relatie kunnen hebben. Maar ik was 18 en dom en ik dacht dat het wel goed zat en hij wel zou veranderen. Ik was tot over mijn oren verliefd. Na een jaartje was ik 19, en ik kreeg te horen dat ik zwanger was. Ik schrok heel erg en twijfelde aangezien ik mezelf nou niet echt het type vond dat op haar 19e zwanger zou zijn. Mijn vriend is 23, en hij was helemaal in de hemel toen hij het hoorde want hij wou het zo graag. Ik zelf zou het niet over me hart kunnen krijgen om een abortus te plegen zodoende dat we besloten hadden om het te houden. Mijn zwangerschap is echt een levende hel geweest, zoveel gezeik en problemen met mijn vriend er waren echt tijden dat ik gewoon voelde dat me lichaam eraan onderdoor ging. Maar ik wou zo graag dat het zou werken als gezinnetje. Na een tijd heb ik de keuze gemaakt om terug te gaan naar me ouders, en sinds dien ook goed gaan inzien hoe slecht hij mij (ons) eigenlijk behandelde en totaal geen respect had. Toen ik 32 weken zwanger was was onze relatie over. Maar zoveel last leek hij er niet van te hebben, hij ging uit, hij had binnen no-time een nieuwe meid, en alles wat we van familie hadden gekregen voor de baby had hij meegenomen. Gelukkig heb ik heel veel aan mn ouders gehad en zelf ook nog wat gespaard dus ik heb alles voor elkaar, een grote zorg minder! Maar vanuit zijn kant 0,0 inzet. Hij heeft niks voor de baby gekocht, ik hoor niks meer van hem, hij gaat niet meer mee naar verloskundige en is alleen bezig met feesten. Het boeit m gewoon echt niet. Zielige is dat de mensen in zijn omgeving mooie excuses klaar hebben liggen, ja hij kan zich niet hechten want hij is bang zn zoon niet te kunnen zien, hij kan de situatie niet aan blabla. Een grote hoop onzin! Ik vind dit echt heel erg pijnlijk, en vooral als ik straks aan de toekomst denk zie ik alleen maar 1 groot vraagteken... Want wat word er nou van mij verwacht? Hij doet niks voor zn zoon, hij heeft mij 30 weken lang het leven zuur gemaakt? En hij mag dan straks zeker wel zn zoon zien wanneer die wilt en meenemen. Heb altijd al alles voor zn neus klaargelegd en ben daar wel klaar mee vind niet dat het mijn taak is om uit te stippelen wat hij straks allemaal mag.. Ik vind het lastig want wil natuurlijk het beste voor me zoon. Maar het is moeilijk.. Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is en als iemand tips heeft voor mij wat ik het beste zou kunnen doen zijn ze meeeer dan welkom. Alvast bedankt Momtobeandveryveryproud!
Jeetje zeg! Wat ontzettend klote voor je... Ik wou dat ik een tip had voor je, maar die heb ik niet.. Knap dat je je verhaal zo open durft te delen. Ik ken je gevoel niet, maar ik begrijp je wel, verschrikkelijk. Hoe gaat het nu met je zwangerschap? Wel een fijn en gerust idee dat je nu wel gewoon alles voor elkaar heb zodat het kleintje goed te terecht komt bij zijn mama die hem wel alle liefde en zorg geeft die hij nodig heeft!
Wat een rotsituatie meid... Goed dat jij in elk geval alles voor elkaar hebt! Ik denk niet dat je ex jullie kindje zomaar mee kan nemen hoor. Allereerst moet hij het kind officieel erkennen en dan nog ligt het gezag bij jou. Als je aan kunt tonen dat hij al die tijd geen enkele interesse heeft getoond denk ik niet dat hij je veel kan maken. Sterkte!
En als jij niet instemt met dat erkennen dan valt er voor hem weinig te erkennen. Ik zou dus al beginnen met dat niet toe te staan. Er zullen een hoop mensen gaan roepen dat dat schandalig is enzo maar ik weet niet wa thij jou allemaal heeft aangedaan maar ik schat zo in dat als hij dat doet terwijl je zwanger bent, hij dat ook niet zal nalaten jouw kind aan te doen. Tenslottew as je ook al zwanger. Sterkte. Enorme kutsituatie. Wens je heel veel kracht en wijsheid toe. Diepe buiging dat je voor jou en je kindje gekozen hebt. Dat moet niet makkelijk zijn geweest.
Jeetje inderdaad wat een verhaal : ( wat fijn dat je ouders zo'n grote steun voor je zijn en dat je alles opnieuw hebt kunnen opbouwen in zo'n korte tijd! Helaas kan ik je niet echt tips geven behalve wat mijn voorganger al zei en waar ik me helemaal bij aansluit, ik zou niet instemmen met het erkennen, op die manier kan hij in ieder geval nooit de voogdij krijgen voor zover ik weet, ik weet niet of je dan ook alimentatie misloopt maar zoals het overkomt is hij die zowieso niet van plan te gaan betalen en heb je wel zekerheid dat je nooit van je kindje gescheiden word en zal bezoek ook alleen maar met jou instemming kunnen. Van wat ik heb gelezen kunnen vaders die erkend zijn je leven knap lastig maken als ze dat willen en dat is niet de stres waar je nou op zit te wachten. en ook kunnen ze bezoekregelingen dan afdwingen, niet dat ik wil zeggen dat je je kindje z'n vader niet moet laten zien maar het is wel handig als dat op tijden kan die jou uitkomen zeker als je zometeen alles helemaal voor elkaar hebt : ) in ieder geval veel succes met je zwangerschap, het komt zeker helemaal goed : ) kan niet anders met doorzetmama's