Hallo Allemaal, Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben 31 jaar en moeder van 2,5 jaar oude zoon. Sinds 11 maanden zijn we bezig voor bruzje. Sinds een maand in mm. Tot nu toe is alles goed en is het nu alleen nog wachten op een laparoscopie. Maar ik zou graag in contact komen met meiden die in de zelfde bootje zitten. Zelf ben ik vooral de 2e helft van de maand heel emotioneel. Aan de ene kant hoop en andere kant boosheid:x omdat ik niet wil hopen omdat dit dan weer zo`n grote teleurstelling geeft. Ben nu ziek thuis omdat ik het allemaal even niet meer trek. Wie praat er met mij mee? groeten Rebma
Hier een dochter van bijna 3 jaar.....en alweer iets meer dan een jaar bezig voor een brusje! Bij mijn dochter in een maand zwanger...dus het wachten duurt nu wel erg lang. Vandaag de stap gezet en de HA gebeld, kan dinsdag terecht. Ben benieuwd....en ook wel spannend allemaal wat er komen gaat!
Hoi, bedankt voor reactie! Spannend naar de HA. Wil je gelijk doorverwezen worden naar zk. Ik heb de eerste onderzoeken via de ha gedaan en later pas stap naar zk gemaakt. Moet morgen of vrijdag weer ongi worden. Heb nu alweer vage tekenen, zoals licht bloedverlies. :x Ben boos waarom?! Als alles tot nu toe goed is en dan weer verdrietig;(((( en stiekem toch nog hoop!
Hoi Rebma Ik wil je niet ontmoedigen maar ik wil je enkel een tip geven, probeer vertrouwen te hebben zonder de dingen te overhaasten. Makkelijk gezegd natuurlijk maar het lijkt me niet zo'n goed begin door jezelf elke ronde te overspannen omdat je denkt dat het toch niet zal lukken. Je hebt al een kindje dus zeker is dat je vruchtbaar bent. Geef het de tijd, dan lukt het vast!
Hi meiden, Ik klets ook graag mee. Wij zijn inmiddels een jaar bezig na onze mk (1e ronde raak toen!). Zitten nu sinds een maand in de MMM. Hebben wat 'standaard' onderzoekjes gehad en krijgen 11 okt de uitslag hiervan. Spannend of hier iets uitkomt. Ik moet eerlijk zeggen dat het mij inmiddels psychisch ook behoorlijk gaat opbreken. Om me heen wordt iedereen (familie, vriendinnen) zwanger en wij staan nog steeds met lege handen... Ik hoop dat het snel raak mag zijn voor ons allemaal hier.
Hier ook in de eerste ronde raak, helaas een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Nu precies een jaar later nog altijd niet zwanger. Ook ik ben erg vaak emotioneel en weet soms gewoon niet hoe ik de moed er in moet houden. Meestal voel ik 5 dagen na mijn ei dat het alweer niet raak is
Meiden ik wil jullie allemaal even een hart onder de riem steken. Wij zijn 4 jaar bezig en nu sinds januari 2011 in de mmm. Wij hebben 4 IUI pogingen gehad en gaan vanaf 11 oktober in de IVF molen, bij ons is er overigens geen aanleiding dat het niet spontaan moet lukken. Meiden houd moed, echt ooit komt onze tijd ook nog wel! En dan is het wachten het allemaal dubbel en dwars waard. Blijf positief en ga niet bij de pakken neerzitten. Zonder positiviteit kom je niet ver. Zie altijd de goede kant ervan in. Wat bij ons heel erg helpt om steeds maar weer te denken, zo en nu zijn we weer een stapje dichterbij onze wens. Suc6 allemaal in de MMM, het is zwaar maar absoluut voor een goed doel!
hoi rebma, ik wil je ff een beetje moed inpraten ( voor zover dat mogelijk is) want ik werd mijn 2e kindje ook niet zwanger zonder de mmm... nou lees ik dat jij een laparoscopie??? moet of krijgt?? ik weet niet wat dit inhoudt?? maar ik wilde je ff vertellen hoe het bij mij is gegaan ( in het kort want het is nogal een verhaal) ik stopte in januari 2008 met de pil ( zat toen nog in opleiding, maar daar zou ik in maart mee klaar zijn dus dacht... dan kan ik die 3 maanden mooi ontpillen en deden we dus netjes veilig) toen we voor het eggie gingen was ik de 2e maand al zwanger! vorig jaar juni stopte ik weer met de pil omdat wij ook graag een brusje voor ons ventje wilden, maar ik werd helemaal niet meer ongesteld... na een lange omweg ( door huisarts die niet mee wilde werken etc) ben ik toch in januari in het ziekenhuis terechtgekomen en werd de diagnos pcos gesteld ( dat houdt in dat mijn lichaam geen eitjes maar cystes maakt, vandaar ook dat ik niet meer ongesteld werd) ik kreeg gelijk allerlei medicijnen mee ( hormonen, primolut/ clomid) maar dat heeft mij niks geholpen, steeds weer aan die rotpillen en steeds weer ophogen en ik werd er heel moe/ depri en chagrijnig van... ik was niet meer mezelf, echt niet leuk gewoon! tot ik in april hormonen mocht gaan spuiten... toen was ik met een maand zwanger... ik hoop dat je toch iets aan mijn verhaal hebt, ondanks dat jij waarschijnlijk wat anders hebt dan ik, ik weet heel goed hoe je je voelt en dat is echt waardeloos, maar bij mij is het uiteindelijk toch goedgekomen en ik hoop van harte dat het voor jou ook allemaal goed mag komen meid! geef vooral de moed niet op... succes groetjes riniti
wat een goeie instelling meid! echt respect voor jou... heel knap dat je na zo'n lange tijd toch nog zo positief kan blijven!!! ga daar vooral mee door, zo komen je dromen over het algemeen vaak toch uit!! succes, groetjes riniti
hoi hoi, ik las jou berichtje... wilde toch ff reageren heel goed hoor wat je schrijft, maar ik had ook al een kindje en ik moest uiteindelijk ook in de mmm voor dit kindje ( waar ik nu zwanger van ben) omdat ik dus ineens niet meer vruchtbaar bleek te zijn... het is dus niet altijd vanzelfsprekend als je al een kindje hebt dat je dan vruchtbaar blijft zeg maar.... geen aanval op jou berichtje ofzo hoor... maar wilde het toch ff schrijven! en er komt ook nog bij dat ( had ik dan) als je al een kindje hebt ga je er ook vanuit dat het toch wel lukt... en als het dan ineens niet lukt krijg je best wat te verwerken.... de mmm is echt iets waardeloos ( psychisch zeg maar, het is natuurlijk fijn als je geholpen word!) groetjes riniti
heel erg bedankt, en laproscopie is een kijkoperatie van de vrouwelijke geslachtsorganen. ze kijken dan oa of je eileiders doorgankelijk zijn en of er verder geen rare dingen te zien zijn. Als hier niks uitkomt wordt je onverklaarbaar verminderd vruchtbaar verklaard. dit vind ik moeilijk. Ja ik probeer positief te blijven, maar al die emotie en teleurstelling. Tuurlijk ik heb een prachtige zoon en dat houd me op de been. groetjes
bedankt voor de reactie. Het lukt me een hele tijd in de maand om er positief mee bezig te zijn. Maar volgens mij heb ik de laatste maanden iets meer last van mijn pms. En dan heb ik moeite om me staande te houden. Mijn voornemen is dan ook om daar komende maand op in te stellen en dan extra ontspanning in te bouwen. Ik ben nogal perfectionistisch ingesteld en dat werkt me op deze momenten tegen. Dus we gaan er weer voor!!!!
is goed hoor meid, ik weet maar al te goed hoe het allemaal is, helaas een kijkoperatie, oke... hopelijk komt er wat meer duidelijkheid zodat je in ieder geval geholpen kan worden joh! ik ben zelf ook best perfectionistisch en kan er slecht tegen als dingen niet zo gaan als dat ze in mijn hoofd zitten, dit voelt ook echt als falen van je lichaam! meid, ik wens je echt heel veel succes! en hoop van harte dat het goed gaat komen! liefs riniti
Ik heb voor aankomende dinsdag een afspraak bij de HA, ik zie wel wat er gaat gebeuren, wil er vooral heen omdat ik veel last heb van buikpijnen. Mijn tijd komt ook nog wel weet ik zeker, blijf zeker positief! Hebben ook veel stress gehad het afgelopen jaar dus dat speelt zeker mee.......wil alleen wel weten waar die buikpijnen vandaan komen. En ik heb al zo'n mooie meid, dat scheelt hoor!
Hoe herkenbaar! En ook best eng (verhaal van riniti), want inderdaad als je al een kind hebt ga je ervan uit dat er echt wel ook 'zomaar' eeen tweede komt. Nou niet dus... Mijn verhaal: sept 2008 een zoon binnen een maand zwanger, april 2010 vroege miskraam, was binnen 2 maanden zwanger. En nu... sinds april 2010 helemaal niets! Februari 2011 bij de gyn geweest voor een inwendige echo, maar er blijkt niets te zien te zijn bij mij zo in eerste instantie. Toen kregen we de keus, nog ff zelf doorgaan of bloed en zaadtest. Dat hebben we tot nu toe steeds uitgesteld, maar gezien de verhalen hier moeten we daar toch maar eens werk van maken... Ik denk dat we dit jaar nog zelf proberen en dan 2012 starten met de testen. Ik geloof namelijk echt dat het wel een keer gaat lukken. Maar de impact wordt wel groot hoor, aanstaande maandag wordt mijn ventje al drie! Dat hakt erin. En inderdaad elke maand weer dezelfde teleurstelling... Mijn man begrijpt het eigenlijk niet. Snapt niet wat zo'n wens, de hormonen en de frustratie met mij doen. Dat vind ik ook moeilijk. Hij heeft voornamelijk lol in het vele 'proberen'...
hoi hoi, ja, het is heel naar hoe het bij mij ineens gelopen is... ik ben er ook echt kapot van geweest, het werd gewoon bijna een obsessie, kijk mijn eerste kindje was hartstikke gewenst en wilde ik hartstikke graag, maar nu wilde ik dat graag nog een keer meemaken... ik denk als dit bij mijn eerste kindje had geweest dat ik zoiets had gehad van, we zien wel, het komt wel... maar nu wilde ik zoooo graag nog een keer zwanger zijn en een babytje krijgen en natuurlijk heel graag een brusje voor ons mannetje! als ik vragen mag, word jij wel gewoon ongesteld?? ook vervelend van je miskraam zeg, hoe ver was je?? bah, hele nare ervaring denk ik, ook voor als je dalijk weer zwanger bent, is toch weer een extra druk, blijft denk ik toch in je hoofd spoken als het maar goed gaat... ja meid, ik heb ook zoiets van, waarom zou je nog zo'n tijd wachten?? je bent weer maanden verder en dan moeten alleen de onderzoeken nog maar beginnen... laat staan de rest ( ik wil je natuurlijk niet ontmoedigen hoor ) weet je wat mij ook zo verschrikkelijk veel pijn deed?? al die mensen die gaan vragen: word het niet eens tijd voor een brusje voor jullie mannetje??? zooo vaak als mensen dat vragen... en het is zoo hard als je zooo je best ervoor doet en het lukt gewoon niet en mensen vragen zulke dingen, ik was er helemaal klaar mee! ik krijg gewoon weer heel dat nare gevoel ervan over me heen, walgelijk gewoon! hahaha, sorry, maar dat laatste herken ik mijn man ook wel in, die vond het vele oefenen ook totaal geen probleem maar het ligt inderdaad voor mannen toch iets anders als voor ons.. het zijn die hormonen... en toen moest ik ook nogeens hormonen gaan slikken, nou het was echt hel voor mijn man, hij was het lijdend voorwerp! incl. mijn collega's maar uiteindelijk met mijn zwangerschap als resultaat is het het allemaal waard geweest... ik hoop voor jullie dat het ook weer mag lukken en nogmaals.... waarom zou je wachten, je wacht al zo lang meid, en het is misschien een beetje eng allemaal, maar als er iets uitkomt kan het misschien wel verholpen worden, hou je taai, liefs riniti
Hi Riniti, Tsja, waarom ik wacht... ik gebruik steeds het excuus dat de bleodtest op dag 3 en 21 in 1 cyclus steeds niet uitkomt, de laatste twee maanden viel het steeds in vakanties. Dat excuus is nu wel een beetje voorbij. Maar bv nu, zou dag drie zaterdag of zondag zijn, dus... ik weet ook niet zo goed of het heel erg uitmaakt dat het dag 5 of 6 zou worden...? Ik ben de afgelopen 2 maanden onder behandeling geweest van een osteopaat en die geeft aan veel 'te hebben losgemaakt'. Dit was maand 1 na de behandelingen dus ik wil het nu eigenlijk ook even aanzien of het effect zal hebben. Ik wordt normaal ongesteld, wat dat betreft totaal geen problemen. Keurige cyclus van tussen de 26 en 28 dagen, dus niets abnormaals. Nu ik me erop focus heb ik zelfs het idee dat ik weet wanneer mijn eisprong is. Ik heb wel meer last van allerlei pms klachten die ik voor mijn eerste zwangerschap nooit had (maar dat was onder invloed vande pil). Daardoor heb ik al vaak gedacht dat ik misschien toch zwanger was, maar blijkbaar is het nu iets dat bij me hoort, dat ik allerlei klachten heb. Daardoor weet ik een week voor mijn NOD al wel dat het niet raak is en begint de depressie al, haha. Mijn tweede zwangerschap eindigde in een bloeding met 6 weken. Medisch gelukkig geen dramatisch geval, maar het heeft me toch best wat gedaan, zeker nu een zwangerschap verder uitblijft. Wat dat betreft denk ik zelfs wel eens: doe nog maar een keer zo'n vroege miskraam, alleen al om te weten dat ik wel zwanger kan zijn! Een afschuwelijke gedachte natuurlijk, maar ik wil graag iets van een teken dat het weer KAN. Blijkbaar aan de verhalen te lezen hier, kan je toch ineens onverklaarbaar verminderd vruchtbaar zijn. Ik ben natuurlijk ook bang voor zo'n uitslag. Aan de andere kant, zoals je zegt, ik heb al een heerlijk kind, maar dat maakt de wens toch echt niet minder. Fij om je verhaal te horen, en van anderen. Ik ga toch maar eens mijn agenda erbij pakken en misschien volgende maand maar eens starten met de bloedprik sessies.
Ik hoefde alleen bloed te laten prikken +- een week na mijn eisprong en ook dat kwam niet op de dag. Verder niet in het begin van de cyclus. Wees maar blij met die mannen die het velen oefenen geen probleem vinden. Dat is hier wel anders. We proberen het om de dag te doen in de 2e week tot aan de eisprong, maar dit gebeurd heel vaak niet omdat mijn partner het niet kan opbrengen. Hij heeft heel erg het gevoel dat het moet! Dit geeft dan bij mij weer spanning en dat maakt het niet gezelliger op in bed.