Hallo meiden, ook ik wil even wat van mij afschrijven hier. Zal proberen het niet al te lang te maken. Op 19 september 2010 is ons zoontje geboren! Wat een geluk en blijheid! Opa's en oma's waren zo gelukkig. Hun eerste kleinkind. En van ons niet verwacht! Ik werd ook niet geland zwanger maar hij was zo welkom! Tot zover alleen maar vreugde en geluk! Ons zoontje was niet de makkelijkste baby, veel last van krampjes en heel slecht slapen, maar wat waren we gelukkig! In januari 2011 toen hij net 3 maanden was werd hij opgenomen in het ziekenhuis met het rs virus en mexicaanse griep. Is niet zo ernstig maar als kersverse ouders maak je je enorm zorgen. Na een paar dagen was hij gelukkig weer thuis. Toen werd mijn schoonmoeder ziek in januari 2011. Ze had al een geschiedenis van kanker (borst, longen, hoofd), maar daar steeds goed uitgekomen. Ze was al 2 jaar "schoon". Dit keer geen uizaaiingen maar haar lichaam was helemaal op van de vele chemo's en bestralingen. Ze ging heel snel achteruit. Ze paste 1,5 dag per week op mn zoontje. Dat kon ze al snel niet meer. Ik had een hele goede band met jaar en mn schoonvader. Ook nog 2 jaar bij hun in huis gewoond toen ons huis was verkocht en wij nog niets nieuws hadden gevonden. Op 21 april 2011 is mijn schoonmoeder overleden. Toen stortte mijn schoonvader in. We hebben het heel zwaar gehad om hem weer een beetje op weg te helpen. Was ook zo'n vier a vijf avonden per week bij ons. Niet erg, maar voor ons wel lastig. We werken allebei hard en een kleintje van een maand of 8 en hadden zelf ook veel verdriet. Hij was ook niet echt gezellig en hing maar wat op de bank. Hij heeft alles nu redelijk op rails en voelt zich weer wat beter gelukkig. Mijn ouders passen ook 1 dag op mijn zoontje. In juni 2011 kon mijn moeder opeens niet ver meer lopen en had pijn in dr benen. Na allerlei onderzoeken bleken het verstopte aderen te zijn. Ze is in augustus gedotterd, gaf ook een hoop stress, eerst dachten ze dat ze een zware operatie moest ondergaan. Dat bleek gelukkig niet nodig. Mijn moeder heeft 8 jaar geleden een nwe hartklep gekregen dus eea is extra risicovol. Met mijn moeder gaat het nu gelukkig weer goed. Kan weer lopen als een kievit. En nu oktober 2011 blijkt mijn vader (2 weken gelden 62 geworden) ongeneeslijk ziek te zijn. Hij voelde zich vorige week niet zo lekker en wilde niet hierheen komen (wonen 2 uur rijden bij ons vandaan) om op te passen. Hij zou vrijdag even naar de dokter gaan want had een opgezette buik en een droge mond. De huisarts wilde bloed prikken en een echo van zn buik omdat hij vermoedde dat mn vader suikerziekte zou hebben. Afgelopen maandag geweest voor de echo en het bloed. Hij zou die week gebeld worden met de uitslag. Maar de ha belde al gelijk maandagmiddag dat het helemaal mis is. Hij heeft uitgezaaide kanker in zn lever! Wat overigens ergens anders vandaan moet komen maar dat weten ze nog niet. Bloedwaardes zijn dusdanig slecht dat de doktoren hem woensdag hebben verteld dat hij nog enele weken tot maanden te leven heeft. Eerder weken dan maanden. Wat is dit toch oneerlijk! Het begon zo mooi op 19 september 2010! Mijn vader genoot zo van zn kleinzoon! Lekker op de fiets en heerlijk spelen. Bij mij is het nog niet helemaal doorgedrongen. Mijn vader oogt nu niet ziek en ik kan me niet voorstellen dat hij er over een paar weken niet meer is. Maar het schijnt heel snel te gaan. 3 weken geleden nog helemaal niets te merken op de 1e verjaardag van mn zoontje. Heel de dag in de weer met zn camera enz. En dan mijn arme moeder. Ze wordt volgend jaar 60 en zou dan stoppen met werken om leuke dingen te gaan doen samen. Mijn vader was ook al op zn 60e gestopt met werken. Het gaan weer hele nare tijden worden. En dat hebben wij dit jaar al een keer meegemaakt. Ik kan er niet bij dat dit gebeurt! En mijn zoontje roept de hele dag, "opa, opa, opa". Dan springen de tranen elke keer in mn ogen. Wat een jaar, wat ga ik mijn vader missen. Wat ga ik er zijn voor mijn moeder. Gelukkig is ons kleine vrolijke mannetje er en beseft hij het niet. Hij maakt dat wij nog kunnen lachen. En wat ben ik blij dat mijn vader en mn schoonmoeder in ieder geval ons zoontje hebben gekend. Helaas zal hij dat later zelf niet meer weten... Ok toch nog een lang verhaal geworden zie ik.
ik wil je heel veel sterkte wensen, vreselijk, ik wens jullie alle kracht en liefde toe om hierdoor te komen
Jeetje wat een heftige tijd hebben jullie doorstaan. Het idee dat je je vader en nu je schoonmoeder moet missen, echt vreselijk. Ik wil jullie zoveel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. En ook nog alles zo dicht op elkaar, je hebt het ene nog niet verwerkt en het volgende komt alweer. Nogmaals heel veel sterkte Liefs Chantal
ow jeetje meid wat een ongeluk allemaal Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!! knufff!
goh wat verschrikkelijk moeilijk voor jullie. Ik wens jullie alle sterkte toe om hier doorheen te komen.
Dank voor jullie lieve berichtjes! Net nu alles weer een beetje normaal en rustig werd krijgen we deze donderslag.
Heeft er iemand ervaring (klinkt zo stom maar weet het ffniet anders te verwoorden) met de diagnose van mijn vader? Weet niet wat ik nu moet verwachten. Hoe snel gaat hij nu achteruit? Kan me er niets bij voorstellen omdat hij nu nog zo goed is. Het enige is dat hij moe is en wat geel ziet.
Heel veel sterkte en ook bij mij prikte de tranen mijn vader is ook pas 62 en me moeder 59. Heel veel sterkte en dat jullie zoontje jullie zonnestraaltje mag blijven in deze moeilijke tijd.
Ow wat een ontzettend vreselijk bericht is dat. Heel veel sterkte en kracht voor je voor de komende tijd.
Hey tuti, jouw verhaal kan mijn verhaal wel zijn... ik typ zo meer, maar even terugkomend op je vraag. Het lastige is dat ze moeilijk kunnen voorspellen wat er precies wanneer gaat gebeuren. De leverfuncties zullen achteruit gaan en hij zal steeds geler worden. Hij vergiftigt als het ware en ten gevolge daarvan kunnen er weer andere organen ziek worden en minder gaan functioneren. De nieren bijvoorbeeld. Hij zal snel moe worden, en steeds vaker moe worden, veel slapen enz. Hoe snel het gaat, kan niemand zeggen. Mijn moeder hadden ze nog max 6wk gegeven, die leefde nog 3,5mnd. Een collega kreeg tot eind december en was binnen een week overleden. Wat ik wel weet is dat een positieve instelling beter bijdraagt aan een langer leven. Dus als je vader daar de drive toe heeft moet ie er zo positief mogelijk instaan. En misschien nog een tip: de sm van een vriendin van mij krijgt een soort warmtepackings op haar lever. Elke dag, dit schijnt dan de doorstroom in de lever te bevorderen en de functie te verbeteren. Hoe precies weet ik ook niet, maar wellicht is dat iets om uit te zoeken?
En natuurlijk heel veel sterkte! Ik was net bezig een blog te schrijven toen ik jouw topic zag staan. Van de week zat ik echt te denken, wat een raar jaar... 2011 en ik hoop echt dat de geboorte van ons meisje het tij doet keren!