Ik kan kan me dit zo voorstellen, het hele traject rondom een onvervulde kinderwens heeft zo ontzettend veel impact, ik denk echt dat je dat nooit meer volledig kwijt raakt, zelfs als je toch een kindje mag krijgen. Sady, het gevoel wat jij beschrijft is heel herkenbaar hoor, ik heb die gevoelens en emoties ook echt wel gekend, daardoor zware jaren gehad. Het gevoel van machteloosheid, hoop, teleurstelling, verdriet en pijn. Ik hoop echt dat jullie wens in vervulling mag gaan, en dat jullie niet op hetzelfde punt zullen komen als waar wij nu staan. Ik bedoel daar mee dat de weg naar acceptatie van onze kinderloosheid en de rust die we hierbij ervaren, een proces geweest is van jaren. Jaren waarbij je door gaat op hoop, maar ook diep gaat door alle teleurstellingen. Als dan steeds meer het einde van het traject in zicht komt en het duidelijk wordt dat de hoop op een kindje steeds minder realistisch wordt, dan veranderd er stapje voor stapje wat in je denken en beleven ( en ook dit is natuurlijk heel persoonlijk ) Wij hebben gemerkt dat we het steeds meer los kunnen laten, dat er i.p.v. hoop acceptatie komt en gek genoeg brengt dit voor ons een heel stuk rust. Maar vergeten doe je het nooit en er blijven altijd momenten in je leven waarop het verdriet en gemis meer dan ooit aanwezig is. Ik zal het altijd met me mee blijven dragen . en dat is ook goed, want zo zal ik nooit mijn wenskindjes kunnen vergeten en blijven ze een deel van en in mijn leven. Het is overigens niet mijn bedoeling om met mijn reactie de gevoelens die hier worden ge-uit te bagataliseren. Integendeel zelfs. Begrijp als geen ander wat dit met je doet en hoop echt van harte dat voor alle meiden die al zo lang wachten, hun wens in vervulling mag gaan! Ts, hoe is het met je?
Ik ben nu zwanger, na 4jr waarvan 3jr MMM. 4x TP gehad en 4x mk. Tot nu dan deze 5e waar ik zwanger van ben. Ik ben dolblij en zielsgelukkig. Maar ik zal nooit vergeten hoe de MMM was, hoe ik me voelde na de mk's. Hoe bang ik was dat het ons nooit gegeven zou zijn. Hoe wanhopig verdrietig als ik nadacht over een leven zonder kindje... Men zegt altijd dat je leed niet kunt vergelijken.. Nou het spijt me, maar ik vind verdriet over een eerste kindje wat er niet komt echt erger dan iemand die de wens heeft voor een tweede of derde. Natuurlijk is dat ook verdrietig. Maar helemaal met lege armen staan is echt nog een graadje erger. Net als mk's en vroeggeboortes. Een mk met 6w is echt anders dan met 13w, wat weer onvergelijkbaar is met 20w, laat staan doodgeboren kindjes. En ja, het is rot als het na 6 rondes nog niet gelukt is, maar dat is ook echt niet te vergelijken met jaren in de MMM.
Wat een machteloos gevoel meid. Ik heb geen wijze woorden voor je maar wil je sterkte en kracht toewensen voor de komende tijd. Alle meiden in dit topic
Ik ben het voor het grootste deel met je eens. Maar ik bedoelde het meer dat het geen wedstrijd is wie het meest verdrietig, gefrustreerd, etc is. En wat je zegt over het eerste kindje tov een tweede of derde. Ja. Helemaal mee eens, want bij het eerste kindje wordt ook een moeder geboren, dat gebeurt maar een keer. Je hebt dan het voorrecht gekend zwanger te mogen zijn. Bij een tweede of meer is dat anders. Neemt niet weg dat de wens niets even sterk is, maar het is zeker anders. Maar om nou miskramen te vergelijken....dat is erg afhankelijk van de bijkomende omstandigheden. Ik ken vrouwen die 4-5-7 mk's hebben gehad...nou dat is gruwelijk zwaar lijkt me. Is dat minder erg dan iemand die een mk bij 16 weken heeft gehad? Of iemand die na 5 jaar eindelijk zwanger is en dan een mk krijgt bij 6 weken vergeleken bij iemand die na 1 jaar een mk krijgt bij 10 weken? Is een mk erger bij iemand zonder kinderen dan met? Het verdriet is er bij allemaal. De een herpakt zich sneller dan een ander, is het dan minder erg geweest? Nee, ik durf daar geen uitspraken over te doen.... Wat ik weet is dat iedere mislukte ronde een telleurstelling is, er was namelijk hoop. En hoop geeft telleurstelling als zij niet beantwoord wordt. Het is zeker na verloop van tijd een moment van rouw bij het ontdekken van het eerste bloed. Het afscheid van de hoop en de wens van die ronde, het kindje dat niet is en de moeder die niet kan zijn. En dan moet je je al weer richten op de volgende ronde, vooruitkijken, de hoop wakkert weer aan en het tot het tegendeel bewezen is, blijft het vlammetje branden. Het vreet je langzaam op als je niet uitkijkt, het verteert je. Het zuigt energie en alles om je heen gaat verder, terwijl alles bij jou stil staat. Wat voor mij gewerkt heeft is een plan B hebben. Altijd een plan B. Of dat nu een studie doen of toekomstplannen met z'n tweeën is, maakt niet uit. Zorg dat je een alternatieve uitkomst hebt voor je droom. In de diepste dalen heeft het mij houvast gegeven.
He Chantal, Ik begrijp precies wat je voelt. Bij ons gingen de IUI's ook altijd goed.. tot aan de inseminatie... daarna gebeurde er niks meer en werd ik steeds ongesteld. Ik dacht altijd vanalles te voelen en dat ik dus zwanger zou zijn. Niet dus. Toen over gegaan op IVF en daar bleek ineens de bevruchting volledig te mislukken. Conclusie; waarschijnlijk de schil om de eicellen te hard. Nu, na 3.5 jaar.. gelijk doorgegaan met ICSI, bevruchting lukte en zie mijn banner nu... zwanger na de allereerste TP en de allereerste bevruchting in ons leven. Alles wat ik altijd dacht te voelen, voel ik nu helemaal niet. Al ben ik nog steeds heel erg bang dat ik ongesteld ga worden en kan ik niet bevatten dat ik positieve testen had. Ik hoop voor jullie dat IUI je wel gaat helpen. Maar weet, dat er nog meerdere wegen zijn die je naar succes kunnen leiden. Veel sterkte!
Bedankt voor de lieve reacties. Ik ben vrijdag al begonnen met menstrueren. Een hevige en pijnlijke, dat ook nog. Ik zat er even doorheen. Gelukkig leven veel mensen met ons mee maar je moet het toch met zijn tweeën doen. Het is moeilijk allemaal. Ook met de feestdagen. Vandaag heb ik de gynaecoloog gebeld en heb 23 december een afspraak gemaakt voor wat vragen. Mijn vriend wil overgaan op IVF. Ik durf niet. Als IVF ook niet lukt kunnen we niet terug en ben je uit behandeling. Tenzij je een dikke bankrekening hebt. Dit hele gebeuren beangstigt mij. Wat als het nou nooit lukt? Wat als de logeerkamer nooit de babykamer wordt? Het is allemaal zo moeilijk. En soms ook zo oneerlijk. Nogmaals bedankt voor de lieve berichtjes.
Ik begrijp je verdriet en frustraties, heel herkenbaar. En soms is het heerlijk en ook goed om hieraan toe te geven. Ik gun mezelf vaak een dag en dan stap ik er weer overheen, zo werkt het voor mij he, ik zeg niet dat dit DE manier is. Maar ik begrijp jouw vriend ook heel goed. Nu zitten jullie in deze stroomversnelling en echt klaar voor IVF ben je nooit want je had nooit verwacht dat dit de weg zou zijn die jullie moeten bewandelen. Alleen als dit wel de manier is, kom je daar niet achter door het niet te doen. En het is niet het laatste traject he, voor hetzelfde geld komen ze er bij 1 IVF behandeling achter dat er helemaal geen bevruchting plaats vindt, of door jouw eitjes of je man zijn zaad. Dan wordt het traject weer anders, maar weet je wel waar het aan ligt... Ik zeg doen, maar wel als je er fysiek en mentaal klaar voor bent... Succes!
Hoi Chantal, Ook ik ben bekend met je gevoel. En de stap naar IVF is zeker een grote stap. Voor ons was IUI helaas helemaal geen optie vanwege het slechte zaad van mijn man. We moesten dus meteen ICSI starten. Ik zag het als de enige en laatste kans voor ons al zag ik er enorm tegen op. Om te beginnen al mijn angst voor naalden. Vóór de MMM had ik al 3 miskramen gehad, ik hoopte gewoon zo hard dat dit de oplossing was. De eerste tp was ik zwanger en dit eindigde ook direct weer in een miskraam. En zo heb ik inmiddels 7 terugplaatsingen in de MMM gehad, allemaal zwanger, allemaal miskraam. Bijna iedere keer dat het mis gaat doet het zo'n pijn. Dan voelt het alsof ik in allemaal kleine stukjes op de grond val en dat ik alle puzzelstukjes weer op moet rapen. Machteloos en verdrietig. Ik ben altijd (te) hard voor mezelf, schouders eronder en weer door gaan. Hierdoor komt het soms tot zo'n explosie van emoties dat ik een paar maanden pauze in las. Even afstand van de mmm. Misschien kun je daar iets mee? Gewoon even rust nemen. Mij helpt het altijd wel. Daarnaast ben ik overgestapt naar een andere verzekeraar waar ik 2 extra pogingen vergoed krijg en dus totaal 5 ICSI pogingen heb ipv 3. Ik hoop dat de gyn antwoorden voor je heeft en voor nu, heel veel sterkte en een dikke digitale knuffel!