Op 12 april gingen we op verzoek van de verloskundige naar het ziekenhuis, in verband met weinig leven in de buik. Hier hebben we een CTG gehad en een echo en na overleg met de gynaecoloog is gekozen om in te leiden. Ze zijn begonnen met het plaatsen van een ballon, die blijkbaar de volgende ochtend niet meer op z'n plek zat en dus niet z'n werk kon doen. Toen is er een veter geplaatst, met een hormoon erop. Deze heeft er toen voor gezorgd dat het tuitje van de baarmoeder was verdwenen. Echter was dit nog niet voldoende dus de dag erna, ondertussen op maandag, wederom een ballon geplaatst. Op dinsdag heeft deze dus gezorgd voor 2 cm ontsluiting en kreeg ik rond half 9 in de ochtend mijn infuus met hormonen erin. In het begin was het goed vol te houden, echter na mate de dag vorderde, werden de weeën steeds erger en erger. Uiteindelijk zo'n weeënstorm, dat ik 3 weeën achter elkaar had, zonder een pauze ertussen. Doordat ik een allergie heb voor verdovingen, wilde de anesthesist mij geen ruggenprik geven. Toen heb ik werkelijk gesmeekt voor een keizersnede onder volledige narcose, aangezien ik nog maar op 4 cm ontsluiting had en al ruim 9 uur bezig was met de flinke weeën. Op 15 april, om 18:28u is dan onze kleine trots, Demi Lynn geboren.