Sinds 2 weken ben ik enorm humeurig en dat weet ik van mezelf. Ik en mijn vriend zijn nu 3 jaar samen, we zijn verhuisd, dichter bij zijn familie, verder van de mijne. Voor mij is die aanpassing nog steeds heel moeilijk, ik mis mijn omgeving, ouders etc. Maar hij doet helemaal geen moeite om me op te beuren en me te laten wennen aan de nieuwe situatie. Ik heb mijn werk opgegeven om te verhuizen, dus door de hele dag binnen te zitten word ik ook al niet vrolijker. Toen ontdekte ik zwanger te zijn, begon meneer plots behoefte te krijgen aan 3 keer sex per dag. Mijn hoofd sta. staat daar helemaal niet naar, ik heb al een MA gehad en ik ben op dit moment enorm bang voor die 1e echo en sex is mijn laatste zorg. Dus wees ik hem vorige week enkele keren af. Hij begon dan ook chagrijnig tegen mij te doen en zo ging de bal aan het rollen. Ik ben op bezoek naar mijn moeder gekomen en nu laat hij me weten dat ik niet meer hoef terug te komen. Hij meent het blijkbaar want hij zou deze woorden niet gauw uitspreken. Hij heeft zijn ouders al ingelicht erover enz, dwz no way back. Maar hier sta ik nu he? Ik heb geen werk meer, ik ben zwanger, ik moet weer bij mijn moeder gaan wonen... Alles wat ik de laatste jaren heb opgebouwd is plots weg Ik weet niet wat te doen, ik ben zelf ook een zeer koppig type. Maar als het zo is dat hij me zo koud laat vallen, omdat ik last heb van een slecht humeur (voor mij is dat ook niet leuk maar ik kan het niet helpen) dan denk ik niet dat ik mijn baby op zijn naam laat zetten, als hij me in deze periode verlaat dan heb ik voor hem ook geen hart meer. Ik voel me zo hopeloos nu! Het is allemaal mijn schuld.
ten eerste is het niet jou schuld maar zijn schuld! dat hij geen begrip voor jou toont vind ik echt onrespectvol! ik kan nu wel zeggen hij is het niet waard maar daar heb je niets aan. wat ik zou doen is ff alles op een rijtje zetten en proberen een nieuw leven met je kindje op te bouwen lekker dicht bij je ouders in de buurt! beter advies kan ik je helaas niet geven... succes...
heej.... Wat een verschrikkelijke rottijd moet dit zijn. Was hij wel blij met de zwangerschap? Misschien moet je hem even de tijd geven, ik weet niet wat jij wilt, of vechten of opgeven voor beide keuzes is natuurlijk iets te zeggen. Je weet natuurlijk ook niet wat hij precies wil. Maar het moet voelen alsof hij een vreemde voor je is, hoe kan iemand met wie je zo lang samen bent ineens zeggen dat hij er mee wil stoppen. Echt ongelooflijk. Kun je misschien via zijn ouders met hem praten of iets dergelijks... Ik weet ook niet wat ik moet zeggen maar vind het echt enorm rot voor je...
Ik heb niks meer van hem gehoord vandaag en ik wil ook niet zelf gaan bellen en zielig gaan doen. Ik had verwacht dat zijn moeder me wel spontaan zou bellen maar ze geeft geen teken van leven. Zelf wil ik haar ook niet bellen want het is zo iemand die denkt dat haar zoon altijd gelijk heeft. Dus ik heb ook geen zin in een discussie met haar. Ik voel me echt alleen en hopeloos,ik word gek van de zenuwen, mijn stille gsm. Mist hij me dan niet, wat doet hij nu, waar is hij, pffff
Jeetje meid wat heftig! En wat een hufter, sorry dat ik het zeg, om zomaar uit het niets met de mededeling te komen dat j daar kan blijven bij je ouders! Grrrr, ik kan me daar zo boos om maken.... (maar goed daar heb jij nu niets aan!) Ik hoop voor je dat dit een bevlieging van hem is nu, ok leuk is het absoluut niet, maar misschien kan hij die s panning niet aan van je zwangerschap nu, aangezien je al een MA heb gehad een paar maanden terug! Mannen kunnen soms erg vreemd reageren! In ieder geval heel veel sterkte, en ik hoop dat hij snel iets laat horen, want een beetje opheldering lijkt me ook wel prettig!
Jeetje meis.. wat een klotesituatie.. Je hebt er inderdaad niks aan als we zeggen dat het een hufter is & dat hij je duidelijk niet waard is.. zet alles voor jezelf op een rijtje en denk goed na over hoe je alles zelf ziet en zelf wil... Heel veel sterkte & NOOIT denken dat het jou schuld is !
Dag meiden, Hij heeft me gisteren een heel gemeen bericht gestuurd waarin hij zei dat hij niks meer met me te maken heeft en dat ik hem zijn kind afneem en hiervoor wel gestraft zal worden. Hij zei dat zijn ouders me zullen bellen om af te spreken wanneer ik mijn spullen kan komen ophalen. Hij noemde me marginaal en een vuile rat. Mijn wereld stort echt in nu, ik heb helemaal niks meer zonder hem. Mijn vrienden hebben allemaal hun eigen leven opgebouwd en op hen kan ik dus ook niet meer rekenen. Ik heb hem ook gezegd dat ik nu de kracht niet meer heb er nog voor te vechten, ik ben te erg gekwetst. Ik maak me constant zorgen om mijn zwangerschap, ik ben zo bang dat het weer mis zal gaan en nu heb ik dit kleintje echt wel nodig. Het is mijn enige lichtpuntje die ik nog heb. De gynaecoloog heeft ondertussen mijn afspraak van de 19e naar de 22e verzet, dus nu moet ik nog langer wachten. Ik snap niet hoe dit allemaal zo uit de hand is kunnen lopen. Ik was de laatste 2 weken niet aangenaam en dat besef ik maar hij heeft ook geen begrip getoond ervoor en ik wou al helemaal niet uit elkaar gaan, ik hou van hem en hij is mijn alles. Het initiatief zal van hem moeten komen want ik ga er niet voor vechten. Ik denk dat ik alle hoop ook mag laten varen want zijn ouders zijn heel strenge gelovige mensen die alles heel serieus opnemen en niet echt openstaan voor meerdere kansen, en hij luistert wel altijd naar hen. Daarom weet ik dat als we ruzie maken vertelt hij nooit iets tegen hen om die reden, en nu heeft hij het wel gedaan dus hij meent het. Ik slaap s nachts amper, ik ben al van 7u wakker, mijn moeder is gaan werken, ik zit hier helemaal alleen en ik heb niemand die er is voor me, ik ben iedereen en alles om me heen verloren. Ik voel me dood.
jeetje sam wat een kl.te situatie Meer dan goedbedoelde adviezen kan ik je nu eigenlijk ook niet geven... Probeer je kwaadheid en verdriet om te zetten in energie. Energie die jij nodig hebt en goed kan gebruiken om je eigen leven weer op orde te krijgen... Waar woon je in de buurt?
Sam meissie toch, wat een hufter. Hoe durft hij te zeggen dat jij hem zijn kind afneemt? Volgens mij doet hij dat zelf, hij gaat toch weg! heb je nog broertjes of zusjes? Misschien kan je je moeder zeggen dat je liever niet alleen bent, mogelijk kan ze een vrije dag nemen ofzo?! Denk aan het wondertje in je buik meis! Het kleine wondertje is het wel waard om voor te vechten, die eikel niet!
ow, ja...dat is niet echt om de hoek.. Ik hoop dat je dan in ieder geval misschien hier online een beetje je ei kwijt kan.
Ja, ik hoop dat de zwangerschap mag blijven duren, ik ben nu nog meer bang dat het fout loopt want dan weet ik het ff niet meer hoor, ik denk dat ik dan wel instort. Hoe dingen kunnen escaleren he? Ik heb nog een oudere broer maar daar heb ik ook niks aan. Mijn moeder steunt me wel en ik ben blij dat ik dat nog heb maar toch, ik ben 22, ik heb nood aan een goeie vriendin. Mijn beste vriend heeft me na 8 jaar vriendschap zomaar laten vallen omdat hij iemand leren kennen heeft, ik heb hem gisteren gebeld en hij neemt niet op en belt me ook niet terug. Dat doet me echt pijn, zeker nu. Kon ik maar heel eventjes niks voelen
hey meis ik had ook ontzettend veel stress in me zwangerschap Begin en nu nog soms maakte me ook heel druk om een MK vanwege de stress maar het zal je verwonderen hoeveel zo'n kleintje kan hebben en mijn VK zegt ook dat je door stress niet snel een MK krijgt... en veel meiden hier zitten in dezelfde situatie dus wie weet kan je wat van onze ervaringen leren! en dat je daar geen vriendinne hebt waar je je ei kwijt kunt lijkt me echt heel erg maar misschien kun je idd wat een van de andere meiden al zei vragen of je moeder niet een dagje vrij kan nemen zodat je er even uit kunt misschien wat winkelen of lekker n dagje eruit samen!
Ten eerste wat iedereen hier al zegt HET IS NIET JOU SCHULD. je probeerd nu een reden te vinden waarom hij zo doet maar dat ligt echt aan hem want jij hebt niets fout gedaan. er is geen excus voor zijn gedrag meis.. ook niet dat jij de laatste 2 weken humeuig was. dat is echt geen reden om je vriendin en je eigen kind zo te behandelen en in de steek te laten. nu doet alles pijn en weet je van verdriet niet wat je moet doen. maar heeft hij echt moeite voor je gedaan toen jij dus bent verhuist voor hem en alles hebt achtergelaten? heeft hij aan jou gedacht toen je positief had getest en opeens zo vaak sex wou? en als jij hem afwees heeft hij dat geaccepteerd of is hij toen kwaad geworden omdat HIJ sex wou? dit zijn dingen wat je je nu moet afvragen. verdient hij jou wel echt en zou je egt gelukkig kunnen worden met zo iemand die zo aan zichzelf denkt? ik snap dat je het nu zo allemaal nog niet ziet want je houd van hem en dat zal ook niet zomaar weggaan maar toen mijn ex heeft gezegt dat ik en ze kind konden oprotten omdat het ZIJN leven zou verpesten en ZIJN leven aangepast zou moeten worden hielp het mij heel erg aan de slechte dingen te denken in de relatie en die waren er echt genoeg maar daar was je bereid je overheen te zetten omdat je van hem houd. nu je nog zo verdrietig bent begrijp ik dat je het allemaal zo nog niet kan bekijken. maar je kan dit ook als een nieuwe start zien. werk zou nu heel moeilijk te vinden zijn maar misschien dat een opleiding beginnen een optie is? dat is straks makkelijk te combineren met je kindje en je krijgt als alleenstaande ouder een extra toelage van 400 euro op de basis en aanvullene beurs. als je vragen hebt of je wil gewoon de vehaal kwijt mag je me altijd een PB sturen meis! dikke knuffel!
Oh wat vreselijk voor je! Wat een kl**tzak is die (ex)vriend van je. Alleen omdat ie ff geen sex meer mag? BAH! Meisje meisje, ik hoop zo dat alles snel op zijn pootjes terecht mag komen voor jou en dat alles goed mag gaan voor jou en je kindje! Komt vast helemaal goed!
Sam, wat een ongelofelijke eikel die ex van je Hoop dat je jezelf intussen wat beter voelt? Nog nieuws?
Hoi, Ik heb nog met hem proberen praten maar hij is zo afstandelijk en zo kil. Gisteren heb ik de schrik van mijn leven gehad. Ik was aan het opruimen en ik voel plots iets "stromen". Dus ik kijk in mijn onderbroek en ik zie lichtbruine afscheiding. Ik helemaal in paniek. Bleek niet veel te zijn. Na een uurtje voel ik weer iets stromen, ik kijk, donkerbruin! Maar ik had wel geen buikpijn ofzo dus ik vond het vreemd. Ik ben vlug naar spoed gereden. Daar heb ik een echo gekregen en de gyneacoloog zei dat het er een perfecte gezonde zwangerschap uitziet, mooi vruchtzakje, het kindje is goed aan het groeien en ik heb het hartje zien kloppen. Wat een opluchting! Ze zei me dat het een innestelingsbloeding zal zijn, oud bloed daarvan. Ze heeft ook aan mn baarmoederhals gevoeld en die zit potdicht volgens har. Het kan wel nog een dag of 4 duren
dat heb ik vorig jaar ook gehad! maak je niet al te ongerust, het hoort er blijkbaar bij. wat fijn dat je het hartje al hebt zien kloppen! je krijgt vast een heel mooi gezond beebje!
Hey meis, Wat een hufter zeg! Wel fijn dat je alvast een hartje hebt zien kloppen, dan heb je toch nog iets om je aan vast te houden. Je gaat het echt wel redden hoor! Mocht je in Noordlimburg wonen kun je me altijd een pb sturen, wij wonen daar ook en veel sociale contacten hebben wij ook niet echt.