Lieve meiden, Zoals een aantal van jullie weet heeft mijn dochtertje een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Ze lag echt slecht. Nu is ze lekker thuis, maar sinds ze thuis is word ze niks als 's nachts gillend, krijsend wakker! Krijg ze niet getroost en ze zit dan zo zielig te snikken. Ze is overdag heel opstandig en als ik onze jongste dan aandacht geef ( 7 mndjes oud ) vind ze dit echt niet leuk en haalt echt het bloed onder mn nagels vandaan en probeert op alle manier mijn aandacht op te eisen. Wat kan ik hier aan doen? Wat moet ik doen? Het is zo moeilijk. En vooral de nachten, het begint me echt op te breken. Alles tips zijn welkom!
Ik denk dat je nu vooral even heel veel geduld moet zien op te brengen. hoe moeilijk ook. is het wat om met je matras op haar kamer te liggen? ze was wel heeeel erg ziek. dus kan me voorstellen dat ze daar toch wel last van heeft. veel mama behoeften. en misschien als je wat met je zoontje moet doen haar erbij betrekken? laten helpen? afleiden met een stukje (nieuw) speelgoed of (tv). en dat dan even aan kijken en als alles wat rustiger wordt weer langzaam afbouwen naar het oude ritme?
Net wat Cherie zegt. Idd veel geduld hebben.. Onze zoon is ook sinds de zh opnames bang en heeft verlatingsangst. Niet gek voor die kleintjes, ze krijgen dan een hoop te verduren.. Lastig is het wel. Maar probeer haar overal bij te betrekken enzo. Hopelijk gaat het snel wat beter.
Ik betrek haat echt overal bij, maar nog is het niet goed. Ik heb erover gedacht om bij dr op gaat kamer te gaan liggen, maar dan heb ik denk alleen mezelf aan de veter. Moeilijk.
Ik ben in het verleden altijd bang geweest om dat soort zaken te doen omdat ik bang ben dat het niet terug te draaien is. maar nu inmiddels weet ik dat dat vaak aan je zelf ligt. als je met je dochter praat (ook al is ze pas 2) en je geeft aan dat je in haar behoeften voor ziet en dat je voor nu bij haar ligt. daarna ga je het weer afbouwen. desnoods bij haar in slaap vallen en dan naar je eigen bed. en zo afbouwen. ik snap dat je je daar zorgen om maakt. maar het lijkt mij beter nu eerst rust in huis te creeeren. en ik denk dat je dat pas krijg door veel aandacht te geven. maar natuurlijk wel met mate. ze zal wel ook moeten accepteren af en toe jou met haar broertje bezig te laten. dan misschien toch maar afleiden?. snap dat het moeilijk is. verder ook een beetje je gevoel volgen of het angsten zijn of drammen. dat is moeilijk.
Ach wat sneu! Maar idd zou ik ook mee gaan in haar behoeftes.. Afgelopen zomer is onze dochter ook opgenomen geweest toen wij op vakantie waren en hebben ze haar maagje leeggepompt. Ze heeft er ook echt last van gehad, veel paniekerig wakker worden. Hebben daarom een aantal weken haar bij ons in bed gehad en dat ging vanzelf weer beter. Wat bij haar ook erg hielp was laten spelen met een dokterssetje, ze ging elke keer alles naspelen, maar t hielp echt bij de verwerking... Sterkte!
Ik heb geen idee hoe het werkt hoor, maar liggen die kindjes alleen op een kamer? Ik kan me voorstellen dat ze een soort van trauma heeft overgehouden. Heb je met haar gesproken over waarom ze in het ziekenhuis lag en waarom alleen? En dat je bijvoorbeeld heel graag bij haar had willen zijn maar dat dat niet mocht of iets dergelijks.Ze begrijpen zoveel meer dan wij denken. Mijn buurmeisje van toen 4 had een trauma aan het ziekenhuis overgehouden, sliep al 2 jaar niet meer door na het ziekenhuis gebeuren. Die zijn zelfs naar een psycholoog gegaan. En heel dom maar ze was gewoon bang om alleen gelaten te worden. Klinkt best logisch toch als kleine meid alleen in een vreemde omgeving. Nu heeft mijn buurmeisje een konijn op haar kamer en slaapt ze na 2 jaar gebroken nachten weer zelfstandig zonder angstaanvallen. Misschien weer terug naar vroeger een gedragen shirt van jou meegeven in bed? Sterkte in ieder geval!!
Van het in slaap vallen en dan naar mn eigen bed gaan is wel n hele goeie. Onbewust heeft ze de hele dag mn aandacht door de dingen die ze uithaalt. Ik praat wel met r ze heeft ook nog n flinke antibiotica kuur, 3 volle spuiten per dag die ik eerst met geen mogelijkheid binnen kreeg, maar nu spelenderwijs wel!
@ duchess; jeetje, heftig maagje leegpompen! Misschien toch maar eens proberen met t.slapen. Hoe gaat t nu? @ sunshine; ze is nooit alleen op de kamer geweest. Ik zat er continu bij en sliep bij dr op de kamer. Ging als ze sliep ff op en neer naar mn ouders, daar sliep ons zoontje Dan bleed Kuhn vriend bij haar. Ik praat wel met r, maar weer niet goed hoe ik t moet brengen.
Hier konden wij gelukkig ook dag en nacht bij haar blijven. Maar met t wakker worden bij thuiskomst (verbleven bij schoonfamilie) ging ze gelijk op zoek naar 1 van ons. Toen ze dus bij ons lag was het al genoeg als ze mij gewoon even zag en na een paar dagen toen ze echt door had dat wij bij haar lagen was het al voldoende als ze me gewoon kon vastpakkenmet haar handje. Na een paar weken was het eigenlijk over. Nu gaat alles weer prima en slaapt ze gewoon weer op haar kamertje zonder moeilijkheden. Heeft echt maximaal een week of 3 geduurt denk ik, dus viel gelukkig best mee. Heb er wel veel met haar over gepraat en dus ook met dat dokterssetje gespeeld. Ze ging echt alles nadoen wat ze bij haar hadden gedaan, bij zichzelf en bij knuffels/poppen.
Ik ken het verhaal niet van je dochter, maar ik herken wel de situatie na het ziekenhuis. Onze dochter was ook een ander kind toen ze uit het ziekenhuis kwam. Ze was toen 2,5 jaar. 's Avonds drama's met naar bed brengen, niet weg mogen gaan, 's nachts huilend wakker worden. Het brak ons ook echt op. Onze dochter heeft 2,5 week in het ziekenhuis gelegen en wij hebben toen elke nacht naast haar geslapen, ze moest toen ineens weer wennen dat wij niet meer bij haar op haar kamer lagen. Daarbij toch het 'trauma' van het ziekenhuis was echt teveel voor haar. Wij hebben toen diverse keren (telefonisch) contact gehad met de psycholoog in het ziekenhuis en die gaf wel tips. Bij ons was het na een week of 3 weer normaal. We hebben in eerste instantie aan haar 'eisen' toegegeven. Ze wilde bijvooorbeeld graag geaaid worden terwijl ze in bed lag, waarschijnlijk omdat ze dan zeker wist dat we bij haar bleven. Dat hebben we langzaam afgebouwd, eerst aaien, daarna alleen hand op haar arm, daarna naast haar bed in de stoel zitten, daarna stoel stukje verder weg, etc. Beetje erg pittige tijd was het, de ziekenhuisopname had al aardig wat energie gekost, dus deze nasleep was erg zwaar. De paniekaanvallen 's nachts werden ook geleidelijk minder. Wij gingen dan met haar op de stoel in haar kamer zitten, zodat ze zich in ieder geval veilig voelde en na verloop van tijd als ze een beetje gekalmeerd was, legden we haar weer in bed en hoopte dat ze weer ging slapen. We benadrukten ook steeds dat we vlakbij waren, dat ze niet alleen was etc. Over het aandacht vragen, de tijd in het ziekenhuis kreeg ze voor haar gevoel waarschijnlijk heel de dag aandacht, daar is nu waarschijnlijk aan gewend? Moet ook weer slijten... Pfff... veel geduld heb je nodig en dat is echt zo lastig... Succes
Het gaat redelijk, maar elke keer wanneer het net iets beter gaat moet hij weer naar het zh... Dus dat schiet niet echt op. Nu na al die jaren van niet of slecht slapen zelfs met medicatie wachten we nu op een oproep van een slaapkliniek.. Kijken of ze daar iets vinden.
Gerum kleintje. Als ze hier snachts wakker word roept ze de hele tijd mama, mama, mijn mama! Zon dokterssetje Kan ik wel doen, morgen gelijk eentje voor dr halen. En wat fijn dat jullie meisje t weer goed doet snachts!
Ps wij leggen hem ondertussen als hij snachts in paniek wakker word bij ons in bed. Niet goed ik weet het, maar dan kunnen de andere 2 in ieder geval doorslapen. Hij heeft dan heel veel behoefte aan geborgenheid.
Hey meid, je verhaal lijk wat t ziekenhuis betreft idem aan ons verhaal. Wat aandacht.betreft heb je gelijk, ze heeft continu de aandacht van mij alleen gehad.. moet indd slijten.
Oh gelukkig dat je wel bij haar mocht blijven!ik zou het gewoon in mijn eigen woorden vertellen maar dan wat simpeler natuurlijk. En wat andere meiden hier ook al zeggen. Bij haar op de kamer gaan slapen. Matras ernaast en zo langzaam afbouwen. Ik zou in het begin niet weggaan als ze dan in slaap is gevallen. Dan ben je alsnog weg als zij wakker wordt en dan mist het zijn doel denk ik. Dit afwennen is dan weer een andere stap maar rust en vertrouwen is voor je kleine meid denk ik het belangrijkst. Krijg je vanuit het ziekenhuis geen tips? Als zoveel kindjes daar ook last van hebben moet er toch iets van zijn als voor en nazorg op psychisch gebied??
Wij hebben trouwens ook heel veel gepraat met haar en ook heeft ze een dokterssetje Vaak vroegen we haar wat niet leuk was in het ziekenhuis en wat wel leuk was in het ziekenhuis. Na verloop van tijd wist ze niks meer te zeggen als we vroegen wat niet leuk was. Dan suggereerde ik wel eens wat (de dokters, de draadjes (infuus) etc.) en dan beaamde ze dat wel, maar als ik dan vervolgens vroeg wat wel leuk was in het ziekenhuis dan kwam er een hele rits. Ze gaat nog steeds 'graag' naar het ziekenhuis. Ze huppelt naar binnen en huppelt weer weg. Bij de onderzoeken zelf is ze wel gespannen en laat het niet altijd toe, maar daarna is ze weer vrolijk. Terwijl ze tijdens haar opname zelfs onderzoeken/controles onder narcose heeft gekregen die volgens de zusters nooit onder narcose werden gedaan, omdat ze ZOOOO bang en hysterisch was. Gelukkig gaat het dus heel goed en heeft ze er uiteindelijk voor mijn gevoel geen trauma aan overgehouden. Ik moet wel zeggen dat ze in het ziekenhuis meestal wel goed meewerken en begripvol zijn.
Nee helemaal geen nazorg! Ze mocht op mijn verzoek en na wikken en wegen toch mee naar huis omdat ze gigantisch over de flos ging bij nazorg van de ingreep en de controles. Ze at nie.meer en dronk nie meer.. thuis kwam t langzaam weer op gang! Gelukkig.