Pff ik weet af en toe niet meer wat ik met haar aan moet. Mijn dochter van 2 jaar en 3mnd luistert echt gewoon totaal niet!! Als we haar roepen komt ze meestal gewoon niet, ze rent weg of blijft gewoon staan en doet alsof ze ons niet hoort. Het is altijd drama met jas aantrekken, luier verschonen, aankleden etc. Ik noem even wat voorbeelden: - Tijdens aankleden niet willen staan of zitten. Ze maakt zich dan slap en gaat liggen en werkt totaal niet mee, lacht er zelfs om - Tijdens verschonen schoppen en continu tegenwerken (ik kan niet staand verschonen krijg de pamper dan echt niet goed) - De hele dag door zeuren om eten, TV of wat dan ook. Nee is brullen en dan echt van dat irritante super harde geschreeuw en gehuil - Met spullen gooien. Als wij zeggen stop gaat ze gewoon net zo hard door - In de autostoel zichzelf afzetten waardoor ik met zweet op mijn rug haar probeer vast te maken - Weg rennen als ze moet komen - Als iets niet lukt mega driftig worden en in dingen gaan knijpen, bijten of er mee gaan slaan/gooien. En natuurlijk weer lekker hard er bij schreeuwen - en mijn grootste irritatie punt, haar kaken op elkaar klemmen met tanden poetsen En zo nog veel meer. Het grootste deel van de dag moet ik boos doen en dat vind ik zo jammer. We hebben van alles geprobeerd, afleiden, lief praten/boos praten, in de berging zetten etc. Dat laatste werkt vaak het beste maar nu gaat ze tegenwoordig in de berging van alles uitspoken. Ik merk dat ik echt niets meer van haar kan hebben en verhef ook veel te vaak mijn stem als ze zelf weer eens aan het schreeuwen is. Niet het goede voorbeeld natuurlijk.. Wat kan ik nog doen? Ik ben het echt beu de hele dag ruzie ik zou willen dat ze gewoon luistert.. En natuurlijk is het een peuter en zal ze echt niet altijd luisteren maar nu is het luisteren gewoon echt zeldzaam..
Kijk uit dat je niet verzeild raakt in een patroon waarin zij negatieve aandacht vraagt en dit ook krijgt, dus dat zij aandacht wil en hiervoor dus stout doet omdat dat aandacht oplevert. Wat hier goed werkt is veel negatief gedrag negeren, zolang het niet gevaarlijk is en ze niks kapot maakt, dus echt gewoon dwars, irritant gedrag zoals zeuren om een koekje ofzo. Verder kennen we consequenties die ik ook benoem; rent ze op straat weg en luistert ze niet? Dan moet ze direct in de kinderwagen. Na een paar keer begreel ze dat uitstekend en nu luistert ze vaak poeslief! En verder let ik er op dat ik positief gedrag ook benoem en dat ze dan dus aandacht krijgt. Complimenten nadat ze goed heeft geluisterd op straat bv, of als ze lekker heeft getekend aan tafel, als ze goed meewerkt met tandenpoetsen etc. Op sommige momenten moet ik wel echt alles uit de kast trekken, bv bij tandenpoetsen en verschonen. Nu werkt doen alsof goed; zij is bv een hondje dat de hele dag hondenkoekjes heeft gegeten, dus moeten de hondentandjes heeeel goed gepoetst worden. Of ze is een baby-olifantje wel een hele vieze luier, dan moeten we olifantenbillen schoonmaken en mag het olifantje de vieze luier vol olifantenpoep zelf in de prullenbak gooien.
een boel negeren. en de jas niet aan wilt dan mag ze niet mee. gevolg van haar gedrag voelbaar maken. en niet boos reageren. juist rustig. als je op commode verschoont kan niet maar als je op het bed of op de grond verschoont dan 2 keer waarschuwen en dan loop je gewoon weg. geldt met de jas etc. dan help ik je niet. zo leert zij dus zelf aankleden en veel andere goede dingen. dus geen aandacht besteden aan negatief gedrag en maak da duidelijk zodat zij het echt snapt. niet komen als je roept wanneer je thuis bent, tja dat doet mijn zoontje ook vaak genoeg. eerst vertellen waarom ze moet komen. bijvrbeeld; we gaan zo weg...en een paar keer dus. en daarna met KOM; we gaan zo weg dus kom naar me. irriteer je niet. en leer negeren. vergeet niet te prijzen als ze iets goed doet. vaak vergeet men te prijzen als het kindje na 3 keer zeggen het goed doet.('hee hee eindelijk ben je gekomen' klinkt dus negatief, gewoon prijzen= wat goed dat je me luistert en komt) soms moet je misschien 3 keer zeggen, maar als het kindje het toch uiteindelijk luistert dan moet je dat echt goed prijzen. want het kindje weet echt niet meer qua gevoel hoe vaak je haar gewaarschuwd hebt, geroepen hebt en hoelang je aan het wachten was etc.
Consequent zijn! Als we dat niet zijn met ons zoontje wat net zo oud is, gebeurt hier hetzelfde als bij jullie. Maar omdat we consequent zijn en hij dus weet wat de gevolgen zijn van zijn negatief gedrag, houdt het gedrag eigenlijk al op bij een waarschuwing. Wat wij doen (volgen precies de handelingsmethode van het boek Supernanny); zeggen dat iets niet mag en we geven aan wat we wel willen dat hij doet (bv. dat hij geen filmpje mag kijken en dat we willen dat hij gaat spelen). Blijft hij zeuren, een waarschuwing (als je niet luistert, ga je zo op de trap zitten). Gaat hij nog door, gaat hij 2 minuten op de trap en dan houdt het negatieve gedrag vrijwel altijd op. We zetten hem in de gang omdat daar geen afleiding is. Het werkt hier ook niet als we hem ergens neerzetten waar hij weer van alles kan uithalen. Wanneer hij van de trap afkomt, zetten we hem steeds weer terug zonder iets tegen hem te zeggen. Dit doen we net zo lang, tot hij doorheeft dat het menens is (in het begin wel een half uur, nu blijft hij meteen zitten). Dit patroon volgen wij altijd waardoor het negatieve gedrag hier altijd maar heel kort duurt en de dagen heerlijk rustig en vreedzaam verlopen . Het is investeren maar het werkt echt! En het leeft zoveel fijner, voor het kind (hij weet precies wat er gaat komen en waar hij aan toe is) en natuurlijk ook voor ons!
Herkenbaar (soms dan). Wat ik doe: ik negeer alle vorm van negatieve aandacht vragen. Een driftbui krijgen mag, maar ik word niet boos of geef een andere vorm van aandacht. Ik ga stug door waar ik mee bezig was en wacht tot het klaar is. Met tandenpoetsen werkt ze hier ook niet mee, maar het gebeurt wel gewoon. Wat ik doe: kordaat optreden (goed maar snel poetsen) en een tandenpoetsliedje zingen. Het helpt hier ook wel als ze eerst zelf "tanden mag poetsen" en dat ik het daarna overneem. Jas aandoen wil ze ook weleens niet, dan doe ik mijn jas wel aan en zwaai naar haar, moet je kijken hoe snel ze dan bij me staat! Wil ze nog niet pak ik haar onder mijn arm, dan maar zo (als we haast hebben). Verder geef ik haar heel veel positieve aandacht, mag ze kijken als ik sta te koken, zing en dans ik veel met haar, speel ik met haar (help haar meestal een paar minuten op weg en dan kan ze zelf heel lief spelen, soms wel een uur lang!). Ze mag af en toe best een koekje maar als ze erom zeurt niet. Dan maar een driftbui. Apart zetten doe ik (nog) niet.
Als ik 'm boven verschoon en hij is dwars dan zet ik 'm na twee waarschuwingen op de grond en ga ik naar beneden, kom ik terug is ie heel meewerkend. Het speelgoed waar ie mee gooit haal ik weg voor de rest van de dag. Jas niet aan willen? Prima, ga ik toch alleen....doeg. Buiten weglopen (wat ie eigenlijk niet doet) betekent weer de buggy in. Hij mag best een driftbui hebben, kan me ook wel irriteren hoor aan dit of dat maar een driftbui kan ik dan wel weer vrij goed negeren, maar blijft ie gillen dan mag ie in de gang verder gillen...om wat dingen te noemen.
Heel herkenbaar! Mijn dochter is 22 maand maar doet dit al een half jaar. Het is een heel pittig meisje. Straffen of negeren werkt niet, en wij zijn echt.consequent. Iemand schreef om haar in de kinderwagen te zetten als ze buiten niet luistert en wegrent. Klinkt leuk, maar dat hier een gevecht van vijf minuten en dan staat het zweet om mijn rug. Vervolgens schreeuwt ze alles bij elkaar, dus even naar de supermarkt heb ik dan al geen zin meer in. Ik heb geen tips voor je helaas, sorry.
Consuquent zijn, direct een actie erop toepassen en verder niet teveel aandacht aanbesteden. Onze zoon slaapt sinds een half jaar in een peuterbed. De eerste maanden gingen perfect totdat hij in de gaten kreeg dat hij er ook zelf uit kan. Dit mag alleen als hij 's morgens wakker wordt. Komt hij uit bed, terwijl we hem net er in hebben gelegd dan moet hij de slaapzak aan. Dit is drie keer voorgekomen en sindsdien is het voorbij (klopt af!) Als we nu naar boven gaan dan zegt hij zelf al; niet uit bed komen hè mama anders slaapzak aan.
Geen aanval hoor, maar dan even het zweet op mn rug en een schreeuwend kind. Dit doen ze een paar keer en dan hebben ze snel in de gaten dat mama het echt meent.
Wat hier werkt is dat als hij niet meewerkt met aankleden of zoiets, hem negeren en dan zonder kleding boven laten. Als thomas niet mee naar beneden wil dan laat ik hem boven en negeer ik hem. Wil hij zijn jas niet aan, dan gaat hij niet mee en loop ik zonder hem de deur uit. Nou ga ik natuurlijk niet echt weg maar als ik even later binnen kom dan trekt hij zonder problemen zijn jas aan en gaat mee. En als ik na 5 minuten naar boven ga dan gaat hij zonder problemen mee naar beneden. Ik maak er dus geen strijd van en zeg dus rustig "dan niet" en ik ga iets anders doen. Eten ook. Als hij niet wil eten dan schuif ik zijn bord aan de kant en zeg ook "dan niet" en 5 minuten later (als het al 5 minuten zijn) vraagt hij om zijn bord om zonder problemen te gaan eten. Wij maken nergens een probleem van en hij weet dat hij er niks mee bereikt. Geen negatieve aandacht maar gewoon helemaal geen aandacht. Misschien een idee?
Ja, hier was het dus ook 2x een gevecht van een paar minuten en vervolgens een driftbui met overgeven in de kinderwagen. Maar ik heb toen heel rustig uitgelegd dat ze niet naar mama had geluisterd en dat op straat wegrennen heel gevaarlijk is, van te voren natuurlijk ook duidelijk verteld dat ze goed naar mama moet luisteren en bij een eerste foutje duidelijk gewaarschuwd ('Nu moet je wel weer goed gaan luisteren, anders moet je in de kinderwagen.'). Daarna is het nooit meer zo'n drama geweest; ze luistert beter en als het toch een keer mis gaat en ze na een waarschuwing toch in de kinderwagen moet, dan levert het geen driftbui mee op maar hooguit een verdrietig en bozig kind. Dit klinkt nu super streng, en dat was het ook, maar mijn dochter rende dus echt keer op keer weg langs een drukke weg; gewoon écht gevaarlijk. Dan treed ik liever erg streng en consequent op dan aan te blijven modderen met uitleggen en waarschuwen. In situaties die niet gevaarlijk zijn, zijn de consequenties ook meer in verhouding (en ben ik dus minder streng).
Leuk om te lezen, ik doe het hier met zoon precies hetzelfde. Een driftbui is niet leuk, vanochtend was het hier ook weer zo ver (op het schoolplein van mijn 2 oudste kids) omdat meneer geen zin had om naar huis te gaan. Dan zet ik hem achter op de fiets en dan schreeuwt ie maar. Ik schenk er geen aandacht aan. Ga ook niet onderhandelen of proberen te praten. Dat heeft dan toch geen zin. En ik wil hem ook geen aandacht geven als hij zo doet. Meestal is ie na 2 minuten al weer gekalmeerd.Daarstraks ook. Tegen de tijd dat we thuis waren was het weer goed. Desalniettemin... Man oh man, het is BEST een lastige fase, die peuterpubertijd!
Heb je het over mijn kind?? Zo vreselijk herkenbaar, helaas. Ik heb voor mijn gevoel ook de hele dag ruzie met mn peuter en word gek van haar gedram en gehuil en geschreeuw. Daarbij claimt ze mij ook vreselijk en kan ze geen seconde spelen zonder mij erbij. Tips die hier gegeven worden klinken allemaal goed en hebben we natuurlijk al geprobeerd maar helpen hier niet afdoende.. Probeer negatief gedrag zoveel mogelijk te negeren, positief gedrag te belonen en meer kunnen we geloof ik nu ook niet doen..
Dank jullie wel voor de reacties. 'Fijn' om te lezen dat wij niet de enige zijn met deze problemen. Allereerst, uiteraard belonen we goed gedrag echt meteen en ook heel enthousiast. Ook als ze eens een ochtend of een dag lief is geweest dan herhaal ik dat meerdere keren. "Het was zo gezellig vandaag, je bent lief geweest en hebt héél goed geluisterd!" Zulke dingen. Maar helaas heeft dat weinig effect. Ik doe het ook als ze lief aan het spelen is dan zeg ik hoe lief ze bezig is etc. Ook negeren, gewoon weg gaan als ze niet haar jas aan wil etc doen we en dat heeft dan op dat moment (soms) effect maar ze doet het de volgende keer net zo hard weer! En dit al héél lang. Purk: Ja daar heb je gelijk in, we moeten er echt voor waken niet in die spiraal terecht te komen. Ik moet idd ook bepaalde dingen gewoon laten gaan zolang ze niets gevaarlijks doet of kapot maakt. Het punt is gewoon dat ik inmiddels zo geïrriteerd ben dat ook de kleinere dingen me boos kunnen maken. Die tip van het verschonen/tandenpoetsen etc vind ik super! Mijn dochter is ook nogal van de fantasie en kan daar helemaal in op gaan. Dit ga ik proberen! Sleepless: Ik heb het er net met mijn vriend over gehad (heb hem dit ook laten lezen). We moeten inderdaad consequenter zijn. Ik merk ook wel dat we de ene keer bijvoorbeeld 3x iets toelaten en de andere keer 1x bij wijze van spreke. Hier moeten we echt ons best voor gaan doen en één lijn trekken. Nescio: Maar hoe krijg jij dan je dochters tandjes gepoetst als ze niet mee werkt? Hier klemt ze echt haar kaken op elkaar en houdt ze ook op elkaar, een krokodil is er niks bij Ik krijg dan met geen mogelijkheid die borstel meer op en neer! (ik weet zo even niet meer wie het schreef) Het boven laten bij niet luisteren tijdens aankleden/verschonen kan ik hier bijna niet doen. Mijn jongste dochter slaapt 3x per dag en als ik de oudste boven laat schreeuwt ze haar echt wakker. En zij heeft natuurlijk ook haar slaap nodig.. Zoe123: Is het echt de peuterpubertijd? Ik ben zo bang dat dit gewoon mijn dochters karakter is... Alhoewel, dat klopt eigenlijk ook niet. Het kan ook echt zo'n mopje zijn! Lief voor haar zusje, knuffelig naar ons en ze kan echt zulke leuke verhalen kletsen. Of hele maaltijden voor me 'koken'. Wou dat zulke momenten zouden overheersen! Sasjuh: In hetzelfde schuitje dus.. Sterkte! Hebben jullie nog tips qua strafplek/methode/hoekje? De berging werkt hier dus niet. De trap zoals ik hier lees ook echt niet, dan gaat ze naar boven en gaat ze boven wel lekker keten. De gang ook niet, daar is de trap. Wat kan ik dan doen? Een stoeltje oid zal ook niet helpen want dan gaat ze als ze geen straf zou hebben gewoon van alles met dat stoeltje doen. Lijkt me ook niet de bedoeling?
Als mijn dochter haar kleren of jas niet aan wilde trekken.... Prima maar dan nam ik dr mee de gang op (woon op 2 hoog) en ging met haar op de gang staan. Ze merkte snel genoeg dat het best wel frisjes was en hup snel die kleren aan. Ze heeft ook wel een zonder jas buiten gestaan in het portiek in de winter. Hup heel snel dr jas aangedaan! Probeer qua kleren een compromie te maken eb savonds uit te zoeken wat ze aan wilt trekken. Schreeuwen dab mag ze gaan afkoelen in dr kamer. Weglopen is handje vast en niet meer los, ookal begint ze te brullen. Ze krijgt vanzelf wel hoofdpijn of pijn in dr keel en ik negeer het schreeuwen dan ook volledig. Uiteindelijk word ze vanzelf wel weer rustig. Ik laat dr veel zelf ontdekken zodat ze de keren daarna nog wel een x nadenkt voor ze iets wilt doen. En idd goed gedrag meteen belonen en negatief zoveel mogelijk negeren
het maakt niet uit waar je ze neerzet, als je dat maar consequent volhoud dat ze daar moet blijven zitten... ik vind het makkelijk als het overal kan, dus ook in de bieb, de winkel, het park etc, zet ik haar ergens op de grond om even af te zonderen.... verder wel goed benoemen waarom ze daar zit en het daarna nabespreken en solly zeggen kus knuffel en weer gaan soms is het ingewikkeld inderdaad.... maar even duidelijk zijn en dan kunnen jullie weer verder.... misschien is how to talk to kids iets voor je? succes grtz.
Over het tandenpoetsen. Ineens was hier ook drama met de oudste. Niet meer willen en gewoon de mond stijf dichthouden. Tja....wij dwingen onze kinderen eigenlijk nooit door ze lichamelijk te begrenzen dmv van vasthouden oid. Maar tandenpoetsen (goed tandenpoetsen) vind ik echt belangrijk. Dat MOET gewoon eerst door ons gedaan worden. Dus ik heb haar de keuze gegevenf je doet zelf je mond open en dan kan ik je tanden goed en snel poetsen of ik ga je vasthouden en dan gebeurt het gewoon. Natuurlijk deed ze haar mond niet open en heb ik haar in een soort van houdgreep genomen. Niet leuk, echt niet... Ze raakte behoorlijk overstuur en ging hard huilen, waardoor ik toch haar tanden kon poetsen. Ik heb haar wel uitgelegd dat het gewoon moet omdat ze anders pijn kan krijgen aan haar tanden en dat ik veel liever heb dat ze zelf haar mond open doet omdat het dan veel beter gaat. Daarna mocht ze gewoon zelf haar tanden poetsen. (Heb wel een klein traantje gelaten omdat het mij allemaal erg autoritair deed voelen) De volgende dag gaf ik haar weer de keuze en toen koos ze ervoor om toch zelf haar mond gewoon open te doen. Vriend wilde dit eerst niet doen, maar toen hij steeds langer bezig was met het tandenpoetsen (soms wel een uur bezig met overreden) koos hij ook voor de houdgreep aanpak en ook hij vond het vreselijk, maar nu werkt ze ook bij hem weer super mee. We hebben het allebei twee keer moeten doen en nu gaat het tandenpoetsen al een tijd heel goed, we zeggen ook elke keer weer hoe goed ze meewerkt en dat haar tanden zo mooi en schoon zijn door het goede poetsen. De jongste doet de oudste na en ook bij haar hebben we al een houdgreep moment gehad. Op het moment gaat het weer prima, maar er zal best weer een tijd komen dat we toch weer moeten dwingen. Vriend en ik hebben het hier uitgebreid over gehad, of we dit zo wilden doen...maar kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat het gewoon MOET gebeuren en dat de meiden dit ook moeten weten.
Yep, hier idem dito.Zo'n houdgreep is echt geen pretje maar wat moet je anders....(na alles geprobeerd te hebben).. Ts, tuurlijk ligt het ook aan het karakter van je kindje. Mijn oudste dochter heeft wel eens een driftbui gehad of zei een keer nee. Voor de rest vond ze alles wel best eigenlijk. Met jongste dochter hebben we het heel moeilijk gehad maar daar speelde ook meer dingen in mee. En zoon....die is gewoon een lief draakje Heeeuuuuul vermoeiend maar ik weet nu wel 1 ding:het gaat echt voorbij en dan komen ze even in wat rustiger vaarwater (en wij moeders dus ook, hoera!!!)
Zoooooo herkenbaar allemaal, en het goede nieuws is, het gaat ook over. Tandenpoetsen, hier ook alles geprobeerd, uiteindelijk kwam ik op het verhaal dat in al het eten beestjes zitten, en als je je tanden niet poetst, de beestjes je tanden opeten. Dat hielp. En wij lieten haar zelf poetsen en dan wij daarna, of zij bij ons en wij bij haar poetsen, dat soort gekkigheid. Niet willen aankleden: ik was het gegil 's ochtends ook wel zat, toen madam weer es niet wilde aankleden. Heb ik alles wat ze aan moest doen van de trap gemikt omdat ze het toch niet aan wilde. Ze heeft in dr blootje zitten ontbijten en daarna wilde ze wel aankleden. Verschonen was nooit zo'n probleem maar lekker overdreven doen over een vieze luier was altijd wel grappig, en een lachend kind is een stuk minder dwars Ik wordt trouwens zelden echt boos of geirriteerd, en dat maakt het ook niet beter. Grapjes werken een stuk beter. De hoek werkt hier trouwens goed, dus niet in een andere ruimte maar in een hoekje, maar wel negeren. Zodra ze eruit komt, meteen weer terugzetten. Gelukkig hoeft dat tegenwoordig zelden meer, is een stuk gezelliger.
Soms werkt het bij mij Door iets te vragen. Dan zegt hij Nee! En dan blijf ik gewoon wachten. Het lijkt soms alsof het even moet Door dringen ofzo... Als hij bijvoorbeeld iets heeft gepakt wat niet mag. Vraag eerst of hij het wil geven. Daarna hos Ik gewoon mijn hand op een zeg niets. Ik kijk hem alleen maar aan. Meestal helpt dat. Het is inderdaad een lastige fase. Hier ook ontzettend de grenzen aan het opzoeken.