Wij hebben een hond en ja, die hebben we voor het leven. Ik vind gewoon dat overleg best gedaan mag worden. Ik doe ook niets enkel voor mijn partner, en andersom. Maar we kunnen wel in het midden uitkomen, waar iedereen gelukkig mee is. Er leiden meer wegen naar Rome ... dat hoeft niet direct het verwijderen van de katten te zijn.
Ik vind dit wel erg kort door de bocht. Ken iemand die haar katten wegdeed omdat haar dochter (die ze kreeg nadat ze katten had) erg allergisch bleek te zijn. Het is dan eerder egoïstisch om dan tóch die dieren op nr. 1 te zetten. Al is het niet levensbedreigend, maar uit ervaring weet ik hoe lastig een kattenallergie kan zijn.
Tuurlijk is in overleg aes mogelijk, dat gaf ik in beide post al aan. Alleen wanneer mijn partner zou zeggen ze gaan weg.. Dan denk ik dat je bij MIJ een probleem zou hebben.. Zelfs bij een allergie if dergelijks zou ik eerder veel tabletten ed slikken. Maargoed dat is mijn mening, daar hoeft Jan en alleman het niet mee eens te zijn en daar gaat dit topic verder ook niet over Ik hoop dat ze er goed uitkomen en dat beide partijen het er mee eens zijn!
TS: om te zeggen dat je katten even belangrijk zijn als je vriend, de vader van je toekomstige kind, vind ik dan wel weer heel ver gaan....zeg maar gewoon 'ongezond'. Geen wonder dat je vriend een hekel aan die beesten heeft! Gefeliciteerd met je zwangerschap trouwens!
Vind ik altijd zo'n onzin, katten wegdoen omdat er een baby komt... Ik hen 13 katten en dat gaat gewoon heel goed... Gewoon lekker houden en de kamers waar je ze niet wil dichthouden met een (hor)deur!
Dat snap ik ook niet zo. Het is natuurlijk ook afwachten hoe dat zal zijn wanneer de baby van TS er is, vaak hechten mensen (die nog geen kinderen hebben, of eenzaam) erg veel waarde aan een beest. Ik heb het zelf ook wel eens gezien bij iemand die ik ken, jarenlang hadden ze het altijd maar over de katten maar nadat het kindje er was, waren de katten toch minder interessant. Helemaal als de kat in kwestie niet goed met de situatie om kon gaan.
Mijn moeder heeft er ook zoveel. Allemaal Noorse boskatten. En die woont in een kleine eengezinswoning. Maar wel een grote tuin en daar leven er een aantal in een prachtige ren en een aantal binnen. Mijn moeder zou d'r vriend dus wel op straat zetten als ze moest kiezen
Hier ook 2 katten en een hondje en ook geen haar op MIJN hoofd die er aan denkt om ze weg te doen. Als het aan vl ligt gaat de hond weg en 1 van de katten! No way, die dieren zijn mijn leven, evenals dat mijn vriend mijn leven is! De box staat klaar, vol met ballonnen, de katjes mogen niet boven komen.... En beneden zal de kleine nooit alleen zijn straks! @Ingem: nu ik jouw post lees en de naam van de kleine zie, zie ik dat ik jou ook van een ander forum ken
Het is geven en nemen. Ik had al mijn katten voor dat mijn vriend in mijn leven kwam. Toen wij gingen samen wonen heb ik ze wel weg gedaan hij wilde ze echt niet. Gelukkig gingen ze naar mijn moeder en waren het ook half haar katten want anders tja had ik ze toch mee genomen. Mijn vriend komt uit een land waar ze wel gek zijn met dieren maar die horen buiten en niet binnen vind hij vies. Maar jou situatie is ander ze waren er al je had ze al mee genomen en nu gaat hij pas echt heel moeilijk doen. Je kunt de afspraak maken dat tot de katten ( een natuurlijke dood sterven) dat jullie daarna geen huisdieren meer nemen. En hopen dat jullie snel een wat grotere woning vinden zo dat de katten lekker in de tuin kunnen misschien vind hij het dan wat minder erg en lopen ze hem niet zo in de weg. En tja de kattebak verschonen handschoenen aan en dan toch zelf doen heeft hij ook minder om te klagen toch?
Ik had altijd mijn mond vol over mensen die hun huisdier weg doen na de komst van een kindje bijvoorbeeld. Maar inmiddels heb ik zelf mijn katten weg moeten doen en ik heb daar nog steeds last van. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk. Ik heb gelukkig een goed huisje gevonden waarvan de persoon me mailt en af en toe foto's stuurt. Soms gaat het echt niet meer. Een van mijn katten was sowieso een angstige kat, maar het was altijd stil en rustig in huis dus dat ging prima. Tot mijn zoontje kwam, dat beestje trok het na anderhalf jaar nog steeds niet. Heb van alles geprobeerd (zelfs naar de dierenarts gegaan omdat ik dacht dat hij ziek was), hij werd letterlijk ziek van de stress en spanning. En ik wou de broertjes niet uit elkaar halen, dus met veel pijn besloten ze weg te doen. Het is dus niet altijd zo simpel helaas.
Het gebeurt zelden dat een poes of kat op het babytje gaat zitten. Ik heb dat eigenlijk nog nooit van iemand gehoord of gezien. Mijn poezen moesten alleen wennen maar negeerden haar in het begin letterlijk. Ze roken een beetje aan haar hoofdje maar zodra ze bewoog namen ze meteen afstand. Terwijl een poes van mij heel erg schuw is. Dus qua dat hoef je geen zorgen te maken.. Ja dat je in een klein appartementje woont kan inderdaad lastig zijn. Maar hoeveel ruimte nemen de poezen, heel weinig. Ze zijn tevreden met alles. Succes!
Ik woon hier net zo klein als jullie en hier wonen ook twee katten. Tijdens mijn zwangerschap heb ik zelf de kattenbak schoongemaakt met handschoenen. Katten en zoon gaan verder ook heel goed samen, hij krijgt dan zo'n gigantische glimlach en racet er dan achteraan. Ik zou het gewoon aankijken hoe het loopt als de kleine er is..