hallo iedereen Ik had graag geweten of hier misschien nog dames zijn die vlak na hun bevalling een postnatale depressie gekregen hebben en hoe zij hiermee om gegaan zijn. Ik ben na een moeilijke zwangerschap, een zware bevalling en een alles behalve ideale kraamperiode in een diepe put gevallen. Stilaan gaat alles weer beter (mijn zoontje is ondertussen 13 maanden...) Ik kan alweer genieten van hem en durf tegen mijn omgeving zeggen wat ik denk. Zijn er hier dames die een postnatale depressie gehad hebben vlak na hun éérste kindje, en toch nog gekozen hebben voor een tweede zwangerschap aan te gaan? Na hoeveel tijd? En hebben jullie na de tweede zwangerschap en bevalling ook een postnatale depressie gekregen? Voila. Stiekem hoop ik dat ik niet de enige ben met dit probleem... Ik ben maanden in behandeling geweest met een psycholoog maar heb alle afspraken sinds vorige maand afgezegd. Naar mijn gevoel kon zij mij niet echt meer verderhelpen...
Hoi meis, Ik heb na de bevalling van mijn zoontje Sverre een zware PPD gehad. Het begon bij mij achteraf gezien al op de 4e dag na de bevalling, maar ik heb na 4 weken aan de bel getrokken toen ik écht niet meer kon van angst en verdriet. Ik heb medicijnen gekregen en het duurde vrij lang voordat ik de juiste soort en dosis had. Toen Sverre ongeveer een jaar oud was had ik het idee dat ik éindelijk van hem kon genieten en dat die depressie grotendeels over was. Toen ben ik gaan minderen met medicijnen en in november vorig jaar besloten we dat een tweede kindje wellicht toch wel leuk was - in mijn geval vond ik het leuker voor Sverre dan voor mijzelf hoor, als ik eerlijk ben.. Ik was in januari zwanger, toen Sverre precies anderhalf was, en in februari bleek dat wij een tweeling krijgen! Naast dat ik supertrots ben en blij dat alles zo goed verloopt tot nu toe, ben ik al vanaf het begin erg bang voor een herhaling van de depressie. Ik heb daarom besloten géén borstvoeding te gaan geven, maar direct na de bevalling (preventief) weer antidepressiva te gaan slikken. Deze keer ga ik niet afwachten of het fout gaat dus. Ik kan het me niet 'veroorloven', heb deze keer 3 kindjes waar ik voor moet zorgen, en een partner natuurlijk. En mezelf. Ik hoop ontzettend op een fijne kraamtijd deze keer, ook omdat het de laatste is. Maar ik vind het dus doodeng allemaal. En pieker me suf. Ik krijg bij mijn gyn ook niet echt begrip, nog niet tenminste. Dus voor de medicijnen ga ik de huisarts inschakelen. En verder probeer ik zoveel mogelijk rust te nemen en niet zo uitgeput aan de bevalling te moeten beginnen als de vorige keer. Die moeheid heeft zeker een rol gespeeld toen. Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal, hoewel het dus nog niet af is. Sterkte met het nemen van een beslissing. Volg vooral je gevoel!
Ik ben in verwachting van mijn eerste kind, en hoewel ik bekend ben met depressie kan ik dus niet zeggen dat ik een postnatale depressie heb gehad. Mijn moeder is na de geboorte van mijn zusje erg lang depressief geweest. Ik kan me daar niets meer van herinneren, omdat ik zelf ook nog heel klein was toen, maar ze vertelde me dat het ongeveer twee jaar heeft geduurd voor ze na de geboorte van mijn zusje weer de oude was. Toch heeft ze later nog twee kinderen gekregen, en gelukkig heeft ze na de geboortes van onze broertjes gewoon weer kunnen genieten van de kinderen. Hoewel je na een eerdere (postnatale) depressie kwetsbaar bent om er nog eens eentje te krijgen, kan het ook gewoon goed gaan. Houd jezelf goed in de gaten en geef je omgeving ook de opdracht goed op je te letten. Mocht het toch mis gaan, dan zul je er een volgende keer in ieder geval vroeg bij zijn. Sterkte!
Ben ook alleen maar bekend met 'gewone' depressie. Wat ik dus ga zeggen gaat voornamelijk daarover, maar lijkt me (ook) goed toepasbaar op postnatale depressie. Hoe naar zo'n periode in je leven ook is, je leert er ook wat van. In mijn geval betekent dat dat ik het sinds mijn depressie veel sneller voel als ik niet lekker in mijn vel zit. En niet alleen dat, ik neem het ook veel eerder serieus. Want het gaat mij geen tweede keer gebeuren dat ik -onder andere- maanden op de bank voor me uit zit te staren. Vertrouw dus op jezelf: je weet waar je op moet letten, dus zo'n postnatale depressie zal jou niet meer verrassen! Blijf alert, let goed op, maar probeer niet in de valkuil te trappen die 'angst voor de angst' heet. Misschien moet je toch eens met iemand praten. Dat hoeft geen psycholoog te zijn hoor. Dat kan ook je huisarts zijn, of een verloskundige, het etiketje is niet zo belangrijk, als je je twijfel maar kwijtkunt en wat handvatten krijgt om je te helpen beslissen. Heel veel sterkte met je beslissing!
ik heb geen ervaring met depressies maar ik denk dat sowieso de gedachte die je hebt over het uberhaupt krijgen van een tweede al zegt dat je wellicht een moeilijke periode aan het afsluiten bent. misschien helpt het ook om er van uit te gaan dat (ik weet niet welke factoren er voor zorgden tijdens en vlak na de zwangerschap die het zo moeilijk maakte) de volgende zwangerschap weer moeilijk gaan worden voor je. als je uit gaat van het ergste dan kan het alleen maar meevallen zeg maar. succes ermee! liefs janneke