Hoi Judith, Bedankt voor je tip, en je hebt ergens gelijk. Je verwoordt precies waar ik me al 4 jaar druk om maak. Toen ik Cas leerde kennen was het een schatje, maar vreselijk onzeker, en er zat weinig bij. Maar ik zag wat anderen niet direct zagen. Door mij (zijn woorden, niet de de mijne hoor) is hij stukken zelfverzekerder en gewoon een vlotte jongen geworden. Hij is ook gek met mijn familie. We worden regelmatig op zondag wakker en dan zegt Cas; Zullen we een bakkie doen bij je oma? (soort vrijblijvende familietraditie). Dat gebeurt andersom niet, en ook van Cas uit komt het veel minder. Ik weet dat Sophie (zijn zus dus) had gehoopt op een goede band en ik vermoed dat ze mij min of meer verwijt dat het niet zo is. Aan de andere kant: Als ons kindje straks geboren wordt, wil ik gewoon dat iedereen blij is. En ik weet gewoon dat als we een kaartje sturen er een rotreactie komt via m'n schoonmoeder. En dat kwetst haar zo. Dat wil ik niet op dat moment. Cas is een softie wat dat aangaat, een echte goedzak. We hadden ook afgsproken dat we haar om die reden niet zouden vertellen van de zwangerschap en toch doetie het. Ben ook geen moment boos daarover geweest hoor, zo istie nu eenmaal, en dat is ook waar ik van hou in hem. Ik heb geleerd altijd open te staan voor mensen. Maar ik vind in deze dat zij naar mij toe moe komen. Als ze hier nu aanbelt, ga ik koffie zetten echt waar. Maar vanuit mij komt er nu niets meer. Ik kan en wil er de energie niet voor opbrengen. Maar diep in mijn hart is het gewoon een wens dat we normaal met elkaar omgaan. Linda