O meiden ik had nooit verwacht hier ooit nog te schrijven maar helaas ook ik zal een miskraam moeten ondergaan. Het ergste is dat ik het gevoel heb dat ik deze heb veroorzaakt door niet naar mijn gevoel te luisteren en dat voelt verschrikkelijk. Het lange verhaal staat op mijn weblog. En nu.... Maandag naar het ziekenhuis en dan zal de hele kermis gaan beginnen. Weet niet wat me te wachten staat en ga het liefst met mijn kop in het zand zitten en wachten tot het over is. Gelukkig belde mijn kernteamleidster gisteren avond meteen op om mijn sterkte te wensen. Ik heb het echt getroffen met mijn nieuwe werk en collega's en weet dat ik veel steun van ze zal ontvangen. Maar hoe geef ik mijn gevoel schuld een plek? Dat vind ik nog het moeilijkste van alles het idee dat ik dit misschien zelf uit onnadenkendheid heb veroorzaakt. Schijnt normaal te zijn maar goed ik zit er dus behoorlijk mee. Hoe geef ik dit in vredesnaam een plek En zal het lot me nog een keer gunstig gezind zijn? Ik wordt in maart al 45 en de kansen nemen dus met de maand af. Had überhaupt niet meer verwacht zwanger te raken en nu door mijn eigen stommiteit de kans verknald. Want zo voelt het. Radeloos.
Meid, jij kan er toch niks aan doen dat het mis is gegaan?? Wat had je er in vredesnaam aan moeten doen?!!! Ik snap je gedachten, heb ze zelf ook gehad toen ik mn mk kreeg. Maar meid, echt, je kan zoiets niet voorkomen. Sterkte met dit grote verlies, hopelijk komt je wens toch nog uit.
Ik heb net jouw weblog gelezen en vroeg mij het volgende af. Is het alcoholpercentage niet dusdanig laag dat het helemaal niet eens invloed kan hebben gehad op de zwangerschap? Schuldgevoel hoort er een beetje bij denk ik. Tenminste, voor mij is het wel herkenbaar. Bij mij is het zo dat ik medicatie nodig heb die niet mogen in de zwangerschap. Ik had bedacht dat ik ermee zo stoppen zodra ik een positieve test in handen had. Ik had nl bedacht, tot 6 weken is er geen bloedverband dus als ik positief test en per direct mee stop. Zit ik goed. Nou die positieve test kwam en inderdaad direct mee gestopt. Maar met 4weken en 5 dagen begon het al mis te gaan. Deze ronde ben ik voor mijn eisprong al gestopt met de medicatie. En lucky me! Weer een positieve test. Vandaag zit ik op 5weken en 4 dagen en tot nu toe gaat het goed. Maar vanbinnen vreet het aan mij.. wat als ik de vorige keer eerder was gestopt. Was het dan misschien wel goed gegaan? Is het niet gewoon mijn schuld doordat ik zo nodig moest doorgaan met de medicatie? Ik probeer deze gedachten tegen te spreken door tegen mijzelf te zeggen, er was nog geen bloedverband, wist jij veel dat je zo snel zwanger zou worden, je hebt die medicatie eigenlijk nodig etc. etc. Maar toch blijft het schuldgevoel knagen. Nou het begint een heel verhaal te worden. Maar ik wou je vertellen hoe het schuldgevoel voor mij zit. En ik denk echt dat het alcoholpercentage dusdanig laag is, dat het geen invloed heeft gehad. Zeker omdat je er ook maar weinig van hebt gehad. Ik denk dat schuldgevoel erbij hoort. Het voelt alsof je lichaam heeft gefaald en nu ga je denk ik dingen zoeken als bewijs van schuldig zijn. Maar lieverd ik denk gewoon dat je er echt niks aan kan doen. Hoe je het een plek moet geven, heb ik helaas geen tip voor. Ik denk dat zulke dingen gewoon tijd nodig hebben. Tot slot hoop ik dat het lot je zeker nog een keer goed gezind zal zijn! Liefs Rosa
alcoholisten krijgen ook baby's...die komen verslaafd ter wereld. Zelfs heroïneverslaafden krijgen soms een kind. Een paar borrels als je nog niet weet dat je zwanger bent kan weinig kwaad. Mijn vriendin kwam er pas met 6 maanden achter dat ze zwanger was, en die heeft die 6 maanden ook gewoon gestapt, gefeest en de nodige alcoholische versnaperingen gehad.
lieve meiden, het doet me goed jullie reakties te lezen. Zelfs nadat ik het opgeschreven had voelde ik me beter Het is goed mijn gevoelens en angsten onder ogen te zien. Roda bedankt voor je openheid blijkbaar worstelen we allemaal zo nu en dan met de schuldvraag terwijl de natuur beslist. Fijn dat je opnieuw zwanger heb mogen worden en hoop dat het goed mag blijven gaan maar ook dat het met jou goed gaat zonder de medicijnen. Panter bedankt voor je realistische kijk.
Spring, ik denk echt niet dat het door dat drankje komt. Die paar keer een miniem beetje alcohol zo vroeg in de zwangerschap veroorzaakt echt niet zomaar een miskraam. Natuurlijk had je het drankje niet genomen had je het geweten, maar ik denk niet dat het iets met het misgaan te maken heeft. Je zegt zelf dat je binnenkort 45 wordt, dan is de kans op miskramen best groot. Het is véél waarschijnlijker dat er een aanlegfoutje wat wat de miskraam heeft veroorzaakt, en dat komt met hogere leeftijd moeder helaas vaker voor. Maar dat wil niet zeggen dat het een volgende keer niet gewoon goed kan gaan! Ook moeders van 45 kunnen gezonde kinderen krijgen! En jij bent zeker NIET schuldig hieraan, echt niet!! Ik wens je heel veel sterkte en hoop voor je dat de toekomst een gezonde baby voor je in petto heeft!
Heb je blog even gelezen en even twee dingen: jij of dat drankje zijn niet de oorzaak van je miskraam. Alcohol doodt kinderen niet en brengt enkel schade toe in grotere hoeveelheden. Homeopatische drankjes neem je in in aantallen druppeltjes, die doden je kind echt niet! Vanwege de kleine hoeveelheid kun je dus, ondanks de alcohol die erin zit, homeopatische middelen rustig gebruiken. Het staat ook niet voor niets in de bijsluiter, dat het tijdens zwangerschap gebruikt mag worden. Schuldgevoel is normaal na een miskraam: het is namelijk een manier om jezelf wijs te maken dat je er iets aan had kunnen doen, dat je controle hebt over een situatie waarover je geen controle hebt. Maar je had dit op geen enkele manier kunnen voorkomen en je hebt dit op geen enkele manier veroorzaakt! Sterkte met jullie verlies!
Spring, je hoeft je echt niet schuldig te voelen! Het is overigens wel heel herkenbaar... Ik heb een dag voor mijn eerste miskraam in een warm bad gezeten (ik las pas weken later dat die warmte slecht is als je net zwanger bent). Sindsdien vraag ik mezelf bij tijd en wijlen af of ik het had kunnen voorkomen als ik dat niet gedaan had, maar ik moet dat gewoon niet doen! Dan heb je echt geen leven meer! Het is nou eenmaal gebeurd en ik had er vast geen invloed op kunnen uitoefenen... Het is hier al genoemd en het blijft een cliche maar het is wel waar: de grootste junks op straat krijgen kinderen!! Sterkte met het verwerken meis!
Herkenbaar inderdaad. Was het niet dat drankje geweest, ging je wel heel hard zoeken naar een andere verklaring... En dan neigen we het meest naar het zoeken van een verklaring waar we zelf invloed op (hadden) kunnen uitoefenen, om het de volgende keer beter te doen. Maar zo werkt het niet. De natuur heeft haar eigen mysterieuze werkwijze...
Helaas, wat de andere meiden al hebben gezegd, is er helemaal niets wat wij kunnen doen om een mk te voorkomen. Ik heb bij mijn eerste zwangerschap, toen ik het nog niet wist, en die later een mk bleek, óók flink wat alcohol gedronken. En bij de zwangerschap van mijn zoontje heb ik toen ik het nog niet wist filét americain gegeten en ook wat alcohol gedronken. Denk dat wat Rozemarijke zegt wel klopt; je probeert er controle op te krijgen door te denken wat je had kúnnen doen om te voorkomen. Maar helaas, moeder natuur regelt het allemaal..