Dus het is niet bewust, maar onbewust is ie zich toch bewust van oorzaak en gevolg.Een gevoel hebben is uiteindelijk gewoon hetzelfde. Het gaat puur om de ontwikkeling van een baby, die op jonge leeftijd nog niet in staat is tot dit soort gedragspatronen.
Ik zal even uitgebreider uitleggen wat ik bedoel Een kleine baby kan nog niet oorzaak en gevolg manipuleren (bewust). Je kan hem vandaar dus ook niet verwennen: een kleine baby zal nooit bewust gedrag laten zien om iets gedaan te krijgen wat hij eigenlijk niet nodig heeft. Dus elk gedrag dat een kindje laat zien is relevant. Maar een baby kan natuurlijk wel onbewuste gedragspatronen aanleren (net als een hond bijvoorbeeld ). Dat zie je denk ik ook wel bij je kindje, dat ie bijvoorbeeld gaat huilen als zijn slaapzakje aangaat, of zn hoofdje een beetje optilt als zijn rompertje aangetrokken wordt. Hetzelfde geld voor huilen, als een kindje uiteindelijk vooral aandacht krijgt als het Heel Hard Huilt (dat is natuurlijk een glijdende schaal: hoe meer het kind huilt, hoe minder aandacht een kind uiteindelijk krijgt al het eindelijk eventjes stil is, want het kwartiertje dat baby lekker rustig is gebruik je dan om even rustig naar de wc te gaan ofzo...), zal het babietje gewoon sneller gaan krijsen. Als je dat patroon doorbreekt en aandacht geeft op het moment dat je kindje stil is, en niet perse mee op het moment dat hij krijst, zal het krijsen betekenis verliezen en verdwijnt daarmee ook het gedragspatroon. Daarmee bedoel ik dus niet dat een baby het bewust doet, zovan "hoor mij eens krijsen!! Er is niks aan de hand maar ik wil áándacht!". Zo'n kindje heeft gewoon aangeleerd dat huilen effectief gedrag is, en dat het handig is dat regelmatig te doen. Soort van intuitief: niks bewusts aan. Dus nee, ik vind het geen raar advies van de kinderarts om minder in te gaan op het gehuil. Zeker als alle medische oorzaken, en dingen zoals boertjes, dorst, vieze luiers, uigesloten zijn. Daarnaast werkte het, en de huidige situatie lijkt me een stuk prettiger voor ouders en kind.