Het is nu meer dan een jaar geleden voor me, maar mis het beestje nog verschrikkelijk. De leuke en geinige herinneringen wegen nu wel zwaarder dan het gemis, maar het verdriet vind ik heel normaal. Het is je maatje. Mijn hond was bijna 14, had hem vanaf 2 maanden oud, dus hij was er voor veel mijlpalen. Vind het nog zo jammer dat hij de tweeling niet heeft kunnen zien meer (had een hele bolle buik al toen we de laatste trip naar de da maakte), maar het is niet anders. Ik vertel ze veel over hem, mama's trouwe maatje. Onze koppelaar. Zijn urn staat in de woonkamer, waar zijn mandje altijd stond. De crematie plaats bood de mogelijkheid aan zijn poot afdruk op sieraden te zetten, ik heb een bedel aan m'n armband laten maken. Zo heb ik hem toch altijd bij me. Hij was mijn eerste hond, dat blijft toch extra speciaal. Sterkte iig! Het verdriet wordt met de tijd minder en de leuke herinneringen worden steeds sterker.