Oke, mijn vader is een slappe zak. Heeft mij jaren terug in de steek gelaten als (beginnend) puber meisje. Tijd lang sporadisch of geen contact gehad en soms wat vaker. Zo ook de laatste maanden iets meer. En vandaag.. Ging de telefoon. Excuus voor al het verdriet wat hij mij heeft aangedaan. Ik gaf aan dat ik zo graag eens wil afspreken maar hij wil dit zo graag met zijn partner. Want "zij wilt haar kant van het verhaal uitleggen". En ik.. wil dat niet! Ik wil contact met mijn vader en that's it. Maar zoals het eruit ziet gaat dat, zoals de afgelopen 20 jaar, dus niet gebeuren. Ik wilde even mijn hart luchten en wellicht heeft hier iemand ervaring...
Ja , zij is de oorzaak dat mijn vader afstand heeft genomen van zijn gezin. Letterlijk afstand. Slappe zak natuurlijk, maar haar schuld.
Het feit dat ze hem heeft laten kiezen tussen zijn gezin en haar is natuurlijk walgelijk maar uiteindelijk toch echt zijn keus geweest dus zijn schuld. Maar ik begrijp heel goed waarom je dat zo voelt. Heel veel sterkte.
Tsja ze hoort nu bij je vader, of je het leuk vindt of niet. Je hoeft geen beste vriendinnen te worden, maar je vader is blijkbaar al jaren een stel met haar. Dus ze is familie, en het zou gepast zijn om haar ook zo te behandelen. Hoe zou jij het vinden als je ouders jouw partner 20 jaar lang negeerden?
Je vader was een volwassen vent toen hij die beslissing nam en volledig verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Ik heb een soort van ervaring in mijn stieffamilie. Mijn stiefzus heeft jarenlang contact geweigerd met mijn stiefvader, want hij had haar en haar moeder van de ene op de andere dag in de steek gelaten. Haar moeder was even vergeten te vermelden dat hij toen ineens weg was omdat hij langdurig was opgenomen in een revalidatiecentrum. Nu verwacht ik niet dat jouw vader zo'n vergelijkbaar verhaal heeft, maar zonder hem te spreken zul je het nooit weten. Je hoeft geen vrienden te worden ineens, gewoon een kopje koffie bij een hotel gaan drinken is ook een optie. In ieder geval zo, dat je als je wilt direct kunt weggaan en je je niet direct in zijn huiselijke omgeving begeeft.
Ik weet hoe pijnlijk het is als één van je ouders je niet meer wilt zien of afstand van je neemt en ondanks dat ik jouw verhaal niet ken voel ik toch de drang om voor die vrouw op te komen. Je vader heeft die keus gemaakt, niemand anders. Ik weet dat er nog 100 verschillende facetten mee spelen met wat jouw overkomen is. Ik weet namelijk als geen ander hoe het voelt als je biologische vader (ik was een jong kind) opeens je de rug toe keert en doet alsof je niet meer bestaat, echt. En ondanks dat anderen er een rol in spelen is het de keus geweest van je vader probeer dat niet uit het oog te verliezen.
@Yeuu, Misschien is het een idee om eerst samen met je vader af te spreken? Je kunt dan wanneer het goed voelt altijd nog met haar afspreken/haar kant van het verhaal aanhoren?
Edit: te snel gelezen. Ik denk dat je pas contact met partner moet hebben als je daar zelf klaar voor bent. Niet wanneer partner of vader het tijd vind.
Thanks, is zo en ik gun mijn vader zijn geluk. Maar wat die vrouw allemaal geflikt heeft is niet goed te praten, dus ik hoef echt niets met haar te maken te hebben . Dat gezegde "ik gun het mijn ergste vijand niet" nou ik haar dat allemaal wel. Zo diep zit het... En ja mijn vader heeft zijn huwelijk op voor haar maar hij had zijn kinderen niet moeten laten zitten. Lastig te verwoorden hier.. Helaas wilt hij dit dus niet. Want dit mag niet van haar. Mijn andere quote zegt misschien genoeg. Voor hetgeen zij gedaan heeft had ik mijn partner allang verlaten. Helaas heeft hij voor haar gekozen, maar ik vergeef haar niet van wat zij geflikt heeft. Wil er niet te veel over uitwijden, maar ik zou het heel goed snappen als mijn dierbaren mijn partner zouden negeren als hij zo'n type was.
Lastig… ik vind het spijtig te lezen dat hij een voorwaarde stelt om jou te spreken. Hij zou moeten vragen waar jij behoefte aan hebt. Toch zou ik denk ik die ene afspraak maken. Laat ze maar vertellen wat ze te delen hebben en trek daarna je conclusies. Sterkte met je besluit.
Hel Helaas staat daar dan tegenover dat ik mijn vader niet zie. Ik kreeg hoop dat het na het telefoongesprek vanmiddag zou veranderen, maar toch niet. Doet weer even flink pijn en we gaan weer door.
Je bent toch niet eens een siamese tweeling wanneer je een nieuwe partner hebt. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze sowieso eerst graag contact met haar vader wil voor ze open zou kunnen staan voor contact met een vrouw die hem heeft laten kiezen tussen haar en zn dochter. Dat die man de keus geaccepteerd heeft maakt het behoorlijk triest natuurlijk. Sneu als je je jonge dochter zo in steek laat. Ze hebben duidelijk samen eerst een hoop te repareren voor er ruimte is voor wat anders.
Je hoeft het niet te verwoorden ik begrijp precies wat je bedoelt. In de steek gelaten worden door één van je ouders valt bijna niet uit te leggen. Ik kreeg echt een identiteitscrisis en ik had/heb altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg ben voor een ander. Ik probeer altijd te geven zodat anderen niet weg gaan. (Het klinkt nu net alsof ik ongelukkig ben, maar dat ben ik alles behalve.) Mag ik vragen waarom je contact wilt met je vader terwijl hij jouw zo ontzettend heeft laten zitten? Is het het verlangen naar iets wat je ‘nooit’ hebt gehad? Mijn vorige bericht was trouwens niet vervelend bedoelt, ik vind mijn eigen biologische vader gewoon een klootzak en als ik een ander de schuld zou geven van zijn tekortkoming dan zou ik zijn beslissing indirect nuanceren/goed praten. Dus als ik je hiermee gekwetst heb (wat ik mij best voor kan stellen) dan spijt mij dat.
Ik zou denk juist die partner erbij willen, dan kan zij haar verhaal doen maar jij ook richting haar. En als je pa z’n partner mee neemt dan neem jij die van jou toch ook mee dan sta je er in elk geval niet alleen voor en heb je altijd iemand om op terug te vallen als het even niet lekker loopt
Ik snap helemaal waarom je eerst alleen met je vader wilt spreken. Het voelt waarschijnlijk weer als een afwijzing naar jou toe dat hij wederom niet sterk genoeg in z'n schoenen staat om voor jou te kiezen ipv voor z'n partner. Sterkte met de situatie en dit stukje weer verwerken en een plekje geven. Ik weet hoe ingewikkeld zo'n situatie is.
Ik heb het zeker niet naar opgevat hoor! Het vervelende is dat de band tussen mijn vader en mij eigenlijk altijd goed is geweest. Al zagen we elkaar niet... het contact was stiekem maar wel altijd fijn. Raar he. Hij lijkt me een super opa voor de kinderen al heeft hij die ook al laten zitten op verjaardagen. Maar wel altijd berichten sturen en een nadeau Maar nooit fysiek er zijn. Al hebben de kinderen dat niet door. Mijn vader en ik denken over heel veel dingen hetzelfde. Behalve over dit dus.
Ja dit wilde ik ook zeggen. Laat haar d’r verhaal maar doen maar dan kan jij daarna ook je zegje doen. Wat haar gedrag allemaal niet bij jou teweeg heeft gebracht. Desnoods scheld je d’r verrot als je dat zo voelt . Wellicht lucht dat op en kan je het een soort van afsluiten.
Maar als ze dat niet wil. Dan is het toch een grote treurnis wanneer haar vader om die reden zijn dochter niet wil zien?