Ik denk heel vaak veel te negatief, zo erg dat ik de laatste tijd echt merk dat ik er last van heb, word er ook heel onzeker van en dan denk ik ligt dit nou aan mij??? Voorbeeld: vanmiddag hebben we verjaardag van ons neefje en nichtje, wij zijn de enige op de verjaardag die er alleen maar komen met verjaardagen, voor de rest hebben ze nooit tijd voor ons, zelfs als we zomaar even langskomen laten ze weten dat het niet uitkomt of dat ze er geen zin in hebben dus gaan we maar snel weer weg Daarom doen we nooit iets met hun en heb ik dus ook totaal geen zin om er nu wel naartoe te gaan maar ja......alles voor de goede vrede he! Ik heb nog nooit de behoefte gehad om er eens over te praten met hun omdat ik het idee heb dat hun het niet eens in de gaten hebben, vind het zo jammer want ik ben enigst kind en had zo gehoopt nu een leuke schoon(zus) erbij te krijgen maar helaas! Zowieso vind ik het raar want ik krijg niet het idee dat ze me niet mogen, verre van dat zelfs maar toch komt het nooit in haar op om mij ook eens te vragen voor iets leuks te doen Mijn schoonmoeder zegt ook vaak praat er dan eens over maar ik heb in het verleden al zo vaak gevraagd iets te doen en ze kunnen nooit dus als ik er met haar over ga praten krijg ik toch alleen maar te horen ja sorry maar wij zijn gewoon altijd druk het ligt niet aan jouw/jullie! Sorry voor mijn uiteindelijk lange verhaal maar ben wel benieuwt naar jullie reacties/meningen!
Ik heb dus zo'n broer. Heeft het altijd druk, zie ik vrij weinig, vindt vaak andere dingen belangrijker (verkiest bijvoorbeeld een tennisochtend boven afzwemmen van zijn nichtje). Ik heb me er ook aan gestoord. Maar besef ook dat hij nou eenmaal zo is. En het heeft geen zin om hier stampij om te maken. Daarentegen staat hij wel voor me klaar als er echt wat is. Zo lag ik 2 jaar geleden een week in het ziekenhuis en hij kwam echt elke dag langs. Toen de tweede bij ons geboren was, kwam hij ook opeens heel regelmatig. Als hij belt, is het gewoon goed. Ook als ik hem al een maand niet heb gesproken daarvoor. Zo is hij en ik heb geleerd dat te respecteren. Ik app hem regelmatig om te vragen of hij thuis is. Het is me het afgelopen jaar 1x gelukt om dan ook echt daadwerkelijk bij hem langs te komen. Dan voel ik me weer schuldig dat ik te weinig kom, maar dat hoeft helemaal niet, want hem maakt het niks uit. Hij verwacht ook niks van een ander.
Je slaat misschien wel de spijker op zijn kop! Maar ik vind het gewoon zo jammer dat ze wel met jan en alleman van alles doen en voor mijn gevoel voor ons nooit tijd hebben!
Ik ben wel benieuwd wat voor activiteiten je graag zou willen doen met je schoonzus en broer (is zij de zus van je man of is ze getrouwd met de broer van je man?). Ik vind elkaar alleen op verjaardagen zien wel weinig. Maar daar staat mijn persoonlijke ervaring tegenover met mijn eigen schoonzusje (vrouw van de broer van mijn vriend). Zij wilde in het begin ook vaak met mij afspreken terwijl ik daar niet echt behoefte aan heb/had. Ik heb mijn eigen zussen en veel vriendinnen en ik had geen behoefte aan een nieuwe vriendschap zeg maar. Ik vind haar een aardige meid hoor en als we familiedingen doen is het gezellig maar ik zou als ik haar op een andere manier had leren kennen nooit bevriend met haar zijn geworden. Mijn vriend is wel heel close met zijn broer die doet meer met hen dan ik. Ik zie ze ook regelmatig hoor maar ik ga zeer zelden iets 1 op 1 met haar doen. Inmiddels is dat ook gewoon oké en zoekt zij die toenadering ook minder merk ik. Wel staan we over en weer altijd voor elkaar klaar als dat nodig is zoals Rataplan ook al zegt. Maar als jij er echt mee zit hoe het nu gaat zou ik wel een keer het gesprek er over aangaan.
Mijn schoonzus is de zus van mijn man, ik ben enig kind en door mijn verleden verder niet echt veel vriendinnen! Daarom vind ik het heel jammer dat ik niet de klik met haar heb zodat we af en toe een bakkie, shoppen, uit eten of gewoon af en toe een belletje kunnen doen! Zij doet dit wel met heel veel andere mensen vandaar nooit tijd voor ons/mij! Af en toe geeft me dat wel een jaloers gevoel
maar ja......alles voor de goede vrede he! Dit schrijf je. Maar waarom? Waarom maar doen omdat het zo hoort als je je er zelf niet goed bij voelt? Ik maak uit je verhaal op dat jullie je niet welkom voelen bij je schoonzus en dat het je tegenstaat dat jullie nu wel welkom zijn. Dit begrijp ik heel goed. En dat je voor je neefje en nichtje gaat dat snap ik ook, maar daar zou ik het ook bij laten. Jij hebt meerdere keren aangegeven dat je graag meer contact wil, zij willen/kunnen dit blijkbaar niet, dan kun je het beter hierbij laten vind ik.
Ja ik laat het er verder ook bij want het haalt toch niks uit verder, ik heb weleens gedacht ach kom we vragen of ze gezellig meegaan maar dan komt er weer die nee, tja klinkt misschien stom maar ben dan elke keer weer teleurgesteld!
Tsja.. heel lullig misschien. Maar ze is niet je vriendin maar je schoonzus. Soms wordt je schoonzus een vriendin en soms ook niet. Blijkbaar heeft zij die behoefte dus niet om vriendinnen te worden en dat mag ook... ik stoor me een beetje aan de zin: Zij doet dit wel met heel veel andere mensen vandaar nooit tijd voor ons/mij! Dar mag toch, het is toch haar leven. Ze hoeft toch geen verantwoording af te leggen? Soms heeft iemand er gewoon geen behoefte aan en dat moet je dan respecteren. Dus.. ik zou zeggen. Hou het gewoon bij de familiedingen en kijk of je op een andere manier vriendinnen kunt maken. Heb je een hobby? Misschien kun je daar iets mee met andere?
Dit inderdaad Vervelend voir jou ts maar ik zou proberen het te accepteren en je verwachtingen bij te stellen
Jullie hebben helemaal gelijk en eigenlijk was ik hier al een beetje bang voor.... Het ligt aan mij en moet proberen mijn verwachtingen bij te stellen en accepteren dat het nou eenmaal zo is en niet anders, ik vind dit gewoon heel moeilijk maar ga mijn best doen!
Ik zou serieus op zoek gaan naar een leuk clubje. Vaak is er in buurthuizen van alles te beleven. Maar je kan ook kijken naar een vereniging. Wat vind je leuk om te doen?
Ja ik snap wat je bedoeld, ik had ook alleen paar keer geprobeerd een leuke vriendschap op te bouwen met een paar moeders op school maar dit gaat dan een tijdje goed maar als ik geen initiatief neem om iets af te spreken/doen dan komt er van hun kant ook niks, waarschijnlijk omdat ze hun eigen vriendenclub al hebben! Tja wat vind ik leuk, ga er eens even over nadenken
Herkenbaar. Ik heb twee schoonzussen en twee zwagers die totaal geen interesse tonen in onze zoon en dat heeft mij heel lang geirriteerd. Ze komen alleen op zijn verjaardag, maar zijn dan voornamelijk met zichzelf bezig, niemand die even met hun neefje gaat spelen of iets dergelijks. Nu mijn zwager en schoonzus zelf een kindje hebben gekregen is het helaas niet beter geworden (waarop ik wel had gehoopt). Mijn schoonouders hinten steeds dat we eens moeten afspreken of langs moeten gaan, maar ik heb ook geen zin om meer energie in hun te steken. Ze hebben het altijd erg druk, druk, druk en zijn erg met zichzelf bezig. Ik begon ook heel erg negatief te worden (zit helaas in mij) en zag echt verschrikkelijk op tegen de verplichtingen waarbij we elkaar zouden zien. Wat mij heeft geholpen is het boek van Byron Katie "Vier vragen die je leven veranderen". Ik heb het leren accepteren, weet nu hoe ik met dit soort situaties om moet gaan en hoe ik het kan loslaten. Morgen hebben we weer de paas-verplichting en zie er voor het eerst in jaren niet meer tegenop om heen te gaan!
Het zijn inderdaad eigen verwachtingen. Hier helaas ook vaak in zwager en schoonzus teleurgesteld. Kunnen nooit, zelfs niet met verjaardagen (waarbij we ruim op tijd aangeven wanneer we ze vieren), smsen af op het moment dat we ze allang verwacht hadden en wat ze zelf al een tijdje wisten dus eerder afmelden had makkelijk gekund. Vervolgens kregen we te horen dat wij nooit tijd voor hen hebben. Toen we ze een keer niet hadden uitgenodigd (kan het tenslotte ook niet tegenvallen), waren ze gepikeerd. Als we ze wel zagen, komt het niet in ze op dat ze even naar hun nichtjes kunnen kijken. Hun eigen kinderen laten ze "los", waarbij wij dus heel alert moeten zijn om de lieve vrede te bewaren tussen alle kinderen en we niets over/tegen hun kinderen kunnen zeggen, want daar moeten wij ons niet mee bemoeien. Had het idee dat we op eieren moesten lopen als we ze wel zagen. Uiteindelijk hebben we besloten dat we geen contact meer wilden omdat het heel veel onrust, spanning en teleurstelling geeft. Het geeft zoveel rust omdat we nu helemaal niks meer hoeven te verwachten. We hebben het wel direct ook met schoonmoeder gecommuniceerd, omdat we al eerder op dit punt hebben gestaan maar vanwege mijn schoonmoeder het toch bleven proberen. Het is tenslotte niet leuk als je kinderen geen contact met elkaar hebben, maar door haar nu gelijk op de hoogte te houden, begreep ze ons en is het pusherige (maar het is wel je broer..) weg. Het verschil met ts is, dat ik nog 4 broers/zussen (met inmiddels aanhang) heb, waar we wel leuk en goed contact mee hebben. Maar vriendinnen/andere moeders bij school/etc. is lastig. Ik hoop dat je een leuk iemand tegenkomt, waar je gezellige dingen mee kunt doen. Naar het boek ben ik ook wel benieuwd, ga eens kijken.
Ik snap je helemaal hoor Je hebt zelf geen broers en zussen en had graag wat meer contact gehad en ook niet zoveel vriendinnen als je graag zou willen. Maar ik vind er niets raar aan klinken wat je beschrijft. Ik zie mijn schoonzus eigenlijk ook niet buiten verjaardagen of familie aangelegenheden en wij vinden dat prima. we kletsen gewoon een beetje als we elkaar zien en vinden het prima zo. Ik denk dat zij ook geen behoefte zou hebben aan echt met mij alleen afspreken. Nogmaals ik snap heel goed dat jij wel die behoefte hebt maar ik denk dat je moet accepteren dat zij dat niet heeft en er verder proberen wat luchtiger in te staan. Ik zou proberen meer tijd te investeren in andere mensen. Je klinkt als een leuke meid Dus er zijn vast andere mensen die graag met je afspreken!! Succes!!