Hebben jullie je collega's verteld dat je bezig bent met zwanger proberen te worden? Ik heb het vandaag 3 collega's verteld omdat ze het mij vroegen tijdens een gesprek over kinderen krijgen. Eerst zat ik er nog een beetje omheen te draaien maar uiteindelijk heb ik het verteld, ik kon gewoon niet liegen en zeggen 'nee hoor, wij hoeven voorlopig nog geen kinderen'. En dus heb ik het toen eerlijk verteld dat het bij ons niet zo makkelijk gaat en dat we al bijna 2 jaar bezig zijn. Zo hebben we er even over zitten praten. Ik vind het niet echt heel erg dat ze het nu weten maar het voelt ook niet echt goed. Ik weet niet, ik had meer in mijn hoofd dat ik het pas zou vertellen zodra we vaker naar het ziekenhuis moeten voor de nodige behandelingen. Maar liegen gaat me ook niet goed af, en dan nog, wat maakt het eigenlijk uit om er open over te zijn, maar ja waarom voel ik me nu dan zo opgelaten?
Het kan ook wel fijn zijn....om wat steun te krijgen, je verhaal kwijt te kunnen, begrip te krijgen etc. Ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig is om het open te gooien, maar ik zou er ook niet om kunnen en willen liegen. Was hun reactie wel goed? Zorgde die er dan niet voor dat je opgelatenheid minder werd? Blijft lastig he?!
Ik heb het wel eerlijk verteld toendertijd. Mede omdat ik een miskraam kreeg, en na een half jaar voor onderzoeken naar het ziekenhuis moest. Ik kreeg een paar maanden na mijn huwelijk al vragen of er een kindje op komst was, dus maar direct eerlijk gezegd dat het bij ons niet zo makkelijk ging. Krijg je ook geen vragen meer.
Hey Emma, Ik kan me je gevoel wel wat voorstellen hoor. Wij zijn de eerste zwangerschap ook 2 jaar bezig geweest om zwanger te worden. Dat is niet niks, en als dan een gesprek zomaar ineens op dat onderwerp uit komt dan snap ik best dat je eerlijk reageert. Waarom je je dan rot voelt? Misschien omdat 2 jaar al erg lang is, en als je het dan voor het eerst aan je collega's verteld - wat je nog niet eerder had gedaan en eigenlijk ook anders in je hoofd had - dat is niet niks. Is weer even een harde confrontatie want voor jou speelt het al 2 jaar. Het is iets heel persoonlijks en gevoeligs voor jou, en dan ineens in zo'n gesprekje "even" vertellen dat jullie ook bezig zijn, kan me voorstellen dat je dat even een plekje moet geven. Maar, ik denk dat het ook wel fijn is over een paar dagen hoor. Zal misschien ook wel een last van je afvallen dat je je tegenover sommige collega's niet meer stil hoeft te houden. En zo is de stap naar eventueel vertellen over het ziekenhuis (mocht het zover komen) ook niet zo groot. Niet mee zitten hoor meissie, het is vast goed geweest dat je het hebt gezegd. Oh en uhhh bij ons is het na 2 jaar alsnog spontaan gelukt, dus houd moed hoor! Rustig aan en probeer je niet rot te voelen! Dikke knuffel Linda
Je opgelaten voelen komt denk ik vooral voort uit het idee dat je dit soort dingen niet zou mogen vertellen o.i.d. Het is naar mijn idee best een taboe om te praten over het feit dat je aan het proberen bent kinderen te krijgen. Ikzelf vind dit onzin. Ik ben van mezelf heel open en hou niet van geheimen. Ook kan ik niet goed liegen. Veel van mijn beste vrienden en familie weten dat we ermee bezig zijn. Ik snap gewoon niet zo goed hoe ik met vrienden kan afspreken en we kunnen praten over van alles en nog wat, over wat ons zoal bezighoudt, en dat ik dan het allerbelangrijkste niet zou kunnen of mogen vertellen. Ik vind dat onzin. Ik maak me sowieso nooit zo druk om wat andere mensen vinden. Taboes zijn er om doorbroken te worden. Dus als jij graag open wilt zijn over je kinderwens tegenover bepaalde mensen, moet je dat vooral doen! Het is zonde om je daar opgelaten over te voelen! Je werkgever zou ik het overigens wel pas vertellen als je al zwanger bent. Zeker als je nog geen vast contract hebt... Gewoon voor de zekerheid.
Met sommige van mijn collega's heb ik een hele goede band, die ik ook wel zie als een soort vriendinnen. Toen de gesprekken over kinderen gingen en dit mij werd gevraagd heb ik ze dat ook gewoon eerlijk gezegd. Wel heb ik hun gevraagd hier verder nog niks tegen anderen over te zeggen omdat ik vind dat de rest het niet aan gaat, en tegen hun zou ik dus ook nee zeggen als hun mij zouden vragen.
Dank je Linda voor je lieve berichtje. Ja ik weet eigenlijk niet waarom ik me zo voel, toen ik het aan vrienden en familie vertelde voelde het juist als een opluchting maar nu voelt het anders. Maar ik ben ook wel blij dat ik het heb verteld hoor, maar misschien vond ik de manier waarop niet zo leuk. Ik heb het nu echt maar 'even' verteld, alhoewel mijn collega's heel begripvol reageerden, waarbij 1 collega zelfs over haar zus vertelde die hetzelfde als ons meemaakt en hoe zij zich nu voelt enz. en die gevoelens waren voor mij juist weer heel herkenbaar. Wat mij dit gevoel misschien ook geeft is dat mijn vriend een beetje gepikeerd was dat ik het verteld had. Hij zei dat je als vrouw dit niet op je werk moet vertellen. Maar ja, waarom niet? Als wij straks vaker naar het ziekenhuis moeten voor behandelingen dan kan ik niet steeds gaan zeggen dat ik even weg moet omdat de monteur langs komt.
Omdat er nog steeds vrouwen om worden ontslagen... Maar ja, directe collega's waar je close mee bent is heel wat anders dan je baas, toch? Het verschilt per situatie of je het wel of niet kunt/wilt vertellen.
Bij kwam het 'uit' toen ik een miskraam had. Op zich geeft het niet dat iedereen het weet. Maar ik merk wel dat ik door bepaalde collega's wat beter in de gaten wordt gehouden. Vorige week had ik steeds buikpijn. Blijkbaar zag ik ook bleek. Dan wordt er dus wel gevraagd;'"heb je zomaar buikpijn of..." Op zich lief, maar het wordt wel irritant als de zoveelste collega je met opgetrokken wenkbrauwen staat aan te kijken.
ja dat is ook mijn ervaring..... Sterker nog.. op sollicatiegesprekken werd mij zelfs gevraagd of ik kinderen wilde.... volgens mij mag dat niet eens.... Tja en directe collega's, ligt ook een beetje aan t soort bedrijf waar je werkt...
Niet iedere werkgever gaat goed met (toekomstige) zwangeren om helaas Je zou ook, net als bv Truus heeft gedaan, morgen als je je collega's weer ziet, alsnog kunnen vragen of ze het voor zich houden. Dan kan je iig je leidinggevende het nieuws vertellen wanneer je daar klaar voor bent. En dan nog even over je vriend. Ik weet niet of je het wist, maar je vriend is een man... en mannen...tja, die komen van een andere planeet! Mannen kunnen heel logisch nadenken waar wij met ons gevoel denken. Waar wij dus een rotgevoel hebben over een gesprek wat we voerden, denken zij practisch na wat voor gevolgen het heeft omdat ze weten hoe "harde bazen" omgaan met dit soort "problemen". Neem het hem maar niet kwalijk, hij is een man Probeer je iig niet te druk te maken hoor. Waarschijnlijk ben jij de enige die er nu nog over nadenkt xxx Linda
Ja, dat weet ik en helaas heb ik zo'n leidinggevende, of beter gezegd hij is de directeur die niet zo positief is over zwangerschappen. Ik heb gelukkig wel al een vast contract en weet van situaties van andere collega's dat hij je niet zomaar ontslaat. Maar ja, als ik volgend jaar vaak naar het ziekenhuis moet, zal ik het hem waarschijnlijk wel moeten vertellen8). Ik heb net die collega's toch nog maar even via sms (ben morgen vrij) gevraagd of ze aub hun mond willen houden, aangezien ik niet wil dat iedereen binnen het bedrijf het straks weet. Gek genoeg heb ik 1 collega, die er toevallig bij kwam zitten, die ik niet echt vertrouw qua mondje houden.
Ik vind het ook helemaal niet gek dat je het gezegd hebt, en al helemaal niet na 2 jaar bezig zijn..! En dat je je opgelaten of vervelend voelt is denk ik normaal: je was het niet van plan en nu kwam het na 2 jaar ineens onverwachts ter sprake. Vaak ben je heel wat uren op je werk, dus het is helemaal niet gek dat zij (of een aantal) weten wat voor belangrijke dingen in je leven spelen. Bij ons weet onze vriendengroep het, mijn man zijn broer (en vrouw), en een aantal collega's van mij. Ik vind dit wel fijn! Sterkte met zwanger worden, ik hoop voor jullie dat het snel lukt..!
Nee, volgens mij mogen ze dat ook niet aan je vragen tijdens een sollicitatiegesprek. Maar ja, zo te zien proberen ze het toch maar.
Nee dat mogen ze zeker niet. Hebben ze bij mij ook geflikt, ik vind het heel moeilijk om te zeggen "Naaah, ik moet er nog even niet aan denken, ben nog zo jong" (of iets in die trant), maar ik doe het wel. Want bewust of onbewust speelt het mee in hun besluitvorming. Mijn buurvrouw ging solliciteren toen ze al zichtbaar zwanger was. Het enige bedrijf waar ze werd aangenomen is de Commissie Gelijke Behandeling (want daar mogen ze immers écht niet discrimineren).
Het is onbegrijpelijk en ongelovelijk dat ze daarnaar vragen en je daarop afwijzen! Helemaal omdat ze voor een zwangere gewoon kosteloos iemand anders kunnen inzetten! Helemaal je recht om dan in zo'n gesprek te "liegen"!
NOu die geslepen werkgevers denken wel verder hoor.... vrouwen met kinderen willen nl, vaak deeltijd gaan werken... of ouderschapsverlof opnemen... (dat weigerde ze bij mij ook eerst... maarjaa. had alles tot op het bot uitgezocht...) Moet zeggen dat het bedrijf later ook alleen maar dames aannamen die qua leeftijd de overgang al gepasseerd waren ..... Ze gingen nog niet zover dat je condooms kreeg met de bedrijfnaam erop... of verplicht door de baas zelf.. de prikpil moest zetten.....
Na een jaar bezig te zijn en uiteindelijk in de mmm terecht gekomen heb ik het een aantal collega's vertelt en ook mijn manager. Omdat iedereen om me heen op het werk zwanger werd en één collega alleen maar zit te zeiken over haar kwaaltjes, weet nu bijna iedereen waar ik mij mee bezig hou en dat ik straks vaker naar het ziekenhuis moet. Het geeft een hele opluchting!