Hoi meiden, Jeetje.... mijn vriend en ouders hebben deze week aan de bel getrokken. Volgens hen ben ik al een paar weken goed overspannen. Volgens mij klopt het ook wel, ik krijg inmiddels de normale workload al niet meer gedaan, zo wazig ben ik. Op mijn werk is er een chronisch tekort aan mensen, komt er steeds meer op mijn bordje, ik "mag" zelf regelen dat er mensen zijn die mijn werk overnemen (als in, "vindt maar even een onderzoeker, werk die in en dan nemen wij hem/haar niet aan want daar hebben we geen plek voor... dus, veel succes"). Ik geef al twee vakken ipv één, waarvan één een hoop uren - naast de uren voor de klas - betekenen. Die staan niet in mijn rooster en daar houden ze niet veel rekening mee, dus ik zit vrijwel standaard op mijn ouderschapsverlof of vaste vrije dag (4x9 constructie) te werken, studenten thuis te begeleiden en probeer ondertussen mijn dochter op de voeden. Daarnaast moet ik nieuw onderwijs vormgeven, crisis beheersing doen met dingen die fout lopen en ondanks onze aanzienlijk ondersteunende diensten loopt vrijwel alles in het onderwijs fout, zodat de studenten die ik krijg ook nog regelmatig hun frustraties spuien bij mij. Ik kan ze ook geen ongelijk geven, ons MT is nauwelijks aanspreekbaar voor studenten. Roosterfouten, last minute stress, mensen die gewoon slecht werk leveren, studenten die nooit aan deze opleiding hadden mogen beginnen waarbij het mijn verantwoordelijk wordt hen er doorheen te slepen (volgens mij baas).... het houdt niet op. Ik vond het vroeger echt superleuk, mijn werk. Het was meer een roeping of een hobby dan een baan. Inmiddels word ik bijna boos als ik mijn agenda zie en weet ik soms niet wat ik ook alweer kwam doen als ik voor een klas sta. Om de chaos compleet te maken heb ik nog een proefschrift dat maar niet afkomt, hebben we drie langharige katten en dus een wanhopig huishouden, een enorme tuin die meer op een heksencamping lijkt en een zeer aanwezige (en lieve), pittige dochter. Ik moet van mijn vriend morgen met mijn baas gaan praten, aangezien ik de laatste tijd steeds vaker gewoon huilend op de bank zit. Hij wil eigenlijk dat ik niet meer naar mijn werk de komende tijd. Maar ik moet dinsdag alweer 6 uur voor de klas en donderdag weer de hele dag aan de andere kant van NL zijn om les te geven. Ik zie er zo tegenop! Er is niemand die het van me over kan nemen en anders vallen de lessen gewoon uit. Het is ook niet dat ik niet meer kan fietsen of met de trein kan, ofzo. Ik kan die lessen best draaien. Ik ben niet ineens gehandicapt. En ik zit er al helemaal niet op de wachten om de sticker "zwakke medewerker", "zielige vrouw" of "dertiger's dilemma - kan niet kiezen" opgeplakt te krijgen. Hoe moet ik dit nou uitleggen aan mijn baas? Ik voel me zo schuldig! Advies?
Zou ook even afspraak maken bij ha en eventueel maatschappelijkwerker.. Altijd Fijn als er mensen achter je staan.. Daarbij gaat overbelasting niet maar weg met rust.. Spelen er meer dingen waardoor het zo druk wordt in je Hooft dat je het niet meer kan bijbenen.. Een goed gesprek met iemand die er buiten staat is dan altijd goed. Succes ermee
De dingen die je buiten je normale werk doet direct mee stoppen en dit ook zo melden aan je baas. Je hebt niet voor niets ouderschapsverlof opgenomen. Op het moment dat je dingen blijft doen naast je werk zien de bazen alleen maar het resultaat en niet hoe jij je in alle bochten wringt im het voor elkaar te krijgen. Zij zullen dan ook denken, ach het lukt allemaal wel. Goed voor jezelf opkomen en idd naar de ha of maatschappelijk werk. Misschien ook een afspraak maken met de bedrijfsarts? Veel succes meid, je gezinnetje gaat voor!
In januari heb ik ook even een flinke dip op m'n werk gehad (was natuurlijk al even opgebouwd). Mijn manager reageerde super! Juist heel bezorgd en vooral met oog voor mij. Ik ben in overleg met de bedrijfsarts tijdelijk halve dagen gaan werken en heb het langzaam weer opgebouwd. Daarnaast heeft mijn manager voor mij geregeld dat ik bij een coach terecht ben gekomen die me heeft geholpen om bepaalde patronen te doorbreken en mezelf weer op de rails te helpen. Ook ik voelde me onwijs lullig en dacht mijn collega's in de steek te laten. Maar ik ben ontzettend goed opgevangen en ben weer een stuk rustiger/relaxter dan 6 maanden geleden. Je moet voor jezelf zorgen, want dat kan niemand anders doen. Dus gewoon met je baas gaan praten en probeer er samen uit te komen wat je wel kunt en wat je niet kunt op dit moment. Sterkte!
Met je baas praten, aangeven dat het je teveel wordt en dat je een afspraak gaat maken met de bedrijfsarts. Vertel gewoon hoe het zit en hoe je je erbij voelt. En ga echt naar de bedrijfsarts! Die is er meer voor jou dan je baas, de belangen zijn anders. Je gaat nu heel erg over je grenzen. Daar moet je mee uitkijken, als je dit te lang doet knal je er straks helemaal uit en zit je met een burn out helemaal thuis. Succes!
bedrijfsmaatschappelijk werk kan ook erg behulpzaam zijn om jou hierin te ondersteunen naar je werkgever toe! En om wat helderheid voor je zelf te krijgen waar de knelpunten nu echt liggen en wat er moet gaan veranderen zodat jij je werk weer met plezier kan doen!
Je kan ook een gesprek aanvragen met de bedrijfsarts en bij hem aangeven wat er speelt en hoe jullie dit op kunnen lossen (minder werken etc) maar waarschijnlijk moet je je eerst ziekmelden. Sterkte en denk vooral aan jezelf!!
Aan jezelf denken en ziek melden! Voor alles valt iets te regelen en je dan vallen er maar een paar lessen uit..
Dit is deels herkenbaar, ook vooral wat het 'schuldgevoel' betreft. Maar dat is wel waar het mis gaat. Ik weet hoe het is, je bent enorm loyaal naar je vak (en vooral ook naar je studenten, half voorbereide colleges bestaan niet he?). Ik zou het aankaarten. Je bent meer waard als je iets kan doen dan wanneer je volledig thuis komt te zitten. Ik zit niet in dezelfde situatie op dit moment (omdat mijn proefschrift godzijdank al een jaar geleden af raakte), maar ik herinner me nog goed hoe het was. En deze zwangerschap heb ik met werk ook op het randje gezeten, veel harde buiken en gas terug moeten nemen de laatste 2 maanden voor ik met verlof ging. Ik vond dat moeilijk, maar het kon niet anders. En ik heb toen ook gezegd: ik heb liever dat ik dit nu aangeef, dan dat ik doorbikkel en straks volledig thuiszit. Ik weet niet of je je hier eerst voor ziek moet melden. Bij ons hoefde dat niet, maar ik ben ook niet echt minder gaan werken in uren. Dat wil zeggen, ik ben me strikter gaan houden aan 32 uur per week (ipv systematisch overwerken), en werkte 2 dagen thuis. Zou het alleen al helpen om aan te geven dat je niet meer kunt werken dan de uren die er voor staan?
Hey meiden, bedankt voor de goede tips. Ik ben even offline geweest, maar wilde toch laten weten hoe het gegaan is. Ik heb me idd ziekgemeld, en het bleek dat mijn baas dit al aan zag komen. Er hadden zelfs al collega's aan de bel getrokken. Gelukkig was hij erg begrijpend en wil hij dat ik de komende tijd vooral ga uitrusten. Ik ben begonnen met regelmatig sporten, eindelijk naar de fysio voor mijn rug en probeer naast het slapen mijn vrienden vaker te zien. Eigenlijk voel ik nu pas hoe moe ik ben. Ik wil over een paar weken weer aan het werk, maar zal idd in de tussentijd een overzicht maken met wat ik moet doen en hoeveel tijd het kost. Dan kan ik mijn verhaal beter onderbouwen dat ze een onredelijke eis stellen (niet alleen aan mij overigens). Volgens mijn vriend voelen ze het nu ook al wel, met de lessen die vervangen moeten worden en de andere werkzaamheden die blijven liggen. Dat is misschien niet eens zo slecht (hoewel ik het voor mijn collega's niet leuk vind... ik hoop dat zij het er niet bij krijgen). De bedrijfsarts heeft nog geen contact opgenomen, maar eerlijk gezegd kom er volgens mij zo ook wel. Een peuter, een proefschrift en een drukke baan is al lastig, als ik dan ook nog veel meer moet doen dan anders gaat het niet. Dat is eigenlijk wel logisch. Gelukkig luistert mijn vriend ook goed en gaan er niet alleen op werk dingen veranderen. Pfff..... ik hoop dat ik voortaan wat dichter bij mijn hart en mijn gevoel kan blijven. Ik merk nu eigenlijk pas hoe weinig ik toekwam aan dingen die voor mij belangrijk en inspirerend zijn.
Wat fijn dat je nu de tijd krijgt om te rusten en een balans te krijgen en te zien wat nu echt belangrijk is!! Herken het zo erg! Veel sterkte en natuurlijk nu vooral lekker genieten van de dingen waar je niet aan toekwam! Liefs