Ik moet dit even van me af schrijven. Ik heb hebt gevoel dat ik hier erg alleen in sta en dat ik hier met niemand over kan praten. Nouja, wel praten maar niemand die me echt begrijpt. En jullie gaan je vast afvragen, waarom onder het kopje peuter en kleuter, maar daar kom ik uiteindelijk wel op uit. Op dit moment ben ik 36 weken zwanger. Vanaf 16 weken heb ik al zwangerschapsdiabetes. Hiervoor heb ik een dieet maar het is erg moeilijk om de waardes goed te houden. Dit lukt allemaal net en hier moet ik zo ontzettend veel moeite voor doen. Daarnaast doe ik de hele zwangerschap alles al alleen. Mede dankzij corona natuurlijk, maar ook omdat mijn man als zzper niet voor elke controle afspraak even vrij kan nemen. De laatste controle, nu 3 dagen geleden, zag de verloskundige dat onze baby in stuit ligt. Maandag is er een gesprek bij de gynaecoloog en ik heb mijn man gezegd dat het nu belangrijk is en dat ik hem nu echt nodig heb. Gelukkig kon hij nog vrij krijgen dus gaat hij mee. Maar nu moeten we dus gaan kiezen of we een uitwendige versie willen gaan doen. Bij de stuitligging bestaat natuurlijk een grote kans op heupdysplasie. Hier hebben we zo veel ellende mee gehad met onze eerste dochter dat ik me hier gigantisch veel zorgen over maak. Ik slaap hier heel slecht door. Op persoonlijk vlak heb ik pas van mijn beste vriendin te horen gekregen dat zij seksueel is misbruikt door iemand uit mijn familie, deze persoon heeft mij ook een aantal keer misbruikt, maar het heeft niet lang geduurt voor mij. Voor haar meerdere jaren. Maar hierdoor komen er natuurlijk wel weer dingen boven waarvoor ik al bij een psycholoog ben geweest. Zij is net begonnen met therapie en ik twijfel of ik dit ook weer moet doen omdat het toch weer nare gevoelens bij mij naar boven brengt en veel stress geeft. Maar nu voor mij het ergste van al. Ik heb een dochter van bijna 3 jaar. Ze zit vol op in de peuter puberteit en ik heb geen energie meer om hier mee om te gaan. Ik trek de zorg gewoon niet meer en ben al moe en geïrriteerd bij het opstaan. Hierdoor botsen wij de hele dag tegen elkaar aan en het wordt er gewoon niet gezelliger op thuis. Mijn man is al weg als wij opstaan en komt thuis als ze in bed ligt en werkt 6 dagen per week. Ik heb weinig mensen om op terug te vallen, alleen mijn moeder maar die is chronisch ziek. Gisteren liep het zo uit de hand met mijn dochter dat ik mijn moeder in paniek heb opgebeld en die heeft haar opgehaald voor de nacht. Dit is echt mijn redding geweest want ik ben gebroken. Ik heb afgelopen nacht 12 uur achtereen geslapen. Ik vind deze situatie zo moeilijk. Mijn hoofd loopt over en mijn dochter merkt dat. Die wordt alleen maar opstandiger waardoor ik weer boos wordt. En ik voel me alsof ik vast zit in deze hele rot situatie en er niet uit kan komen. Ik vind de zwangerschap niet leuk meer, ik vind het ouderschap niet leuk meer, ik wil gewoon dat iedereen mij met rust laat. Maar dit is nogal lastig met een drie jarige in huis. Ik hoop een beetje op geruststellende woorden, mensen die dit gevoel herkennen, tips hoe ik hier uit kan komen met mijn dochter? Ik heb het geprobeerd om leuke dingen te doen met haar, zoals knutselen, kleuren, spelletjes aan tafel maar het loopt altijd uit op heel hard nee schreeuwen en alles van tafel gooien.
Gaat je dochter niet naar de peuterschool of het KDV? Dan zou ik dat nu heel snel gaan regelen... Ik had die dagen echt nodig tijdens mijn tweede zwangerschap. Een dagje alleen, rustig aan, voor mezelf.
Idd opvang regelen of de familie inschakelen voor 1 of 2 vaste oppasmomenten. Al is het maar een middag. De peuterspeelzaal was de redding,zo kon ik 2 keer per week gewoon.overdag even 2 uur slapen en even wat voor mijzelf doen. Elke cent zo waard! Je moet opladen.
Ze gaat naar de peuterspeelzaal voor 2 ochtenden per week. Alleen probeer ik dan mijn afspraken te plannen omdat ik haar niet meer mee mag nemen door corona. Mijn werk ben ik kwijt geraakt dankzij corona, dus ze gaat niet meer naar het KDV. Dit moeten wij nu zelf betalen en die prijzen reizen de pan uit helaas.
Wat een vervelende situatie en super goed dat je je moeder hebt gebeld. Gaat je dochter naar een peuterspeelzaal of opvang? Dat zou al wat rust kunnen brengen voor die paar uurtjes. En kan ze anders af en toe bij iemand spelen? M was (euh is) ook zo pittig en heeft t altijd meteen in de gaten als ik niet lekker in mijn vel zit, al is het maar dat ik slecht geslapen heb dan merkt ze dat en maakt er dankbaar misbruik van. Soms kan het helpen om te accepteren dat het niet altijd gezellig hoeft te zijn. Is je dochter boos, oké dan ben maar even boos. Misschien nu ook wat vaker tv laten kijken nu je hoogzwanger bent? En lekker veel naar buiten. En dan niet iets waarbij je haar echt moet helpen met spelen maar waar ze lekker kan rennen. Veel sterkte, en probeer hulp te blijven vragen hoor!
He wat een rot dingen allemaal zeg, ik snap dat je daar verdrietig van wordt... Ik sluit me aan bij de adviezen die @debq geeft: accepteren dat het niet altijd gezellig is met een tegendraadse peuter, hulp blijven vragen, en ook duidelijk zijn naar je man dat je hem nu enorm hard nodig hebt. Is natuurlijk wel super fijn dat hij 6 dagen wil/kan werken nu jij je baan kwijt bent, maar hopelijk kunnen jullie elkaar wel steunen. Heel veel succes!!
Pittig! Ik ben niet zwanger en ik vind de peuterpuberteit ook zo pittig. Dus ik snap dat het voor jou helemaal pittig is. Probeer op de dag dat jouw man vrij is, je rust te pakken. Misschien minder gezellig voor hem, maar jij draagt 6 dagen in de week nu het hele gezin en huishouden op je schouders. Misschien kan hij je dochter even een paar uurtjes entertainen met een boswandeling bijv. Dan kan jij even slapen of chillen. En als ik merk dat ik er even doorheen zit dan laat ik mijn peuter echt weleens wat langer tv kijken dan gebruikelijk is. Niet pedagogisch, maar ach zo bewaren we wel de lieve vrede voor een half uur extra. Sterkte!
Jeeyje vervelend zeg! Welke afspraken bedoel je tijdens de psz? Want je werkt niet begrijp ik? Ik zou dus die twee ochtenden lekker voor jezelf gaan gebruiken En verder: waarom werkt je man zes dagen in de week zoveel uur. Dat moet echt anders hoor, het scheelt zoveel als je de ochtend en/of avonden kan delen. Tijd voor een goed gesprek met je man.vuist op tafel slaan, hij moet je gewoon meer gaan helpen. Bereid je voor op veel gesputter, kan niet,mag niet van de baas etc enz. Jammer dan, zal toch moeten Verder mogen bij ons helemaal geen mannen meekomen bij afspramen bij gyn of vk dus daar zou ik niet teveel.over in zitten Sterkte!