Ik was ziekenhuisfoto's terug aan het kijken van de geboorte van me dochter. Ze had door de kruik een brandblaar op haar been. Na de bevalling was ik te suf om boos te worden maar nu ik het net zag, echt erg gewoon:x. Me dochter was super klein en dun (2480 gram 47 cm). Echt sneu... Wie heeft er ook slechte ervaringen met ziekenhuizen en wat heb je eraan gedaan?
Aagh wat zielig dat je dochter een brandblaar op haar beentje had. Ja achteraf denk je had ik maar feller gereageerd, maar op dat moment was je inderdaad te suf om echt boos te worden. Toen ik zelf beviel van mijn dochtertje, werd dit uiteindelijk een ziekenhuis bevalling. Ik wilde thuis bevallen, maar omdat de ontsluiting stagneerde en zij uiteindelijk een sterrenkijkertje was, is zij met behulp van de vacuumpomp geboren. Dit was een heftige en langdurige bevalling, waarbij ik veel bloed ben verloren en ook koorts had. Ook mijn dochter had koorts en moest een zetpil vanwege de vacuum. Ze is om 23.27 uur geboren en ik ben na wassen en alles rond 2.00 uur op een kamer gereden met mijn dochtertje naast mij. De verpleegster liet nog wel zien waar ik op moest drukken als er iets aan de hand was, maar vrijwel direct werd het licht uit gedaan. Wat ik achteraf heel slecht vind, is dat er die hele nacht niemand bij mijn dochter en mij is komen kijken. Of dat het wel goed ging met haar en met mij. Voor het zelfde geldt lig je leeg te bloeden ofzo. Ik had die nacht ook zo'n onwijze dorst, omdat ik tijdens de bevalling niets binnen kon houden, maar durfde op dat moment niet op het knopje te drukken. Achteraf denk ik, ik had gewoon moeten drukken, maar dacht toen dat ik zeurderig over zou komen en ze vast wel iets beter te doen hadden.
Wat jammer voor je meisje dat ze zo'n 'fout' maken. Eigenlijk zou dat niet mogen zijn hé. Ik heb enkel een huisarts gehad die tot 3 keer een foute diagnose heeft gesteld bij mij. 1 keer zelfs dat het levensgevaarlijk was maar in ziekenhuizen nog geen fouten gehad.
ik heb bij mijn 3de bevalling een hele erge bloeding gehad na de bevalling. Mijn ex heeft de verpleegkundige gewezen op de plas bloed op de grond, maar was normaal volgens haar. Ook viel ik flauw in de rolstoel en in me bed, maar toch werd er niets ondernomen. Toen ik uiteindelijk op de kraamafdeling lag bleef ik flauwvallen en kwam ik niet meer bij. Daar was ik ook overgedragen aan andere verpleegkundige die wel handelde. Binnen een paar seconden stond er een crashteam naast me bed en hebben ze me moeten bij brengen. Uiteindelijk heb ik een bloedtransfusie van 2 liter bloed gekregen. Het had niet veel gescheeld of ik had toen nog mijn 3 kids achtergelaten door een stomme fout. Bij mijn volgende zwangerschap gaf ik dit aan bij de verloskundige. Die heeft voor de gegevens het ziekenhuis aangeschreven. Over deze fluxus en bloedtransfusie was niets meer te vinden in de papieren. Ze deden gewoon alsof ik alles had verzonnen. Echt schandalig en onzorgvuldig.
Niet echt een fout, wel een tekortkoming ongewild zeg maar. Ik was zwanger van mn tweeling, tijdens de bevalling viel 1 van de hartslagen volledig weg. Dus in totale paniek rende ze met me naar de ok. Waar ik vervolgens 15 minuten lang moest wachten tot iemand voor mij klaar was met haar operatie (ook keizersnede). Niemand die bij mij kwam, alleen een voorbehandelde verpleger voor plakkers en hartmeting. Niemand die me gerust kwam stellen, lag ik daar wetende dat 1 van mijn kinderen zijn hartslag volledig weg was. En de ander erg zwak, de ergste dingen flitste door mn hoofd heen. Ik kom met 2 kinderen in mn buik aan, en ga zonder naar huis. Dat soort dingen.
Wat sneu zeg! Mijn tweede bevalling was een slechte ervaring, terwijl mijn eerste bevalling in hetzelfde ziekenhuis zo fijn was. Soms denk ik er nog steeds aan een klacht in te dienen, maar 16 maanden na datum is toch wel te laat.
Niet ikzelf, maar mijn moeder met ziekenhuizen en ons wel. Echt te erg allemaal, mensen geloven me nooit als ik het vertel. - Mijn broer lag in stuit en mijn moeder was te nauw van onderen. Dit wist de gynaecoloog en zei zelfs dat het krap zou worden, maar hij kon dat wel want hij had al zoooveeeel ervaring. Mijn moeder drong aan op extra onderzoeken, maar dat was niet nodig. Mijn broer is dus gestikt omdat het niet paste. - Ze hebben mij met een bacterie besmet op de couveuse afdeling. Daardoor heb ik nu een blijvende handicap aan mijn rechterheup waardoor ik veel niet kan en elke dag pijn heb. Die heup is nu zo erg versleten en verbrokkeld dat ik eigenlijk al een nieuwe heup nodig heb. Mijn kaak was ook zo erg aangetast dat die op mijn 6de vervangen is door een rib van mijzelf. Hiervoor heb ik vanaf mijn 4de al beugels in mijn mond moeten dragen als voorbereiding. - Mijn zus (tweeling met mij) wilde ze zuurstof toedienen omdat ze ook ziek was geworden en toen hebben ze haar long opgeblazen. - Mijn zus is gestolen van de kinderafdeling door een gestoorde vrouw. Gelukkig zag een schoonmaakster een vreemd gedragende vrouw met een kleine baby lopen en gaf dit door. Ze hebben haar toen naar het dak gevolgd en daar dreigde die vrouw mijn zus naar beneden te gooien als ze haar niet mocht houden. Je snapt wel dat mijn moeder mijn broertje geen moment meer uit het oog verloor na al dit Mijn ouders hebben hier niks aan gedaan, ze waren zo onderste boven van alles, dat ze hier nooit aan gedacht hebben.
Bij de eerste wel wat mindere ervaring. Had een zware bevaling gehad van 19 uur met aardig wat complicaties. Dochter moest opgenomen en ik had een fluxus (overmatig bloedverlies) waarvoor ik een transfusie nodig had etc. Was echt gewoon kapot van alles en ze brachten me toen s'avonds naar een kamer en mijn dochter mocht ook weer bij me. Kwam ik naast een vrouw te liggen die vol in de weeen zat en op een keizersnede moest wachten. Liep dus de hele avond te schreeuwen met het hartslagapparaat op volumestand 10 (duurde namelijk wel even). Om 12 uur mocht ze eindelijk naar de OK en kwam toen midden in de nacht weer terug met allerlei verpleegsters en dokters, felle lampen en weer veel geschreeuw en gejank van die vrouw.. als klapper heeft ze toen tot 6 uur in de ochtend bezoek van allerlei familie gehad die constant tegen het bedje van mijn pasgeboren dochter aanliepen, gingen lopen bellen en grappen gingen maken. Toen het bezoek dus weg was kwam direct de ochtendploeg weer binnen en was de dag weer begonnen
Een verpleegkundige heeft na de operatie van mijn dochtertje de hechting losgeknipt waardoor haar neus nu scheef staat. Dit kunnen ze pas na haar 18e herstellen. Ik heb het moeten lezen in haar status (want die las ik altijd door), niemand was op het idee gekomen mij hier vooraf over in te lichten. Tja, toen heb ik wel even binnen een kwartier die verpleegkundige, de arts-assistent en de opererend plastisch chirurg gesproken. En vervolgens na een officiele klacht ook nog het afdelingshoofd en de verpleegkundige zelf weer. Los van het feit dat ik woest was heb ik er wel op gestaan dat ze de protocollen aan gingen passen zodat een verpleegkundige nergens meer aan mag komen zonder dat de dienstdoende arts het heeft geaccordeerd.
Jeetje wat sneu zeg voor je meisje! Mijn jongste is tijdens de keizersnede geraakt tijdens het opensnijden van de baarmoeder. Ze had een kras net naast haar oog, waarvan wij dachten dat ze zichzelf gekrabt had. Totdat er een verpleegster kwam en zij dat ze zichzelf nooit zo gekrabt kon hebben en ze vertelde dat ze een sterrenkijkertje was en het dus waarschijnlijker was dat ze geraakt was tijdens het opensnijden. Is nu nog steeds een littekentje helaas.
Blerch... Ik ga dit topic dus niet meer volgen... hier word ik misselijk van... Ik heb al heel wat verhalen over fouten en nalatigheid gehoord in ziekenhuizen. Ik ben in het ziekenhuis bevallen, maar heb daar ook geen fijn gevoel aan overgehouden. Twee keer lang wachten toen ik belde ivm technische storing. Ik moet bij een eventuele volgende bevalling ivm medische indicatie in het ziekenhuis bevallen, maar zou het uit mezelf liever thuis met eigen verloskundige doen. Die blijft tenminste bij je en heeft 100% aandacht voor jou...
Ik ben 2 keer ingeleid, waarvan de eerste keer veel complicaties, zowel ik al mijn oudste. Het enige waar ik het nog steeds moeilijk mee heb, is dat die gyn zo'n ongelooflijke hork is! Maar goed, hij heeft m'n leven gered en adequaat gehandeld, maar het sociale aspect....brrrr
Zeker schandalig zeg!! En wat een onkundige verpleegkundige, heb je er ook nog actie op ondernomen? Voor hetzelfde geld was je er niet meer geweest als die andere verpleegkundige er niet was geweest.
Wat een vreselijke verhalen zitten er tussen zeg! Ik krijg er de bibbers van. Die van mij valt dan wel mee, maar ik denk er toch geregeld nog aan. Mijn bevalling zou ingeleid worden. Op de afgesproken dag had ik echter al 2cm ontsluiting, dus mocht ik zonder inleiding gaan bevallen. Ik kreeg wel wee opwekkers. Wat deden die pijn zeg! Toen ik volgens de verloskundige 10 cm ontsluiting had, MOEST ik gaan persen. Ik had helemaal geen aandrang om te persen. Pas na een uur, helemaal uitgeput en zowat geen vordering, kreeg ik de aandrang en was ze er met 3x persen. Ik vraag me dus nog steeds af; Had ik wel volledige ontsluiting? Heeft ze me te vroeg laten persen? Ik zal het nooit weten, maar bij een eventuele 2e zal ik er zelf beter op letten en indien nodig er ook wat van zeggen. Het voelde achteraf hetzelfde als op de plee gaan zitten persen terwijl je niet hoeft te poepen!
Ik weet niet of het een fout is maar achteraf heb ik er flink mee in mn maag gezeten. Mn 4de bevalling vorig jaar van Tim wou maar niet op gang komen. Van week 40 tot 42 was ik niet te genieten en heb meerdere malen aangedrongen om me in te laten leiden maar dat werd weggelachen en ik moest geduld hebben, had genoeg vruchtwater enz. Uiteindelijk met 42 weken gestript. Nog niks. Met 42+1 dan eindelijk de inleiding en na een snelle bevalling is Tim geboren. Achteraf gezien heeft hij veels te lang in de buik gezeten. Hij had een lage abgar score en was compleet UITGEDROOGD! Echt zoo zielig! Zn hele huidje was eraf en was erg sloom. Maar dus vooral hoe hij eruit zag: net of hij een ketel heet water over hem heen had gehad. De plooien in zn handjes en voetjes hebben nog 10 dagen gebloed, daarna werd het iets beter. Als ik de foto's bekijk, krijg ik meteen tranen, zo erg! Kijk het was niet levensbedreigend gelukkig maar het had niet gehoeven! Tim heeft hierdoor gewoon een hele slechte start gehad en moest nog in het ziekenhuis blijven. Hij werd 3 maal per dag helemaal ingesmeerd met vaseline en bepanthen. Ik heb het wel aangekaart bij de vk en ik weet dat de kinderarts de vk er ook nog op heeft aangesproken. Het is goed zo, gelukkig is het goed afgelopen. Maar die foto's......je ziet gewoon dat dat kleine mannetje pijn had...zo erg.
Jeetje wat hebben jullie allemaal heftige ervaringen zeg. 'T is gewoon naar om te lezen. (En toch doe ik het ) Ik ben twee keer in het zo ingeleid en gelukkig geen nare ervaringen.
ik ben dankzij het zh bijna doodgebloed thuis, ik had al 1,5 liter verloren, en toen hebben ze me het weekend gewoon naar huis gestuurd, ze hadden bedden te kort en ach ik woonde zo dichtbij. maar goed ook als ik 2 min verder weg had gewoon waren mijn dochter en ik er niet geweest, en niemand maar dan ook niemand geeft de fout toe. de verpleegsters hebben super voor ons gezorgd zonder hun was het een hel week geweest. daarna zijn er fouten gemaakt door mijn pijn niet te erkennen waardoor ik 2 jaar zo door heb gelopen en daardoor nu blijven ziek ben en gehandicapt ben (wat een rot woord) en door het zelfde zh is mijn vader bijna dood gegaan, verkeerde medicatie gehad. eindelijk na aantal keren gedotterd te worden voelde hij zich herleven, was vrolijk lief de trap op zonder moeite, en zo veranderde hij in een oude invalide man, die niet te genieten was. laatst sprak hij 1 van die arsten, die zei dood leuk tegen, he jij had nu al dood moeten zijn:x:x:x:x:x:x het is dat het zh dichtbij is, maar anders ging ik mooi naar een ander zh
Ons dochtertje is gediagnosticeerd met wpw-syndroom. Dat hoeft geen klachten te geven, maar als dat wel gebeurt en vooral als het te vaak hartritmestoornissen veroorzaakt, wordt er medicatie voorgeschreven. Dat gebeurde dus ook bij Caitlyn en daarvoor werden we opgenomen in het radboud, waar een arts een middel voorschreef in de dosering 10 mg/ml. De apotheek moest echter met spoed dat middel klaarmaken en dat kon blijkbaar alleen in een dosering van 1 mg/ml. De verpleging heeft dat echter op de een of andere manier over het hoofd gezien en ging bij het toedienen van de medicatie uit van 10 mg/ml, waardoor Caitlyn dus maar 10% kreeg van wat ze moest krijgen en de hartritmestoornissen gewoon bleven komen, (uiteraard pas toen we weer thuis waren ). Ik heb daar nog niets mee gedaan. De arts van ons eigen ziekenhuis heeft contact opgenomen met de kindercardioloog daar en dit gemeld, dus inmiddels is er daar wel actie op geweest, heb ik van de kindercardioloog begrepen toen ik die laatst om een andere reden nog aan de telefoon had. Twijfel dus of ik er zelf nog wat mee moet, want doel van het indienen van een klacht zou vooral zijn dat dit soort fouten niet nog eens gemaakt wordt, en die actie is al wel ondernomen...
Is dit serieus of een sprookjes verhaal? Lijkt me namelijk niet dat ze je met opzet besmetten... En de andere dingen tja......