Wat gekke vragen omtrent bevallen...

Je wordt heel stoer tijdens de bevalling hoor, je lijf kan zoveel meer hebben dan je zou denken.....
Ik heb een lange en behoorlijk pittige bevalling gehad, maar altijd het gevoel gehad dat ik het kon en dat het wel goed kwam. Zelfs na een aantal uur persweeën wegzuchten terwijl ik aan een weeënopwekkend infuus lag dat steeds hoger werd gezet. Wel een paar keer aangegeven dat ik het niet heel veel langer kon volhouden, maar nog wel even. Even is een rekbaar begrip, hahaha.
Ik vond het ook niet zozeer echt pijn doen als wel een heel vervelend gevoel, zowel de weeën als de druk op mijn onderkantje. Echt pijn deed het pas met persen maar toen boeide het me net meer, ik mocht eindelijk persen en dat is waar ik al heel lang op zat te wachten.
Na 5 minuten riep ik al dat ik dit zo nog een keer zou doen (alleen niet meteen, hihi).
Het mooie is dat je lichaam zelf ook pijnstilling aanmaakt, ik viel zowat in slaap tussen de weeën door. En de beloning mag er zijn!

 

Hier een snelle bevalling gehad. Maar er kwam inderdaad een moment dat ik dacht " ik trek het niet meer" voor mijn gevoel gebeurde er met persen niks. Maar op het moment dat ik dat dacht zei de vk dat de kleine er met 3 flinke persen zou zijn, en dat was ook zo!

Ik heb niet gehuild of gegild. Alleen toen het hoofdje stond heb ik even flink gevloekt. Verder ben ik juist heel stil en in mezelf gekeerd geweest. Ik heb ook geen pijnstillend gehad.

Het hielp bij mij om me te concentreren op mijn ademhaling en toch proberen zoveel mogelijk te ontspannen en mijn lichaam te volgen. Wat hier al gezegd is; je lichaam weet wat er moet gebeuren dus probeer gewoon mee te werken en te luisteren naar je lichaam.

 

Natuurlijk ben jij net zo'n stoere vrouw, wat er ook gebeurt en hoe je bevalling ook gaat.
Hou steeds in gedachten dat het ook weer over gaat, en dat het nodig is om je baby te krijgen.
En nu maar afwachten tot jij aan de beurt bent...

 

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?
Mijn bevalling was kort maar heftig. Ik ging in het ziekenhuis binnen met een maandstonden gevoel dat om de 10 minuten terugkwam dus ik wist eigenlijk wel dat het weeën waren. Ik had toen al 6 cm ontsluiting blijkbaar en mocht naar de werkkamer. Daar rustig op de bal gezeten tot de weeën om de 3 min kwamen. Vroedvrouw gehaald, had 9 cm, water kunstmatig gebroken. En toen begon het! Ervoor was het heel goed te doen en toen kreeg ik ineens een helse druk en dat deed idd pijn. Dat was het moment dat het voor mij niet meer ging. Naar verloskamer, even wachten op gyneacoloog en 4 keer persen later was onze jongen er. Toen dat moment kwam dat ik het niet meer kon laten, raakte ik idd even in paniek en heb mijn vriend geschreeuwd dat hij de vroedvrouw moest gaan halen, heb de kabels van de hartmonitor van mijn buik gedaan want ik moest en zou opstaan om te kunnen ijsberen (als ik pijn heb moet ik altijd kunnen wandelen en mag niemand me aanraken ). Dus dat was mijn reactie.

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
Dat weet ik zo niet. Wat ik wel weet is dat mijn lichaam omdat het zo snel ging toen ze mijn water gebroken hebben (ineens kreeg ik persdrang) er niet op voorbereid was (ervoor had ik echt geen recht tot klagen, deed niet zo veel zeer). Of dat was omdat het een korte bevalling was of omdat ze mijn water hebben gebroken, dat kan ik je niet zeggen.

Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Ijsberen, voorovergebogen op de verlostafel gaan hangen en mijn vriend en de vroedvrouw die mijn onderrug masseerden. Verder veel vloeken .... haha, dat luchte op denk ik.

Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
Ik heb niet gehuild. Heb wel een paar oerkreten gelaten toen ik moest persen, dat kwam er spontaan uit bij elke push. Verder veel gevloekt en mijn vroedvrouw haar arm verwrongen toen ik moest pushen. Toen ze mijn benen naar omhoog wouden doen heb ik de andere vroedvrouw (had er 2) gemept en weggeduwd... Wou echt mijn benen niet naar omhoog. Ze mochten ook niet op mijn buik drukken, dan sloeg ik... Gelukkig konden ze er mee lachen daarna.... (schaam schaam)

 

Ik denk dat je je vooral moet bedenken dat niks loopt zoals gepland of verwacht.

Ik heb m'n hele zwangerschap nooit gezeurd, was erg nuchtet, ik was wel wat angstig voor de bevalling maar dacht dat ik het 'wel ff' zou doen. Thuis beginnen met de weeën opvangen, dan naar ziekenhuis, bevallen en dan na 3 uur weer lekker naar huis. Ik wilde vooral niet ingeleid worden, geen vacuüm, geen ruggeprik, geen knip en absoluut geen keizersnede.

Nou je raadt t al.. Ik werd onverwachts opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, werd ingeleid, kreeg bijna een ruggeprik maar hoefde niet meer omdat het ineens zo snel ging, heb een vacuumverlossing gekregen met knip en de bijbehorende hechtingen n het werd op een haar na geen spoedkeizersnede.

Dit is niet om je bang te maken hoor maar het loopt vast zoals je het niet verwacht. Ik heb bijna alles gekregen wat ik niet wilde en ben ook echt wel bang geweest maar op zo'n moment laat je het allemaal maar gebeuren en de clichés zijn waar; het is het allemaal waard en ben heel snel hersteld van alles.
Maar goed, antwoord op je vragen

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?

Na van 9 tot 18u weeën gehad te hebben bleek ik maar 4 cm te hebben, ik was heel moe van de dagen er voor dus dacht echt hoe ga ik dit doen, hoe ga ik t volhouden. Ik heb toen wel eventjes gehuild.

Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?

Nee niet gehuild of gegild. Op een gegeven moment ging mijn lichaam automatisch persen maar ik mocht nog niet mee persen en toen ging mijn lichaam wel geluid uitstoten ja.. Persen vond ik zelf lekker, je kan wat doen.


Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?

Beetje wiebelen en het maar gewoon laten gebeuren..

 

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?

ik heb niet echt zo'n moment gehad van ik trek het niet meer, ik kon de weeen nog redelijk opvangen, maar ze hadden besloten om weeenopwekkers te geven om te allemaal krachtiger te maken, ik heb toen gevraagd om een ruggenprik voordat ze de weeenopekkers aan gingen sluiten.

Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
nee ik heb helemaal niet gegild op gehuild, wel kreungeluiden gemaakt haha, kon t niet stoppen.

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?

ik ben ingeleid om 7.30 smorgen en rond 12 uur al flink weeen weg te puffen, om 19.39 had ik mijn meisje op mijn buik. dus eigenlijk nog redelijk snel gegaan allemaal, of een hele snelle bevalling gunstiger is, denk ik eigenlijk niet, t kan ook te snel gaan allemaal

Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
de ruggenprik hielp in het begin goed, maar de persweeen kwamen erdoorheen. ik vond het pijnlijk, maar heb me eraan overgegeven, je MOET er gewoon doorheen. wel heb ik 2 uur geperst, en heb dat als heftig ervaren, maar t was ''fijn'' om iets actiefs te kunnen doen zeg maar.

 

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?
Ik heb dat gevoel niet gehad denk ik. Ik had vanaf 3 cm persweeën maar was zo in mezelf gekeerd dat ik niet meer kon nadenken hierover. Liet het allemaal over me heen komen.

Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
Ik heb niet gehuild of gegild, maar was helemaal in mezelf gekeerd. Lag gewoon op mijn zij op bed (zat vast i.v.m. inleiding).

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
Geen idee. Ik heb er 9 uur over gedaan, maar een inleiding is niet zoiets als een natuurlijke bevalling heb ik gehoord.

Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Wegpuffen, maar ik vond die persweeën op een gegeven moment niet meer weg te puffen. Verder niets. En denken: aan het einde van de dag heb ik ons kindje in mijn armen.

 

Ik lag al een flink aantal weken af en aan in het ziekenhuis door een hoge vliesscheur, uiteindelijk gingen ze inleiden..

Ben in 5 uur tijd bevallen van de jongste, maar ik zat in een weeenstorm. De ene wee was nog niet over of de volgende kwam aangegleden..vreselijk..wat een hel!

Zei toevallig tegen mijn man (we willen proberen om een derde kindje te krijgen) misschien dat het beter te handelen is als je tussen de weeen even bij kan komen. Toen ik het pompje kreeg was het in elk geval beter te doen, toen had ik nog wel heel veel pijn maar de scherpste randjes vervaagden omdat ik in een soort roesje zat.

Ik heb geen geluid gemaakt, maar ik keer altijd in mezelf bij pijn of angst of wat dan ook.

Ik dacht wel op een gegeven moment, zet dat stomme infuus uit (ingeleid), ik kan niet meer ik wil niet meer...Maar stoppen is geen optie, dus je zal door moeten gaan. Dacht echt ik ga het niet halen. Maar gelukkig had ik een super kl.verloskundige en gyn die me er echt doorheen gepraat hebben. Ik had er echt steun aan.

Wat mij hielp tegen de pijn was het pompje en de hand van mijn man Ik heb hem heel hard geknepen en welja, hij sprak het zinnetje waarvan ik dacht dat het uit een lachfilm kwam: auw je doet me pijn hoor........Ruilen??!!

Er liep vanalles langs mijn bed, de koffie juf onder andere, dat vond ik heel vervelend.

DIe begon een leuk gesprekje met mijn man terwijl ik lag te puffen en niet wist hoe ik het had. Kon geen lawaai aan mijn bed verdragen.

Ik ben niet flauwgevallen, ben niet gaan huilen, niet gegild, alleen in mezelf gekeerd.

Ging vanalles mis dus toen ik mocht persen had ik hem in 3 persweeen eruit.

Overigens is het persen een heerlijkheid..ik dacht dus dat dat het vervelendste was van bevallen, maar dat zijn dus echt puur de weeen die het zo pijnlijk maken..

SUcses...het gaat goedkomen hoor haha..

ps. Bevallen is het meest mooie en bijzondere wat me ooit is overkomen...er gaat zo n oerkracht door je lichaam heen en je baart je kind..wauw...ook al verga je van de pijn

 

Ik zit je al een tijdje te volgen. Het lijkt me heel naar om zo angstig te zijn. Ik had trouwens gisteren precies het zelfde als jij; krampen en een heel actieve baby. Voelde hier ook minder tof. Heb maar net gedaan alsof ik gek was en ben gewoon gaan slapen, en zoals ik half verwacht had, is het gewoon afgezakt.

Waar ben je precies zo bang voor? Is het het onbekende? Is het de pijn? Is het -even bot gezegd- het feit dat er een mens uit je vagina gaat komen? Is het angst voor controleverlies? Bang dat je in paniek raakt? Bang dat je het niet aankunt? Angst voor complicaties? Angst voor het moederschap zelf?

Ook ik heb mijn bedenkingen hoor, ik weet immers niet waar ik aan begin. Ik probeer erop te vertrouwen dat aan pijn een eind komt, dat de beloning groot zal zijn, dat ik mensen om mij heen heb die ik vertrouw en dat mijn lichaam mij zal voorzien van extra hormonen die zorgen voor kalmte en pijnbestrijding.
Verder zoek ik afleiding, want gaan zitten wachten op weeën zou mij nou niet bepaald rustig maken..! Doe iets waar je normaal van geniet en wat veel van je aandacht in beslag neemt!

Ik hoop dat dit een beetje helpt. Breng je angst trouwens wel even opnieuw ter sprake bij de VK en leg haar uit dat het echt niet zo goed met je gaat momenteel.

 

"Ik trek het niet meer" heb ik niet gedacht of gezegd.
Wel zei ik tegen mijn man: ik geloof dat ik even wil stoppen in de weer storm.
Maar we moest daar zelf allemaal ook wel weer om lachen, want ja dat kan niet
Heb een heerlijke bevalling gehad , mede dat ik me kon overleveren aan de cues van de Vak, de steun van mijn man en het feit dat ik echter op mezelf en mijn zoon vertrouwde: " we gaan dit samen doen" kom maar op!
En na 8,5 uur een prachtig ventje van ruim 9,5 pond in mijn armen.

Ik wens je een hel goed bevalling toe, je kan het!

 

Mijn bevalling was echt een soort van makkelijk....
Hihi duurde wel lang:17 uur maar ik dacht echt als dit het is.....
De verloskundige kwam na een tijdje (Vl mocht steeds niet bellen van mij want:" schat het gaat allemaal nog zooooooo makkelijk!"
Toen ze kwam had ik al 9cm.
Daarna ging het serieus pijn doen, tot het moment dat ik dacht nu kan ik niet meer, en toen mocht ik persen, (dat moment waar jij over vraagt)

Heeeeeerlijk! Als je dan mag persen ben je niet zo met de weeeen bezig, en weet je: het komt bijna!
Tja ik heb gewoon een positief verhaal fijn hè!
Die zijn er ook ( alleen hoor je ze niet zo snel..... Gruwelijke verhalen zijn altijd "leuker" om te vertellen lijkt wel......)

 

- mijn vliezen braken om kwart over 3, heb daarna 2 weeën gehad om de 6 minuten daarna al om de 2,5-3 minuten.. heb de vk gelijk gebeld toen mn vliezen braken we spraken af dat ik om half 6 weer zou bellen als het echt begonnen was.. maar om half 5 stonden we in het ziekenhuis volop in de weeenstorm .. om half 6 heb ik om pijnstilling gevraagd omdat de weeën zonder tussenpoos kwamen, ik raakte in paniek en kon ze gewoon niet meer aan en toen heb ik pijnstilling gekregen (pijnpompje)


Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
Ik heb heel erg geschreeuwd volgens mij..

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
- Ik heb van half 4 tot kwart over 9 volop in de weeën gezeten vanaf half 5 begon mijn weeënstorm en die heeft geduurd tot kwart over 9.. ik bleef steken op de laatste 1/2 cm ontsluiting namelijk ik vond het echt super heftig! maar ik weet ook niet hoe een andere bevalling gaat..

Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Pijnpompje

 

Ik vond het ook wel eng, maar bedacht me: gebeuren gaat t toch! Heb het losgelaten en alles over me heen laten komen.
Heb een infuus gehad met pijnstilling, in het begin nauwelijks gebruikt, pas tijdens de persweeen terwijl ik nog geen 10 cm had.
Luister naar de vk, die verteld precies wat je 'moet' doen.
Ik heb een gemiddelde bevallingsduur gehad, 12 uur.
Vond t pijnlijk maar goed te doen.
Succes

 

Ik heb een vrij 'lange' bevalling gehad, zowel wat weeën als wat persen betreft bij de eerste. De tweede ging supersnel, vooral het persen (1,5 minuut).

Ik vond het persen van de eerste veel zwaarder. Dat duurde maar, en duurde maar. En dan vooral na al een hele nacht weeën opvangen. Pfff...

Bij de tweede was het persen dus amper noemenswaardig, maar hier waren de ontsluitingsweeën wel heftiger. Ik vond het echter toch wel te doen omdat ik ook wel wist dat het waarschijnlijk sneller zou gaan dan bij de eerste.

Ik heb bij allebei de bevallingen een moment gehad dat ik dacht: 'als dit nog lang zo doorgaat dan trek ik het niet', maar dat was het moment dat ik volledige ontsluiting had. Daarvoor niet.

Ik heb geen seconde gehuild of geschreeuwd (heb het op video, dus dat weet ik zeker). Sterker nog: ik bewoog niet eens. Ik maak bij mijn rondje hardlopen meer geluid dan tijdens mijn bevallingen


Wat bij mij echt hielp om het vol te houden was de wetenschap dat het tijdelijk was. Ik wist dat het niet eeuwig zou duren.
Daarnaast heb ik echt heel veel gehad aan mijn haptonomie/meditatie dingen. In plaats van te vechten tegen de pijn heb ik geprobeerd om erin mee te gaan. Dit ging verbazend goed vond ik zelf!

 

Ik lees vaak: op een gegeven moment trok ik het niet meer. Wat bedoelen jullie daarmee? Barstte je toen in huilen uit, raakte je in paniek, viel je flauw, wat precies?

Ik heb drie bevallingen achter de rug. Bij de eerste twee heb ik dat moment niet meegemaakt. Bij de derde ben ik onverwacht heel even in paniek geraakt. Mijn tweede bevalling was een hele snelle stortbevalling, in 10 minuten ging ik van 4 cm ontsluiting naar baby eruit. Toen ik bij de derde 8 cm ontsluiting had en persdrang kreeg, voelde ik een soort flashback naar de tweede bevalling en ik wilde niet dat de baby eruit zou komen. Uiteindelijk heeft de verloskundige dat gezien en gezegd dat ik moest stoppen met me verzetten en moest doen wat mijn lichaam aangaf. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt, 1 keer geperst en toen floepte hij eruit, want toen ik eenmaal begon met persen was hij niet meer te houden. Achteraf viel het ongelofelijk mee, het deed wel pijn, maar niet zoveel als bij de tweede en het was supersnel voorbij natuurlijk.

Heb je veel gehuild of gegild tijdens de weeën en het persen?
Nee, ik heb bij alle bevallingen geen geluid gemaakt. Tijdens de weeën misschien een beetje zuchten af en toe, tijdens het persen niks. Alleen bij de tweede heb ik geroepen: Oh nee, ik hou hem niet meer tegen, toen hij zonder dat ik aan het persen was ineens naar buiten kwam zeilen.

Is een korte bevalling altijd beter te handelen dan een lange? Omdat ik af en toe denk: tja, als het snel gaat, is het misschien wel ontzettend heftig en kan je lichaam het nauwelijks bijbenen?
Ik heb drie snelle bevallingen gehad. De eerste duurde 3 uur vanaf het eerste lichte krampje, de tweede 2,5 uur, de derde 4 uur vanaf dat het echte weeën werden (wel nog een paar uur onregelmatige en niet pijnlijke voorweeën voorafgaand). Ik kan dus niet vergelijken met een standaard bevalling. Wel vond ik mijn laatste bevalling, op het paniekmomentje aan het eind na, het beste te doen. Ik stond al op met een vermoeden dat het die dag wel eens kon gaan gebeuren, heb man en kinderen op een gegeven moment weggestuurd om wat rust te krijgen, kon rustig de weeën timen, alles klaarzetten, nog even douchen. Heel relaxed eigenlijk. Toen de verloskundige kwam had ik 6 cm ontsluiting en zat ik nog vrolijk op de bank grapjes te maken. Bij mijn andere bevallingen had ik om die tijd al een complete weeënstorm en was ik totaal niet meer aanspreekbaar. In die zin vond ik mijn langste bevaling dus inderdaad het beste te doen. Ik heb ook geprobeerd om de laatste te rekken, door niet direct mijn vliezen door te laten prikken (was bij de anderen wel gebeurd) en dat heeft wel geholpen. Beide andere babies zijn vrijwel direct na het breken van de vliezen geboren en deze uiteindelijk ook (met 8 cm geprikt, 10 minuten later geboren).

Wat hielp bij jou echt tegen de pijn?
Niets eigenlijk. Ik heb wel veel yoga gedaan, dat hielp om de controle te houden. En ik had rugweeën, bij de tweede en derde bevalling. Bij de tweede heeft mijn man tegendruk gegeven met een hittepit, dat hielp. Bij de derde ben ik op een rechte stoel gaan zitten, met mijn rug zo plat mogelijk tegen de leuning, dat hielp ook. En toen er niemand bij was heb ik ook een tijdje op handen en knieën op de grond heen en weer zitten wiegen. Ziet er niet uit, maar het hielp wel.
Ik heb bij de derde ook gedouched. Daarvan stopten de weeën helemaal, dus ik was toen al bang dat het maar voorweeën waren, maar na het douchen kwamen ze gelijk weer terug. Dus misschien had ik beter maar onder de douche moeten blijven staan, haha.
Uiteindelijk doet het gewoon pijn en al die lapmiddeltjes werken maar eventjes.

 

Mijn bevalling vd eerste duurde in totaal 15uur vanaf dat me vliezen thuis braken na ee half uur verging ik al vd pijn van de buik en rugweeen tegelijk.
Dr zaten maar 10/20sec tussen tot de volgende heftige wee alweer kwam en dit 15uur lang.
Int zkh een ruggeprik gehad maar die was nie goed gezet waarna ik na 2uur weer verging vd pijn op gegeven moment verkeer je dan zo in je eigen wereldje ik probeerde de weeen rustig weg te puffen . Wat wel erg moeilijk was.
Na 12uur lang zo n pijn kreeg ik een morfinepomp maar dit hielp ook totaal niet, ik heb ook nooit persdrang gehad, kheb ontzettend veel aan me vriend gehad en moeder en zUs die erbij waren die duwden steeds ook op me rug oo een zere plek dit hielp wel iets, na 15uur kwam ons hummeltje ter wereld en was de pijn in een keer weg, vooral rustig proberen te blijven goed blijven doorademen en goed naar je lichaam luisteren, je moet doen wat voor jou het prettigste aanvoelt, in al die uren heb ik geen kick gegeven alleen af en toe bij het persen moest ik wel ff gillen haha kvond dat dat wel ff mocht na al die tijd en 1.5uur persen.

 

Je kan echt niets meer doen om die angst onder controle te krijgen volgens mij. Wat je wel kan doen is niets meer lezen op internet over erge bevallingen. En vooral denken dat als miljoenen vrouwen overal ter wereld dit kunnen doen, jij dit zeker kan!!!! Het is echt allemaal niet zo erg, ons lichaam is er voor gemaakt. En alhoewel het inderdaad, ik ga niet liegen, pijn doet is je enige focus op dat moment de baby en dat helpt je echt alles onder controle te houden. De endorfines die je lichaam trouwens aanmaakt zorgen er ook voor dat je die pijn vergeet zodra je kleintje er is. En de verloskundigen zijn getraind hierop en weten wat te doen om je te kalmeren (die van mij begon me rugmassages te geven en haar rustige toon en het vertrouwen dat ze uitstraalde hielp echt). Maak je echt geen zorgen, je kan dat zeker aan!

 

Ik ben maandag begonnen met weeën en woensdag avond trok ik het niet meer want ik had maar drie cm ontsluiting toen kreeg ik een ruggenprik en weeenopwekkers plus de poespas erbij zoals katheter en infuus enz.
Toen op een geven moment door die opwekkers ging t dwars door de ruggenprik heen en kreeg ik met zes a zeven cm al persweeen toen heb ik wel veel geschreeuwt en hij moest er gewoon uit maar ik moest dus me pers weeën weg puffen en dat lukte me echt niet heb ongeveer drie kwartier om de minuut een wee gehad toen en ik schreeuwde t hele ziekenhuis bij elkaar aan t einde begon ik ook te ijlen dat ik de hond uit ging laten en die onzin uiteindelijk mocht ik persen en ooooh wat was dat heerlijk!

 

Hallo Roan,

IK had ook heel veel schrik van de bevalling maar achteraf bekeken is dit reuze meegevallen. ik heb ook een ruggeprik gehad. De uren ervoor gingen wel, maar met de ruggeprik was het veel aangenamer. Je moet vooral proberen rustig blijven en zoveel mogelijk te slapen nog tussen de weeën, dat heb ik gedaan en dat lukte wonderwel.
IN de kamer naast mij lag ook een vrouw te bevallen, en die schreeuwde de hele gang bij elkaar... dat was echt niet motiverend...
Uiteindelijk zijn er 14u verlopen tussen 3cm opening, vliezen breken en de geboorte. Op het einde ging het ook even niet meer... ruggeprik of niet, een bevalling put je uit. Ik kon niet meer persen, en dan heeft de verloskundige even de zuignap gebruikt, en ik wel effe getierd 'HAAL ZE ER UIT, NU!' achteraf bekeken wel grappig

Net zoals iedere zwangerschap anders is, zal ook iedere bevalling anders zijn. Denk gewoon aan het eindresultaat, je baby'tje in je armen houden!

veel succes!

lieve groeten,

Sofie