Ik vind de eerste twee reacties hier heel mooi. De een spijt van het niet doorzetten van de bv (door te weining kennis en begeleiding) en de ander door te lang door zijn gegaan. Beide volkomen legitiem!!! Ik wil overigens eerst nog even zeggen, dat 'spijt' een zinloze emotie is. Je kunt beter zeggen: Wat zou je de volgende keer anders doen? Want terugdraaien kan niet. 3 jaar geleden zou ik op deze vraag geantwoord hebben, dat ik mijn zoon niet geleerd zou hebben dat hij niet mag slaan. Hij werd geterroriseerd door zijn buurmeisje van 9 mnd jonger en haar ouders deden niks. Ik vertelde hem toen, dat hij gewoon terug moest slaan (nadat ik andere dingen, zoals "stop hou op" zeggen, weglopen en komen zeggen ook had geprobeerd, maar dat werkte niet.) We hadden hem te goed geleerd, dat hij niet mocht slaan, dus hij sloeg ook niet terug. Maar nu, 3 jaar later, is dat helemaal goed gekomen. Hij kan nu goed voor zichzelf opkomen en laat niet meer over zich heenlopen. Dus spijt voor bovenstaande, is eigenlijk niet eens meer relevant. Er is nog 1 incident geweest, waarbij hij als baby van de bank is gerold. Ik had spijt dat ik was weggelopen. Maar een goede les voor mij en gelukkig was er niks aan de hand. Momenteel zou ik kunnen zeggen, dat ik spijt heb dat ik hem op de huidige BSO heb gedaan. Er zijn meerdere incidenten geweest, waar ik geen goed gevoel bij heb. Ik ben ook al een beetje aan het kijken naar een andere BSO... Dat is in elk geval spijt (hoewel dat een groot woord is), waar ik momenteel iets mee kan.
Ik heb spijt dat ik niet eerder hulp heb gezocht toen mijn oudste een huilbaby was. maar ik ben trots dat ik mijn gevoel heb gevolgd (en veeeeeel kritiek heb getrotseerd) toen ik voelde dat mijn zoon iets heeft.. iedereen zei dat het onzin was, dat ik stempels wilde plakken, zelfs dat het aan mij lag.. zoon bleek keivette ass te hebben. maar ik heb eigenlijk weinig spijt. ik ben echt geen perfecte moeder, absoluut niet. Maar ik hou van mijn mannen en doe mijn best, ik heb ze lief met elke vezel van mijn lijf en dat weten ze. Iets belangrijkers dan dat is er niet.
Ja klopt hoor maar er word vaak gezegd dat het niet erg is als de bv nog niet goed op gang is omdat ze reserves hebben en het vanzelf komt. Maar het kan wel degelijk gevolgen hebben als het dus na een paar dagen nog niet op gang is.
Oja dat eigenlijk ook. Bij de eerste gestopt met 9 maanden, omdat ik dacht dat hij niet meer wilde, maar ik las later dat dat een fase was... Die fase heb ik met de 2e ook gehad en die heb ik ook tot 2 jaar gevoed. Maar voor die 1e was tot 9 maanden wel prima hoor. Ik denk niet dat ie iets tekort is gekomen. Ik wilde bij de 2e ook niet per se 2 jaar, maar op een gegeven moment is het makkelijker om te stoppen dan om door te gaan.
ik vind zolang bv geven echt heel knap! Bij mij ging bv moeizaam maar ook als het wel goed loopt lijkt het me best een opgave. Dat moeders zo graag die investering doen vind ik mooi (even zonder fv af te vallen want daar vind ik niks mis mee)
Even voor de vrouwen die door bijv. de kraamhulp niet goed werden begeleid mbt borstvoeding en te weinig voeding hebben. Onze dochter werd direct een fles gegeven op de afdeling neonatologie, ik kon haar pas uren later aanleggen, melkproductie kwam slecht op gang door de keizersneden en omdat ik haar niet vaak kon aanleggen, de eerste week heeft ze meer fles dan borst gehad. Maar ik ben daarnaast blijven aanbieden en na een dikke week kreeg ik stuwing en lukte het alsnog. Ik wil hiermee niemand haar ogen uitsteken. Niet naar doen. Maar mocht je weer in zo'n situatie komen wees overtuigd van je eigen kunnen. Het komt echt... (bijzondere situaties daar gelaten). En vraag bij een volgende kind om een kraamhulp met veel ervaring met borstvoeding en een kraam die daar ook achterstaat. Ontopic: Hier heb ik geen spijt van de dingen die ik heb gedaan. Kan ook niks bedenken wat ik anders zou doen. Ik maak fouten, leer en ga verder.
Ik had juist eerder van bv over willen stappen naar fv. In die situatie dan. Mocht er ooit een tweede komen, dan wil ik bv geven en hopelijk gaat dat dan goed en kan ik mijn kind lang voeden. Maar bij mijn dochter ging het gewoon niet. Daarnaast waren er nog een aantal omstandigheden waardoor wij een heel zware start hebben gehad. Het feit dat ik de bv zo lang heb volgehouden, maakte die start onnodig veel zwaarder. Ik moest en zou bv blijven geven, terwijl we er als gezin aan onderdoor gingen. Achteraf wilde ik wel dat ik mezelf eerder had toegestaan te stoppen.
Dat hoor ik vaker, maar voor mij ging het heel makkelijk. Ik vond heel dat flesjesgedoe juist een opgave. Het voelde niet als een investering in elk geval en dat scheel ook natuurlijk. Ik heb me tussen zijn 1e en 2e jaar wel vaak afgevraagd: Hoe moet ik nou gaan stoppen? Hij dronk op verzoek. Als hij om drinken vroeg, dan vroeg ik: Wil je een bekertje (water) of wil je bij mama drinken. Dit was zo'n 3 op de 4 keer bij mij. Ben wel héél blij, dat ik hem geleerd heb om om "drinken" te vragen (wel wijzend op de borst), want als ie in gezelschap om "borstjes" of weet ik wat zou vragen, zou ik me wel opgelaten voelen. Overigens kocht ik toen hij bijna 3 was een nieuw kanten hemdje. Hij keek vol bewondering en zei: Oh mama! Mooie drinken!
Dan was ik wat relaxter geweest Ik heb bij de 1e eigenlijk continue het idee gehad dat echt ALLES perfect moest: huishouden, ik moest er tiptop uitzien, baby niet heel even laten huilen/mopperen, bij elke kik stond ik naast de wieg/box en later ledikant. Ik was ook continu bang voor wiegendood, bang om naar buiten te gaan etc. De oudste heeft ook nooit geleerd om zelf in te slapen dus we hebben tot 3,5 jaar echt dagelijks gebroken nachten gehad. De 2e is sowieso een veel rustigere baby maar ik heb soms wel het idee dat dat ook komt door mijn eigen rustigere gemoedstoestand haha. Beetje mopperen in bed laat ik, bij echt verdriet haal ik hem eruit of ga ik ernaast liggen. Ik check ook niet om de 5 minuten of hij nog ademt (de 1e werd dan altijd wakker). Huishouden is nog steeds wel een ding maar bij een beetje rommel of wat kruimels op de grond raak ik niet meer in de stress. We hebben zelfs wel eens make-uploze pyamadagen
bij mijn zoon had ik langer bv willen geven het ging erg goed maar mijn zoon ging spugen achteraf gezien had ik te veel melk dus als ik hem aanlegden dan kreeg hij een straal in zijn mond daardoor dus te veel en hij echt heel veel ging spugen werd toen niet gehoord helaas en ben ik gestopt omdat ik dacht ik het niet goed deed achteraf gezien had ik dus paar minuten moeten kolven en dan hem moeten aanleggen wijze les bij mijn dochter heb ik het 21 maanden kunnen doen en nog trots op bij mijn laatste dochter moest ik met 5 maanden stoppen omdat mijn middelste lang in het ziekenhuis lag en de andere toen nog niet bij haar mochten komen
Je verhaal herkenbaar van een vers gebakken moeder. Als moeder van twee (15) en (6). Kan ik je nu al mee geven sommige dingen kun je niet meer terug draaien. Ik had zo veel wensen voor mijn eerste ik wilde de beste moeder zijn. En toen werd ik moeder. En dat is dus wat ik over zou willen doen! Maar het KAN niet ik kan niet 15 jaar terug in de tijd. Wat had ik anders gewild denk 75 procent van het eerste levensjaar van mijn zoon. Ik wens nog elke dag dat ik de moeder ben die ik hoopte te zijn. Dat het ging zo als ik wilde nou haha ik heb wel geleerd nu er gaat niks zo als ik wil. T.s leg het naast je neer geniet van wat je nu hebt! Dat is mijn grootste en wijste advies geniet wat wel lukt en vergeet wat niet lukte!
Anders bij de eerste: Meer loslaten en vertrouwen in je kind. Bij de oudste wilde ik het 'perfect' doen. Vooral naar m'n eigen beelden van hoe het hoort of moet. En daardoor soms onnodig strijd gehad. De peuterpuberteit is een fase die ik graag wil over doen met de kennis en (levens)ervaring van nu.
Niks, ik keek en kijk echt naar de behoefte van m'n kinderen. Oudste wilde niet in de draagdoek, sliep bijna gelijk door en hoorde je 's nachts amper en jongste is juist het tegenovergestelde daarvan. Dus ik heb ook gekeken naar hun behoeftes, er zijn wel eens moeders geweest die toch vonden dat ik mijn oudste dan maar in zo'n doek moest dwingen omdat dat goed zou zijn voor de band... Ja heel goed steeds zo'n krijsend kind omdat je iets wil wat ze absoluut niet fijn vindt haha. En zo ook wel met meer dingen. Oudste moet ik vaak afremmen, jongste juist stimuleren.
Verder zou ik wel graag bv hebben willen geven, maar om verschillende redenen (lichamelijk) ging dat niet helaas.
Dat is jammer zeg! Hier kwam het bij de 3de moeilijk op gang (zelfs bij de eerste na een ks was het zo snel dat zh verbaasd was). Dochter heeft 1 dag flesjes gehad en die dag heb ik heel intensief gekolfd en uiteindelijk ruim een jaar gegeven. Die flesjes had ze wel nodig, ze kwam echt tekort, merkte je ook aan het steeds zachter huilen
Meis, ik heb het geprobeerd en onze dochter viel zo erg af dat ze terug zou moeten naar het ziekenhuis. Ik kolfde om de 1.5-3uur, ook 's nachts. M'n dochtertje bleef afvallen dus ik had graag eerder gestopt. Voel je niet schuldig!
Ik ging met de eerste al heel snel weer van alles doen. Huishouden en wandelen en hups wat ondernemen. Ik had een flinke nabloeding gehad na de bevalling en een bloedtransfusie. Eigenlijk had ik veel rustiger aan moeten doen. Ik ben na de eerste echt ontzettend lang moe gebleven. Dus met de tweede en de derde ben ik echt een week lang in bed blijven liggen en heb me lekker laten helpen met alles. Daardoor was ik veel sneller weer fit.
Eigenlijk niks. Vind dat ik de juiste beslissingen heb genomen En zou het zo weer over doen. Hebben wel sneller dan verwacht een2e gekregen. Hierdoor 2 maanden in het ziekenhuis gelegen en 2 Belangrijke maanden van mijn dochter gemist. ( 18 tot 20 mnd) waardoor ze echt een klap heeft gehad. Echter kon ik hier niks aan doen maar voel me daar nog schuldig over. Nee ben tevrede met hoe ik het deed en hoe ze zijn geworden. Heb veel geduld, rust en ondanks huilbaby en nu intensieve zorg van de jongst, 2 tevrede kinderen en hun blij dan ik ook Kwa bv eerste ging super. 6 maanden live icm kolven daarna over op flesvoeding 2e ging niet. Was klein waardoor hij niet goed kon happen. Gevolg botstonstekking niet normaal. Ben toen gaan kolven en gaan geven met de fles. 3 volle maanden . Was kapot. Zeker icm dreumes, werken en huishouden. Daarna fles gegeven en accuut gestopt met kolven. O wat een verademing. Spijt nee, het was gewoon toen de beste keus en had nu waarschijnlijk ook ik het over doen nog eerder stoppen Gewoon je kind volgen in zijn behoefte. Vooral niet vergelijken met andere. Heb vertrouwen in je moederinstinkt en je gevoel en het komt goed
Het ging zoals het is gegaan en daar kan ik niks meer aan veranderen. Spijt heb ik niet maar wel dingen die ik anders zou/ga doen bij een tweede. Ik heb te snel gekozen voor een keizersnee. De kleine lag in stuit maar met 35 weken had een natuurlijke bevalling wel gekund. Ik was echter bang voor gewoon bevallen en vond de keizersnee wel prima. Ik denk dat ik nu minder angst zou hebben voor een zwangerschap/bevalling als ik toen natuurlijk was bevallen. (Al sta ik er nu meer open voor, ben minder angstig) Minder luisteren naar anderen of anderen hun gang laten gaan. Ik ken mijn kind en weet wat het beste is voor hem. En de belangrijkste waar ik nu nog aan werk: meer loslaten. Bij de eerste moest mijn man veel op mijn manier doen, dat was de beste manier. En dat was misschien wel zo maar het had echt geen ramp geweest als sommige dingen anders waren gegaan. Achteraf gezien denk ik 'waar heb ik me druk om gemaakt' maar op dat moment vond ik het echt heel belangrijk. (Manier van fles geven, naar bed brengen, in de box leggen, whatever)
Hmm ik zou het zo snel niet weten. Enigste waar ik van baal is dat de bv niet goed ging en er voor mij niks anders op zat dan over te gaan op kV. Was daardoor heel boos op mijn lichaam.