Veel vrouwen in die situatie zijn mentaal zo gekrenkt dat ze denken dat het hun eigen schuld is. Voor de 1e klap valt zijn er al heel veel steken onder water geweest en opmerkingen dat het zelfvertrouwen en het zelfbeeld helemaal omlaag is gehaald.
@Picolientje , je reactie is natuurlijk niet leuk, maar wel ontzettend goed geschreven en uitgelegd, vandaar mijn like. Knap dat je er zo sterk over kan spreken!
Ik vind dat best eng en naïef. Begrijp het ook gewoon niet. Wat voor ergs kan er gebeuren als je belt? Jammer dat er mensen zijn die zo denken. In mijn laatste relatie had ik zó graag gewild dat iemand de politie belde. Er zijn zoveel momenten geweest waarop de buren écht wel iets gehoord hebben.
Was laatste een film over op npo, een waargebeurd verhaal, het heette 'murdered by my boyfriend' misschien een idee om terug te kijken om te snappen hoe zoiets ontstaat.
Heel goed dat je gebeld heb. Zelf zou ik dat absoluut ook doen. Ik wou dat iemand dat vroeger had gedaan als mijn ouders ruzie hadden. Mijn vader had losse handjes en mijn moeder moest het vaak ontgelden. 9 jaar lang! En het was mijn broer of ik die er dan tussen sprong. Ze zijn gescheiden doordat iemand mijn moeder liet inzien hoe erg de situatie was. Nu is het overigens een hele lieve man/vader/ opa, maar nog steeds wil ik hem nooit meer boos mee maken.
Super dat je de politie hebt gebeld! Hier ook een verleden met huiselijk geweld en die keer dat ik (inmiddels volwassen en allang het huis uit) mijn toenmalige buurvrouw op straat tegen het lijf liep en ze met tranen in haar ogen vroeg hoe het nu met mij ging, want ze had alles altijd wel gehoord bij ons thuis... dat zal ik nooit vergeten. Dat iemand dus volledig op de hoogte is van dingen die zó verkeerd zijn en gewoon he-le-maal niks doen.
Dit. Mijn buren waren kwaad op mij omdat ik ze wakker had gegild. Tja sorry jongens, ik zat opgesloten in een kast en mijn telefoon lag boven, het is niet alsof ik een andere optie had dan hun aandacht te trekken in de hoop dat ze de politie zouden bellen. Het is wat @tupp ook al aangaf, je raakt het vertrouwen in je medemens kwijt..
Heel eerlijk... ik snap dat ook nog steeds niet en zij evenmin. Het is een slimme dame en echt niet op haar mondje gevallen. Ook niet een naïef meisje in een eerste relatie ofzo. Ze komt zelf uit een gezin waarin dit soort dingen nooit zijn gebeurd, het is dus ook niet zo dat ze dacht dat het normaal was. Zoals iemand hierboven al aangaf: het is een sluipend proces. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ze mij vertelde wat er speelde. Toen de relatie over was pas. We zagen elkaar in die periode niet heel vaak. Nog niet, trouwens; het meeste contact is telefonisch en per app. Maar eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik het gezien zou hebben als we elkaar wel wekelijks hadden gezien en gesproken. Ik vind het echt een heftig idee dat ze dit dus al die tijd zèlf mede verborgen heeft gehouden voor haar omgeving. Terwijl er zoveel plekken zijn waar ze terecht had gekund. Ik snap niet hoe dat kan. En nogmaals: ze snapt het zelf ook niet goed. Wat misschien meespeelde is dat ze daarvoor in een relatie zat met een vriend die haar vaak erg kleineerde. Die relatie heeft ze toen zelf beëindigd. Maar in de nieuwe relatie begon dit dus opnieuw. Niet meteen, eerst was het allemaal zoals je bij een prille verliefdheid verwacht. Pas toen ze al een tijd samenwoonden, begon het. En dat bouwt zich inderdaad langzaam op: hij kleineerde haar en gaf haar de schuld. Dan verontschuldigde hij zich weer en kon hij er niks aan doen (drankmisbruik, slechte jeugd) en natuurlijk beloofde hij beterschap. Als je het zo leest, snap je niet dat iemand erin tuint. Maar dat gebeurt dus wel. Ze hield in eerste instantie echt van hem, dus in het begin was er nog de bereidheid om te vergeven. Later was er angst. Angst voor hem, angst om niet geloofd te worden (had hij haar wijsgemaakt). En misschien dat er ergens toch al een zaadje was gepland door die vorige partner. Het is echt een langzaam, zeer geniepig proces. Ondanks dat ik het nog steeds niet begrijp, heb ik wel geleerd er niet over te oordelen. Zowel over slachtoffer, als dader trouwens. Ik heb haar ex een aantal keer ontmoet. Zo op het oog echt een vriendelijke, beetje sullige, goedzak. Je zou het er echt niet achter zoeken. Pas toen ze bij hem weg was en het stalken begon, heb ik die andere kant van zijn karakter gezien. Dat was beangstigend. Als je haar zou ontmoeten en met haar zou praten, zou je haar nooit zien als slachtoffer. En als je hem ontmoet en spreekt, zou je hem nooit zien als dader.