Ach ja, 't is ook al zes jaar geleden natuurlijk, dus enige berusting heb ik er wel in... Het wordt ineens echter door van alles getriggerd: Ik ben net bevallen van 'n mirakeltje, waardoor ik soms ineens van die flashbacks heb met betrekking tot m'n oudste mirakeltje. Daarbij is dat kleine meiske niet alleen 't zusje van mijn oudste dochter.. Mijn man en ik hebben namelijk zijn kinderen nu een jaar niet gezien en ik ben daar mijn hele zwangerschap regelmatig heel verdrietig om geweest. Mijn man heeft jarenlang zijn kinderen keurig op tijd opgehaald, weer teruggebracht, kwam z'n afspraken altijd na, was betrokken bij hun school, hun gezondheid, wilde graag op de hoogte zijn van hun wel en wee, deed schoolwerk met ze, oefende de logopedische oefeningen van z'n zoon met 'm, betaalde (en betaalt) zijn niet geringe alimentatie op tijd en is degene die in 't contact met z'n ex altijd het initiatief nam... Totaal 't tegenovergestelde van de slempers waar we 't hier over hebben dus... Maar ik heb dus van dichtbij meegemaakt, hoe 'n moeder het contact tussen 'n vader en zijn kinderen kapot kan maken, vergiftigd heeft. Na jarenlange ellende, waar ik dus getuige van 'mocht' zijn, heeft hij 't gevecht opgegeven. Hij stuurt kaartjes etc, maar die eeuwige strijd gaat hij niet meer aan.. Iedereen, incluis de kinderen, ging er immers aan onderdoor.. Een keihard Salomonsoordeel, echter helaas zonder wijze koning... Zij vindt nu dat hij een lul is die niet meer naar de kinderen omkijkt, terwijl ze dit voornamelijk zelf heeft bewerkstelligd. Dat hij dat zielsgraag wil, op een fatsoenlijke manier, en ook altijd gedaan heeft dat doet er niet toe... Maar dan komen nu ineens al die vragen bij mij omhoog: heb ik misschien dingen ook niet verkeerd geïnterpreteerd van mijn ex? Ik weet dat 't niet zo is, want hij heeft nóóit naar Noah omgekeken, maar was ik ook niet zo'n draak van 'n ex? Heb ik toch onbewust Noah niet bij hem weggehouden of zo? Wat heb ik zélf gedaan als alleenstaande moeder, hoe reageerde ik? Heb ik 't ook af laten weten? Had ik niet meer moeten doen? Wat had ik dan moeten doen? Probeer ik ook niet m'n eigen straatje schoon te vegen? Had ik niet meer moeten vechten voor haar? Had ik dit, had ik dat... En ik weet best: mijn man heeft gevochten voor z'n kinderen, tot hij er zelf bijna aan onderdoor ging, en dat heeft mijn ex nooit gedaan, maar dan nog... Ik ben nogal geneigd dingen bij mezelf te zoeken... Ik vind het ook heel moeilijk om twee (zelfs drie) kanten te ervaren: ik heb 'n kind dat in de steek gelaten is door haar biologische vader, ik heb 'n man die z'n kinderen niet meer ziet en daar in berust en ik ben 'n kind van 'n vader die op een gegeven moment het af liet weten... Dat laatste is trouwens wél weer aardig goedgekomen, maar daarvoor moest m'n vader blijkbaar tijdens m'n zwangerschap wel leukemie krijgen en bijna kassie wijlen gaan! Had ik als dochter niet meer moeten doen, had ik als moeder van mijn oudste dochter dat niet vóór haar moeten doen jegens háár biovader (zij kan 't immers niet)? Mijn vader heeft mij zo gemist, mijn man mist zijn oudste twee kinderen zo ontzettend, zou E. zijn dochter ook zo missen? En dat komt soms allemaal ineens bij elkaar en dat verwart me... 't Is ook nogal veel... Mijn gezin is goed zo en natuurlijk ben ik blij zoals 't nu is... Maar ál die blauwe plekken... Pfffff... ps; beetje lang verhaal en misschien geeft 't ook wel helemaal geen pas dit te vertellen in 'n topic voor alleenstaande mamma's...
Eigenlijk wil ik dus gewoon weten: heb ik 't allemaal wel goed gedaan... Bedenk ik me nu... Misschien moet ik gewoon proberen 't wat te laten gaan allemaal... 't Is goed zoals 't nu is...
@Mijkeltje: met die behoefte die ik in het begin had om hem te betrekken heb ik niet zoveel gedaan Hoogstens een subtiele opmerking als we elkaar spraken. Vond het al vrij snel aan hem. Gelukkig pikt hij dat goed op en zien mijn meiden hun ader regelmatig. Tjee, heftig verhaal zeg van je man's kinderen... Van de week vloog het mij weer even heel erg aan: hoop zo dat mijn meiden mij later niets kwalijk nemen, het idee hebben dat ik ze iets heb ontnomen of ontzegd. Denk toch dat dat mijn grootste angst is als alleenstaande moeder.
Da's wel fijn te lezen, dat hij 't toch oppikt... Maar 't kan inderdaad erg aanvliegen. Je wilt immers het beste voor je kinderen en inderdaad, je wilt ze niets ontzeggen...
Ik denk dat we zolang onze kinderen nog niet oud genoeg zijn we altijd dit soort gedachtes zullen houden. Wat als.............stel nou.............maar als ik.........misschien had ik...... Eigenlijk hadden we niet eens hoeven te vechten voor wat dan ook, de mannen wisten van de zwangerschap en dat had al genoeg moeten zijn!!! Mijkeltje, wat een verhaal zeg. Best heftig en ja vrouwen kunnen ook zeer zeker horken zijn. Moet verschrikkelijk zwaar zijn voor je man en voor jullie beiden natuurlijk. Ik hoop van harte dat je man's kinderen op een dag voor jullie deur zullen staan
Toch mal, dat we dit soort dingen hoe dan ook op onszelf betrekken... Aan de andere kant misschien ook wel goed, om open en eerlijk te kijken naar jezelf en de situatie, maar soms kan het echt gekmakend zijn, omdat het zoveel verdriet doet... Maar in elk geval blijf je zo ook in 't belang van je kind(eren) denken... Het zal denk ik wel altijd een soort onrustig gevoel geven... En ik hoop ook dat de kinderen ooit voor de deur zullen staan en dat ze zullen opgroeien tot fijne, evenwichtige mensen.
Dat is het ook inderdaad. Waarom zouden wij in vredesnaam onze hoofd blijven breken over dit soort ongein van die leeghoofden. We kunnen niets veranderen aan de situatie want dat hebben we al genoeg gedaan en nog geen enig respons. Morgen hoor je mij weer van, wat nou als en stel dat.............(ben zoals jij ook erg geneigd het bij mezelf te zoeken) Maar iedere dag dat ik denk, ik heb meer dan zat gedaan is toch weer een dag. En als ik naar mijn prachtige dochter kijk, ze verdient een vader inderdaad maar kan ook zonder! We hebben het veelste gezellig zo Hoe oud zijn de kinderen van je man nu als ik vragen mag? Want je man hoort ook niets meer van hun, het niet meer zien daar gelaten?
De kinderen zijn zes en negen jaar oud en zodoende natuurlijk volledig afhankelijk van hun moeder mbt contact opnemen. Wij laten regelmatig wat van ons horen, in de vorm van leuke kaartjes bijvoorbeeld, maar we horen nooit wat terug. Uiteraard verwijten we hun dat absoluut niet, maar 't is wel pijnlijk...
Goedemorgen. Wat erg hoor maar je man betaalt wel alimentatie? Dan behoort zij de kinderen toch gewoon af te geven bij bezoekregeling anders kan zij toch een boete krijgen voor de uren of dagen dat de kinderen niet af gegeven zijn? Iemand die ik ken heeft 2 dochters uit een vorige relatie en de kinderen willen echt now way naar hun vader, het is saai en ze zien hem niet meer als vader. Ze zien de nieuwe man echt als hun papa die wel dingen met hun onderneemt en hen echt verzorgt maar de moeder mag niet weigeren om haar kindjes af te geven, ze moet 2 keer per maand haar kindjes huilend bij hun vader in de auto doen. Ze heeft ze zelfs eens gezegd, als jullie weer terug zijn krijgen jullie een cadeau'tje, ga maar lief met papa mee. De rechter luisterd hier totaal niet naar, de kids zijn nog te jong volgens de rechter en dat de vader nog eens ontzettend laks is in afspraken aangaande zijn dochters ziet de rechter ook niet. Maar enfin, bij het niet afgeven krijgt de moeder een boete. Rechters mogen wel eens gaan beginnen naar het algehele plaatje te kijken ipv wat hij/zij uit de boeken geleerd heeft!
Ik wou even tussendoor opmerken, dat het zo herkenbaar is allemaal.. Je blijft het inderdaad bij jezelf zoeken, want waarom zou iemand uberhaupt zoiets doen? 'Het moet wel aan mij liggen'... Maar je gaat door alhoewel je het soms ontzettend veel zeer doet.
Het is wel fijn hoor dat het herkenbaar is. We moeten blij zijn dat we dit voelen en dat we gewoon niet begrijpen waarom iemand niet naar zijn kind(eren) om kan kijken. Als we dit niet zouden voelen zouden we in hetzelfde rijtje thuis horen bij die vaders.
Mijkeltje en alle anderen natuurlijk: Ik ben dan wel geen alleenstaande mama, maar wat ik wou zeggen: Het feit dat jullie je dit afvragen, zegt al dat jullie begaan zijn met het lot van jullie kinderen, jullie geven om ze en houden van ze. Daaruit concludeer ik dat iemand die veel van zijn kindje houdt er alles aan zal doen om het zo goed mogelijk voor zijn kindje te maken, dus contact met papa. Maar jullie weten ook wanneer het niet meer goed is voor je kindje en daar hebben jullie ook naar gehandeld, namelijk stoppen met contact proberen te zoeken met de papa in kwestie. Diep in jullie hart weten jullie wel dat papa niet gaat veranderen. En wat heeft een kindje eraan als mama veel met haar hoofd zit bij het feit dat papa geen contact wil, hoe ze papa beweegt tot contact met zijn kinderen. Trouwens een man die moet bewogen/gedwongen worden om contact met zijn kinderen te hebben, die geeft gewoon geen ene flikker om zijn kinderen. Wat mij betreft weten jullie heel goed wat goed is voor jullie kinderen, omdat jullie om ze geven, dus jullie hebben genoeg gedaan. Laat hem nou maar eens een hand uitsteken. Het is immers nog steeds een kwestie van geven en nemen. Jullie geven, geven, geven. Hij neemt, neemt, neemt. Nou mag hij eens geven.
Ik denk ook dat ´t niet zozeer een rijtje vaders is, maar ´n rijtje ouders... Zo lang je als ouder, ongeacht of je een moeder bent of een vader, verzorgende ouder of niet verzorgende ouder, van je kind houdt en zaken op een fatsoenlijke wijze had willen regelen en je inderdaad blijft afvragen ´hoe heb ik ´t gedaan´ en ´had ik ´t beter kunnen doen voor m´n kind´, dat dat al aangeeft dat je als ouder in ´n ander rijtje thuishoort dan wanneer je alleen maar aan je eigen belang en eigen gekwetste ego denkt... Hoe vervelend het ook is soms zo onzeker over je eigen stuk te zijn! Ik ben dan liever met vlagen verdrietig en onzeker, dan dat ik bij dat rijtje wat MissMom bedoelt hoor!!! Wij hadden immers als ouders ons eigen gekwetste stuk aan de kant gezet of daar in elk geval een andere weg in gevonden om met dat stuk eigen gekwetstheid om te gaan, om in elk geval het contact tussen kind en andere ouder te kunnen laten bestaan... Maar zoiets moet wel van twee kanten komen... In elk geval hebben we ´t nooit bewust op die manier laten gebeuren, via de nek van de kinderen of om van ´n hoop gezeur af te zijn of zo... Wij kunnen in elk geval zeggen ´ik heb het geprobeerd´.