Bijna iedere ouder heeft het wel eens gezegd: Wacht maar tot je zelf volwassen bent/kinderen hebt/... Ik merk al een paar jaar dat ik bijzonder veel op mijn vader lijk. Zowel uiterlijk als innerlijk en zowel zijn goede als zijn minder goede kanten. Maar toch doe ik in het leven veel dingen heel anders dan hij of mijn moeder. Zowel qua opvoeding als andere zaken. Voorbeeld m.b.t. opvoeding: wij zijn erg streng opgevoed. Wel liefdevol maar er mocht en kon weinig. Argumenten werden er niet gegeven. Het was eigenlijk altijd: “dat vinden wij niet nodig” of “omdat wij dat zeggen”. Dat doe ik nu zo anders. Ook al is onze peuter nog maar drie, ik probeer hem altijd uit te leggen waarom dingen niet mogen of kunnen. Waarschijnlijk omdat ik weet hoe frustrerend het is om dingen niet te mogen terwijl je niet weet waarom niet. En een voorbeeld m.b.t. manier van leven: Ik heb al jong geleerd dat het leven kort is. Toen ik 17 en toen ik 19 was overleden twee vriendinnen heel plotseling. Toen ik 27 was verloor ik mijn broer. Ik was altijd al een genieter maar nu stel ik zo min mogelijk dingen uit. Het leven is kort. Leef het! Ondanks dat we het jaren niet breed hebben gehad heb ik zoveel mogelijk dingen gedaan die ik wilde doen. Ik leef daarom wat uitbundiger dan mijn ouders die alles oppotten voor “als het nodig is” en weinig leuke dingen doen. Als wij mensen uitnodigen voor een etentje of barbecue zorg ik voor goed eten, mijn moeder kijkt vooral naar de prijs. Gewoon wat eenvoudiger. Het één is niet beter of slechter dan het andere maar ik merk dus dat ik een heel ander leven heb dan zij. Daar is dan ook wel eens wat onbegrip over. Wat doen jullie helemaal anders dan jullie ouders? En had je dat vooraf gedacht?
Niets eigenlijk.. ik vind dat ze mij (en m’n broertje) goed hebben opgevoed. Ik ben niets te kort gekomen en ben ook niet verwend. Het is wel anders dan hoe mijn man is opgevoed.
Ik doe echt heel veel hetzelfde. Wat is anders doe is dat mijn moeder elke avond 3 verschillende groentes/gerechten kookte zodat iedereen goed at. Dat doet ze nog steeds als we komen eten. Bijvoorbeeld en zuurkool en andijvi en soep zodat er wat te kiezen is. Ik soe daar echt niet aan. Ik kook 1 ding en vind je dat niet lekker wil ik wat kant en klaar ingevroren eten ontdooien of een broodje smeren maar verder ga ik echt niet.
Als ik kijk naar mijn opvoeding ben ik ontzettend trots op mijn moeder. Ik voed mijn zoon dan ook precies op zoals ik zelf ben opgevoed, mijn moeder had 1 regel, ja is ja en nee is nee. Het enige wat ik totaal anders doe is dat mijn kind niet naar de opvang hoeft, ( ik moest 5 dagen per week omdat ze een alleenstaande moeder was. ) ik ben er als kind niet gelukkig door geworden, maar wat moest dat moest.
Ik doe heel veel anders. We hebben minder regels, minder structuur, minder duidelijke bedtijd, meer contact en dingen samen doen. Gewoon minder hoe het hoort eigenlijk Nu klinkt het wel alsof ik heel streng opgevoed ben, wat helemaal niet zo is, ik had een topjeugd. Maar zelf ben ik anders dan mijn ouders, we doen de dingen meer zoals de ouders van mijn vriend (maar ook niet helemaal, want hij had weer meer vrijheid dan dat de kinderen bij ons nu hebben).
Oh en nog een ding die ik anders doe. Mijn moeder is heel ouderwets. Mijn vader smeert geen broodje zelf en als er visite is zal hij nooit koffie inschenken of een kopje naar de keuken brengen. Dat mag mijn man van mij wel. Mijn moeder vind het nog steeds raar als ze hier op de koffie komt en man vraagt wil je koffie? Dan zegt ze rustig nee hoor ga maar lekker zitten ik neem zo wel als Nan klaar is met (waar ik dan mee bezig ben) want jij werkt de hele week al zo hard In dat opzicht vind mijn moeder mij een slechte echtgenote.
Ik doe bijna alles anders dan mijn ouders. Mijn ouders waren vrij traditioneel; vader (heel veel) werken, mijn moeder thuis voor het huishouden en de kinderen. Ze kon dit eigenlijk helemaal niet aan. Zolang als ik me kan herinneren is mijn moeder al depressief. Ik heb daardoor een vrij gecompliceerde band met mijn moeder. Er waren veel (te) strenge regels. Wel was iedereen altijd welkom bij ons thuis. Vriendinnen mochten altijd blijven eten en blijven slapen. Wij werken allebei en hebben bijna evenveel aandeel in de opvoeding van de kinderen. Er zijn hier wel regels, maar we zijn zeker niet streng (vinden onze kinderen ook). Gelukkig ben ik psychisch heel stabiel (behalve na mijn zwangerschappen) en mijn zussen ook. Best bijzonder als je bedenkt dat we zowel vanuit de familie van mijn vader, als van mijn moeder, erfelijk belast zijn. Ik heb een hele goede, sterke band met mijn kinderen. Alles is bespreekbaar. Als de oudsten uit geweest zijn in het weekend, komen ze altijd nog even tussen ons in liggen om de avond door te spreken. Ook hier is iedereen altijd welkom (dat doe ik dan toch hetzelfde). Mijn zusje is overleden toen ze 16 was. Dat heeft ons leven getekend en ons geleerd om elke dag te genieten en herinneringen te maken met elkaar.
Ik moet wel zeggen dat soms de appel echt niet ver van de boom valt bij ons. Ik zie nu ik zelf ouder ben ook echt in waarom mijn ouders bepaalde beslissingen of manier van opvoeden hadden. Mijn ouders hebben het dan ook echt niet slecht gedaan moet ik toegeven. Het verschil is wel dat we nu sowieso in een andere tijd leven dus daardoor opvoeding ook anders is. Zeker met het telefoon, computer en tablet tijdperk. Maar uiteraard doe ik dingen ook anders dan mijn ouders.
Dit klinkt alsof we veel gemeen hebben. Uit mijn vroege jeugd kan ik me niet herinneren dat mijn moeder depressief was maar later heeft ze wel eens verteld dat het leven van huisvrouw en veel alleen zijn haar zwaar viel (mijn vader werkte ook veel en volgde ‘s avonds nog een opleiding). Ze had graag meer een leven gewild zoals mijn zus en ik (studeren, werken, reizen etc). Ik was al over de twintig toen ze antidepressiva ging slikken maar ik weet niet hoe lang het al speelde. Mijn moeder is altijd heel gesloten geweest, pas sinds wij ook kinderen hebben wordt er meer echt gepraat. Ik heb wel haar wat melancholieke randje geërfd volgens mij maar ook het positieve en levendige karakter van mijn vader. Ik heb ook echt highs en lows. Maar daaruit bestaat mijn leven ook wel. Ach, het is in ieder geval niet saai om met mij te leven. En verder de strenge regels maar wel de vrienden die altijd welkom waren. Het overlijden van een broer/zus en het erg traditionele gezin. Ik hoop dat als mijn kinderen ouder zijn ze ook nog op zondagochtend bij ons in bed komen liggen om te vertellen wat ze allemaal hebben gedaan. Dan heb je wel iets goeds bereikt.
Iedere avond de kinderen zeggen dat mama van ze houdt, tot vervelens aan toe... Heel veel knuffelen, ook tot vervelens aan toe. Ik vind het heel belangrijk dat de kinderen weten dat we van ze houden en dat ze er mogen zijn.
In ons huis was weinig liefde. Ik vind het echt moeilijk om zo te zeggen, maar helaas was het zo. Mijn ouders konden elkaar niet uitstaan. En mn moeder kon (en kan, daarom zie ik dr niet meer) heel lelijke dingen tegen ons kinderen zeggen. Mn vader werkte heel veel dus die neem ik niks kwalijk. Maar mijn moeder smeerde hem heel vaak als ze dr leven weer eens zat was. Wij zaten met regelmaat dagen alleen, en moesten dan ook zelf alles regelen (ik was toen 10/11/12) koken stofzuigen honden etc. Dus wat doe ik anders. Er is liefde in ons huis. Voor elkaar. Voor ons kind. En die is er onvoorwaardelijk. Altijd. Ik zal mijn kinderen nooit dezelfde jeugd geven als die ik heb gehad. Teveel voorbeelden waarin het gefaald heeft.
Ik kan het niet eens vergelijken. Ons gezin (man, kind en ik) heeft een vaste woon- en verblijfplaats, kind gaat naar school, man en ik hebben 'gewone' banen. De complete context is al anders dan die waarin ik opgegroeid ben. En daarnaast is mijn kind gehandicapt met een ernstige verstandelijke beperking, dus de bejegening is ook niet vergelijkbaar. Ik voel me blanco in het leven staan, zonder voorbeeld van handelen naar wat het leven van me vraagt. Ik vind, voor mijn gevoel, alles zelf uit.
Vind het best pijnlijk om te lezen dat zoveel dames hier liefde hebben gemist of het houden van. Ik moet zeggen dat het bij ons ook wel zo was. Nou viel het als jong kind bij ons mee maar in de pubertijd werd het eigenlijk helemaal niet geuit. Zeker vanuit mijn vader niet en mijn moeder kon alleen 'ik hou van je' zeggen als ze een fles wijn op had. Nou is mijn jeugd vanaf een jaar of 12 ook wel heel moeil8jk geweest omdat ik een ouders zus heb die psychische problemen hebt. Dus hier ging heel veel aandacht naar toe. En was bijna iedere dag ruzie in huis en verdriet. Maar dat is voor mij ook de reden om mijn liefde voor de kinderen iedere dag te tonen en dit te blijven doen! En zeker wanneer ze ouder worden en je denkt dat ze het niet meer nodig hebben is het heel belangrijk! Mijn moeder is nu gelukkig wel een heel ander mens geworden na haar ziekte en nu kan ze oprecht laten weten dat ze van me houd. En ondanks ik nu volwassen ben vind ik het nog fijn als ze me vast pakt en zegt 'Ik hou van je en ben trots op je'
ik doe heel erg veel anders dan mijn moeder. Mijn moeder komt uit een bepaald millieu, waarin het not done was om als meisje in bomen te klimmen, of met playmobiel te spelen, dat zijn jongensdingen. Fluiten mocht ik bijv ook niet. Ik ben heel erg streng opgevoed, tot in het extreme. Mijn dochter mag bovenstaande dus wel (ok, niet in bomen klimmen, maar dat mogen mijn zoons ook niet omdat ik dat doodeng vind) Maar heeft dus niets met het verschil in sekse te maken. Ze kan fluiten als de beste. emoties tonen werd bij ons thuis ook niet getolereerd: als je moest huilen, dan deed je dat maar op je kamer, maar niet met iedereen erbij. Mijn ouders zeiden letterlijk: je zet maar een ander gezicht op en anders vertrek je maar naar boven. Als mijn kinderen verdrietig zijn, mogen ze uiteraard uithuilen en vertellen wat er is. En zo kan ik nog best een poosje doorgaan. Mijn moeder komt nu eenmaal uit een bepaald millieu en is in een heel andere tijd opgevoed (ze wordt dit jaar 75) wat maakt dat ze nu eenmaal zo is geworden. Ze kan best aardig zijn, maar in principe is ze afstandelijk en hard en egoïstisch. Wat maakt dat ik nu sinds een paar maanden het contact verbroken heb met haar. Het kost mij teveel energie om mezelf steeds naar haar manieren aan te passen. Wanneer ze op bezoek kwam, zat ik een week ervoor al in de stress. Mijn huis opruimen, welke kleren trek ik aan, wat trek ik de kinderen aan, zorgen dat hun nagels netjes waren, hun haren keurig zaten....In de stress dat ze wel netjes spraken tegen oma (en geloof me, mijn kinderen zijn best netjes opgevoed en zeggen alstublieft en dank u wel, dat is het niet, maar het zijn wel gewoon kinderen natuurlijk). Zij heeft ons na de kerstdagen uit huis gegooid, omdat wij blijkbaar niet aan haar perfecte beeld voldoen.... En toen was ik er helemaal klaar mee. Dat je mij pijn wil doen: prima. Maar kom niet aan mijn kinderen!! Mijn vader was wat minder extreem trouwens, maar omdat mijn ouders gescheiden zijn, ben ik voornamelijk door mijn moeder opgevoed.
Ik probeer naast m'n kinderen te gaan staan in plaats van er boven. En relatie als prioriteit in plaats van gehoorzaamheid.
Dat klinkt pittig! Maar dat stukje over blanco in het leven staan klinkt op een bepaalde manier ook verfrissend. Ervaar je dat zelf ook zo?
Veel doe ik wel hetzelfde. Ik ben wel makkelijker met het (niet) leegeten van borden. Ze mogen lezen in bed. Man is totaal anders opgevoed, "kan niet, mag niet". En qua liefde ook weinig te merken.
Ik merkte van de week dat ik steeds meer op mijn moeder ga lijken wbt de opvoeding. Al ben ik wel een stuk strenger en praat ik meer met de kinderen. Mijn vader was heel streng en je moest altijd goed luisteren. Vroeg je een keer of die iets wilde herhalen dan werd ie bijvoorbeeld al boos. Ik ben dus wel streng zoals ik hierboven zeg maar word niet gauw boos (althans momenteel wel maar dat komt door mijn agressieve terrorpeuter ) en ik probeer altijd eerst rustig alles uit te leggen en ga gerust in discussie met een 2 jarige. Ondanks dat ze die discussie toch niet gaat winnen