Zeker voor mijzelf, maar hopelijk helpt het ook anderen een beetje. Het opvoeden is niet altijd gemakkelijk, en wat bijzondere omstandigheden maken het hier momenteel heel erg moeilijk. De oudste heeft heel erg zwaar en verzet zich werkelijk tegen alles. Maar toch probeer ik er maar het beste van te maken, en ipv weer ruzie te maken omdat ik mij erger aan dat zure gezicht met het leren van het huiswerk heb ik maar eens diep gezucht, een kitkat gepakt als zoenoffer ben er naast gaan zitten en we hebben ons er samen over gebogen. Een explosieve situatie in wording kunnen blussen en ze is flink opgeschoten met het werk Er zijn er nog meer die het soms heel moeilijk hebben, wat zijn jullie positieve acties
Ik heb het zelf heel moeilijk. Door corona mis ik mijn ouders en oma gigantisch (ja ik ben nog steeds bang ze te besmetten En het mezelf nooit te vergeven). Mijn vader gaat niet goed wat me heel erg hoog zit. Zoon begint flink te puberen en ik ben lichamelijk ook gewoon op, nekklachten, bloedarmoede, vitamine te kort. Ergens ben ik bang dat ik een depressie of burn out heb maar goed daar ging het niet over. Met die af en toe bloed irritante puber heb ik nu dus heel goed door dat het zo veel energie scheelt niet op dat domme stomme gedrag in te gaan met een geïrriteerde houding maar rustig te blijven, te zeggen dat ik snap dat hij mijn regels stom vind, en bij domme opmerkingen als "Ik knip mijn haar straks echt af als het zo zit" ook domme antwoorden als "schat ik zou dat ook doen" te geven ontploft er hier helemaal niets. En als ik dan zie dat bij man die overal wel op ik gaat alles werkelijk explodeert met zoon samen denk ik dat mijn aanpak best wel goed is. In ieder geval goed voor mijn gemoedsrust.
Oh ja en wat ook erg werkt bij mijn puber om zijn buien te beheersen is om hem veel positieve complimentjes te geven. "Schat wat ben ik trots dat je zo zelfstandig je huiswerk plant en maakt" "schat wat ben ik trots dat je zonder mopperen je bed uitkomt en zelf alles al regelt voor school" dingen die ik eigenlijk vanzelf sprekend vind maar met die complimentjes gaat zijn humeur omhoog dus de sfeer in huis ook.
Mijn middelste is flink bezig met afreageren sinds de school weer is begonnen. Na dagen lang proberen uit te pluizen wat er aan de hand is heb ik zijn bedtijd vervroegt zodat ik weer lekker in alle rust een spelletje kon doen met mijn oudste die alles spannend vindt maar ontzettend zijn best doet. (Ik ga natuurlijk niet stoppen met uitzoeken waar het gedrag vandaan komt.) Het voelt wel prettig om de balans weer te herstellen. Maar ook om mijn oudste weer terug te hebben zoals hij is. De afgelopen anderhalf jaar waren pittig met hem. Maar hij doet het nu zo goed thuis. Hopelijk heb ik morgen een creatieve bui of zo om de boel met de middelste wat te doorbreken.
Niet direct bij mezelf als wel bij mijn oudste. Maandagavond is onze jongste in de badkamer gevallen en had veel pijn (loopt nu met gipsspalk) en moesten we naar de SEH. Ze heeft heel lief kleren gehaald en zusje geholpen met aankleden. Terwijl ze normaal gesproken elkaar de hersens inslaan Dat werkt hier inderdaad ook als "neutralizer". De oudste moet smorgens echt eerst even wakker worden, op zich heeft ze geen ochtendhumeur, maar ze moet "opstarten" (ja wat wil je ook 5.45 uur opstaan) Dus niet te veel vragen, niet te veel praten cq reageren op nukkig gedrag.
Mijn zoon van vier heeft het lastig op school. Hij durft niet te praten in de klas. Dit kost hem zoveel energie dat hij thuis om alles ontploft en zich erg aan zijn zus hecht. We hebben gesprek met juf gehad, en samen besproken dat we o.a. meer een op een aandacht gaan geven. Gaat gelukkig steeds iets beter met de woede. Gisteren ontplofte hij bijna omdat zijn klasgenootjes wel iets lekkers mee naar school krijgen en hij nooit. Na dat ik ze naar bed gebracht heb, heb ik cupcakes gebakken en ze allemaal eentje in folie klaargelegd. En heb ze beloofd (nadat ik al 10 jaar standvastig ben gebleven en nooit geen koekjes doe) dat ze 1 keer in de week vaste dag wat lekkers mee ga doen.
Opstaan is voor mijn jongste echt een drama. Heel veel ochtenden al heel veel strijd gehad, zo ongeveer letterlijk uit bed moeten slepen en letterlijk klappen moeten incasseren en uitgescholden. Een tweetal weken geleden besloten het over een heel andere boeg te gooien. Haar lievelingsknuffel gepakt, een stemmetje opgezet en de knuffel haar met humor laten wakker maken, geduldig en tijd voor nemend. Ze vindt het fantastisch. Ze doet in het begin nog net alsof ze slaapt, maar kan de glimlach niet onderdrukken. Na een 5-tal minuutjes staat ze dan uit zichzelf op met een brede glimlach en gaan we samen ontspannen en vrolijk naar beneden. Die 5 minuten 'spelen' en aandacht werken de rest van de ochtend positief door... (en het was geen toevalstreffer, want het gaat nu dus al 2 weken goed op deze manier)
Niet perse vandaag. Wij worstelen al jaren met jongste zoon bij wie alles net even andets lijkt te gaan. Inmiddels zit hij in groep 3, maar is nog totaal niet zindelijk (grootste probleem waar we tegenaan lopen). Via tig hulpverleners zijn we uiteindelijk bij de ggz terecht gekomen en heeft hij deze zomer de diagnose autisme gekregen. Het behandeltraject is eindelijk gestart. En we beginnen langzaam meer inzicht te krijgen in hoe de dingen werken bij hem. Nu kregen we van de psycholoog een boek over autisme te leen. Ik houd van boeken en ben dus meteen gaan lezen. Al jaren ben ik onzeker of we hem wel goed aanpakken. Juist omdat ik in mijn manier van opvoeden vaak afwijkt van de standaard. En wat blijkt? Volgens dit boek die ik het juist goed voor hem. Waar ik van de standaard afwijk in opvoeden, zijn dat juist de dingen waarvan ze in het boek zeggen dat de standaard niet werkt bij kinderen met autisme. En dat de manier die ik zelf heb uitgevonden als tip wordt gegeven Ik kom er dus langzaam achter dat ik mijn zoon blijkbaar goed ken en dag ik goed op hem kan afstemmen. En dat is fijn voor mijn zelfvertrouwen. En ik hoop nog veel meer te leren, waardoor ik hem nog beter kan begeleiden. Vooral met zijn poep en plas problemen.
@Mamafiets dit hadden wij ook idd, dat je al dingen anders aanpakt en dit dan juist ook zo in de boeken wordt beschreven, heel fijn! Hier gaat het heel wisselend met oudste. Het is gewoon zo verdrietig om te zien dat ze elkaar ook nog extra versterken en het dan slechter gaat. Onze oudste krijgt altijd rond 6 uur een energie-opleving, gisteren blij dat ik toch mijn bord eten liet staan en met hem beneden ben gaan spelen met de andere bewoners hier. Hij mag ook altijd naar de keukens om daar een koekje te eten. En lekker gek doen. En dan wil hij s avonds wel naar bed
Vandaag een topactie met zoon. Al weken (sinds start school) slaapt hij slecht. En na een hoop gedoe beland hij dan in ons bed, waar hij vrij snel inslaapt. Wij wijten dit gedrag aan spanning vanwege school en groep 3. Hijzelf beweerd steeds dat hij hoofdpijn krijgt van zijn bed. En in zijn hoofd is dat dus zo. Vandaag samen naar zijn bed gekeken. De matras eraf gehaald en omgedraaid. Nieuw laken erom (doen we vaker natuurlijk, maar nu heel expliciet met hem gedaan). Hem laten proefliggen. Bed werd goedgekeurd. En vanavond ligt hij dus in zijn eigen bed. En hij slaapt!
@tuc hoe gaat het met je dochter? Ik lees in andere topics dat een belangrijke afspraak werd uitgesteld.
Niet goed. De afspraak is telefonisch doorgegaan en op een andere weegschaal, niet geijkt, maar duidelijk was al dat het niet goed was. Dieetvoeding opgehoogd, opnieuw strengere afspraken met dochter en we bekijken het nu per week. Qua curve zit ze net op de rand dat er direct ingegrepen moet worden. Als ze zich niet aan de afspraken houdt of wij zien het niet meer zitten dan kan er gelijk een opname komen.
Pfff. Heftig hoor. Hoop voor jullie dat opname niet nodig gaat zijn. En dat bij haar dat besef er ook echt is, dat ze zo tegen de grens zit. Sterkte
Ik was wat boodschappen doen en zag gevulde chocolade donuts. Deze en chocolademelk meegenomen en met een briefje op tafel voor mijn oudste neergelegd. Erop geschreven " omdat ik van je hou, xxx mama " ( Iedereen was werken en weg dus ze was alleen thuis )
Zaterdagmiddag waren man en zoon naar de hockey. De oudste mocht niet vanwege hechtingen in dr hoofd, dus ondanks shitweer en wind hebben wij ons dik aangekleed en zijn we samen een ronde van 9 km gaan wandelen. Even praten over andere dingen.
Gisteravond drama met jongste. Man had hem naar bed gebracht. Maar na 10 min begon hij te roepen. Man naar boven. En even later komen ze weer beneden. Hij kon niet slapen en niet liggen. En om dat te kunnen moest hij appelsap. Dat zat vast in zijn hoofd, en krijg je er niet meer uit. Dus beetje appelsap ingeschonken. Hij neemt een muizenslokje en zegt. Nu moet ik wachten want andets krijg ik hoofdpijn en kniepijn. Dusssssss. Ik zeg. Volgens mij is dat gewoon tijdrekken. Nee was echt niet zo. Gezicht ging weer richting overstuur. Wij op hem inpraten. Hij voet bij stuk houden. Leek helemaal fout te lopen. Ik hem bij me gepakt en er even niks over gezegd. Hij weer rustig. Dus ik zeg. Kan je nu een slokje nemen? Nee, dan krijg ik hoofdpijn en kniepijn. Jij wil toch niet dat ik pijn heb? Dus ik zeg. Ok. We maken een afspraak. Ik zet de wekker op 5 minuten. En dan ga je naar bed en slapen. En in die tijd kan je je appelsap drinken of niet. 5 minuten gemopper dat hij niet kan liggen en slapen. En dat hij hoofdpijn en kniepijn krijgt van drinken. Wekker gaat. Hij neemt een piepklein slokje. Is ineens blij, want van kleine slokjes krijg je geen hoofdpijn en kniepijn. Nog twee slokjes later laat hij zich in bed leggen en gaat slapen. #bijzonderbrein
Wat een mooi topic! Ik ben het vaak niet eens met mijn ex (vader van mijn zoon) maar ik probeer altijd samen oplossingen te bedenken. Ben altijd positief over hem tegenover mijn zoon. Is niet altijd makkelijk maar ik merk dat mijn zoon gelukkig is en zo blij is dat we met zn allen (ook partners) door een deur kunnen.
Dat ik vanmorgen toen ik de jongste naar school had gebracht samen met een andere moeder van school 10 km heb gewandeld. Was zo heerlijk en nu eens een keer geen regen, afgelopen dagen iets te vaak nat geregend.