Toen ze de vacuumpomp gingen zetten riep ik een aantal keren hard: auw, auw, auw! En toen: "ik mag toch wel auw zeggen?". Dat mocht van iedereen
Mijn familie was ervan overtuigd dat ik zou gaan schelden of chagrijnig zou zijn ofzo.... Maar ze hebben allemaal ongelijk gekregen ( haha ) want ik was in mezelf gekeerd en toen mijn moeder, zusje en Joe wat gingen eten waren ze er verbaasd over dat ik niet boos was dat ze effe weggingen. Ik ben ingeleid ( wil ik nooooiiittttt meer! ) en toen de ween pijnlijker werden zei ik " poeep poep pooeeep ! Ik heb mijn moeder gesmeekt om de VK te bellen om te vragen om pijnstilling , want ik kreeg last van een weeenstorm en kon de weeen niet meer opvangen. Weer een uur later kwam de gyn ( man ) zich eventjes voorstellen. Ik had hem nog nooit eerder gezien en kreeg op dat moment een wee... het enige wat ik kon zeggen ( lees : piepen ) was : Sorry , meneer .. maar ik heeeeebbbb nu een wee ! " Ik heb nog gekreunt ( best hard ) en ik vond het niet leuk dat mijn moeder , de VK en de verpleegkundigen tegen mij zeiden dat ik niet zo moest kreunen , maar proberen moest de pijn weg te puffen... Tja, en dat ging nogal moeilijk , want ik verging van de pijn.
Toen ik erge rugweeen had en de vk tegen mijn vriend door de telefoon zei "dit is het begin", heb ik gezegd dat ik dan naar t zh wilde voor een ruggeprik. Toen ze kwam had ik echter al 10 cm ontsluiting. Daarna alleen nog maar "water" gezegd als ik een slokje wilde, verder niets meer. (tip zorg dat je rietjes in huis hebt, drinkt een stuk makkelijker)
Ik ben een stille. Heb voordat ik ging persen wel liggen jammeren, want ze was nog niet helemaal ingedaald. Met persen was ik volkomen geluidloos ... en snel 8) kwartiertje!
Ik heb van het begin af aan het idee gehad dat we een meisje zouden krijgen. In het ZH kreeg ik een morfine prik zodat ik tussen de weeen doot nog even zou kunnen slapen. Toen kreeg ik ineens een weeenstorm en zat binnen een uur van 3 naar 10 cm ontsluiting, maar de morfine werkte ook nog goed. Mijn zoon wordt op mijn buik gelegd en na 10 minuten vroeg ik toch maar aan de gynaecologe wat het was geworden, dus zij zegt een jongen. IK: Dat kan niet dat heb je helemaal verkeerd gezien, want IK heb vanaf het begin al het idee dat het een meisje is , dus kijk maar eens goed, want het kan geen jongen zijn! GYN: Er zit toch echt een klokkenspelletje aan! IK: Nou dan zal je misschien toch wel gelijk hebben.
Mijn moeder vertelde dat ze tijdens het persen (wat ze verschrikkelijk vond) heeft geroepen 'duw maar terug, het rot er wel uit!' En dat was dus de geboorte van mij
Hahahah.. dames ondanks mijn grote (lees gigantisch haha) angst voor bevallingen moest ik heeeeel erg lachen! Mag ik vragen (misschien verkeerde topic maar toch) of het niet eng is als de placenta er nog achteraan moet komen? (ben nog niet zwanger en nu al bang voor bevalling pfff chicken ben ik he!) xxx
Welnee. Dan ben je zo blij met je kindje op je buik. Bovendien is de placenta 1 keer persen en klaar. Stelt niets voor.
Ohhh oke! Bedankt voor je antwoord hihi.. hoord iedereen over de bevalling maar niet daarover! Groetjes
de placenta vond ik idd ook niets voorstellen. werd gevraagd of ik 1 keer even wilde persen. toen lanceerde dat ding er dus in een keer uit. was de kraamverzorgster niet zo blij mee want die kreeg nog een hoop zooi voor haar voeten. had ze ook maar beter op moeten letten. hihi.
ondanks dat ik bang was een onwijze bitch te zijn heb ik helemaal nix gedaan behalve persen en weeën wegzuchten... tja en bij de laatste wee wel keihard auw geroepen! ow jah en toen me vriend zei dat ik naar beneden moest kijkenomdat ons meisje er al was heb ik heel vragend oh gezegd! ging ook zo snel ineens!
vergeleken met je kindje (gevoel watermeloen uit iets ter grootte van een citroen te moeten persen) is je placenta appeltje eitje!
Hihi.... dat is erg geruststellend, vooral die meloen uit citroen gedeelte hahahah... thanks! Verder alles goed gegaan? zie dat je pas bevallen bent! Liefs
Ik heb gezegd: Ik kan het niet (als een mantra duizend keer achter elkaar) Vervolgens riép ik: ik kan het niet (weer in een mantra duizend keer achter elkaar) en daarna alleen nog maar auwauwauwauwauwauwauwauwauw Tussendoor wilde ik ermee stoppen. Ik wilde gaan staan en zei: ik doe dit niet meer, ik stop ermee. Dat meende ik serieus, maar niemand nám me serieus haha. Ook ik heb op mijn manier erg rationeel geprobeerd uit te leggen dat het in mijn geval echt anders was. Dit probeerde ik bij mijn vriend. Ben naar hem toe gekkropen en heb heel zachtjes manipulerend op hem ingepraat : "jij kent me, je weet dat ik dit niet zomaar zou zeggen en dat ik een vechter ben, maar ik kan het écht niet, écht niet. Je moet zorgen dat ze me naart het ziekenhuis brengen, geloof me, ik denk dat ik dood ga' <- en dat dus heel kalm, rationeel en rustig (hij vond het eng, omdat ik heel de tijd jammerend auwauwauwauwauw had geroepen en ineens zo nuchter omsloeg..) Ook heb ik heel de tijd zijn hand tegen mijn gezicht vastgehouden en geknepen..en toen hij naar de wc wilde heb ik hem effe heel duidelijk gemaakt dat ie dat wel kon vergeten..hij mocht niet gaan. Uiteindleijk ná een wee riep ik heel hard: als je moet pissen mag je nú gaan en over 10 sec terug zijn!" Ik was zóóó bang zonder zijn hand.. Ook heb ik smekend aan de vlos gevraagd of ze alsjeblieft dr handen weg wilde halen (ze probeerde Devin te draaien, zowel anaal als vaginaal, meerder keren..ik dacht dat ik gek werd!) Ik heb alles heel beleefd en netjes (lichtelijk dwingend) gezegd en gevraagd..maar ik voélde me anders..het voelde alsof ik echt dat punt bereikt had waarop ik haar handen weg zou slaan als ze ze niet NU weg zou halen. Moeilijk om zoiets aan jezelf te ervaren..zo ben ik helemaal niet. Verder was ik dus erg 'jammerend'in mezelf gekeerd..heb weinig meegekregen van wat er om me heen gebeurde... Ik vond het echt verschrikkelijk..écht.
Bij mij was de placenta helemaal geen punt..maar hij was dan ook vrij klein en ik was allang blij dat devin eruit was. Heb nog even kunnen vragen aan de vlos of de bevalling van de placenta pijn ging doen..ze stelde me lachend gerust dat ik de placenta zou 'voelen'maar dat dat niks was vergeleken bij dit.. en dat was ook zo. Niet iets om over in te zitten lijkt me!
Ik voelde geen pijn bij de geboorte van de placenta. Ze trok lichtjes aan de navelstreng, zei dat ik even moest persen en flop! ik voelde iets glads tussen mijn benen schieten. Het deed bij mij echt geen zeer. Haha Niva, zo heb ik heel lief aan de vk gevraagd of ze alsjeblieft de gyn weer wilde bellen en of alsjeblieft het infuus nog even op die stand mocht blijven staan. Het ging echt zo van lieve lieve lieve Wendy, wil je alsjeblieft....(niet dat ze dat deed maar toch hè? Liefs, Tanya