Heb alles gelzen, wat geweldig zeg die reacties! ben echt benieuwd hoe het bij mij zal gaan, hopelijk niet te lang meer! Liefs Kiss
Ik heb alleen maar geroepen 'ik kan niet meer' haha. Gelukkig luisterden ze daarnaar, want ik kreeg vervolgens een ruggeprik.
Toen ik persdrang kreeg heb ik hard geroepen" ik moet poepen", toen stonden er ineens 2 of 3 man naast me. Verder volgens mij niet veel, ik perste en m'n man perste ook mee. Ik vond het achteraf ook meevallen.
Je gelooft het of niet, maar ik had met een oom van Roy een weddenschap afgesloten. Als ik tijdens de bevalling "Kan ie Al" van de beruchte reclame zou roepen zou ik 100 euro krijgen van hem. Hij zei dat ik dat toch niet zou doen omdat ik daar niet aan dacht. Nou ik dus wel. Tussen 2 persweeen had ik ff pauze, en toen riep ik dat dus. De gyneacoloog schrok helemaal want die dacht dat ik weer wilde persen, maar toen ik zei dat het die reclame betrof moest ze wel lachen. En aangezien m'n schoonmoeder alles met de memorecorder had opgenomen had ik bewijs en 100 piek verdient. Ik heb mezelf nog eens terug geluisterd, maar tijdens de gewone weeen heb ik me toch van alles er uit gekraamd. En op Roy gescholden en meteen na het schelden.... Sorry he!.... Zo ging het de hele bevalling door. Groetjes Vera
Kan ie al....? Whahaha...die hou ik erin (ja, of juist niet natuurlijk). Nou...hier ongeveer nog 4 weekjes! Ik heb de ergste quote's aan manlief voorgelezen dusse...we zijn er klaar voor denk ik
Hoi, ivm hoge bloeddruk ben ik ingeleid met 37.3 weken.... ik heb het volgende geroepen........ 1) na phetadine prik .... "wanneer gaat die troep nu werken!" en dat ongeveer 20x 2) "dit is barbaars!" 3) bij het weg puffen van de persween: " ik wil niet meer en ik doe het niet meer!" 4) bij de derde keer persen: "ik doe het niet meer, doe het zelf maar" 5) toen Fleur op mijn buik lag; "ik kijk niet "! groetjes Nomen
Ik heb tijdens de persweeën die ik weg moest puffen geroepen dat we nooooooit meer sex zouden hebben! Verder heb ik ze steeds gesmeekt om iets te doen want ik kon die persweeën echt niet weggepuft krijgen. Toen ik eindelijk mee mocht persen heb ik geroepen dat iedereen die zegt dat je blij bent als je mee mag persen doodleuk aan het liegen is want jeetje wat doet dat zeer.
ik heb het nog vrij netjes gehouden. bij mijn zoontje heb ik bijna heel de nacht in bad gelegen in het zh om mijn rug weeen op te vangen. ik heb niks gezegt. toen mijn zoontje geboren was zei ik van o ik zal het zo weer doen. bij mijn dochtertje heb ik gezegt toen ik persdrang had van er komt wat uit van onder haal snel de gyn. toen ze geboren was zei ik tegen mijn man. zo en nu nooit meer.
Nou Geweldig! ik lig hier helemaal krom van het lachen.. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel in mezelf gekeerd was, ben normaal echt een flapuit en heb de scheldwoorden voor op mn tong liggen. Maar ik heb niet gescholden of geschreeuwd Het enige en daar lachen we nu nog om.. In dat dorp was er kermis.. en toen ik op de vk kamer lag keek ik zo uit op het reuze rad.. (geen gordijnen voor de ramen) Ik denk dat het hemelsbreed 2km was. Nou toen ik mocht persen zegt die vrouw tegen mij zet je knieen maar ophoog. Ik zei dat dacht jij ga ma eerst een gordijnen maken..want die mensen in het reuzerad kijken zo mn gat in! Nee joh zegt ze dat is veelte ver weg.. ik zeg tegen haar ooit gehoord van een verrekijker! :s Dus jullie begrijpen wel als we nu een reuzerad zien wat we dan denken..haha!
Oh mieden ik heb van alles gegild tijdens mijn bevallingen van mijn jongens... leek net die muts uit de excosist... - VAN WIE MOEST IK MET DE FUCKING PIL STOPPEN ! - ROT OP MET DAT DOEKJE ! (lieverd wilde voorhoofd deppen....) - tijdens een pers wee ...WEG MET DAT FOTOTOESTEL BIJ MIJN DOOS..KAN HET ECHT NOG WEL HERINNEREN HOOR HOE HET ERUIT KOMT ! - toen mijn man zei..lieverd ..als ik het van je kon overnemen deed ik het !...je snapt dat een blik alleen voldoende was....hij ging gelijk een kopje thee zetten.. -en woorden die ik niet kan herhalen..... toch zijn we nog helemaal happy met elkaar hihihi, ben benieuwd wat ik bij deze ga uitkramen..
Hallo Dames, Hartelijk dank voor het vermaak! Ik heb werkelijk krom achter m'n computer gelegen van het lachen! Ben blij dat ik er nog om kan lachen... Ben heel benieuwd wat ik er uit ga gooien tegen die tijd. Inspiratie heb ik hier in ieder geval wel opgedaan. Groetjes Nathalie
"Haal WEG die vingers" (de vk toucheerde me) - zij zei kalm: "dat doe ik niet" en ik weer, beduusd, "okay..." "Wat moet ik doehoehoehoehoeHOEN!" ("niks, puffen," zei de vk koeltjes) "Dat MEEN je niet, waarom doe je zoiets" (toen mijn vk tussen 2 weeën door zei, dat ze zelf 7 kinderen heeft) "Blijf van me AF!" (mijn man wilde me over mijn armen wrijven op de baarkruk) en daarna, heel timide: "sorry..." "Het doet vreselijk veel pijn," "hoelang moet ik nog door zo," "ik ga TOCH iets meepersen" (mocht op dat moment niet persen.) Alles staat op film... behalve het laatste stuk van de bevalling, de keizersnede, daar zijn foto's van. Na 36 uur puffen en weeën bleek dat Ollie in aangezichtsligging lag en er niet uit kon... Een gruwelijke bevalling thuis, een GEWELDIGE keizersnede in het ziekenhuis - door de ruggenprik kreeg ik praatjes, riep tegen het OK-team dat het echt lekker terrasweer was, pilsje erbij, zonde dat ze waren opgepiept...
Mijn bevalling duurde best lang met zo'n 28 uur van begin tot eind. Ik wilde eigenlijk thuis bevalling, maar omdat de ontsluiting niet opschoot werd ik na uuuuuren ontsluitingsweeen toch naar het ziekenhuis gestuurd. Thuis was ik nog redelijk rustig maar had wel heel veel pijn. rugweeen, niet op te vangen. Ik zat op de wc in de badkamer en mijn partner zat op de grond tegenover me, mee te zuchten, terwijl ik heeeeel hard in zijn handen kneep bij iedere wee. Ik kon dan echt niks uitbrengen, alleen maar naar adem happen. Tussendoor zei ik alleen maar dat het ontzettend pijn deed en dat ik zooo moe was, dat ik het echt niet meer ging volhouden. Toen was de ontsluiting pas op de helft.....aaaargghhh. De VK besloot dat het te lang duurde en belde het ziekenhuis. Na een helse rit naar het ziekenhuis in onze eigen auto werd het me daar allemaal echt even te veel, en terwijl ik voor de lift in een rolstoel moest wachten, barstte ik in tranen uit omdat de liftdeur open ging maar vol was, en niemand voor me aan de kant ging. Weer een uur later lag ik op de verloskamer met heel veel drukte om me heen van allerlei mensen, verpleegsters, verloskundige, assistente, gyneacoloog, en daar weer assistente van, en eindelijk kwam toen de anesthesist voor de ruggeprik... Hij zei, dat hij me even van deze barbaarse hel af zou helpen. Ik moest op de rand van het bed voorover gebogen gaan stilzitten... en toen heb ik geroepen.... "Maar ik zit midden in een wee!". En toen zei de anesthesist heel droog, "nou, puf die dan maar even weg...." Een paar seconden later werkte de ruggeprik en gleed alle pijn weg, en kon ik er wel om lachen. Heel gek, alles werd rustig in mijn lijf, zo leek het tenminste. Ondertussen gingen de weeen gewoon door en de ontsluiting maar ik merkte er helemaal niks meer van. Zo duurde het nog uren, totdat de ontsluiting volledig was, en de ruggeprik werd uitgezet voor de persweeen. En die kreeg ik joh... maar ik vond die persweeen niet pijnlijk, ik moest er erg om lachen... omdat ik zo ongelooflijk gevoel kreeg dat ik moest poepen. Ik had echt het gevoel alsof ik zou ontploffen en de "shit" tegen het plafond zou springen.... Dus iedere keer dat er een perswee kwam lag ik in een deuk deze weg te puffen. Ik moest namelijk nog ruim 3 kwartier wachten tot het hele team weer tijd had om te komen assisteren, aangezien er naast mij een tweeling werd geboren. Toen ik eindelijk mocht persen heb ik niet heel veel gezegd, behalve tussendoor dat het natte washandje in mijn gezicht zo lekker vond. En Ja, dat ik wel in de spiegel wilde kijken. Dat werkte enorm motiverend. Ik heb wel even auwauwauwauwauw geroepen toen het hoofdje eruit was maar bleek dat de navelstreng 2 keer om de nek van de baby zat, en ik dus moest wachten op de volgende wee voordat ik de rest er uit mocht persen.... dat was naar. alsof ik uit elkaar scheurde. En toen die kleine eruit kwam schrok ik eigenlijk van mijn partner die naast mij met een snik en emotioneel riep, "tjeeeemig moet je nou kijken!". Terwijl hij de hele tijd heel rustig en stilletjes was geweest. Voor mijn gevoel had ik veel meer gegild en gehuild, maar mijn partner zei dat dat echt niet zo was. Dat was inwendig denk ik dan maar.... Over een maandje of 2 mag ik weer.... zucht....
Ik ben ingeleid met 38 weken omdat het lichamelijk gezien (rugpatiënt, wervels vast) niet meer te doen was. Op een gegevens moment zei mijn man; ik heb honger. Dus ik; ga maar ff wat eten bij de snackbar hiernaast. Loopt hij weg, krijg ik enorme rugweeën. Komt hij binnen en ik; JIJ LOOPT OOK ALTIJD WEG. Manlief keek hulpeloos en ik weer; GA ZITTEN, PUF 'NS MEE, NEE GA TROUWENS MAAR WEG. NEE HIER BLIJVEN. Op een gegeven moment zegt ie; schat het is allemaal kei dik van onder. Ik weer; ALSOF IK DAT WIL WETEN, GA ALSJEBLIEFT ZITTEN. En toen volgde; IK DOE DIT NOOIT MEER IK WIL NIET MEER IK DOE HET NIET MEER VOLGENDE KEER MAg JE HET ZELF DOEN EN NU DOE IK NIKS MEER. Waarna ik een ruggeprik kreeg (tot 2x toe, 1e x verkeerd gezet, lekker!). Vanaf dat moment was ik in de war en zei de meest vreemde dingen. Uiteindelijk zei de verloskundige; En nu persen, zegt mijn man weer PERSEN G*DVERD*MME. Ikke weer; IK DOE NU NIKS MEER. Kreeg een knip en daar was ons mooie meisje. Ik was de pijn meteen vergeten. En nu mag ik over een aantal weken weer. Zie er enorm tegenop.
ik wil naar huis... die staat me nog bij hahaha... en dat ik de inleiding wilde afbellen, durfde niet
Het enige dat ik zei was: "i k w i l v e r d o v i n g". (onvriendelijk doch dringend) Mijn man presteerde het om mij even te gaan vertellen dat ik verkeerd adem haalde, en dat ik maar met hem mee moest doen. Ik kon zijn kop wel van zijn romp bijten.
ALs een junk heb ik zitten te smeken om verdoving maar die kreeg ik niet meer was al over de 7 cm. Daarna gesmeekt om een keizersnee. Sloeg steeds de vk haar hand weg als ze naar het hartje wou luisteren van de baby waar bij ik zei, ja straks nu niet
Ik was van tevoren heel benieuwd hoe ik zou reageren, maar ik heb niets gezegd. Niet dat het pijn deed, geen geschreeuw of iets... ik was erg in mijzelf gekeerd en heb tussen de weeën door gewoon gevraagd om drinken, een nieuwe kruik of een massage. Hij was er ook snel, binnen 8,5 uur, met maar 10 minuten persen...