dinsdag begonnen de rugweeen, marit is vrijdag uiteindelijk met weeenopwekkers geboren... ik heb steeds geroepe dat ik niet meer wilde, niet meer kon, en ik gewoon de baby wilde zien.. VErder heb ik van alles bij elkaar lopen te schreeuwen wat niet echt voor herhaling vatbaar is
Ik had tussen de weeën steeds 2a3 minuten niks dus kon heerlijk relaxen. Tijdens zo'n pauze zei de verloskundige "meid je hebt een erg goeie perstechniek" En ik "ja die is van mezelf " Iedereen lag in een deuk behalve ik, ik bedoelde t serieus want had geen cursus niks gehad. Achteraf besefte ik pas hoe droog dat eruit kwam Ook toen de kleine eruit was en gewogen werd stonden ze versteld van haar gewicht. Ik weer heel droog, oooww dat zijn de big mac's
ik heb niks gezegd heb alleen sprekende blikken gegeven want ik had ondertussen al 9 cm ontsluiting en moest nodig poepen persweeen maar ik mocht nog niet beginnen de vk en assistente over hun uitje te beppen nou toen kon ik ze wel wat doen heb ze een blik gegeven en die hebben ze goed begrepen toen ik moch persen zei de vk je perst goed hoor meis en ik dacht alleen maar tja als ik moet schijten en heb obstipatie moet die drol er ook uit dus ik vond het op dat moment zo belachelijk dat ze vond dat ik goed perste. voor de rest was ik stil en sliep 4 uurtjes van de 5 uur durende bevalling. dus heb niks te klagen gehad,
Ik heb alleen tijdens de pijnlijke weeën heel hard geschreeuwd: AAAAAUUUUWWWWWWOOOEEEEE met mijn traantjes.... Meermalen geroepen met "waar blijft de prik morfine" en "waarom rekken de dokters verdomme de tijd met het geven van de pijnstiller" (terwijl ik zoveel heb geleden!)
komen allemaal herinneringen naar boven. Pff lijkt wel een eeuw geleden Maar ik zat midden in een wee en de verlos zat weer met haar hele hand binnen te vroeten. Komt er een verpleegster binnen en die kwam zich echt ook netjes voorstellen aan mij. Ze wilde me haar hand geven en zich voorstellen en ik schreeuwde echt zo heel lief: BOEIEND hoe je heet
Ik heb tijdens de bevalling geen heel gekke dingen geroepen. Wel voelde ik na de bevalling bij het hechten steeds een luchtstroom (zoals de blazer bij de tandarts zeg maar). Vroeg ik op een gegeven moment toch maar aan de gyn waarom ze er steeds een blazer op zette. Zei ze: dat doe ik niet, dat ben jij zelf. Die lucht komt uit jou Maar dat gebeurt heel vaak hoor. Zit ik haar dus ongeveer in haar gezicht te scheten...
Ik heb geen gekke dingen geroepen. De bevalling ging ook wel erg snel. In totaal drie uur. Alleen tijdens het persen heb ik een keer gezegt dat het zeer doet en ik niet meer wil. Toen de vk zei dat het hoofdje al stond en ik nog maar een keer hoefde te persen heb ik vooruit dan maar gezegt. Tussen door ehbik nog gewoon kunnen klesten met de vk, de verpleging en mijn man.
Tijdens de laatste onsluitingsweeen lag ik lekker op mijn zij te wachten op de volgende, de kraamverzorgster was er al. Ze zegt tegen mijn vriend: Zie je dat, ze is helemaal in zichzelf gekeerd.... Ik: He! Ik hoor alles hoor! Zelfs tijdens de persweeen had ik nog puf voor een grapje.. Vriend: Moet je nou onderhand niet gaan schelden ofzo? Ik: Als je het zo graag wil horen dan... Dit is allemaal jou schuld! Toen Jelle geboren was... Pffff dat was hard werken! Ik moet zeggen dat mijn bevalling erg makkelijk was (vind ik zelf)... in 6 uur waarvan een uur persen. Meteen toen Jelle geboren was, had ik zoiets van zo wil ik wel een heel elftal.. Mijn vriend trok even witjes weg... Ik zat dan ook nadat de placenta geboren was in kleermakerszit op bed (wel een waterbed, dus dat gaat wat makkelijker.. ) met 2 verbaasde blikken op mij gericht, van de VK en de KV... Mijn vriend keek erbij of het de normaalste zaak van de wereld was..
Ik moet nog even; ben benieuwd wat ik zal gaan roepen.. hahah.. Maarre ik heb hier igg in een scheur gelegen om jullie uitspraken tot dusver..
Oh ik word echt bang van die verhalen! Is dit wel menselijk? Nog ff en ik moet er zelf aan geloven,geloof nog steeds niet dat ik dit wil.
Ik wil dood, ik kan niet meer, ik spring uit het raam, jij hebt makkelijk praten, o dit kan maar beter een heel mooi jongetje zijn, help me daaaaaaan, schiet op met die keizersneel als het toch niet anders kan, ik ben zoooooo moe.... dat is een kleine greep uit de moeilijkste 32 uur van mijn leven Edit Josien: s.v.p. niet alleen maar hoofdletters gebruiken, zie de forumregels
ik heb bij mijn oudste twee eigenlijk bijna niets gezegd was zo in mezelf gekeerd. Moest wel lachen om die van jou Mirandakloppie
iohhww ja nu mag ik vetellen hihi Ik heb vooral geroepen tijdens de weeën: ben zo moeeeeee neeeeee Ik kan niet meer Ohwja en heb de hond van de buren verrot gescholden die in de tuin stond te blaffen Tussen de weeën door was ik totaal van de wereld
Jeetje wat een een topic! humoristisch, maar ook beangstigend als ik eraan denk wat me nog te wachten staat met de bevalling. Over een tijdje zal ik hier ook antwoorden...
Nou idd ook wel beangstigend... hahaahah! Maar ja, laten we hopen dat die vergeet hormoontjes hun werk doen daarna!