Het enige wat ik geroepen schijn te hebben (kan het me niet herinneren) was, toen mijn vriend me tijdens het persen herinnerde aan de puf oefening van de cursus en hij zei dat ik de "K" vast moest zetten om m'n perskracht goed te gebruiken: "DOE HET ZELF!". :-s
Verbazingwekkend genoeg heb ik helemaal niets gezegd en dat terwijl ik toch ruim 2,5 uur aan het persen ben geweest voordat ze besloten dat het toch een ks werd. Wel heb ik de ruggeprik meneer uitgenodigd vaker een ruggeprik bij mij te komen zetten want ik had in geen tijden meer zulke lekkere warme voeten gehad. Groetjes Anita
Ohh dames ik kom echt niet meer bij van het lachen! Geweldig! Ik ben ingeleid met 38 weken omdat ik zo'n last van BI had en de baby al ruim 8,5 pond was. Omdat hij zo groot was, moest ik echt 10 cm hebben voordat ik mocht persen. Ik moest dus op mijn zij liggen, maar kreeg daar rugweeen van. De VK op mijn rug wrijven, en ik vroeg na iedere wee of ik op mijn rug mocht gaan liggen. Na een tiental weeen zei mijn man dat ik dat niet meer moest vragen, want het mocht toch niet. Ik schreeuwde tegen hem dat hij zijn bek dicht moest houden, als ik dit nog 1000 keer wilde vragen deed ik dat gewoon. Verder kwam op een gegeven moment een verpleegkundige binnen, ik schat haar echt nog geen 18 jaar oud. Ik had volop persweeen maar heb deze bijna 3 uur weg moeten zuchten. Vraagt ze aan mij: "mevrouwtje, weet u wel hoe u moet puffen?". Het was maar goed dat ik een ruggeprik had gehad (die inmiddels uitgewerkt was en dus nog niet goed kon lopen) anders had ik haar zelfstandig de deur uit gegooid. Ik bedoel maar, ik lig daar open en bloot (had mezelf onder gekotst en het was zo warm dat ik daarna niets meer aan wilde), kom zij ff tussen mijn benen instaan, niet voorstellen of niets (denk ook niet dat ik dan wel aardig had gereageerd overigens hoor ) en dan komt zo'n kind me vragen of ik wel weet hoe ik moet puffen. Terwijl ik dit typ, word ik al weer nijdig op haar. Verder heb ik diverse malen geroepen dat ik doodging en natuurlijk of ik nu dan eindelijk een keizersnee kon krijgen want dit ging natuurlijk nooit lukken. Ook heb ik nog geroepen dat mijn moeder (die was er bij, wilde ik graag) aub ergens een hamer wilde gaan halen zodat ze mij bewusteloos kon slaan.
Ha ha! Ik kom niet meer bij! Ik heb tijdens het bevallen een aantal maal gevraagd of mijn vriend ALSJEBLIEFT de andere kant op wilde ademen. Ik kon er gewoon niet tegen. Niet dat zijn adem stonk of zo, maar ik kon gewoon niet tegen welk geurtje dan ook. Hij heeft me ook zo goed bijgestaan en gemasseerd, maar tegen het einde, toen ik persweeen moest wegpuffen heb ik hem vriendelijk, doch met klem gevraagd om van me af te blijven, want ik kon er niet meer tegen, die handen op mijn lichaam. De arme ziel heeft toen wat zakelijke sms'jes verstuurd van de zenuwen, hi hi. Verder was ik echt volkomen afwezig en in mijzelf gekeerd. Ik vond alles best, als dat kind er maar uit kwam!
ik bleef maar roepen: dit is niet normaal!Jullie zijn gek hoor, ik kan niet meer!Hou op! Ik wil een ruggeprik nu! De volgende gaan we adopteren, dit is niet normaal het doet zo'n zeer! Ik moet poepen! (had 2 uur lang persdrang voor ik mocht persen ) Mijn man zei dingen als: we houden het bij 1 kind! niet zo gespannen, ontspan!Puffen, rustig puffen! waarop ik keihard riep: hou je kop klootzak!Het doet zo'n zeer!
ik heb heel vaak geroepen dat ik niet meer wilde, NEEEEEEE als antwoord op ga door, ga door, en diverse keren heel hard geroepen 'ik wil dood' en 'laat me nou maar gewoon doodgaan!' en toen hij eindelijk geboren was zeiden ze kijk nou, kijk nou naar hem, waarop ik huilend riep 'NEEEEE ik durf niet! ik wil hem niet zien!' na een paar minuten wist mn man me over te halen om toch te kijken door te zeggen 'hij kijkt naar je... hij wil dat je terug kijkt... eindelijk kan ie zn mama zien na zoveel maanden!' tsja en als je dan kijkt....... dan stop je ook niet meer met kijken hihi k werd wel laaiend en heel verdrietig toen de verloskundigen enorm kwaad op me werden toen ik diverse keren zei ik wil dood, laat me doodgaan. ze sloeg compleet de plank mis met die aanpak....
ik was ook in mezelf gekeerdt. toen ik de uitsluitings ween had mocht niemand tegen me praten ik had gezegt tegen hun als ik mijn arm omhoog doe moeten jullie stil zijn.en dat deden ze ook. anders zwaaide er wat ik heb tijdens de pers ween niks geroepen. de gyn zei tegen mij bij de volgende perswee goed mee persen toen zij ik ik weet niet meer wanneer er een komt ik wil door blijven persen haha. toen dylan er was zei ik de hele tijd och jongen toch ik was aan het trillen. groetjes
ha ha, geweldig al die verhalen! Ik ben normaal gesproken best wel opvliegerig maar was toen behoorlijk kalm geloof ik (voor zover ik dat zelf nog weet) heb een paar keer auw auw auw geroepen (had weeen in m'n heupen. Leek net alsof de boel uit elkaar geduwd werd, heeeerlijk...) En toen ik nogal snel persweeen kreeg en de gyn zei dat ik nog niet moest persen heb ik heel hard geroepen "ja maar ik moet "POEPEN"! ha ha kon blijkbaar niet meer op een ander woord komen als dat hi hi. ze zullen wel gedacht hebben. toen hij eenmaal huilend ter wereld was gekomen(na vacuum pomp ivm wegvallen hartslag) heb ik geloof ik wel 1000 x gezegd. "hij huilt, hij huilt" Ik was zo bang dat hij net op dat laatste moment gestorven zou zijn, dat ik zoooo blij was met die krachtige huiltjes. heb ik daarna nooit meer zo vrolijk gezegd! hi hi.
volgens mij vriend deed ik in d top van een wee heel zachtjes huilen zoals bassie van bassie en adriaan haha het was niet zo dat iedereen het kon horen horen haha. ik wete het niet zo goed want ik was est wel diep in mezelf gekeerd en was echt bezig om de weeen alleen op te vangen. mijn vriend maar later ook de vk zei dat ik van niemand iets moest hebben en iedereen weg stuurde dat ze naar hun zeggen machteloos naast me bed hebben gestaan omdat ik niets toe liet en ik zelf ? ik weet er helemaal niks meer vanag alleen dat die weeen verdomd pijn deden en ik er flink van baalde dat het toch een keizersnede werd
Ik zei op et laatst toen ik het echt niet meer zag zitten: Laat haar daar maar zitten! Ik wil niet meer! Was echt zover dat ik mijn broek al wilde hebben, ik was bloedserieus
Ik heb eigenlijk niks gezegd, ik had zoveel pijn na 14 uur buik en rugweeen dat ik alleen maar in mezelf teruggekeerd was. Ik riep alleen tegen mijn man bij elke rugween masseer mijn rug.
Mijn zwager is een hele uitbundige enthousiast typetje. Dus toen m'n zus moest bevallen, en nog met de weeën bezig was, stond ie al met een camera klaar om te vragen hoe ze zich voelde. Nou, ze keek recht in de camera en gaf me een schreeuw! Die dodelijke blik ook van haar! Ook toen hij naast haar snel een broodje kaas naar binnen werkte, en haar vroeg of ze ook wat wilde, sloeg ze het zowat uit z'n mond. "HOU OP! GA WEG!" Hij heeft flink op haar zenuwen gewerkt, dat kon ik wel stellen! Uiteindelijk is het na 14 uur toch een keizersnede geworden!
Heb alleen af en toe een oerkreet geslagen. Heb meer dan een uur persweeen op moeten houden en dan ben je niet echt gezellig. verder wel vaak gezegd dit wil ik nooit meer en ik wil pijnstilling, maar niemand luisterde.
Ik heb een paar keer geroepen dat ik het niet meer aankon en of ik geen keizersnede kon krijgen hehehe
hahahahahaha ! Ik lig hier echt helemaal dubbel van sommige dingen die je kunt uitroepen! Vooral omdat ik zelf denk dat ik geen schatje zal zijn tijdens me bevalling! Zal van de pijn in een vlaag van verstandsverbijstering ook echt wel rare dingen doen of zeggen. Heb m'n vriend al gewaarschuwd "schat, alles wat ik dan zeg of naar je hoofd toe gooi, ik meen het niet" Het enige wat ik als antwoord terug krijg "liefje doe het dan in portugees, dan versta ik het toch niet" Zal over paar weekjes wel laten weten of ik ook van die rare dingen heb geroepen of gedaan liefs