Ik loop al jaren met een ontevreden gevoel rond betreft mijn ouders. Ik ben erg loyaal en doe erg mijn best om een goede dochter te zijn. Daarin tegen vind ik niet dat mijn ouders hun best doen om voor mij een goede ouder te zijn. Wat versta ik onder een goede ouder. Een ouder die interesse toont, je af en toe toont verteld dat je het goed doet, trots op je is. Je lief vind. Ik voel altijd een bepaalde afstand tussen mij en mijn ouders. Wat in de jaren steeds meer is gegroeid. Ook is er veel gelogen achter onze rug om wat we dan via via te horen kregen, er wordden dingen verdraait of helemaal niet verteld. Bijv een etentje met kerst met het gezin ( horen wij blijkbaar niet bij) Mijn moeder is 6 jaar terug erg ziek geweest ( psychische) woonde toen samen maar heb samen met mijn vriend voor mijn broertje/zusje gezorgt, er stond altijd eten klaar, was was gedaan, huis schoon en boodschappen in de kast. 2 jaar terug is mijn moeder door de rug gegaan, ook toen mocht ik komen " opdraven" heb weken gekookt en het huishouden/boodschappen gedaan. Dit doe je voor je ouders... Toen ik zwanger bleek en we bezig waren voor opvang als ik weer aan het werk zou gaan na mijn verlof gaf mijn moeder aan graag te willen oppassen. Nou bleek ze dus bij de thuiszorg aan de slag te gaan. Dit moest ik horen van mijn zusje. Met als gevolg dat ik 2 weken voordat mijn verlof af liep nog opzoek moest naar een geschikte gastouder. Ik ben van Assistent-begeleider naar begeleider gegaan, hierdoor minder gaan werken en slaapdiensten waardoor we maximaal 2x 2 uurtjes oppas nodig hebben en 2x in de maand een ochtend ivm vergadering. aangezien mijn moeder de middagen niet werkte wou ze wel oppassen 1 x per 2 weken. Nu de laatste maanden zegt ze steeds dat ze andere dingen heeft. Wat dan vervolgens niet zo is. Als ze geen zin heeft om op te passen mag ze dit gewoon aangeven, dan weten we in iedergeval waar we aan toe zijn. Zo zijn er zo veel dingen, sinterklaas, Esmee haar verjaardag, kerst.. Kan er nu al weer tegen opzien Het is zo'n schijnheilig gedoe. Is er een ander bij speelt mijn pa de " leuke" opa.. Ben ik er alleen met Esmee kijkt hij nog niet op of om. En het steekt want het contact met mijn schoonouders is zo goed.. Het is vrijblijvend, ik voel me er thuis en het voelt nog meer als ouders als mijn pa en ma.. En dit maakt me verdrietig. We doen regelmatig leuke dingen, willen we niet mee is het ook goed. Mijn ouders willen met het gezin op vakantie. Leuk.. Maar dat betekend wel 2x een " dure" vakantie want het is ieder voor zich.. HUN willen op vakantie met ons.. En dan geiriteerd dat we niet mee willen.. ( oja tussen kerst en oud en nieuw.. Als of ik dan op het werk zo even vrij kan krijgen..) Kan er inmiddels een boek over schrijven.. Gisteren dus weer gebeld met mijn moeder over een oppasdatum. Direct al , nee.. dan kan ik niet.. Waarom zei ze niet.. Hoeft ook niet maar zorgt er wel voor dat ik denk: oh.. ze wil vast weer niet. Er is eenrichting verkeer, van mijn kant.. De volgende zet is aan hun. Misschien een beetje onsamenhangend, maar het lucht wel op.
Wat herkenbaar. Mijn ouders zijn gescheiden en beide hertrouwd. Heb met beide geen contact. Moeder was er nooit, dacht alleen aan zichzelf. Heel lang verhaal. Vader toont geen interesse in zijn kinderen, mag niet van zijn vrouw. Geen contact met hun scheelt mij een hele hoop stress en gezeur. Ik hoop voor je dat je er een beetje afstand van kan nemen, anders ga je er zelf aan onderdoor.
Mijn ouders leven beide niet meer. Helaas al langere tijd overleden waardoor ze mijn man en kids niet kennen. Het contact daarvoor is niet altijd geweldig geweest. Met mn vader een goede band, helaas is hij gestorven toen ik 16 was. Daarna is het contact met mn moeder moeilijk geworden (moeder ingestort, teveel gezegd en gebeurd waardoor ik uit huis ben gegaan op mn 18e) Maar daarna, daarna is onze band super geworden! Eindelijk de lucht kunnen klaren, alles uit kunnen spreken en is ze echt een moeder geworden waar ik erg goed mee op kon schieten. Die me waardeerde, steunde, opving, er voor me was. Helaas is ze op mn 24e ziek geworden en overleden... Maar goed, das erg in detail haha. Nu to the point: na het overlijden van mn moeder heb ik mn man leren kennen. Hij kwam uit een warm nest, lieve ouders en broers/zus. Het was thuiskomen als ik daar kan. Ik kon goed met mn schoonvader en schoonmoeder en dat was fijn. Helaas is dit niet zo gebleven.. Mijn schoonmoeder heeft wat rare acties uitgehaald, waarmee ze (opzettelijk) heeeel veel mensen heeft gekwetst. Niet een beetje pijn gedaan, maar intens verdriet gedaan en vernederd. Tot de maat vol was. Mijn man heeft toen het contact met zijn moeder verbroken. Dit is ook niet makkelijk, maar toen (en nog steeds) voor ons de juiste keuze. Zoiets doe je niet zomaar, er is een heel verhaal met veel pijn aan vooraf gegaan wat ik liever niet in teveel detail hier neer zet, maar wat ik tot op heden nog erg jammer, verdrietig en pijnlijk vind. Niet dat ik HAAR mis, maar ik mis wel een oma voor mn kinderen, een vrouw voor mn schoonvader, een moeder voor mijn man.. Dat is een groot gat. Maar doorgaan zoals het ging kon niet, dat deed meer pijn dan nu het gemis....
Essenhout.. Bedankt voor je reactie! Het vreet energie en zorgt er voor dat ik veel pieker.. Wat doe ik dan verkeerd. Waarom wil mijn moeder wel op ( zaterdag avond zodat mijn zusje kan stappen tot diep in de nacht ) oppassen en niet 2 uurtjes op Esmee. Zijn wij niet leuk/gezellig/interessant genoeg? Gisteravond ook weer liggen huilen in bed.. Het maakt mijn vriend ook boos omdat hij ziet wat voor verdriet ik er om heb.
Chrissie.. Jeetje wat heftig. I.d. moeilijk om te bevallen of het gemis opweegt tegen het verdriet wat het nu geeft. @ opa en oma.. Het is al zover dat Esmee boos/verdrietig wordt als we zeggen dat we naar mijn ouders gaan. Ze voelt die spanning blijkbaar ook aan. En daarbij, bij mijn schoonouders heeft ze een ontzettend leuke opa en oma!
Da's een heel lang verhaal. Maar ik werd eigenlijk constant teleurgesteld, wat heel pijnlijk was, en de rolverdeling was ook vaak omgedraaid: ik was meer de ouder en zij het kind. Bovendien kon ze totaal niet inzien dat dit zo was en heb ik ingezien dat dit nooit meer zou beteren. Het heeft veel rust gebracht in mijn leven toen ik beslist heb om geen contact meer te houden.
Kies voor jezelf en je kids, ik kan niet anders zeggen. Je kan wel graag willen voldoen aan het ideale beeld, maar waarom moet JIJ daar ALLEEN voor zorgen? Je gevoel van waarom mn zus wel en ik niet, daar vindt je het antwoord niet op.. Dat weet je niet, dat snap je niet en daar kun je niets aan veranderen. Het kost jou alleen energie en levenslust...
Ouders hebben altijd een favoriet kind, tenminste zo zie ik het. Ik heb in mijn ouders ogen niet genoeg gedaan denk ik, waardoor ze mij dwars gingen zitten. Nou, dan maar helemaal niet. Als ik jou was zou ik even een pauze inlassen en kijken hoe het gaat, wat je mist. Ik mis namelijk helemaal niets aan mijn ouders. Ben erachter gekomen dat ik ze beter kwijt dan rijk kan zijn. Veel sterkte, ik weet hoeveel pijn en energie het kost.
Berek.. Bedankt voor je reactie. Heb ook veel gezorgt voor mijn moeder, mijn pa was er nooit ( cafe of werk) .. En de teleurstelling keer op keer is moeilijk he? Dat is voor mij ook steeds meer de reden om maar te zeggen, ik ben er klaar mee, het hoeft voor mij niet meer. Ik " mis" er niets aan.
Essenhout.. Klopt, ik ben duidelijk niet de favoriet haha.. Ben al vroeg uit huis gegaan ( 18) 21 toen we een huis kochten en ik een vaste baan had. 24 toen we een kindje kregen. Ergens zie / voel ik jaloezie. Ze hebben toen ik puberde geroepen, van jou komt niet terecht, we hebben alleen maar last van je .. Oké.. ik was geen makkelijke puber, spijbelde veel, blowde. Maar wel met goede cijfers de mavo afgerond en mijn spw4 diploma gehaald. Trots, nee hoor! Pa kwam te laat op mijn diploma uitreiking. chrissie.. Ik kies ten alle tijde voor ons gezin, vorig jaar kwam mijn vader " dronken " had al 3 uur in het café gezeten op de verjaardag van Esmee. Dit jaar accepteer ik dit niet meer. Hij is dan vervelend en verpest de sfeer. Er mag best een biertje gedronken worden maar dan wel in normale proporties, er zijn wel kids bij. Bedankt voor je reactie!
Met mijn vader had ik geen goed contact, hij is in juli overleden. Mijn moeder zie ik 1 keer in de 2 a 3 maanden, al kan ik wel goed met dr overweg. Schoonouders geen contact mee, kort gezegd accepteren ze mij en ´mijn´ kinderen niet (het zijn gewoon de biologische kinderen van hun zoon hoor, maar ze noemen het altijd 'haar kinderen'). Vind het erg jammer en hoop wel dat het goed komt. Vind het vooral jammer voor de kinderen.
Ik heb geen contact met mijn ouders, vanwege omdat zij mij leven wilden bepalen en ik ging eraan onder door. Zij hebben mijn geestelijk en lichaamlijk kapot gemaakt! Ze hebben zelfs proberen mijn huis binnen te dringen en mij van mijn man proberen af te pakken, dat ik echt de politie voor mijn ouders moest bellen, ik was namelijk zooo bang!! Na diverse therapieen ben ik er weer bovenop gekomen, heb namelijk echt een trauma aan ze overgehouden en het ergste van alles nog ze wonen een 10 min van ons vandaan. Tot de dag van vandaag vallen ze mij nog steeds lastig, controleren, brieven sturen enz... Maar ik trek er mij niks van aan en ga verder met ons gezinnetje. Soms is het echt wel moeilijk, want ik had ook geen moeder die er voor mij was bij mijn zwangerschap, bevalling en ons zoontje.
Mijn ouders gaven ook niks om mijn schoolwerk en dergelijke. Ben met 16 uit huis gegaan. Moest thuis vanaf mijn 9e al voor mijzelf, zusje en broertje zorgen. Moeder vind me lastig, haar woorden. Ik was ook geen makkelijke puber, maar heb nooit 'gekke' dingen gedaan. Mocht niks, mijn lijntje was heel kort. Ben beter af zo. Hopelijk komt je vader nu niet dronken op Esmee haar verjaardag. Vind dat echt wel heel asociaal. Mss kunnen je ouders het niet hebben dat je zo vroeg het nest hebt verlaten. Of spreekt het karakter van je zus ze meer aan. Ga jezelf niet veranderen voor hun. Je bent mooi zoals je bent. Zij hebben je op de wereld gezet, hun creatie ben je eigenlijk. Vind dat een ouder daar onvoorwaardelijk voor moet gaan, maar schijnbaar doen ze dit dus niet allemaal...
Ik heb zelf een poosje geleden ook het contact met mijn moeder verbroken (ouders zijn gescheiden en ik heb wel gewoon contact met mijn vader). Beetje het zelfde verhaal als jij, mijn moeder heeft ook psychische problemen en daarnaast ook nog een alcohol probleem. In de jaren dat ik nog geen kinderen had, kwam ik ook na ieder telefoontje opdraven en heb van alles gedaan om haar te helpen. Ontelbare keren heeft ze tegen mij gelogen, verhalen verzonnen (voor de aandacht) en me voor niets laten komen. En na de laatste leugen ging er een knop om en heb ik het contact verbroken, ik laat toch zeker niet steeds mijn leven op z'n kop zetten omdat mevrouw de gekste leugens verzint. Nee vanaf nu kies ik voor mijn leven, met mijn gezin en daar past ze niet in zolang ze zich zo gedraagt. Het stond mevrouw natuurlijk niet aan dat nu er kinderen zijn ze steeds vaker nee te horen kreeg als ze iets vroeg, dus was ik maar een slechte dochter en het interesseerde mij toch niet hoe het haar verging naar alles wat ik voor haar gedaan heb altijd. Nee ik laat die vrouw niet meer mijn leven beïnvloeden op een negatieve manier. Ik heb haar verteld dat wanneer ze zelf bereid is haar problemen aan te pakken en zelf de verantwoording voor haar leven neemt dat ik dan heel misschien de deur weer op een kier zet. En dat heeft me een heel stuk rust gegeven.
Essenhout..Klinkt een beetje als de zelfde situatie als waar ik nu in zit.. Ik ga mezelf niet in allerlei bochten wringen om het hun naar de zin te maken.. Ze verwachten bijv dat we elke zondagmiddag komen ( gaan wel elke zondagochtend naar schoonouders ) Maar ik werk om het weekend, en wil dan ook wel eens wat leuks doen met mijn gezin.. En zo zijn er steeds wel weer praatjes. Brett.. Ook jij bedankt dat je je verhaal wilt delen met ons.. Ik merk om me heen dat mijn ouders ook niet goed liggen bij de rest van de familie ( lees mijn ooms en tantes) Maar waar ik bang voor ben is dat ze lelijke verhalen over ons de wereld in gaan helpen..Dat wij hen niets gunnen etc..
hier geen contact met schoonouders, althans matig.. Dit vanwege het feit dat ze mij niet accepteren en dus continu zeuren over mij.. ze willen onze dochter alleen maar zienzonder mij.. ja en dat gebeurd niet. sinds dat moment is het stil en komen er alleen nog af entoe pakketjes voor mn dochter.. nou ja dit accepteer ik wel al vind ik het niet leuk maar weet niet goed hoe ik anders zou moeten reageren..
Lautjuh.. Hoezo willen ze je dochter alleen zien zonder jou? mmm omgekeerde wereld niet?! Vuurtorentje.. jeetje wat heftig!
@MamavEsmee omdat ze mij niet willen accepteren.. ik ben niet goed genoeg, ben al bijna 5 jaar bij mn vent maar ze weigeren mij te leren kennen.. heb ze welles waar 1 x gesproken en daarna nooit weer. Ze willen de kleine wel zien want ja dat is hun kleindochter en die hebben ze voor het leven is het antwoord dan :S terwijl ze een paar weken geleden nog tegen mn vent ebben gezegt dat ze ze toch niet mist :s heel vaag allemaal.. Maar goed zonder mij krijgen ze dr gewoon niet te zien
Ik heb vrij recent het contact met mijn vader verbroken. Veel alcohol en agressie wat zich begon te uiten naar mij en mijn kinderen. Heb het er nog best moeilijk mee, maar hem schijnt het niks te doen. Ach, ik geef het maar wat tijd...dan slijt het wel. Want die man kan en wil ik echt niet meer in ons leven hebben.
Zo herkenbaar! Hoe jij het beschrijft zo voel ik dat bij mijn eigen ouders ook. Ik verwacht niks meer van hun kant ook niet meer van mijn broer en zus. Ik merk wel des te minder ik van hun verwacht des te minder pijn het mij doet. Soms wil ik wel helemaal het contact verbreken, maar de kids zijn dol op hun opa en oma.