Lovely... Ondanks dat er geen verwachtingen zijn. Toch stellen ze me steeds weer teleur. Voor esmee hoef ik het niet te doen.. Mijn pa heeft het alleen maar over mijn neefje hoe goed en leuk hij wel niet is.. zijn kereltje. Maar tegen Esmee zegt hij, Ja, nou weet opa wel dat je er bent.. En toen ik vorige week tegen Esmee zei: Ga je mee naar Oma... moest ze huilen.. Jij doet het juist voor je kinderen? Ik wil Esmee beschermen zodat ze haar niet ook verdriet doen..
Ik moet toegeven dat ze mij ook nog wel teleurstellen hoor, maar lang niet zo erg meer. Zo kwam ik er vandaag achter dat ze gisteren gezellig met broer en zus en aanhang hebben gegeten. En wij zijn weer eens niet uitgenodigd. Dat steekt me wel. Ik heb ook gevraagd waarom wij niet waren uitgenodigd, ze zeggen zelf dat het niet de bedoeling was ons buiten te sluiten en het toevallig zo liep. Ja ik doe het voor de kids, misschien hou ik dat mijzelf ook wel voor omdat ik nog niet helemaal toe ben aan het verbreken van het contact.
Lovely.. lastig he? Want het is meteen zo definitief. Ja, grappig he? Het loopt altijd zo en het is niet hun bedoeling.. Pfffffff.. kan het niet meer horen!!
Het is inderdaad meteen zo definitief. Maar aan de andere kant moet je bij jezelf ook gaan af vragen waar ligt de grens? Tot hoever mogen ze gaan.
Dat vind ik dus erg moeilijk aan te geven.. Tis zo'n verschrikkelijke rot situatie waar ik ondertussen al bijna 5 jaar inz it en ik word het zat.. de ene kant zegt ik moet mn dochter beschermen tegen ellende en verdriet en de andere kant zegt ja dat mag/kan je niet..
Mamavanesmee, Als ze verhalen over jullie vertellen zegt dat meer over hun als over jullie hoor. En het is inderdaad niet makkelijk om het contact te verbreken, hier is er ook 4 jaar overheen gegaan voor ik eindelijk eens voor mezelf ging kiezen en niet mezelf steeds in allerlei bochten wringen voor madam.
Hier loopt het inmiddels ook al bijna 4 jaar aan te modderen.. En dan gaat het een paar maanden " goed" Het gaat ook met vlagen, maar dat ik nu al tegen de maand december aan zit te hikken maakt dat ik denk.. Jeetje, dat moet een leuke maand zijn.
jeetje dat is ook niet leuk als er zo met je omgegaan word! je ouders horen er toch gewoon voor je te zijn. ik snap best dat je esmee wil behoeden voor ook verdriet. en vind het al best raar dat esmee moet huilen als jullie naar jou ouders toe gaan.
met mijn ouders nog wel contact, contact is stukken verbeterd sinds ik het huis ben uit gegaan en na de bevalling. al kan ik ze soms nog wel de nek omdraaien ach niemand is perfect. mijn schoonouders zien we gelukkig niet meer. in het begin nooit problemen gehad, zijn moeder heeft zelf nog bij mij zitten huilen hoe erg ze hun zoon hebben gemist dankzij zijn ex. en tot vorig jaar mei leek alles normaal te zijn, we zagen ze niet veel omdat ze van april t/m sept op de markt staan. maar nooit gemerkt van haat of enid ofzo. als we er waren was het volgens mij wel normaal. enige was dat onze dochter al vanaf 1ste moment (2 of 3 dagen oud) huilde bij zich en dat heeft ze tot op het aller laatste moment gedaan. we kregen vorig jaar ineens te horen via via dat we ruzie hadden met hun terwijl wij van niks wisten. en later kregen we dat ook van zijn zus te horen (met haar bleken we ook ruzie te hebben.) we zijn zelfs bij hun op gesprek gehad, we kregen ook een brief van hun, die heb ik netjes beantwoord, als het aan mijn man had gelegen was het toen al over geweest. maar ze wilden niet luisteren elke keer ging het over het zelfde dat bleef zo doorgaan. op een gegeven moment belde ze en werd mijn man gewoon uitgescholden, ik was woest. mijn man is meestal heel rustig en niet snel onder de indruk, maar dit deed hem zo zeer om zo behandeld te worden en zeker omdat we nog steeds niet weten waarom. het ergse was dat ze de week voor de bruiloft (3 dagen) mij snachts en overdag belde en gingen bedreigen, gevolg dat de politie erover geinformeerd was (buurman die er werkt) en extra controleerde waar we gingen trouwen, aangezien die buurman mijn (ex) schoonvader kende. dat was ook echt het punt dat mijn man heeft besloten om het contact te verbreken, hij koos voor zijn gezin. nu kwam hij laatst een tante tegen in supermarkt die wel nog contact heeft met zijn ouders en die wist niet eens dat hij een dochtertje had (inmiddels ruim 2,5jr) ze hebben ons mijn dochter en mij dus nooit geaccepteerd. nouja ze missen een heel mooi en lief klein meisje. gelukkig veel vrienden die wel om haar geven, en sinds kort soort adoptie opa en oma hihihi, ouders van zeer goede vriendinnen, die zijn gek op haar. weet je familie krijg je vrienden kies je, zijn vrienden zijn er al meer dan 20jr, ook al zien we ze niet vaak het contact is super, en we staan allemaal klaar voor elkaar
Mve: is het geen idee om ervoor te kiezen de feestdagen niet met ze door te brengen? Als je er zo tegenop zit, dan is het toch ook helemaal niet leuk meer? Denermarkw: wat een heftig verhaal, ook moeilijk omdat jullie zelf niet helemaal weten waarom.
Denemarkw ...Nooit meer een opening gezien?? Lovely.. Misschien id het beste..Maar vind het best moeilijk dit te zeggen. Met kerst moet ik werken.. Dat scheelt. Sinterklaasvierden we vorigjaar zonder hen. mijn zusje vertelde dat mijn pa en ma dit jaar wel aan sinterklaas willen doen.. Zolang wij het niet toptijd weten pas ik er voor... Tja..hing willen doen sint vieren maar wij moeten dance cadeautjes kopen. Dus geld uitgeven voor hun plezier..
Hier is op het moment weinig tot geen contact tussen mij en m`n schoonmoeder. Dit omdat wij volgend jaar zomer gaan trouwen en zij niet achter onze keuze van trouwlocatie staat (lees; ze was hysterisch). Dit loopt nu al ruim 3,5 maand en ik heb haar daarin 2 keer een uurtje gezien waarin we niet met elkaar praten. Voor de kinderen komt ze nog wel langs, alleen op de maadagochtend als mijn vriend zijn papadag heeft en ik aan het werk bent. Mijn vriend zit eigenlijk ook niet echt op haar bezoek te wachten, maar laat haar wel langs komen voor de lieve vrede. De gesprekken die ze voeren zijn zeer oppervlakkig en onze bruiloft wordt als gespreksonderwerp zwaar gemeden. De laatste jaren heb ik een slechte band met m`n schoonmoeder en schoonzusje. Schoonzusje staat nu eenmaal achter elke actie die schoonmoeder doet en kan zich niet inleven in ons. Met haar is het contact dus ook nihil. Voor mij hoeft het contact ook niet meer, het kost mij ontzettend veel energie die ik liever gebruik voor mijn gezin. Er is in die 3,5 maand geen gesprek geweest om de problemen uit te praten. Ik heb aan mijn vriend aangeboden om een opening te bieden, maar hij vindt dat zijn moeder moet aangeven dat ze een gesprek met ons wil omdat zij een probleem met ons heeft en wij niet met haar (ondertussen wel, maar das een ander verhaal). Dus voorlopig ziet het hier ook niet naar uit dat het opgelost gaat worden.
Jeetje zo herkenbaar. Wij hebben nu al 6 jaar geen contact meer met mijn schoonouders. Het is begonnen na de geboorte van ons eerste kindje. 3 jaar lang hebben we ons best gedaan, elke keer op gesprek geweest als het weer eens mis was. Uiteindelijk was het klaar. Bij mijn man al eerder dan bij mij, ik had altijd de drang het allemaal te willen laten slagen. Lang hebben we aan onszelf getwijfelt, deden we het dan echt zo verkeerd allemaal? Langzaamaan verwaterde het gewoon, we hebben op het laatst niet eens echt ruzie gehad. Later kwamen ze ook niet meer bij de rest van de familie en bleek het toch niet alleen aan ons te liggen. Dit was opzich wel prettig maar ik kan me er, na 6 jaar nog niet bij neerleggen ondanks alle ellende die wij met hun hebben meegemaakt.
Ik heb denk een jaar of 8 geleden een jaar geen contact gehad met mijn moeder ( wel met mijnv ader) er is veel gebeurd in ons gezin... ik herken het warme nest gevoel ook niet. Het contact is wel hersteld maar erg matigjes... Toen ik in 2008 moeder werd van ons 1e kindje hoopte ik op beterschap en tegen beter weten in mocht ze oppassen 1 dag in de week... echter na 2jr inmiddels hadden we een 2e kindje kwam ik een keer thuis en trof ik mijn kinderen in alle staten aan, baby gillend van de honger die geen fles had gehad, kleertjes die t eklein waren aan, dochter in een drijfnatte luier.. en mijn moeder stomdronken op de bank... Vanaf dat moment mocht ze niet meer oppassen... en niet veel later deed ze een zelfmoordpoging... ze waren maar net op tijd. Dit was een week voor mijn dochters 3e verjaardag. Mijn moeder was ( is) alcoholiste overigens. het contact is zo dat ze hier 1x on de week of 2 weken komen, en dat is erg gespannen.. ik tollereer ze in mijn huis omdat de kinderen het leuk vinden dat ze komen. Ik wil hen geen opa en oma ontzeggen. En ze zijn ook wel gek op de kinderen. maar er word echt nooit een gesprek gevoerd over iets belangrijks altijd oppervlakkig met veel stiltes
hier was het puur mijn moeder als persoon ... ik was haar zo kotsbeu heb haar te veel kansen gegeven en elke keer viel ze terug in haar oude patroon . Bemoeizuchtig , arrogant , opdringerig en geen grenzen kennen , alle shit uit haar huwelijk met mijn vader zijn kant op schuiven en de heilige onschuld spelen en er maar niet over kunnen ophouden terwijl ik haar vaak genoeg verteld heb hoe IK het als kind allemaal gezien heb maar dan had ik t weer fout , ja dag ik heb t zelf gezien het kan een combi van hormonen zijn maar ook als ik niet zwanger ben komt ze me ronduit mn strot uit . dus in juli heb ik haar uit mijn hyves, facebook en msn geknikkerd , telefoonnummer gewist , nieuw nummer genomen dus onbereikbaar voor haar , hint is denk ik duidelijk geweest want heb haar niet meer gehoord , zien deed ik haartoch niet want ze woont 200km bij me vandaan haha relatie met mn schoonmoeder is ook niet je van het maar door de afstand die er is , we vertellen ze gewoon niet alles is ook niet nodig vriend is 31 en ik 28 dus groot genoeg gaat het juist wel prima en komen we ook gewoon bij elkaar op de koffie . Vorig jaar ben ik n beetje de verkeerde kant opgegaan en heb mn vriend zn leven bijna n hell gemaakt dat neemt ze me samen met mijn schoonzus kwalijk en tonen ook weinig tot geen intresse in de zwangerschap , ik vind het prima ik mis er niets aan Schoonzus krijgt vanzelf n kaartje als ons meisje geboren is terwijl mn zwager en ik wel gewoon prima door 1 deur kunnen en mijn vriend en hij elkaar meer keren per week zien .
nee en voor ons is het ook helemaal klaar, mijn man zegt zelfs nu dat hij geen ouders meer heeft. als het aan hem had gelegen was het al eerder klaar geweest, maar ik had zoets van nou kom we gaan met ze praten, maar er valt niet te praten, zijn zusje is alles, en nu hebben zij een gehandicapt kind, wat vreselijk is, maar het kindje is heel gelukkig, altijd blij en lachen. maar zijn ouders zijn geobsedeerd door dat kindje, want hun vinden haar vreselijk zielig, ze zien alleen dat en meer niet, onze dochter bestaat gewoon niet, terwijl ze daar ook echt opa en oma dingen mee konden doen, maar dat zien ze niet, alle gespreken gaan over dat kindje zelfs op de 1ste verjaardag van mijn dochter. nee bij ons zijn ze na de bedreigingen(met dood) ook echt de druppel
Ik was er helemaal klaar mee met mijn moeder nou dat ze zwanger blijk te zijn, omfg.... Ik heb al helemaal geen band met mijn moeder, heef ze zelf voor gezorgt, ze heeft meerdere malen gezegt dat haar vriend haar ''alles'''is en op ''eerste plaats'' komt, ja leuk zoeen moeder... vriendjes gaan voor... en dat zijn er HEEEEEL VEEEEL geweest! en dat is ook gebleken ze is nu getrouwt (voor de 5e keer) ook zoeen mooi voorbeeld >.> ze heeft mij zoveel schade aangericht dat ik er nu gewoon klaar mee ben, mijn moeder is bijna 50, is zwanger, ze heeft 6! klein kinderen met mogelijk een 7e onderweg (een van mijn zusters is er mee bezig en dat weet ze!) en ze is bewust zwanger geworden, ze was al 8 maanden achter elkaar ongesteld, heeft niks gebruikt bewust, en boem nou is ze zwanger, echt ik vind het verschrikkelijk zielig voor dat kindje, ik hoop, hoe hard het ook is, dat het niet terwereld komt (mijn moeder heeft heel veel miskramen gehad en blij toe) zij hoort geen kinderen meer te krijgen, en zij had nooit aan kinderen moeten beginnen. Zoals zij ons heeft behandeld nee.. absoluut niet! Mijn zusters denken er ook zo over en die zoeken ook geen contact met haar op. Daar in tegen heb ik een goede band met mijn vader, en met mijn schoon ouders, mijn schoonmoeder is voor mij meer een moeder dan dat mijn eigen moeder ooit is geweest. Ben blij dat ik zulke lieve schoonouders heb
Toen mijn ouders zijn getrouwd is mijn vader 100 graden omgedraait, van een lieve,zorgzame man naar een ongeloofelijke klootzak. Hij bleek opeens een alcoholprobleem te hebben en had losse handjes in zeer ernstige vorm. Ik ga niet uitgebreid in details treden want ik kan me, ondanks mijn zeer jonge leeftijd er nog veel te veel van herrineren. Uiteindelijk zijn we iig met de politie uit huis gehaald en heeft mijn moeder van hem kunnen scheiden. Heb nooit iets weer van hem gehoord, tot dat ik een jaar of 12 was en hij opeens contact wou. Dat wou ik niet. Eind 2007 is hij overleden aan zijn drankprobleem en ik heb hem dus nooit weer gezien. Met mijn moeder daarintegen ben ik onzettend close, zien elkaar bijna dagelijks. En behalve dat ze mn moeder is, is ze ook mn beste vriendin. Klinkt gek maar ik kan echt overal met haar over praten. Ook vriendlief ziet haar als zn moeder en zn eigen moeder is meer een verwekker.. We hebben wel contact met haar maar om weer niet te veel in details te treden hebben zijn ouders zich nooit gedragen als ouders.